Magia, okultyzm, żywioły, numerologia, tarot, aura
Jednym z najbardziej fascynujących zjawisk w środowiskach młodzieżowych jest z pewnością zwiększające się zainteresowanie ezoteryzmem, okultyzmem i magią. W ostatnich latach jesteśmy świadkami prawdziwego “boomu” wszelkiej ezoteryki, magii, okultyzmu, spirytyzmu, a nawet boskiej gnozy wśród młodzieży i dzieci. Jest to fakt, którego nie można nie zauważyć. Zjawisko to często ignorowano, traktując jako “przejściową modę” lub jako “jedną z ostatnich granic do przekroczenia”. Korzenie fascynacji duchowych młodzieży sięgają jednak o wiele głębiej.
 |
| Mahakali - Wielka Bogini - Wielka Magia |
Młodzież zainteresowana masowo ezoteryzmem, okultyzmem, magią ukazuje, że tradycyjne religie uległy wyczerpaniu swoich możliwości jeśli chodzi o wskazywanie drogi duchowego rozwoju i korzeni boskości. Jest to poważne i prawdziwe dochodzenie do źródeł, odkrywające tendencje do ezoteryzmu i okultyzmu wśród nowych pokoleń ludzkości. Badajmy głęboko różne, także te rzekomo “stanowiące ryzyko” obszary świata młodzieżowego: różne odmiany gnozy i pseudo gnozy; dyskoteki metafizyczne ze spontanicznym tańcem, które stały się już “rytuałem masowym”, połączonym z medytacją i stanami transcendentalnymi; sekrety magicznych rytuałów powodzenia, bogactwa i zdrowia; młodzieżowe grupy wsparcia z żywiołami, świat grup i forów internetu, z jego licznym stronami poświęconymi okultyzmowi, magii i gnozie; czasopisma młodzieżowe, programy telewizyjne i komiksy z ich treściami ezoterycznymi.
Wiedza o ezoteryzmie pomaga zrozumieć, dlaczego duchowość, magia, okultyzm, także spirytyzm i inne formy ezoteryzmu w coraz większym stopniu opanowują serca i umysły młodzieży, która bardziej niż ich rówieśnicy sprzed lat próbuje znaleźć drogę duchowego rozwoju i boską ścieżkę mocy. Weles, Wołos to u Słowian bóstwo magii, przysiąg, podziemia i zmarłych, opiekun bydła, a także bóg bogactwa podobnie jak indyjski Kubera. Weles to władca Nawii, krainy umarłych i nawek, dusz ludzkich. Słowiańskie bóstwo magii jak widać bardzo mocno związane jest ze światem podziemia oraz władzą nad duszami zmarłych. Gromada otwarta Plejad zwana jest w mitologii słowiańskiej Wołosożarami, Vlašici – Wołoszycy, po serbsku “synowie Velesa”.
W Babilonii bóstwem związanym z magia był Nebo – syn Marduka, bóg opadów, kapłanów, sztuki pisania i wzrastania ziarna, który początkowo był bogiem wszechświata, generalnie Nebo to nasze Niebo. W jego działalności było wiele cech wspólnych z ojcem: nadawanie władzy królom, ustanawianie kolejności objęcia władzy, posiadanie wiedzy magicznej, umiejętność wskrzeszania zmarłych. Pozycja Nebo znacznie wzrosła w okresie chaldejskim, gdy polityczno-religijna pozycja kapłanów znacznie wzrosła.
Babilończycy wierzyli w dobrotliwą moc duchów opiekuńczych i złą moc demonów. Aby uchronić się przed szkodliwym działaniem demonów, stosowali różnorodne oczyszczające rytuały magiczne. Jednym z nich było okadzanie dymem z cyprysów i cedrów, co i dzisiaj warto stosować. Z innej strony według wierzeń babilońskich niebiańskie bóstwa uwielbiały zapach kadzidła, więc w ten sposób kapłani wyświadczali im przysługę. Obrzędy magiczne w postaci zaklęć i egzorcyzmów miały za zadanie unicestwienie działania demona. Pomocną bronią były liczne amulety.
Ayizan – jest to bóg-patron handlu, zielarstwa i magii rytualnej w tradycyjnym systemie VooDoo (Wudu). Gran Bwa – jest to bóstwo dzikiej przyrody, medycyny naturalnej i magii zielarskiej. Bardzo pozytywny loa pełen dobroci. Simbi – jest to boska loa z rodziny węży. Kontroluje siły magiczne i moce psychiczne, jest bóstwem magii i czarowników. Marie Laveau – królowa VooDoo znana z Nowego Orleanu prze swoje niezwykle potężne praktyki magiczne. Po śmierci zaliczona do loa.
W wierzeniach Lapończyków ważną rolę odgrywały bóstwa utożsamiane z siłami przyrody, a magiczne słońce (Peive), będące praistotą, miało ogarniać świat swoimi promieniami i wspierać resztę bóstw, istniejących pod bardziej spersonifikowaną formą.
Wśród celtyckich druidów bóstwem znającym się na magii był sam Dagda czyli Dobry Bóg, Stwórca. Jego atrybutem był magiczny kociołek, bóstwo patronowało także rolnictwu oraz obfitości. Dagda to bóg będący opiekunem druidów, dawcą dobrej, białej magii, dawcą drzew owocowych.
W Indii boginią magii i magicznej mocy jest Śakti zwana także imionami Durga lub Kali. Szczególnie w postaci Kali oraz Mahakali, jako bogini cyklów czasu, życia i śmierci oraz wcieleń, dawczyni mocy i właścicielka magicznych broni, jest ewidentnie boginią magii czyli indyjskiej Tantry. Należy pamiętać, że Tantra jest tym samym co Magia, a nie jak to chcą niektórzy rodzajem seksualizmu. Bogini Durga, Kali jest raczej boginią magicznej walki z demonami (asurami, rakszasami) niźli erotyczną partnerką, a sama praktykuje mistyczno-ascetyczne odmiany tantrycznej jogi i sztuki walki.
Hathor to magiczna bogini występująca pod postacią świętej krowy lub kobiety z krowimi rogami na głowie, między którymi był umieszczony dysk słoneczny, należy do najbardziej skomplikowanych postaci egipskiego panteonu. Imię Hathor znaczy Dom Horusa, Hora, a sama bogini kojarzona jest z najwyższym poziomem praktykowania Magii, macierzyństwem i macierzyńską miłością. W Dendera głównym ośrodku jej kultu, uważana była za małżonkę Horusa z Edfu, choć w heliopolitańskiej kosmogonii wyparła ją z tej pozycji Izyda. W Tebach Hathor spełniała rolę bogini zmarłych, w innych miejscowościach uchodziła za boginię matczynej miłości i sakralnego tańca świątynnego. W III nomie górno-egipskim była boginią palm, w Memfis Panią Sykomory. W całym Egipcie istniały liczne miejsca jej kultu, zwłaszcza, że później identyfikowana była z Izydą (Isis), jak Tefnut z Sachmet. Hathor stanowi personifikację oka słonecznego, jest Panią Synaju oraz egipską Królową Białej Magii. Ważnym dniem kultowym Bogini Hathor jest środa, a święta wypadają w miesiącach wrzesień, październik i listopad. Kolor świec w rytuałach do bogini Hathor to jasny błękit.
Dawny judaizm zabraniał profanom używania wizerunków bóstw, gdyż są one często potrzebne w celach magicznych, dla przywołania magicznej, charyzmatycznej, cudownej mocy bóstwa. Podobnie jest z imionami, a razem Imię oraz Wizerunek bóstwa, boga czy bogini, to potężne narzędzie do ściągania uwagi bóstwa, przywoływania mocy bóstwa oraz inwokowania wsparcia u niebiańskich, boskich istot z Krainy Dobra i Światła. Samo posługiwanie się imieniem JHWH (Jahwah) oraz wizerunkiem Płomienia Ognia wyczerpuje znamiona działania magicznego z bóstwem JHWH, gdyż owo bóstwo samo pokazywało się jako Słup Ognia, Chwała Ognista. W ten sposób mamy już dobre podstawy do kabalistycznej magii hebrajskiej.
Ezoteryka i Magia
Ludzie poprzez wieki szukali odpowiedzi na dręczące ich pytania i ta chęć odkrywania nieznanego stworzyła wiedzę tajemną dostępną jedynie dla wybranych osób, doświadczonych lub takich, które przeszły sekretną inicjację. Ezoteryka zajmuje się poważnym rozwojem duchowym, oczyszczeniem ludzkiej duszy i przebudzeniem sfery boskości, wyższej jaźni, duszy. Ezoteryka jest wiedzą tajemną przeznaczoną tylko dla grona wtajemniczonych, wybrańców, szczerych mistyków poszukujących prawdy. Ezoteryka propaguje inne postrzeganie rzeczywistości, rozwój duchowy, porusza tematy duchowe, budowę tamtego świata, hierarchie boskich istot, boskie sfery istnienia. Jej treści są na ogół otoczone atmosferą tajemnicy, starożytnych przekazów, wspaniałych guru o nadnaturalnych mocach, itp., są odczuwalne w sposób pozazmysłowy. Ezoteryzm koncentruje się na osobistym oświeceniu i wewnętrznych praktykach duchowych.
Biała i czarna Magia
Istnieje wiele rozbieżności w pojmowaniu różnicy pomiędzy białą a czarną magią, chociaż generalnie linia podziału jest nadzwyczaj prosta. Większość współczesnych magów, szczególnie należących do zachodniego kręgu kulturowego, żadnemu rodzajowi magii nie przypisuje kolorów, twierdząc, że magia jest tylko narzędziem, a sposób jej wykorzystania zależy tylko od woli maga (to mag może być “czarny” lub “biały”, a nie jego narzędzie). Z drugiej strony na przykład na Syberii funkcjonuje ścisły podział pomiędzy “białych” a “czarnych” szamanów, który generalnie jest całkowicie zdeterminowany przez ich pochodzenie czyli szkoły w których się uczyli. Sama magia rzeczywiście pozostaje magią, a czarną jest wtedy, kiedy wiedza i umiejętności pochodzą od demonów, w tym takich jak Lucyfer czy Rawana. Biała magia zawsze pochodzi od bogów i bogiń z niebios.
Czarna magia opiera się na ideach chaosu, czerpaniu sił czy energii z mroku, z ciemności, od ciemnych i upadłych istot, także od złych duchów osób zmarłych. Biała magia pochodzi od istot dobrych i światłych, od aniołów Bożych, od oświeconych niebiańskich mistrzów czy guru. Czarna magia generalnie odrzuca i neguje bogów oraz boginie zwracając się do samego siebie lub do tytanów, dżinów, demonów, asurów. Biała magia odrzuca zależności związane z ciemnością, mrokiem, chaosem, diskordią, demonami, dżinami, asurami oraz duchami zmarłych nawet nie tylko złych, ale o nieznanym pochodzeniu. Biała magia opiera się na praktykach białego światła i rozwoju związku z Bogiem, bóstwami, aniołami, mistrzami, guru, boską wyższą jaźnią, przebudzeniu i oświeceniu. Czarna magia używa dużo energii ciemnej, czarnej, szarej oraz brunatnej.
Okultyzm
Okultyzm to doktryny ezoteryczne, które zakładają istnienie w człowieku i przyrodzie sił tajemnych, nieznanych, inaczej ezoteryka czy wiedza tajemna. Okultyzm bada możliwości ich wykorzystania, oznacza rzecz “tajemną”, “niedostępną”. Okultyzm nazywa się również wiedzą tajemną, arkanum. Zjawiska paranormalne badane przez okultystów stanowią przedmiot zainteresowania parapsychologii i psychotroniki, które to bardziej naukowo ujęte wywodzą się z okultyzmu.
Elementy - Magia żywiołów
Kiedyś jeszcze w starożytności ludzie zaczęli dzielić świat na cztery żywioły, z których miał składać się cały świat: z ziemi, wody, ognia i wiatru. Cztery żywioły materialne zanurzone były w piątym, subtelnym żywiole eteru, przestrzeni czy ducha na wschodzie zwanego akaśą. Mieszkańcami owych żywiołów były: rusałki czyli żywiolaki (żywiołaki) wody, sylfy czyli żywiolaki powietrza, gnomy czyli żywiolaki ziemi i salamandry żywiolaki ognia. Najprawdopodobniej Paracelsus w Europie w celu tłumaczenia wschodnich pojęć utworzył wyrazy pochodne od greckich i łacińskich pojęć. I tak “salambe”, to po grecku palenisko, “gnoma”- to wiedza, “silpha”, to motyl, a “unda” po łacinie oznacza falę.
Żywiolaki czy żywiołaki – to w okultyzmie istoty magiczne o nieokreślonym kształcie, utożsamiane z żywiołami (woda, ogień, ziemia, powietrze), stanowiące ich ucieleśnienie. W magii i literaturze okultystycznej powstają na skutek przywoływania przez maga, szamana czy druida, bądź kogoś posiadającego taką umiejętność, np: elementalistę. Nadprzyrodzone moce żywiołaków związane są z siłami natury, które reprezentują. Żywiołaki jako istoty magiczne po raz pierwszy zostały opisane przez Paracelsusa w XVI wieku:
* gnom – żywiołak ziemi,
* ondyna – żywiołak wody,
* sylf – żywiołak powietrza,
* salamandra – żywiołak ognia.
Za specyficzny rodzaj żywiołaka można uznać chociażby enta (drzewca), reprezentujący żywioł ”roślinny” czyli ducha drzewa, co na wschodzie opisywane jest jako mieszkające w drzewach duchy, jakszasy, które obdarzają ludźmi bogactwem oraz skarbami.
Opiekunowie żywiołów
Wedle nauk okultystycznych, wszystkie żywioły posiadały swojego jednego opiekuna. Anioł Ognia, Atesz, był władcą salamander, Bóstwo Waju sylfów, Armaiti to anielica opiekunka gnomów, a Anahita ze sfery boskości władała rusałkami, wodnicami. Ciekawostką jest to, że opiekunowie ci są utożsamiani z kartami tarota.
Do wizji psychicznej, Anioł Żywiołu pojawia się jako płomienisty olbrzym, zawsze przed nami i wysoko, z nieba. Jego ciało tworzy splot płomieni, a skośne oczy jarzą się czerwienią. Oczywiście, Anioł Ziemi ukazuje się w postaci pękatego, ciężkiego i silnego stwora, o zwartej postaci. W znanych bajkach występuje jako duszek emanujący starością, mądrością i siłą. Anioł Wody jest płynną, wodną postacią złożoną z bladoniebieskiej lub zielonkawej mgły. Ma kształt nieokreślony, wiotki i ciągle go zmienia, ale przybiera kształty rzek czy wodospadów. Anioł Ognia na wschodzie zwany Agnim też jest duchem żaru ogniowego, utworzony z czerwonawo-pomarańczowej aury kiwa się tam i z powrotem, upstrzony srebrnymi smugami i mackami władzy nad gunami. Anioł Wiatru jest błękitnawo-jaśniejący, często niczym kształt z promieni Słońca, ale przybiera też kształt porywistego wichru.
Opisy te służą głównie pobudzeniu wyobraźni podczas wykonywania rytuałów w których wykorzystuje się siły żywiołów. Magia żywiołów jest jednym ze starszych nurtów magicznych (ścieżki boskiej magii), dlatego przepełnia ją taki mistycyzm i wyobrażenia. Należy bardzo uważać, aby pracując z Żywiolakami nie dać się opętać rozmaitym demonom udającym żywioły, w tym dżinom, szedom czy asurom.
Podział i dydaktyka magii żywiołów
Magię żywiołów standardowo dzieli się na: magię ziemi, magię wody, magię ognia i magię powietrza – a kolejność ta jest dydaktyczna w związku ze stopniem trudności. Zaś każdy z tych podziałów dzieli się jeszcze na inne odłamy, ale pamiętajmy, że materialne talizmany w postaci kamieni szlachetnych czy produktów z metalu to jest część prostej magii ziemi. Magia ziemi dzieli się na: magię kamieni, magię metali, wyobrażeń, drzew i węzłów, a także na magię ziół. Magia wody dzieli się na: magię luster, magię morza, mgły i deszczu oraz magię emocji. Należy pamiętać, że sfera magii wody to także magia świata astralnego ściśle powiązanego z emocjami i uczuciami człowieka. Magia ognia dzieli się na magię świec, magię ognisk, magię słońca, magię gwiazd, magię oczyszczenia. Magia powietrza dzieli się na: magię czterech wiatrów, większość praktyk wróżbiarskich, koncentracja magicznej energii (prana) i magia wizualizacji (wyobrażeń) z anielskimi bóstwami. To są wszystkie podziały żywiołów na dane dziedziny magii. Dydaktycznie, magia ziemi to pierwsza i podstawowa klasa do opanowania, od której normalnie się zaczyna praktyczne szkolenie kandydatów na uczniów Szkoły Magii, Bractwa Magów. Podstawą praktyki w żywiole zawsze są oczyszczenia w ziemi, na przykład poprzez przebywanie w ziemiance przez wiele dni, oczyszczenia wodne poprzez kąpiele, lewatywy, posty na wodzie, oczyszczenia ogniowe, jak chodzenie po rozżarzonych węglach czy wielodniowe siedzenie w kręgu ognisk. Oczyszczenia powietrzne powiązane są z technikami oddychania i kierowanie energią witalną zawartą w powietrzu.
Numerologia czyli gematria
Od momentu narodzin mamy do czynienia ze światem, w którym liczby określają wszystko co nas otacza. Każdy z nas przyszedł na świat w danym miejscu i pod wpływem numerologicznej wibracji, która oddziałuje na nas przez całe nasze życie, a my nie zdajemy sobie z tego sprawy. Numerologia jest harmonicznym połączeniem cech pozytywnych i negatywnych, nie ma ani liczb gorszych, ani liczb lepszych, jest tylko bardziej lub mniej wykorzystywany potencjał. Znając podstawy numerologii czy szerzej gematrii możemy poznać siebie, a także zaplanować lub uprzedzić pewne fakty, jednak numerologia nie jest wyrocznią – pozwala tylko na dostrzeżenie ograniczeń i potencjałów naszej osobowości. Założenia podstawowe numerologii są proste – istnieje dziewięć licz podstawowych (od 1 do 9) i dwóch wibracji mistrzowskich jakimi są 11 i 22. Liczby te są wyższą „oktawą” wibracji podstawowych – na przykład 22 jest wyższą wibracją liczby 4. Każdej literze alfabetu przypisywane są określone cyfry i liczby w odpowiednich systemach odczytywania znaczeń, co daje portret numerologiczny imion, nazw, pseudonimów, miejscowości, nazw firm, państw, etc.
Każda liczba w numerologii ma odrębne i niepowtarzalne znaczenie, lecz oprócz tego wpływają na niektóre skojarzenia i wyrabianie poglądu na temat jakiejś osoby czy firmy, która znajduje się pod wpływem ich działania. Każde słowo posiada własną wibrację, jednak numerologia jest systemem bardziej skomplikowanym niż skojarzenia. Wedle tradycji Henoch (Hermes) na Wschodzie, a potem w Grecji Orfeusz jak i potem Pitagoras każdej literze alfabetu przypisali wartości liczbowe. Najprostszą do obliczenia jest tak zwana liczba ścieżki życia, która wynika z daty urodzenia. Liczba ta najwięcej mówi nam o osobie, ukazując jej naturę. Liczby tej nie możemy zmienić, tak jak prawdziwej natury człowieka czy jego przeznaczenia. Liczbę ścieżki życia ustalamy poprzez zsumowanie wszystkich poszczególnych liczb daty urodzenia i sprowadzając ją do liczby od 1 do 9. Wyjątkiem są jedynie liczby mistrzowskie, ale poszerzone o wszystkie liczby podwójne (33, 44, etc).
Przykład obliczania liczby ścieżki życia czyli cyfry całej daty urodzenia
Anna Kowalska urodziła się 26.05.1989 roku. Sumujemy więc poszczególne liczby.
2+6+5+1+9+8+9 = 40 = 4+0 = 4
Stąd wynika, że liczbą ścieżki życia Anny Kowalskiej jest 4.
Znaczenia poszczególnych cyfr i liczb
Jedynka: niepodległość, przygoda, inicjatywa, oryginalność, determinacja, indywidualność, wyznaczanie kierunku. Jedynka to początek, narodziny, siła, energia, moc oraz świeżość. Jest to liczba całości, jedności, koncentracji i tworzenia. Symbolizuje władzę, osobę władcy, przewodzenie, przywódcę, szefa, ojca, kierownika, dyrektora, młodość, żywotność, agresywność a także zapał.
Dwójka: dyplomacja, mediacja, ostrożność, dobroć, wrażliwość, współpraca, emocje, uczucia, intuicja. Dwójka to reakcja, emocje, uczucia, wrażliwość, świat wewnętrzny, psychika, przynosi wraz z sobą pewne rozdarcie i tragedię rozbicia tego, co niegdyś było połączone. Niesie z sobą niepokój, lęk, obawy, izolację oraz wyciszenie. Jest zupełnym przeciwieństwem agresywnej i silnej jedynki – to wycofywanie się. Jest to liczba podzielenia, rozdwojenia. Niesie z sobą pierwiastek kobiecy, naturę. To matka, siostra, żona, przyjaciółka. Żeńskość dwójki uzupełnia się z męskim aspektem jedynki.
Trójka: entuzjazm, inspiracja, wyobraźnia, słowo, wizja, optymizm, przyjemność, kreatywność, spokój, opanowanie, szczęście, animacja, zmysł artystyczny, serdeczność. Pitagoras liczbę tą przyporządkował trójkątowi równobocznemu, figurze o idealnych proporcjach i harmonii. Trójka symbolizuje jedność, harmonię, stabilizację i równowagę. Cechuje ją ruch, dynamizm, zmienność oraz mobilność. Symbolizuje przedsiębiorczość, inteligencję, dowcip, zdolności artystyczne, silny intelekt, rozmowność, bystrość, sprawne myślenie, zdolności językowe. Jest liczbą ludzi zajmujących się handlem, nauczycieli, dziennikarzy, pisarzy, podróżników, transportowców, kierowców. Ludzie pod jej wpływem są ciągle w ruchu, nie mogą znieść bierności i lenistwa. Trójka jednakże wywołuje chaos, bałagan, rozgardiasz, zamieszanie, wznieca kłótnie, skłania do oszustw oraz kłamstw.
Czwórka: koncentracja, zarządzanie, konserwatyzm, poświęcenie, sprawność, skuteczność, organizacja. Jest to liczba, której Pitagoras przyporządkował kwadrat. Symbolizuje wszelkie ograniczenia życiowe, pracę, trud, powściągliwość, obowiązki. Kwadrat oznacza materię, a więc wszystko to co nas zmusza do konkretnej i realnej pracy. Ludzie obdarzeni tą wibracją żyją z poczuciem ciężaru i trudu. Nic im w życiu nie przychodzi łatwo i szybko. Czwórka nie przynosi spektakularnych efektów, ale obficie wynagradza dyscyplinę, obowiązek i cierpliwość. Wprawdzie 4 niesie z sobą skłonności do depresji i pesymizmu, to pozwala jednak przetrwać najcięższe zmagania losu. Czwórka to liczba ludzi wykonujących ciężką pracę: robotników, rolników, górników, policjantów, żołnierzy, urzędników, służących, lokajów, sprzątaczek, mechaników itd.
Piątka: ekspansja, wynalazczość, promowanie, różnorodność, przygoda, elastyczność, ruch, zmiana. Jest liczbą skłaniającą do zabawy, przyjemności i miłości. Wyraża sobą potrzebę twórczego działania, swobody, wolności i niezależności. Ludzie obdarzeni tą wibracją lubią rozmach, spektakularne działania, przepych, bogactwo, luksus. To liczba artystów, aktorów, piosenkarzy, poetów, malarzy, pisarzy. Piątka daje optymizm, poczucie humoru, potrzebę przyjemności życiowych, zbytek, rozrzutność. Piątka daje również popularność, sławę, bogactwo, ale może przynosić także zarozumiałość, lenistwo, despotyzm i ekstremalne zachowania. Ludzie obdarzeni tą liczbą gromadzą wokół siebie ludzi, dlatego mogą sprawować stanowiska kierownicze.
Szóstka: piękno, kreatywność, domatorstwo, uzdrawianie, moralność, pasja, harmonia, zaufanie, służenie. Oznacza wrażliwość, opiekuńczość, pracowitość, inteligencję, uczucia, miłość, ale bardziej w wersji platonicznej niż zmysłowej. Szóstka to liczba ludzi pracy, ciągle zagonionych, poświęcających się obowiązkom i powinnościom życiowym. Symbolizuje troskę o ciało, higienę, zdrowie, zdrowy styl życia, leczenie i profilaktykę leczniczą. Ludzie obdarzeni tą wibracją posiadają skłonność do opiekowania się innymi i służenia. To lekarze, pielęgniarki, nauczyciele, handlowcy, urzędnicy, dietetycy. Ludzie ci cenią sobie powinność, dyscyplinę, wierność. Są obowiązkowi i sumienni. Poświęcają się dla firmy, ale i dla własnej rodziny, bądź najbliższych.
Siódemka: analiza, badanie, obliczenie, zrozumienie, doskonałość, odkrywanie tajemnic i prawd ukrytych, intuicja, śledztwo, rozum, rozsądek, rozwaga, wizja, samotność. Jest liczbą duchowości i świętości. Liczba ta zachęca do poszukiwań religijnych i duchowych. Ludzie obdarzeni tą wibracją wykazują wielką wrażliwość i intuicję. Znajdziemy pośród nich wielu duchownych, muzyków, poetów, malarzy, filozofów. Ludzie ci są trochę nieobecni, oddaleni od rzeczywistości i realnego świata, zagłębieni w mistyczne i duchowe rozważania. Posiadają ogromne pokłady wrażliwości i współczucia. Chcą nieść pomoc i pociechę cierpiącym i samotnym. W negatywnej formie siódemka wzmacnia problemy psychiczne. Czasem pojawiają się pod wpływem tej wibracji skłonności samobójcze i nałogi.
Ósemka: władza, siła, autorytet, potencjał, możliwość, organizacja, sprawność, skuteczność, wydajność, biegłość, ciężka praca. To jakby przeciwieństwo siódemki, oznacza siłę, rozmach, potęgę. Ludzie pod jej wpływem wykazują dużą energię, pragnienie osiągnięcia sukcesu. Ciągnie ich do polityki, biznesu, władzy. Potrzebują spełnienia w realnym świecie i konkretnych osiągnięć. Są maksymalistami: albo wszystko, albo nic. Potrafią jednakże być bezlitośni i okrutni, gdy chodzi o osiągnięcie celu. Dlatego potrzebują mieć realną władzę, choćby to była mafia lub gang. W świecie polityki i biznesu lubią stać z boku i w cieniu. Nie potrzebują popularności, wystarczy, że wywierają wpływ na tych, którzy są na świeczniku.
Dziewiątka: kreatywność, wyobraźnia, życzliwość, bezosobowość, intuicja, filantropia, emocje, wspaniałomyślność, oddanie, poświęcenie. Jest liczbą rozproszenia. W tej fazie człowiek nie zatrzymuje nic dla siebie, lecz oddaje to co ma najlepszego światu. Liczba ta zachęca do ciągłego ruchu i zmian. Ludzie urodzeni pod jej wpływem są ciągle w podróży, nie mogąc odnaleźć spokojnej przystani. Wibracja ta zachęca do zdobywania wiedzy, uczenia siebie i innych. To liczba podróżników, globtroterów, uczonych, mędrców, ale i prawników, nauczycieli, kaznodziei i kapłanów, teologów i filozofów. W tej fazie człowiek poświęca się dla wiedzy i dla dobra ludzkości, nie gromadząc dóbr i przywilejów. Dlatego występuje niebezpieczeństwo rozproszenia i braku spokoju.
Liczby mistrzowskie
Jedenastka: świadomość, wyczucie, twórczość, wnikliwość, śnienie na jawie, inspiracja, intensywność, uczuciowość. Jedenastka zwykle towarzyszy ludziom o wielkiej wrażliwości, posiadających kontakty z wyższymi siłami. To mistycy, prorocy, święci. Ale i osoby niezrównoważone duchowo i psychicznie, fanatycy, buntownicy, nawiedzeni.
Dwudziestka dwójka: wielkie osiągnięcia, przeznaczenie do realizacji wielkich, złożonych i wykonywanych przez duże zespoły projektów, wielkie osiągnięcia, pomysłowość, wysoki poziom energii własnej, innowacja, idealizm. Dwudziestka dwójka to najpotężniejsza liczba jaką znamy. Ludzie pod jej wpływem mają realny wpływ na światowe wydarzenia. To wielcy mędrcy, mistrzowie i uczeni. To ludzie stworzeni by być na czele przemian. Pionierzy, bohaterowie, przywódcy obdarzeni ogromnymi możliwościami i darami.
 |
| Magiczna Brama Niebios |
Tarot magów i kabalistów
Czym jest naprawdę Tarot? Tarot to 22 litery alfabetu hebrajskiego używane także jako zapis cyfr w Biblii oraz tekstach hebrajskich. Tarot właściwie uważany jest za teorię filozoficzno-symboliczną opierającą się na talii kart nazywanych tarotem, która powstała na początku piętnastego wieku w miejsce używanego wcześniej alfabetu hebrajskiego. Wierzono wtedy, że dzięki kartom tarota można przepowiedzieć przyszłość, co jest kontynuacją hebrajskiej kabały opartej na liczbowaniu biblijnym. Pytanie jednak czy talia 22 kart jest w stanie przepowiedzieć ludzką przyszłość? Cóż, sceptycy będą do tego podchodzili z przymrużeniem oka, zaś Ci co bujają w obłokach z błyskiem nadziei w oku postawią sobie jednego. W tarocie jest bardzo ważne indywidualne podejście. Wielu jednak z doświadczenia uważa, że tarot potrafi w mniejszym lub większym stopniu może pomóc nam w podejmowaniu codziennych decyzji i planowaniu.
Osoba używająca kart Tarota czy oryginalnie 22 liter alfabetu hebrajskiego napisanych jako karty wyroczni, posługuje się również rozwiniętą intuicją lub jasnowidzeniem, a karty są jedynie pewną materialną podstawą dla wieszczenia. Ważne jest, że z osobą stawiającą karty Tarota rozmawiamy na żywo, zawsze osobiście, a czas wieszczenia i doradztwa to dobra godzina, a często dwie godziny. Tarot przez płatny sms czy telefon lub skype to obciach dla oszusta, który udaje tarocistę, a w rzeczywistości obciachowo wykorzystuje naiwnych. Telefon może służyć tylko i wyłącznie do umówienia się na konkretne spotkanie w realu, czego oszuści starają się unikać.
Prawdziwy MAG musi obejrzeć ciebie na żywo, poczuć, często dotknąć ręki czy czubka głowy, musi pomedytować nad kartami, co czasem dobrym tarocistom zajmuje nawet kilka dni przy poważnej wyroczni dla rzeczywiście potrzebującej osoby. Mag bada człowieka przy wyroczni wszystkimi zmysłami, zatem słucha, ogląda, wącha, czuje, a bywa, że smakuje dotykając twoją dłoń nosem i ustami… Jeśli chcesz mieć prawdziwego Tarota, musisz udać się do Maga, który rzeczywiście umie postawić Tarota, zna język hebrajski i literki hebrajskie odpowiadające bardziej współczesnym kartom Tarota! Mag stawiający Tarota musi znać także zasady liczbowego wnioskowania, bo układy kart Tarota układają się w ciągi liter w języku hebrajskim, które trzeba umieć zrozumieć jako słowa i pojęcia oraz trzeba przeliczyć, żeby wyciągnąć z nich wskazówki numerologiczne, gematryczne.
Wielkie Arkana
W talii tarota znajdują się łącznie 22 karty zwane Wielkimi Arkanami Magii, bo tyle jest liter hebrajskiego alfabetu w kabale. Niektórzy na zachodzie wróżą z 78 kart w tym Tarota, a wtedy karty te podzielone są na dwie kategorie, małe i wielkie Arkana. Pochodzące z języka łacińskiego słowo „arkana” oznacza wtajemniczenie, wiedzę tajemną, nie trudno się zatem domyślić, że wielkie arkana stanowi pewien szkielet całej wiedzy na temat znaczenia kart.
Małe Arkana
Arkana Małe to druga talia wróżenia z kart na Zachodzie, na którą składa się 56 kart. Jak sama nazwa wskazuje mają one nieco mniejsze znaczenie, ale nie można ich lekceważyć. Podczas gdy wielkie arkana skupiają się na archetypach i tajemnicach życia, małe arkana przedstawiają najmniej ważne sprawy.
TAROT jest nieoddzielną częścią hebrajskiej i bliskowschodniej Białej Magii, i nie wolno oddzielać Tarota i jego Wielkich Arkanów od Magii ani liter alfabetu hebrajskiego.
Boska Magia w Egipcie
W dawnych czasach, kiedy rozwijała się kultura i magia sumeryjska, w delcie Nilu rodziła się cywilizacja egipska. Magia Egipcjan była bardziej złożona i wyrafinowana niż ich babilońskich sąsiadów, być może dzięki temu, że nie zagrażało im wyginięcie z powodu suszy czy kaprysów pogody. Egipcjanie mieli więcej czasu na rozrywki i przyjemności, dzięki czemu w ich magię wplecione jest wiele filozofii, zaś ich wiedza pozostaje niezgłębiona i niedościgniona pośród sąsiednich ludów. Podobnie do mieszkańców starożytnej Mezopotamii, Egipcjanie wyznawali religię politeistyczną, chociaż ideały jedynobóstwa były w Egipcie silne. W ich panteonie niczym w hierarchii archaniołów znajdowało się wiele przeróżnych bóstw, dla których wznoszono wspaniałe świątynie. Najbardziej znanym przykładem architektury egipskiej są piramidy, również budowle o charakterze kultowym, dające świadectwo wyrafinowaniu i ponadczasowym charakterze kultury egipskiej.
Starożytni Egipcjanie nazywali swoją rodzinną ziemię Kemet, co oznacza Czarny Ląd i odnosi się do koloru gleby w delcie Nilu czyli czarnoziemu. Z czasem nazwę kemet zaczęto kojarzyć również z czarną magią uprawianą w tym rejonie. Arabskie słowo al-kimiyya ma swoje źródło w tym prastarym określeniu, ale stało się zaczątkiem przyszłej nazwy al-kemiya, alchemia oraz chemia.
Bogowie znani i kojarzeni z Egiptem pojawili się w jeszcze dawniejszych czasach, co można studiować w dość ciekawy sposób. Neolityczni Egipcjanie identyfikowali każdy szczep z innym zwierzęcym totemem. Zwierzęta-totemy uznawane były za protoplastów i obrońców podległych sobie plemion. Z czasem wedle ewolucyjnej teorii totemy stały się szerzej czczonymi bogami o ludzkiej postaci, z głową określonego zwierzęcia. Najważniejszym wśród nich został sokołogłowy Horus, którego oko stało się jednym z bardziej znanych magicznych symboli. W tych wczesnych czasach pojawiły się także symbole kobry i sępa, reprezentujące Dolny i Górny Egipt. Wszystkie trzy postacie przedstawiano na królewskich diademach, przy czym Horus reprezentował postać władcy.
Spośród innych plemiennych bóstw szczególnie ważne stały się dwa: Ra, który był bogiem słońca (jak indyjski Rawi) oraz Ozyrys, personifikacja życiodajnych wód Nilu. Wzrastające znaczenie Ra zbiegło się z początkami praktyk magicznych będących podwaliną wszelkich systemów magicznych, magii solarnej. Ponieważ Ra był bogiem słońca, to natomiast wschodzi na wschodzie i zachodzi na zachodzie, te dwa kierunki zostały uznane za święte i bardzo istotne w praktyce. Wschód oznaczał narodziny, twórczość i kojarzony był z białą magią, natomiast zachód symbolizował śmierć, zniszczenie i nastanie ciemności. Władcy Egiptu, faraonowie, uznawani byli za potomków boga Ra, przez co mieli status boski i byli powszechnie czczeni.
Egipcjanie wierzyli w życie po śmierci i reinkarnację, podobnie jak Grecy i inne ludy Bliskiego Wschodu, aż po Persję i Indie. Wyraz tej wiary znajduje swoje odzwierciedlenie w legendzie o Ozyrysie i jego siostrze i małżonce Izydzie. Legenda ta mówi, że dawno temu Ozyrys żył na ziemi. Zły brat Set zamordował go i poćwiartował ciało, a szczątki rozrzucił po całym Egipcie. Zbolała Izyda pozbierała szczątki swojego brata i męża, poskładała je razem i przywróciła Ozyrysa do życia. Zanim jednak tak się stało, Izyda dokonała samozapłodnienia za pomocą penisa męża i dała życie Horusowi. Horus, chcąc pomścić ojca, bezustannie ściga owego Seta.
Głęboka, potwierdzona doświadczeniem pokoleń wiara w życie po śmierci powodowała, że Egipcjanie wznosili monumentalne budowle grobowe. Piramidy były królewskim wybiegiem mającym na celu przechytrzenie śmierci. Faraonowie poświęcali większość swego majątku na budowanie miejsc własnego pochówku i spoczynku. Piramidy uznawane były za świątynie, w których oddawano cześć faraonom, zapewniając im w ten sposób boską nieśmiertelność. Egipcjanie nie oburzali się na niewyobrażalnie wysokie koszty piramid, ponieważ wierzyli, że po śmierci władca będzie się nadal nimi opiekował jako święte bóstwo.
Oprócz piramid wznoszono także świątynie-grobowce, w których stały naturalnej wielkości posągi faraonów, władców Egiptu. W świątyniach stale odbywały się ceremonie i rytuały związane ze śmiercią, śpiewano zaklęcia i inwokacje, płonęły także kadzidła, które odtąd stały się nieodłącznym elementem boskiej magii. Mumifikowanie ciał, wynik głębokiej znajomości anatomii, medycyny czy biologii, stanowiło integralna część egipskiej tradycji magicznej. Niektóre zaklęcia i klątwy stosowane przez Egipcjan podczas owych ceremonii pogrzebowych znane są (i tu i ówdzie używane) dzisiaj jako prosta i podstawowa magia inwokacyjna.
Życie ludzi w dawnym Egipcie było silnie nasycone wiarą i praktyką magiczną, a odzwierciedleniem tego stanu rzeczy była sztuka i literatura. Ściany piramid pokrywano magicznymi i religijnymi inskrypcjami, w tym także najstarszymi, zachowanymi z czasów neolitu. Wśród nich znajdowało się wiele potężnych magicznych zaklęć. Inskrypcje miały na celu poinstruowanie faraona, jakich odpowiedzi ma udzielać na sądzie odbywanym przez bogów po śmierci każdego człowieka, tak aby zapewnić sobie nieśmiertelność duszy i szczęśliwe życie po śmierci.
Magia egipska dzieliła się z grubsza na dwa typy. Jednej używano do celów legalnych, pomagając żywym i umarłym. Stanowiła ona część filozofii państwowej. Drugim typem była magia obronna mająca sprowadzać śmierć i zniszczenie na niefortunne ofiary maga, często stosowana w obronie państwa i władców oraz możnych tego kraju. Uprawiano także czarną magię, gdyż demoniczne formy mrocznych magicznych systemów też rozkwitły w tym obszarze, jako spuścizna po demonicznych tytanach.
W obliczu wielu skomplikowanych praktyk magicznych o głębokim podłożu filozoficznym nie dziwi fakt, że magia egipska zyskała sławę również w Europie, zaś Egipt uznany został za krainę magów, chociaż samo słowo MAGIA pochodzi z Indii, gdzie kapłanów Słońca nazywano Magah. Pisarze hebrajscy, greccy i rzymscy opisywali szczegółowo magiczne umiejętności Egipcjan i uważali ich za posiadaczy tajemnej wiedzy oraz osoby obdarzone magiczną władzą przewyższającą wszelkie inne nacje. W czasach Wielkiej Indii, Mahabharata, zachodnia granica imperium indyjskiego sięgała dzisiejszego pogranicza Egiptu i Indii, a nazwy kultowych miejscowości takich jak ‘Siva’ dobitnie o tym świadczą. Rawi to w Indii Słonce, Ra w Egipcie, acz na Bliskim Wschodzie magiczny kapłan Słońca zwany był RAW (od Rawi), co do dzisiaj pozostało w egipskiej spuściźnie hebrajczyków, którzy tytuł ‘Raw’ dla swoich kapłanów zabrali uciekając z egipskiej ziemi.
Żydzi twierdzili, że Mojżesz dostąpił wtajemniczenia w egipskiej magii, znaczy tam stał się Wielkim Raw, z którego tysiąclecia później powstał Rabi. Jest to możliwe, zważywszy fakt, że wychowywał się w tym kraju od dziecka, do tego na królewskim dworze. W ten sposób korzeni żydowskiej kabały upatruje się m.in. w magii egipskiej. Drugim ważnym źródłem była magia chaldejska, przyniesiona żydom przez samego ojca trzech religii, Abrahama. Kabała stała się potężnym hebrajskim systemem magicznym, łączącym w sobie dwie myśli magiczne prastarych kultur i jako taka dała podwaliny pod ceremonialną magię europejską, razem zresztą z magią perską przyniesioną później przez Arabów.
Poprzez szlaki handlowe oraz migracje ludów kultury na świecie mieszały się i wymieniały doświadczenia. Prastare tajemnice były asymilowane, zmieniane i adaptowane. Nazwy bóstw i sposób przeprowadzania rytuałów różnił się nieco, jednak wiara w magiczne zdolności człowieka przetrwała niezmieniona.
Aura – poświata biopola
Aura to nazwa nadawana subtelnej warstwie energii witalnej promieniującej wokół naturalnych obiektów, w tym szczególnie roślin, zwierząt i ludzi. Kolory i formy aury są charakterystyczne dla jej właściciela i odzwierciedlają stan psychiczny, fizyczny i emocjonalny. Aura jest niewidzialna, jednak mogą ją zobaczyć jasnowidze w postaci świetlnej aureoli, chociaż nie wszyscy opisują ją dokładnie w ten sam sposób. Mimo że ciało posiada swoje pole magnetyczne, zwane biopolem, jest ono zbyt słabe, aby emitować światło widzialne dla ludzkiego oka. Dlatego, poza relacjami jasnowidzów, nie udało się naukowo udokumentować wyglądu aury. W emanację energii ludzkiego ciała wierzyli starożytni Egipcjanie, Hindusi, Grecy i Rzymianie. W XVI wieku Paracelsus dyskutował o ciele astralnym i jego „ognistej” aurze, zaś teoria zwierzęcego magnetyzmu Franza Antona Mesmera wywołała falę eksperymentów naukowych, których celem było zidentyfikowanie natury tego zjawiska.
Tuż przed I wojną światową dr Walter Kilner ze szpitala św. Tomasza w Londynie opracował metodę, za pomocą której można było ujrzeć aurę w postaci słabego poblasku wokół ciała. Do tego celu posługiwał się aparatem, który czynił promieniowanie ultrafioletowe widzialnym. Był autorem teorii diagnozowania chorób za pomocą obserwacji aury, ponieważ zauważył serię zależności pomiędzy jej wyglądem, a stanem zdrowia pacjenta. Wyniki uzyskane przez Kilnera spotkały się ze sceptycznym odbiorem ze strony lekarzy, zaś jego prace przerwał wybuch I wojny światowej. W roku 1939 rosyjski elektryk, Semion Dawidowicz Kirlian, opracował technikę, dzięki której można było utrwalać obraz aury na kliszy foto-graficznej.
Fotografia kirlianowska to technika fotografowania przedmiotów w obecności pola elektrycznego o wysokiej częstotliwości i wysokim napięciu, a niskim natężeniu. Na fotografiach widać połyskujące, różnokolorowe emanacje uważane za biopola lub aury fotografowanych przedmiotów. Nie ma dowodów na to, że fotografia kirlianowska należy do zjawisk paranormalnych. Niektórzy badacze twierdzą, że ukazuje ona fizyczną formę energii parapsychicznej, inni natomiast wierzą, że widać na niej ciało eteryczne, jedną z warstw aury otaczającej wszystkie żywe istoty. Zrozumienie tej energii mogłoby pomóc w odkryciach medycznych, psychologicznych, leczeniu, radiestezji i badaniu zjawisk nadprzyrodzonych. Krytycy utrzymują, że technika ta ukazuje jedynie rozkład elektryczności wokół obiektu, która powstaje w określonych warunkach.
Kirlian w pierwszych eksperymentach fotografował swoją własną rękę i uchwycił dziwny poblask promieniujący z czubków palców. On i jego żona Walentyna, biolog, eksperymentowali z fotografowaniem obiektów ożywionych i nieożywionych. Jego praca stała się popularna na Zachodzie w latach 60-tych XX wieku, zaś reakcje ze strony świata nauki były mieszane. Uważano, że fotografie Kirliana ujawniają stan zdrowotny i emocjonalny poprzez różnice w kolorach i natężeniu jasności aury. Eksperymenty przeprowadzone w latach 70-tych XX wieku na uniwersytecie kalifornijskim ukazały różnice w pobłysku otaczającym roślinę, kiedy zbliża się do niej ludzka ręka i kiedy jest nakłuwana. Gdy odcięto część liścia, połyskujący kontur amputowanej części pozostał widoczny na filmie. Kolejne badania ujawniły, że blask otaczający ludzkie ciało podobnie odzwierciedla różnice w stanach emocjonalnych. Uzdrowiciel i medium Uri Geller został sfotografowany z wiązkami promieni wypływających z czubków palców, kiedy wykonywał swój zabieg. Entuzjaści Kirliana twierdzą, że widoczny kontur po obciętym liściu dowodzi istnienia ciała eterycznego, zaś zastosowanie tego rodzaju fotografii może okazać się przydatne w medycynie diagnostycznej.
Leczenie zgodne z rytmem Księżyca
Magiczne leczenie to jedna z podstawowych form magii naturalnej, która wielce zajmuje się zdrowiem. Księżycowe boginie – takie jak egipska Izyda, grecka Afrodyta, indyjska Saraswati czy rzymska Diana – były często także patronkami leczenia i ziół leczniczych oraz medycyny ludowej. W toku wieków szamani, czarownice, lekarze i uczeni zauważyli, że wszelkie żywe istoty reagują na fazy Księżyca. Podczas pełni zwierzęta mają więcej krwi w swoim ciele, a ich serce bije szybciej. Z kolei w roślinach sok podnosi się wyżej i także jest go więcej. Kobiety wedle naturalnego rytmu miesiączkują w okolicach nowiu, zaś owulują w porze pełni. Ludowi lekarze i zielarze zawsze pilnie przestrzegali faz Księżyca podczas zbierania określonych gatunków ziół i roślin, a także podczas doboru terapii na określone schorzenia. Statystyki szpitalne pokazują, że podczas pełni częściej dochodzi do krwotoków pooperacyjnych, a więc lepiej zaplanować zabiegi na czas nowiu.
Księżyc może zatem być pomocnym sprzymierzeńcem w leczeniu. Pewne choroby lepiej jest leczyć podczas pełni, natomiast inne – podczas nowiu. Warto zatem przestudiować wpływ kwadry Księżyca i sprawdzić, kiedy najkorzystniej jest leczyć dane schorzenie. Tak jak przy wszystkich innych formach magicznego leczenia trzeba zaznaczyć, że magiczna terapia może być zarówno uzupełnieniem kuracji przepisanej przez lekarza jak i wedle wyboru główną stosowaną terapią, co jednak początkującym i zainteresowanym raczej się odradza. Nigdy nie wolno leczyć się samemu, bez zasięgnięcia porady fachowca, nawet fachowca w dziedzinie magii czy ziołolecznictwa.
Księżyc przybywający
Pierwsza kwadra, w której Księżyca przybywa, jest doskonałym czasem na wzmacnianie organizmu. W tym okresie dobrze jest stosować witaminy, zioła i toniki wzmacniające naturalną odporność naszego ciała, takie jak: słoma owsiana na uspokojenie, liście malin na problemy kobiece, korzeń prawoślazu na dolegliwości układu moczowego, owoce głogu na wzmocnienie układu krążenia i serca, łopian na wątrobę, czerwona koniczyna na płodność, alfa alfa dla ogólnego wzmocnienia i odżywienia organizmu.
Wymienione zioła mają łagodne działanie i napary oraz nalewki z nich przyrządzone można stosować od jednego do trzech razy dziennie. Dokładnych informacji zasięgnąć trzeba u lekarza lub zielarza, który zaleci najodpowiedniejszą kurację. Podczas przybywania Księżyca trzeba pić nieco więcej wody, aby uniknąć zatrzymywania jej w organizmie. Im więcej pijemy, tym łatwiej unikniemy tej przykrej dolegliwości. Podczas pierwszej kwadry warto także pomyśleć o ziołowych kompresach i kąpielach. Jest to także pora na odżywianie za pomocą witamin, minerałów i innych składników. W tym okresie nie jest zalecane intensywne odchudzanie ani oczyszczanie organizmu.
Pełnia
Pełnia Księżyca, Purnima, trwa około trzech dób. Jest to niezwykle intensywna faza. Wiele kobiet owuluje podczas pełni. W tym czasie można aplikować silnie działające zioła, na przykład zwalczające infekcje i wzmacniające naturalną odporność organizmu (cayenne, czosnek, jeżówka purpurowa itp.). Pełnia to także doskonały czas na terapię psychologiczną. W tym okresie emocje są bardziej uwydatnione, zaś zahamowania społeczne – słabsze. Ujawnia się nasza prawdziwa natura, a czasami dochodzi do emocjonalnych wybuchów. Pełnia to dobry czas na wzmacnianie więzi z bliskimi, wyjaśnianie sobie pewnych spraw, otwartość, zaś nieodpowiedni na izolację czy introspekcje.
Księżyc malejący
Ostatnia kwadra, w której Księżyca ubywa to doskonała pora na terapeutyczne posty. Nie należy, rzecz jasna, pościć zbyt drastycznie, a tylko np. ograniczyć pewne pokarmy czy zdecydować się na dietę opartą głównie na warzywach, zupach i sokach. Takie ograniczenie jest doskonałe także w przypadku infekcji typu grypowego. Dodatkowo można stosować ziołowe kuracje oczyszczające z szałwii, imbiru, cytryny, tymianku, lawendy czy mięty. Czas malejącego Księżyca to także doskonały okres na wszelkie kuracje napotne oraz podejmowanie prób pozbycia się nałogów i złych nawyków. Masaż całego ciała poprawia krążenie krwi i przyspiesza wydalanie toksyn z organizmu. Nie warto z kolei koncentrować się odżywianiu i wzmacnianiu.
Nów
Nów, Amavasya, jest fazą równie silną jak pełnia. Jest to pora korzystania z zapasów, hibernacji, odosobnienia i kontemplacji. W tym czasie unikać należy tłumu i zgromadzeń, a zamiast tego znaleźć czas tylko dla siebie. Jeżeli nie cierpisz na jakieś schorzenie wymagające stałej terapii, najlepiej wstrzymać kuracje ziołowe na czas nowiu. W tym czasie trzeba dużo odpoczywać, nie przejadać się i ograniczyć się do prostych potraw. Podczas nowiu wiele kobiet miesiączkuje, naturalna zatem jest chęć zwinięcia się w kłębek w łóżku z dobrą książką i kubkiem ziołowej herbatki z rumianku osłodzonej miodem. Silniejsze zioła rozkurczowe to chmiel, słoma owsiana, waleriana.
Kiedy faza nowiu się kończy, a na niebie pojawia się sierp nowego Księżyca, cykl lunarny zaczyna się od początku. Świadomość rytmów obecnych w naturze może okazać się pomocna w rozmaitych dziedzinach życia, również w dbaniu o zdrowie i kondycję. Oczywiście, niektóre choroby wymagają bezwzględnie leczenia, niezależnie od cyklu, i wówczas należy przyjmować zaleconą przez lekarza terapię. Jednakże, jeżeli istnieje taka możliwość, trzeba starać się postępować zgodnie z rytmem natury.
Codzienne życie okultystów, magów, ezoteryków – to życie w pogłębionej świadomości rytmów księżycowych, zatem przydatny jest bardziej szczegółowy kalendarz księżycowy, taki jak stosuje pochodzące z okultyzmu rolnictwo biodynamiczne czy indyjska astrologia z jego Tithi. księżycowymi dniami oraz gwiazdowymi znakami księżycowymi, których jest 27. Znaki księżycowe są w astrologii o wiele ważniejsze niż znaki solarne, których jest dwanaście.
 |
| Starożytny Król i Królowa Wielkiego Bractwa Magów |
Król i Królowa Bractwa Magów
Wedle braterskich zwyczajów dawnych magów, społeczności lokalne, narodowe lub w ramach wielkich imperiów wybierały Króla i Królową Magów, którzy honorowo patronowali czemuś w rodzaju gildii magów, okultystów. Funkcje te były zwykle pełnione dożywotnio, a wybierano małżeńską parę, która była biegła tak w wiedzy jak i praktyce magów. Król i Królowa Magów odpowiadali za przekazywanie wiedzy i mocy kolejnym pokoleniom adeptów i adeptek boskiej magii oraz reprezentowali wolą społeczności lokalne Bóstwa Magii. Boski Zakon Magów jest duchową organizacją o arystokratycznym charakterze.
———————————————
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz