Zaćmienia Słońca i Księżyca - Węzły Rahu i Ketu

Zaćmienia Słońca i Księżyca oraz Węzły Rahu i Ketu

Zaćmienie, w ogólności, to zjawisko astronomiczne polegające na tym, że cień jednego ciała niebieskiego pada na powierzchnię drugiego. Możliwe jest ono, gdy w jednej linii znajdują się oba ciała oraz źródło światła, którym jest zazwyczaj gwiazda jako ciało świecące światłem własnym lub inny obiekt świecący światłem odbitym, co najczęściej zdarza się w przypadku układu Słońce (Helios) i Księżyc (Selene) oraz Ziemia (Gaia). W efekcie takiego położenia, obserwator znajdujący się na obiekcie bliższym źródłu Światła może widzieć jak obiekt dalszy znika zanurzając się w jego cieniu, jak zostaje przysłonięty. W przypadku Ziemi taka sytuacja ma miejsce podczas zaćmienia Księżyca. Obserwator na obiekcie dalszym dostrzega zaś stopniowe zasłanianie i – w przypadku zaćmienia całkowitego – zupełne przysłonięcie obiektu będącego źródłem Światła, a w jego miejscu pojawia się konturowy obraz ciała bliższego. Przykładem takiego zjawiska na Ziemi jest zaćmienie Słońca. 

Zaćmienie Księżyca: A - Słońce, B - Ziemia, C - Księżyc; E - Cień Ziemi, D - Półcień Ziemi

Zaćmienia Słońca i Księżyca należą do spektakularnych, ale stosunkowo rzadkich zjawisk przyrody. Ludzie poświęcali im wiele uwagi od najdawniejszych czasów. Niektóre zapiski historyczne świadczą o tym, że już 2000 lat przed naszą erą ówcześni astronomowie wiedzieli o okresowym występowaniu zaćmień i potrafili je przepowiadać. Dokładny charakter zjawiska zależy od rozmiarów kątowych obserwowanych ciał, oraz od tego, czy posiadają one atmosferę czy nie. Na Ziemi zarówno źródło światła (Słońce), jak i jedyny obiekt, który może – ze względu na niewielką odległość – brać udział w tego typu zjawisku (Księżyc), mają niemal jednakowe rozmiary kątowe (około pół stopnia). W ciągu roku mogą zdarzyć się dwa, trzy, cztery, a nawet pięć zaćmień Słońca. Może wystąpić także nawet pięć zaćmień Księżyca (tylko trzy całkowite), ale łączna liczba zaćmień Słońca i Księżyca nigdy nie przekracza Siedmiu. Lata z siedmioma zaćmieniami zdarzają się rzadko. W ostatnim takim roku, 1982, wystąpiły trzy całkowite zaćmienia Księżyca i cztery częściowe zaćmienia Słońca, a następny rok, 2038, przyniesie cztery półcieniowe zaćmienia Księżyca, jedno całkowite i dwa obrączkowe zaćmienia Słońca. 

Zaćmienie Słońca - Księżyc rzuca cień na Ziemię zasłaniając Słońce

Gdy obiekt przesłaniający źródło Światła ma dużo mniejszy rozmiar kątowy, to mamy do czynienia z przejściem na tle tarczy (tranzytem). Z Ziemi sporadycznie można obserwować przejścia planet Merkurego (Hermesa) i Wenus (Afrodyty) (ostatnie w XXI wieku miało miejsce 6 czerwca 2012) na tle tarczy Słońca. Szczególnym przypadkiem tranzytu jest obrączkowe zaćmienie Słońca, występujące gdy Księżyc podczas zaćmienia znajduje się blisko apogeum. W przypadku gdy obiekt przesłaniający ma znacznie większy rozmiar kątowy niż przesłaniany, zjawisko takie nazywa się zakryciem, zasłonięciem (okultacją). Najczęściej obserwuje się zakrycia gwiazd przez Księżyc. Zaćmienia Słońca zawdzięczamy godnemu podziwu zbiegowi okoliczności, który niekiedy występuje w przyrodzie. Chociaż średnica Słońca jest 400 razy większa niż średnica Księżyca, oba ciała widzimy na niebie jednakowo duże. Toteż Słońce znajduje się dokładnie tyle razy dalej od nas niż Księżyc, ile razy jest większe od Księżyca. W ten sposób w rzeczywistości mniejszy Księżyc może zakryć znacznie większe Słońce. 

Trochę historii o zaćmieniach 

W większości znanych starożytnych kultur zaćmienie uważano za złą wróżbę, gdyż doświadczalnie na podstawie obserwacji zauważono więcej zdarzeń negatywnych w życiu indywidualnych osób jak i całych społeczeństw w okresie przez jakiś czas po wystąpieniu zjawiska zaćmieniowego. Interpretowano zaćmienie jako oznakę, że ktoś lub coś (Smok, Bestia, Naga, Daimon, Węzeł) próbuje pożreć lub ukraść niebiańskie istoty, bądź uważano, że to Słońce i Księżyc walczą ze sobą (przynajmniej w przypadku zaćmień Słońca), znano także funkcje Węzłów Księżycowych, Rahu (☊) i Ketu (☋), a wiele tych opisów to zdarzenia mityczne lub legendarne. Gdy następowało zaćmienie, ludzie porzucali codzienne zajęcia i wykonywali rytuały mające odwrócić niebezpieczne zjawisko, a po zaćmieniu wykonywali rytuały oczyszczające lub intensywne modlitwy ochronne przed siłami ciemności i zła. W 585 roku p.e.ch., bitwa pomiędzy Lidyjczykami i Medami, na terenie dzisiejszej Turcji, została przerwana, gdy ciemność ogarnęła Ziemię. Armie uznały to za zły znak, zły omen, znak z nieba i zawarły pokój (zaćmienie Słońca z 28 maja 585 p.e.ch.). 

Do najstarszych pozostałości prób zrozumienia zjawisk zachodzących wśród ciał niebieskich na Wyspach Brytyjskich należy Stonehenge w Anglii. Uważa się, że Stonehenge wykorzystywano do pomiarów ruchów Słońca i Księżyca czyli dla celów astronomicznych i astrologicznych. Prawdopodobnie już w 2800 roku p.e.ch., starożytni Chińczycy zauważyli pewien rytm w występowaniu zaćmień Słońca, zatem chińska astrologia księżycowa ma przynajmniej 4800 lat. Indyjska astronomia i astrologia tradycyjna zwana wedyjską wspomina zdarzenia mające miejsce nawet 5 do 7 tysięcy lat temu. Grecki astronom Hipparchos próbował zrozumieć zaćmienia, wykorzystując je do wykonywania naukowych obserwacji, pomiarów nieba, nie tylko dla celów astrologicznych. Około roku 130 p.e.ch., na podstawie danych o przebiegu zaćmienia Słońca wyznaczył odległość Księżyca od Ziemi (wyznaczona wartość była większa od znanej obecnie tylko o 11%). Chiński astronom Liu Xiang, żyjący w I wieku p.e.ch., napisał, że „Księżyc zasłania Słońce, gdy porusza się po swojej drodze“. W Chinach był jednym z pierwszych historycznych uczonych, którzy zrozumieli podstawowy mechanizm zaćmień. Klaudiusz Ptolemeusz opisał w Almageście teorię ruchu Słońca i Księżyca i wynikające z niej zaćmienia. Kilka wieków później aleksandryjski astronom Teon (335-405) podczas zaćmienia Słońca umiał wyznaczyć moment początku, kulminacji i końca zjawiska. W 1605 roku Johannes Kepler zapisał naukowe obserwacje podczas zaćmienia Słońca. Ponad sto lat później Edmond Halley opublikował relację z zaćmienia Słońca z 22 kwietnia 1715 roku. Opisując to zjawisko, w znacznym stopniu błędnie zinterpretował obserwacje. Większość współczesnej wiedzy o zaćmieniach pochodzi z II połowy XIX i z XX wieku. Jednak starożyna kultura wedyjska rozumiała Smoka Zaćmień, jako dwie połówki demona rozpołowionego przez Wisznu, a tamtejsi astronomowie wyliczali odległość Księżyca i Słońca od Ziemi z błędem mniejszym niż 10 stopni, wiedzieli też o proporcji odległości. 

Orbita Księżyca 

Cechą wyróżniającą Księżyc spośród innych naturalnych satelitów planet Układu Słonecznego jest fakt, iż płaszczyzna jego orbity jest bardzo zbliżona do płaszczyzny ekliptyki, nie zaś - jak zazwyczaj - do płaszczyzny równikowej planety. Nachylenie płaszczyzny orbity księżycowej do płaszczyzny ekliptyki wynosi 5,1°, podczas gdy inklinacja (nachylenie) osi obrotu Księżyca - jedynie 1,5°. Księżyc, ze średnią prędkością ruchu po orbicie wynoszącą 1,023 km/s, przemieszcza się on co godzinę o odległość kątową równą jego względnemu rozmiarowi, czyli o około 0,5°, zatem robi średnio 12 stopni kątowych na dobę. Orbita Księżyca ma kształt elipsy o średniej ekscentryczności równej 0,0549. Powoduje to między innymi okresowe zmiany prędkości kątowej i względnej wielkości naszego satelity obserwowanej z Ziemi. Przeciętna odległość względna, jaką pokonuje Księżyc w ciągu doby, wynosi 13,176358° na wschód. Dokładny kierunek orbity nie jest stały, lecz podlega precesji. Innym ruchem związanym z orbitą jest precesja linii apsyd (linii pomiędzy apogeum, a perygeum): elipsa orbity Księżyca powoli obraca się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara z okresem tego obrotu równym 8,85 roku (3233 dni), czyli w takim tempie punkty apogeum (Punkt Ciemnego Księżyca, PCK) i perigeum (Punkt Jasnego Księżyca, PJK) podróżują wzdłuż ekliptyki. Występuje też precesja płaszczyzny równikowej (zgodna z ruchem wskazówek zegara) wokół osi prostopadłej do ekliptyki. Punkty, w których orbita Księżyca przecina płaszczyznę ekliptyki (węzły), również podlegają precesji o okresie 18,6 roku (6793 dni), taki jest czas obiegu węzłów księżycowych wzdłuż Ekliptyki. 

CZAS OBIEGU. Obliczenie czasu, jaki potrzebuje Księżyc na wykonanie pełnego obiegu Ziemi, może być - w zależności od przyjętego punktu odniesienia - wykonane na różne sposoby. Mamy 27,3 - dniowy miesiąc gwiazdowy (czyli syderyczny), a jest to czas, w jakim Księżyc przebiega pełną długość orbity względem gwiazd stałych. Z kolei miesiącem synodycznym nazywamy okres 29,5 dnia pomiędzy dwiema tymi samymi fazami Księżyca (od Nowiu do Nowiu lub od Pełni do Pełni). Przyczyną, dla której ten drugi jest dłuższy o ponad dwa dni, jest wspólny ruch układu Ziemia - Księżyc wokół Słońca; dlatego też w ciągu roku liczba miesięcy gwiazdowych jest dokładnie o 1 większa od liczby miesięcy synodycznych. 

LIBRACJA. Księżyc jest w orbicie synchronicznej z Ziemią, co sprawia, że jest skierowany ku Ziemi stale tą samą stroną. Obrót synchroniczny jest prawdziwy jedynie dla uśrednionej orbity, ponieważ Księżyc posiada określoną ekscentryczność. W wyniku tego moment pędu Księżyca zmienia się w miarę obrotu wokół Ziemi i jego prędkość kątowa na orbicie oscyluje wokół wartości prędkości kątowej ruchu obrotowego Księżyca. Gdy Księżyc jest w perygeum, jego obrót jest wolniejszy niż jego prędkość kątowa orbitalna, co pozwala nam zobaczyć do 8 stopni długości jego wschodniej (prawej) niewidocznej strony. Odwrotnie, gdy Księżyc osiąga apogeum, jego obrót jest szybszy niż prędkość kątowa orbitalna i dzięki temu ujawnia się 8 stopni jego długości zachodniej (lewej) niewidocznej strony. To zjawisko nosi nazwę libracji w długości. 

PEŁNIE I NOWIE. Kiedy Księżyc jest w pełni, znajduje się po przeciwnej stronie Ziemi niż Słońce. Jego położenie na sferze niebieskiej jest w przybliżeniu przeciwległe do położenia Słońca. Księżyc wówczas znajduje się w kulminacji górnej (góruje) około północy, w kulminacji dolnej zaś (dołuje) – w południe. Natomiast w Nowiu położenie Księżyca na sferze niebieskiej jest bliskie położeniu Słońca. Księżyc wówczas znajduje się w kulminacji górnej w południe, w kulminacji dolnej zaś – o północy, tak jak Słońce. Pomiędzy dwiema kolejnymi takimi samymi fazami Księżyca (np. dwiema pełniami) upływa okres około 29,5 doby, czyli miesiąc synodyczny (synod). Ze względu na ruch Ziemi wokół Słońca, okres ten jest różny od okresu obiegu Księżyca wokół Ziemi, czyli miesiąca gwiazdowego (syderycznego). Pierwszy udokumentowany naukowo przypadek poprawnego wyjaśnienia faz Księżyca w Europie pochodzi od greckiego filozofa Anaksagorasa! 

Węzeł Księżycowy 

Węzły księżycowe to węzły orbity Księżyca, czyli punkty czy raczej obszary na ekliptyce (pozornej drodze Słońca wzdłuż zodiaku) w których orbita ta przecina płaszczyznę ekliptyki (orbita Księżyca przecina pozorną drogę Słońca czyli ekliptykę). Kiedy Księżyc znajduje się w pobliżu węzła orbity i równocześnie w fazie bliskiej nowiu lub pełni, wówczas usytuowany jest niemal dokładnie na jednej linii ze Słońcem i Ziemią, wskutek czego dochodzi do zaćmienia Słońca lub zaćmienia Księżyca. Linia łącząca oba węzły nosi nazwę linii węzłów księżycowych lub linii węzłów zaćmieniowych. Wskutek oddziaływań perturbacyjnych linia węzłów Księżyca wykonuje powolny obrót w przestrzeni z okresem około 18,6 lat, nieco dłużej niż trwa cykl saros (18 lat 11 dni 8 godzin), w kierunku wstecznym po ekliptyce (jak planety w ruchu wstecznym, w retrogradacji). Czas pomiędzy dwoma kolejnymi przejściami Księżyca przez ten sam węzeł nazywamy miesiącem smoczym (obieg Księżyca wzdłuż ekliptyki od Rahu (Północny Węzeł) do Rahu lub od Ketu (Południowy Węzeł) do Ketu. Jako że węzły zaćmieniowe mają uregulowany i stały ruch po nieboskłonie, ich oddziaływanie jest od zawsze brane pod uwagę w astrologii oraz analizie horoskopów. W Indiach węzły nazywane są Rahu – Głowa Asura/Demona (północny węzeł) i Ketu – Ciało lub Ogon Asura/Demona (południowy węzeł). Inna nazwa węzłów księżycowych, stosowana dawniej w europejskiej astrologii, to odpowiednio łac. Caput Draconis – Głowa Smoka i Cauda Draconis – Ogon Smoka. Mitologia kojarzy owego smoka czy naga lub asura jako Asmodeusza - Węża Kusiciela. Całkiem możliwe, że rajski czas kuszenia wypadł w czasie zaćmienia Słońca lub Księżyca. 

Linia węzłów, Oś Rahu-Ketu czy Głowa-Ogon, przecięcie dwóch odpowiednich płaszczyzn, ma ruch wsteczny, a w retrogradacji normalny, poruszają się wzdłuż ekliptyki odwrotnie niż reszta planet.  Dla obserwatora na Ziemi Oś Węzłów Księżycowych obraca się w kierunku zachodnim wzdłuż ekliptyki z okresem 18,6 lat lub kątowo 19,3549° rocznie. Patrząc z niebiańskiej północy, węzły poruszają się zgodnie z ruchem wskazówek zegara wokół Ziemi, przeciwnie do własnego obrotu Ziemi i jej obiegu  wokół Słońca. Zaćmienia Księżyca i Słońca mogą wystąpić, gdy węzły zrównają się ze Słońcem, mniej więcej co 173,3 dnia średnio. Kąt nachylenia orbity Księżyca również determinuje zaćmienia; cienie przecinają się, gdy węzły pokrywają się z Pełnią lub Nowiem Księżyca, gdy Słońce, Ziemia i Księżyc są wyrównane w trzech wymiarach, w jednej linii w przestrzeni. 

Rahu i Ketu są zawsze naprzeciw siebie, czyli w odległości 180 stopni, stanowią jedną z istotnych Osi Horoskopu, podobnie jak osie Asc-Dsc (linia horyzontu) oraz MC-IC (linia górowania i dołowania). Tworzą one oś karmiczną (oś fatum czy przeznaczenia) na wykresie astrologii wedyjskiej i starej bliskowschodniej, które wskazują rodzaje karmana przybywających do tego życia, których można doświadczyć dla każdej osoby. Wskazują również, na których obszarach życia będziesz się koncentrować lub dążyć do doskonałości. Obecne czasy, XX i XXI wiek znajdują się pod dużym wpływem astralnych planet cienistych Rahu i Ketu, dlatego niezmiernie istotnym jest odpowiednie zrozumienie energetyki tych planet. 

Rahu i Ketu

RAHU (graha) - Głowa Smoka 

Rahu (☊) - w dewanagari pisane राहु Rāhu – to północny węzeł księżycowy, niewidzialna lub pozorna planeta (graha) w systemie astrologicznym dźjotisz czyli w astrologii wedyjskiej, miejsce ogniskowania się sił ciemnych i mrocznych na ekliptyce. W astrologii wedyjskiej odpowiada ósmej planecie, uważanej za sprawcę zaćmień Słońca i Księżyca. Ruch tej niewidocznej planety jest zawsze wsteczny. Ponieważ Rahu stał się nieśmiertelny, Brahma - Bóg Stwórca - uznał go za jedną z graha (Sanskryt: ग्रह), bóstw astralnych, czyli planet astralnych, takich jak pięć widzialnych planet (Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn). Do dzisiaj w zemście wraz z Ketu, zakłócają Słońce i Księżyc zakrywając ich blask podczas zaćmień, a także źle wpływając na obiekty w ich koniunkcyjnym wpływie. Rahu jest zawsze przedstawiane jako ciemny okrąg (podobnie jak Księżyc w Nowiu lub zaćmienie) lub zjadacz okręgu. 

W astrologii i numerologii planet Rahu ma wibrację cyfry Cztery (4), jest numerologiczną Czwórką. Rahu wraz z Saturnem (Śani) współrządzi znakiem Wodnika w zodiaku, zatem zawsze badamy aspekty Rahu analizując Wodnika i jego władcę. Rahu jest cieniem, który powoduje zaćmienia i jest królem meteorów (zjawisk chwilowych, błyskotliwych acz szybko przemijających). Rahu reprezentuje wniebowstąpienie Księżyca (Selene, Ćandra) na jego precesyjnej orbicie wokół Ziemi. Pora dnia uważana za będącą pod wpływem Rahu nazywana jest Rāhu kala i uważana jest za niepomyślną, szczególnie dla rozpoczynia podróży, ale także dla każdego nowego przedsięwzięcia. 

Opis Rahu-Ketu znajduje się w tekstach puranicznych. Opowieści zaczynają się w „najodleglejszych okresach prehistorii, kiedy bogowie (dewy) i asury ubijali Ocean Mleka, aby wydobyć z niego Amritę, eliksir nieśmiertelności”. Rahu był wtedy obecny i ogarnięty dumą. Mohini, żeńska awatara Wisznu, zaczęła rozprowadzać Amritę wśród bóstw (dewów). Jednak jeden Asura Danava (demon z rodu danawów), Svarbhanu, siedział w rzędzie devatas i pił Amritę. Bóg Słońca (Surya) i Bóg Księżyca (Ćandra) zauważyli go i poinformowali o tym Mohini, jednakże do tego czasu Svarbhanu stał się już demonem nieśmiertelnym. Wisznu jako Mohini odciął jednakże głowę demonicznego asura Svarbhanu za pomocą Sudarśana Ćakry. Rahu-Ketu nie mógł umrzeć, ale jego głowa została oddzielona od ciała i jego głowa stała się znana jako węzeł Rahu, podczas gdy jego ciało stało się znane jako Ketu. Po tym wydarzeniu Rahu i Ketu otrzymali odpowiedzialność za wpływanie na życie ludzi na Ziemi. zgodnie z metafizyką, zabieg przepołowienia demona zmniejsza jego moce do połowy mocy boskich, zatem każda połówka posiada zaledwie ćwierć mocy nadprzyrodzonych dewów. 

Rahu w devanagari: राहु - to imię demona czy asura w tradycji wedyjskiej, imię demonicznego syna Simhiki. Purany opisują, ubijanie oceanu Samudra Manthan, w celu uzyskania napoju Amryta dającego nieśmiertelność. Brały w tej czynności udział demony (asury, tytani) i dewowie (niebiańskie bóstwa światłości). Wisznu, Bóstwo Życia i Spełniania Pragnień Duszy, przyjmujący w jednej z emanacji postać rozkosznej kobiety - Mohini, zajął się rozdawaniem dającego nieśmiertelność napoju za zgodą zarówno dewów i asurów. Rozdała nektar w ten sposób, że wszystko zostało przydzielone dewom (bóstwom nieba). Jednak jeden z demonów, (Rahu), posiadający siłę mistyczną aby czytać myśli innych osób, przejrzał plan pominięcia demonów i ukradkiem dołączył do szeregów dewów. Przebiegłość demona odkryli Surya (Słońce) i Ćandra (Księżyc). Bogini Mohini przecięła Asura na dwa kawałki swoją bronią (dyskiem, Sudarśana Ćakrą) ale ponieważ Rahu jednak zdążył wypić łyczek nektaru dającego nieśmiertelność, głowa pozostała żywa a ciało dostawszy tylko kropelkę do żołądka znacznie obumarło, pozostając pasywnym. Ten wspaniały czyn Bogini Mohini miał pokazać, że nektar jest cudowną ambrozją. Gdy głowa danawicznego demona Rahu została oddzielona od ciała, ciało to – nie będąc dotkniętym przez nektar – nie mogło przetrwać. 

Smok Rahu i Ketu pokazuje, że dopóki będziemy żyli fizyczną iluzją, nigdy nie dotkniemy prawdy (satyam), dążenia do ewolucji duchowej w wyniku - karmana pozytywnego opartego na prawie naturalnym. W iluzorycznej rzeczywistości, człowieka tworzy stan edukacji lustrzanej i stereotypów cywilizacyjno-kulturowych, opartych na legendach wybranych klanów i otaczających je kłamstw, określanych poprawnością polityczną i wiarą, we wszystkie idiotyzmy tego świata. We mnie jest wszystko, jeśli wyjdziesz z założenia ewolucji duchowej i prawa naturalnego, jeśli wejdziesz w świat kultury cywilizacyjnej, zgodzisz się na los kapitału ludzkiego, którego działania, są sterowane za pomocą mrocznej władzy politycznej wynikającej z obserwacji prabytów i ich wpływu na twoją fizyczność. Władza, to kreacja obserwacji ciała fizycznego, zależnego od prabytów, przy jednoczesnym zastosowaniu ideologii strachu, wiary i poczucia winy. Bądź mądry, kreuj swoje wnętrze, pracuj nad sobą, ale uważaj na władcze ego smoka Rahu. Symbolika Rahu i Ketu, jest pierwotnym symbolem jedności, opartej na dekonstrukcji altruizmu, za pomocą ideologii egoizmu. Symbol tao, heksagram mają na celu odstraszenie złego oka, powstającego w wyniku działania - Rahu i Ketu. Trochę cech Rahu jest w Ketu, a trochę Ketu jest w Rahu, zawsze są razem, podobnie zresztą jak Ascendent i Descendent w Horoskopie. 

W pradawnej wedyjskiej astrologii węzeł Rahu - Głowa Smoka - reprezentuje materializm, psoty, strach, niezadowolenie, obsesję i zagubienie. Rahu jest również związany z politykami i naukami okultystycznymi (bardziej nawet z czarnoksięstwem). Podobnie jak Ketu, Rahu jest także wrogiem przeciwko Słońcu i Księżycowi jako Światłom symbolizującym świadomość, przebudzenie i oświecenie. W astrologii Rahu jest powszechnie uważana za złowrogą planetę cienia lub cienistych, astralnych demonów. Rāhu jest wyraźnie wymieniony w dwóch pismach z Samyutta Nikaya z Kanonu Palijskiego buddyzmu. W Candima Sutta i Suriya Sutta, Rahu atakuje Suryę, bóstwo Słońca i Ćandrę, bóstwo Księżyca, zanim zmuszony jest ich uwolnić poprzez recytację krótkiej zwrotki wyrażającej ich cześć dla Buddy. Buddha odpowiada, nakazując Rāhu uwolnienie ich, co Rāhu robi, zamiast rozdzielać swoją „głowę na siedem części”. Wersety recytowane przez dwa niebiańskie bóstwa i Buddę zostały włączone do buddyjskiej liturgii jako wersety ochronne recytowane przez mnichów jako modlitwy ochronne przeciwko złym wpływom Rahu. 

Pozytywny Rahu - to świetny artysta, piosenkarz, naukowiec, lider biznesu, polityk lub twórca, który może wymyślić nową metodę łamiącą pomysły nie wiadomo skąd. Przynosi mnóstwo pracy (stąd Czwórka) i gwałtowny wzrost, gdy osoba niczego nie oczekuje. Rahu może stworzyć małżeństwo lub związek z osobą, kiedy najmniej się tego spodziewasz. Pozytywny Rahu może przynieść władzę polityczną, olbrzymie pieniądze i niesamowite dochody z kanałów rządowych, które mogą przynieść więcej gotówki niż najśmielsze marzenia. Rahu daje niesamowite umiejętności zawierania transakcji i sprawia, że można odejść z ofertami, o których nikt nie pomyślał. Zyski zagraniczne, sukcesy w obszarach, w których inni ponieśli porażkę, a duże zyski w spekulacjach są darami pozytywnego„dawcy Rahu”. 

Negatywny Rahu - daje negatywne myśli i depresyjne myślenie. Może to powodować problemy podatkowe i przestępcze nastawienie. Mogą istnieć dzikie potrzeby hazardowe, które mogą cię zrujnować, a także są głównym powodem takich problemów, jak uzależnienie od alkoholu i nadużywanie substancji. „Przyjmujący Rahu” popycha osobę do złych decyzji biznesowych, pracując z nierzetelnymi ludźmi, którzy składają fałszywe obietnice i niepewne myśli, które sprawiają, że czują, że mają rację, gdy w rzeczywistości jej nie mają. 

Pozycja cienistej astralnej planety Rahu na wykresie astrologii wedyjskiej pokaże główny obszar zainteresowania danej osoby. Na przykład ktoś z Rahu w znaku wstępującym (pierwszy dom) będzie bardzo skupiony na sobie, a nawet może wydawać się egoistyczny dla otaczających go osób. Jednak konieczne jest, aby ta osoba była skupiona i jej wyzwaniem jest zbilansowanie własnych potrzeb z potrzebami partnera, jeśli chcą stworzyć związek. Oto wyzwanie dla osoby z Rahu w pierwszym domu. Te osoby z Rahu w 10 domu kariery będą mieć silny nacisk na karierę i status, i będą bardzo dużo uznania potrzebować w kategoriach władzy i statusu. Osoby z Rahu w 6 domu będą mieć zamiar służyć innym w zakresie leczenia i pomocy społeczeństwu. Rahu w 4 domu dadzą silny nacisk na środowisko domowym, pewną tyranię w domu na rodzinie i bliskich. 

Rahu reprezentuje skupienie i tam, gdzie najprawdopodobniej włożysz wysiłek, i w tym może również reprezentować nienasycone pragnienia. Jednym z wyzwań będzie ograniczenie lub kontrolowanie pragnień, aby znaleźć równowagę w życiu. Rahu w 10 domu może wskazywać tendencje które osobę mogą prowadzić do pracoholizmu, przepracowania. Zbyt dużo czasu w pracy może prowadzić do niezadowolenia partnera, a tym samym problemów z relacjami w związku miłosnym lub życiu towarzyskim. Widzimy więc, że nasza pasja może stać się również naszym wyzwaniem albo przekleństwem. Rahu może również reprezentować władzę i bogactwo, dlatego właśnie Chińczycy często obłaskawiają smoka, podobnie jak Hindusi naga, aby wprowadzić dobrobyt w ich życie. 

W dalszej symbolice Rahu reprezentuje ego i ciało i zachęci nas do szukania satysfakcji, sukcesu i siły w konkretnej dziedzinie życia. Dążąc do spełnienia swoich ambicji, może nawet manipulować i oszukiwać, i oszukać nas, że troszczymy się o innych, a nie o nasze własne interesy. Mówi się, że politycy mają na ogół potężne Rahu, dużą siłę władczą w Rahu. Ponieważ Rahu jest pochowany w naszej podświadomości, trudno jest nam zobaczyć gry, w które gra w naszym życiu. To jest powód, dla którego w tradycji wedyjskiej i jodze za konieczne uważa się znalezienie guru, który poprowadziłby cię w dążeniu do uwolnienia ego, ponieważ może być bardzo śliski i iluzoryczny. Ketu natomiast jako druga połówka reprezentuje wyrzeczenie, wyzwolenie i ostateczną wolność od spraw tego świata (od demoniej smoczej głowy). Ketu reprezentuje również duszę. Kiedy Rahu może odwrócić swój cel od materialnej gratyfikacji i zjednoczyć swój cel z Ketu, wówczas powstaje Kundalini. Rahu z czakry korzenia może powstać, aby dołączyć do Ketu w czakrze korony i możliwe jest zjednoczenie i oświecenie. Smok zwija się w koło zwane wężem Uraeusem. 

W międzyczasie większość z nas będzie musiała pozwolić naszemu Rahu nadal prowadzić nas do doświadczania wielu różnych sytuacji i odczuć w każdej z naszych inkarnacji, wiedząc, że prawdziwe i trwałe spełnienie w tych obszarach jest naprawdę iluzją. Kiedy to urzeczywistnienie osiągnie głęboki poziom w naszej psychice, możemy być gotowi, aby zacząć wykorzystywać naszą energię Rahu z naszą energią Ketu w kierunku bardziej spełniających się królestw i osiągnąć Nirwanę, Kaiwalję. W horoskopie zwracamy uwagę, czy Rahu jest po dziennej czy po nocnej stronie Horoskopu, gdyż Rahu po nocnej stronie zwykle ciągnie właściciela Horoskopu w dół, a Rahu po górnej pozwala na rozwój. 

Rahu jest kosmiczną siłą podtrzymującą dramat życia. Personifikuje nasze życzenia, niezadowolenie spowodowane przeszłymi wcieleniami i jest przyczyną odrodzenia duszy w tym świecie. Rahu daje możliwość zanurzenia się w świecie materii i poczuciu się królem w tej rzeczywistości. Symbol Rahu to dym – jest to iluzoryczna materia świata materialnego. Rahu może pogrążyć człowieka w iluzji, ale może też jego z niej wyzwolić – zależy to od stopnia harmonijności Rahu. Rahu to chłodna i sucha planeta. Personifikują ją północ Kanady, Grenlandia. Ta planeta daje możliwość wpływania na umysły innych ludzi, rządzi twórczością i wyobraźnią. Dlatego gwiazdy kina, dziennikarze i artyści potrzebują mieć Rahu w silnym położeniu. 

Połączenie Jowisza z Ketu i Księżyca z Ketu (zaćmienie Jowisza przez Księżyc na Ketu) dało taką osobowość jak Adolf Hitler, który się okazał demonem. Nie ma innych planet, które mogłyby dać człowiekowi tak nagły sukces w polityce, sławę bądź prestiż, jaką może dać mocno obsadzony Rahu. Odpowiada za dar intuicji i może nawet przyczyniać się do jasnowidzenia. Psycholodzy, psyhoterapeuci, naukowcy, astrologowie i filozofowie również potrzebują mieć mocno obsadzony Rahu. W Wedach jest napisane, że w czasach Kali Jugi (obecny okres rozwoju Ziemi) większość odkryć naukowych będzie dokonywana podczas snu. Rahu również odpowiada za sen. Krokodyl i rekin, także dinozaury personifikują wpływy Rahu. Uważa się, że samo patrzenie na te zwierzęta powoduje przenikanie energii Rahu do ludzi. Jeśli chodzi o ptaki to Rahu symbolizuje sowa, która jest niewidzialna dniem, gdyż Słońce jest wrogiem Rahu.

Przepowiednie wedyjskie mówią o tym, że w okresie Kali Jugi najbardziej prestiżowym zajęciem będzie sprzedaż alkoholu, mięsa, handel narkotykami, pornografia, biznez pogrzebowy oraz handel bazowany na chemii (włączając w to farmaceutykę). Wszystkie te sfery działalności znajdują się pod wpływem Rahu, jak również kasyna, giełdy, spekulacje finansowe oraz gry hazardowe. Kierunek Rahu to południowy-zachód, tam jego wpływ jest szczególnie silny. Energie wielkich miast wzmacniają Rahu. W celach minimalizacji wpływów Rahu należy zamknąć tę część domu, która się znajduje w stronie południowo-zachodniej. Można tam na przykład ustawić jakąś dużą ciężką szafę. Jeśli w tym miejscu znajduje się główne wejście do domu to wpływa to bardzo negatywnie na energetykę domu. Prąd, czyli “sztuczne Słońce”, też jest przejawem energii tej planety. Rahu również odpowiada za sferę korupcji, sprzedaż kobiet, niewolnictwo seksualne, rozwody, prostytucję. 

Astralna planeta cienia Rahu, jest uosobieniem pożądania, zazdrości, chciwości, pierwotnego buntu i łamania zasad, przy użyciu wszystkich dostępnych środków. Rahu, jest wcieleniem pragnienia i pasji, nigdy nie jest nieśmiały, jest sprytny, przebiegły, odważny i skupiony na punkcie manii i obsesji. Rahu, jest także mściwy i mówi się, że podczas zaćmienia, Rahu połyka Słońce i Księżyc, aby się na nich zemścić. Rahu, jest napędem dla egoizmu i sukcesu, który okazuje się być niczym w chwili śmierci. Rahu, kreuje czar iluzji - bogactwa, siły, mocy, seksualności i wiedzy naukowej pozbawionej wzniosłej fizlozofii i duchowości. Amok sukcesu, siły, mocy, władzy, zazdrości, chciwości, niedosytu jest dziełem czy działania Rahu. Geniusze zła, działają w chwili zaćmienia i ściemnienia Merkurego, działają przez Rahu. Bunt smoczego Rahu, tępi "tyranię" ramion Słońca i przywraca mu "równowagę". Wszyscy buntownicy i ich rewolucje, były inspirowane, przez Rahu i astralne siły, przynajmniej zakulisowo (dlatego ideowców wykorzystywano, a potem likwidowano lub odsuwano). Rewolucje i wojny, odkrycia oraz przemiany kreują wzrost mrpcznych elit za pomocą wspinania się buntownika, na stos użytecznych ciał żołnierzy, obywateli, pracowników. 

Rahu jest Węzłem Księżycowym Północnym, jest węzłem zaćmieniowym, ruchomym miejscem na ekliptyce, które ogniskuje energie czy jakości ściemniające, zaciemniające, tendencje mroczne. W horoskopie natalnym jego umiejscowienie ukazuje nam to, czego jeszcze nie umiemy i czego powinniśmy się nauczyć, aby opróżnić nasz kielich karmana (zbiornik sanskaryczny). Najpierw człowiek ustalił cztery strony świata, potem cztery pory roku i wreszcie cztery żywioły, a Rahu jako wibracja Czwórki wpływa na to, co jest numerologiczną Czwórką, imiona, nazwy, roczniki, daty (rok 1984, 1993, 2002, 2011, 2020, 2029 etc). Rahu, podobnie i Ketu, jest często zwany w Indii "półplanetą", chociaż zwykle mówi się o planecie subtelnej, niewidzialnej, astralnej czyli o Sukszma Graha, w odróżnieniu od materialnych Sthulla Graha. Rahu i Ketu, dwa ekliptyczne węzły Księżyca ukazują dwubiegunową naturę człowieka (psychozy dwubiegunowe zasilają). Nie istnieją jako ciała materialne jak pięć jasnych planet (Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn). Każdy z nich reprezentuje punkt, w którym orbita Księżyca przecina płaszczyznę ekliptyki czyli odbicie orbity Ziemi, a pozorną drogę Słońca na tle gwiazd. Węzły te mają ogromne znaczenie w astrologii i numerologii, ponieważ są powiązane z Księżycem i jego silnym wpływem na nasze emocje, na ciało astralne oraz mentalne. 

W starożytności astronomowie ustalali dokładne daty zaćmień Słońca za pomocą węzłów księżycowych. Dlatego nadano im status półplanety lub planety cienia, planet cienistych. Ponieważ nie są realnymi obiektami, ich wpływ zmienia się wraz z lokacją w wykresie narodzin. Rahu, północny węzeł Księżyca jest aktywną i niszczącą siłą, działającą bardziej na poziomie mentalnym. Uważany jest za planetę szkodliwą, dynamiczną o niskiej wibracji, co przynosi hedonizm i niezadowolenie, lenistwo, ospałość i apatyczność. Rahu przynosi zamęt, ignorancję, fobie i wielkie plany, na których spełnienie trzeba długo czekać. W pozytywie Rahu obdarza talentem malarskim i literackim, przynosi sławę i sukcesy, a także wspomaga dbanie o atrakcyjność fizyczną. Rahu w pozytywie dodaje nam także inteligencji, śmiałości, wybudza dar dostrzegania niewidocznych stron życiowych prawd i skłonności do nauk tajemnych. Rahu zachęca do podróży, patronuje żeglarzom. W negatywie Rahu niszczy zdolności trzeźwego osądu i wrażliwości, sprawia że ludzie są egocentryczni i samolubni, pesymistyczni i agresywni. Powoduje że zostają "uwięzieni" w negatywnych schematach. Przynosi trudności, przeciwności, upokorzenia i cierpienia, których nie można zdiagnozować. Rahu włada znakiem Panny, góruje w Bliźniętach, jego żywiołem jest powietrze (wiatr), a kolorem ciemnoniebieski. Porównywany jest z dymem, który nie ma kształtu, lecz może zasłonić wszystko. 

Rahu jako Czwórka numerologiczna może doprowadzić do bezsilności jeżeli ktoś podąży za jego nawoływaniem do zła. Jedną z lekcji czwórkowych jest nie tylko uświadomienie sobie roli umysłu, ale także pokonanie jego słabości, jaką jest brak koncentracji wynikający z braku panowania nad swoimi myślami. Pozytywami Czwórkami (4) jest stabilizacja materialna, wadami – skostnienie umysłowe. Każda liczba ma dwa bieguny. Przy Czwórce (4) kolejnym zagrożeniem jest zazdrość oraz życie przeszłością, a to życie przeszłością od razu zamyka nam tunel do naszej duszy i tracimy wtedy moc, i zaczynamy się rozczulać nad sobą, nie doceniać swojego życia, wydaje nam się, że wszyscy wokoło mają lepiej. Rozpamiętujemy non stop błędne decyzje, psioczymy na los, sięgamy po szklaneczkę winka lub działkę narkotyku i zatapiamy się w autodestrukcji. Wydaje się nam, że nasze życie jest skończone, ponieważ X lat temu podjęliśmy błędną decyzję…. Sami widzicie, jakie to śmieszne, ale osoba z nieprzerobioną wibracją Czwórki (4) nie widzi tego – ona jest we mgle. 

Rahu-Ketu - stylizowany w postaci Naga - Smoka Wężowego

Rahu jako wskaźnik zadań karmicznych

W Horoskopie należy zwrócić pilną uwagę na Dom w karcie człowieka, w którym się znajduje Rahu - Głowa Smoka, Północny Węzeł Księżycowy. Pozytywne albo negatywne zmiany w życiu człowieka nastapią w zależności od karmana człowieka i poziomu rozwoju jego duszy, a ten poziom trzeba wywnioskować z Horoskopu. Generalnie są trzy rodzaje karmana i poziomu rozwoju człowieka: rakszasowy (tamasowy, demoniczny), człowieczy/ludzki/manuszjowy (radżasowy) i trzeci, dewaiczny (anielski, duchowy, sattwiczny), szerzej mowa o pięciu poziomach rozwoju ludzkiej duszy, także w odniesieniu do pięciu elementów planet jasnych (pierwszej klasy jasności). Dom w karcie natalnej Horoskopu człowieka, w którym jest osadzony Rahu oznacza sferę, w której człowiek ma ogromny potencjał i ogromne możliwości (jest to Dom Potencjału), ale boi się uczynić pierwszy krok w kierunku realizacji. Jednak gdy taki człowiek zdoła przezwyciężyć samego siebie, otrzyma on nagrodę pod postacią dużego sukcesu w życiu, a często wielu sukcesów. Wpływ astralnej cienistej planety Rahu - Głowy Smoka - może być przybliżony do wpływów Wenus i Jowisza – dwóch najbardziej korzystnych planet beneficznych. Jeśli te dwie planety połączą się w jednym Domu Horoskopu, to ten Dom doznaje “rozkwitu”. Rahu nie zna “złotego środka” – znajduje się szybko albo w swoim najniższym albo bądź najwyższym aspekcie. Dobrze jest wiedzieć o tym, że zmiana Rahu z jego niższego aspektu na wyższy może być dokonana w bardzo łatwy sposób. Jest to planeta nad którą trzeba pracować i której trzeba pilnować, nie można jej wpływów ignorować ani olewać pozostawiać samymi sobie. Energia Rahu bardzo wciąga, zwłaszcza negatywny jest wpływ biernego i nadmiernego oglądania telewizora, a także oglądanie sztucznego życia. 

RAHU w gunie ignorancji (tamas) - to alkoholizm, spożywanie produktów nafaszerowanych chemikaliami, narkotyki, zanurzenie w “maya” czyli świat iluzji, utrata pamięci, przytłumienie świadomości, problemy psychiczne, straszne, pełne przemocy filmy. Taki człowiek lubi żyć w brudzie – zarówno duchowym, jak i fizycznym, przebywać w niewietrzonych pomieszczeniach, w smrodzie i cuchnącym powietrzu. Samo słowo “Bóg” i każde rozmowy na temat duchowości czy rozwoju Duszy złoszczą i denerwują takiego człowieka, a przyroda i jej piękno drażnią. 

RAHU w gunie pasji (radźas) - jest taki, że Rahu w energiach tamasowych uosabia alholik, który wypija płyn do okien, ale Rahu w radżasie to już alkoholik gustujący w dobrych gatunkach win. Zamiłowanie do sportów ekstremalnych, gier komputerowych, określony fanatyzm, ślepe uznawanie jakiejś idei, jak na przykład teroryzm, ogromne dążenia materialne, dążenie do manipulacji innymi ludźmi i posiadania magicznych zdolności, życie w wielkim mieście. Życie duchowe dla takiego człowieka jest zwykle równoznaczne ze stanem halucynacyjnym i transem narkotycznym. 

RAHU w gunie dobroci (sattwa) - to zwykle niezwykła intuicja, przeczucia i prekognicje, widzenie światów równoległych, przepowiadanie przyszłości. Człowiek sattwiczny z powodu Rahu dąży do życia na łonie natury, stara się odżywiać maksymalnie naturalnie i jeść tylko produkty naturalne, niestety często też dziwaczeje lub fiksuje na tym punkcie. Rahu w sattwie wyprowadza człowieka poza granice iluzji świata materialnego, taki człowiek rozumie, że wszystko przemija i do niczego się nie przywiązuje. Daje możliwość zrozumienia praw rządzących Wszechświatem, Naturą i Życiem. Taki człowiek nie oczekuje zapłaty za swoje uczynki, cechuje go całkowity brak strachu przed przyszłością, nie lęka się tego, co przyniesie jutro. 

Podobnie do Merkurego astralna planeta cienia Rahu jest wskaźnikiem intelektu, jego części intuicyjnej. Może dawać ostry i bystry umysł, fantastyczne poczucie humoru, szybkość myśli, komunikatywność. Jeśli znajduje się w swoim najwyższym aspekcie w karcie natalnej człowieka to jego działanie jest zbliżone do działania Merkurego (Hermesa): daje on możliwość widzenia rzeczy poza iluzją świata materialnego, jest związany z prawdziwą wiedzą i inteligencją duchową. Energię Rahu mogą kontrolować tylko Jowisz i Merkury, zatem złe aspekty z tymi planetami dają uszkodzenie Rahu. Gdy w życiu człowieka następuje okres Rahu , niemożliwym jest przewidzenie tego, co ten okres mu przyniesie. Wpływ Rahu jest szczególnie silny od 22 wieczorem do 2 nad ranem. Gdy  człowiek nie śpi w tym okresie napełnia się on negatywną energetyką Rahu. 

Symptomy osłabionego Rahu - to osłabienie systemu immunologicznego (spadek odporności), infekcje, nerwowość, drganie kończyn, bladość, bezsenność, niestrawność z powodu zdenerwowania. Wpływ Rahu na ludzką psychikę - to zwiększona wrażliwość (nadwrażliwość, przewrażliwienie), strachy, niepokoje, halucynacje, narkomania, ponurość, dziwne fantazje, brak zrozumienia samego siebie, podatność na perswazje. Inne przejawy, wpływy i działania cienistej astralnej planety Rahu - to  wszystko, co sztuczne (w tym silikon, botox, sztuczne kwiaty) i związane z technologią, kopalnie, żelazo, nafta, rozwód albo śmierć partnera, terroryzm, siła fizyczna (przemoc), skłonności do nierządu, pornografii, zboczeń seksualnych, fatyszyzm, krytyka, czarny humor, kłótnie, przesadne spanie (spanie po 6 rano powoduje przesiąkanie energią Rahu), przesadne ryzyko, ekstremalne rodzaje sportu, telewizja, gry komputerowe, kino, fotografia, kasyna, hazard, dym, palenie papierosów jak i opium czy marihuany, zmiana płci i operacje plastyczne, międzynarodowe polityczne, ekonomiczne i religijne organizacje (takie jak Czerwony Krzyż, Bank Światowy, ONZ), wpływy w innych państwach, cudzoziemcy, dziadek po stronie ojca i babcia po stronie matki. 

W naszym ciele Rahu odpowiada za: skórę, jelito grube, system wydzielania toksyn, system trawienny. Choroby, za które odpowiada Rahu: żylaki, psychoza, chandra, czyraki, infekcje, bezdech, glisty, pasożyty, ospa. Choroby Rahu to m.in.: AIDS, choroby cywilizacyjne, zaburzenia psychiczne. Ludzie z osłabionym Rahu nie są zbyt popularni, mają mało przyjaciół, trudno im jest znaleźć swoje miejsce w świecie współczesnym. Wpływ Rahu powoduje traumy i nieszczęśliwe wypadki, kończące się śmiercią. Również odpowiada przybieraniu na wadze i za siłę fizyczną. Jest przyczyną większości chorób psychicznych. Rahu odpowiada za sferę wszystkich rodzajów intoksykacji, za alkohol i papierosy. Alkohol – to “Rahu w stanie ciekłym”. Energię Rahu reprezentują smaki ostre i gorzkie, jak również czosnek i ocet. Dla harmonizacji wpływów Rahu korzystnym jest też picie ciepłego mleka z dodatkiem cukru (można też dodać masło ghee). Spożywanie pomarańczy, miodu i rokitnika zwyczajnego także tonizuje wpływy Rahu. Kolory równoważące Rahu są te same co Jowisza: jasnożółty i złocisty (jak również kolory słońca: pomarańczowy i odcienie przeźroczyste). 

Cyfra Rahu – (4) Czwórka; urodzeni 4, 13, 22, 31 znajdują się pod wpływem tej planety. 

KETU (graha) - Ogon Smoka 

Ketu (☋) - w dewanagari pisane केतु Ketú – to niewidzialna czy astralna planeta w systemie astrologicznym wschodu, w  dźjotisz, w astrologii chaldejskiej i greckiej znana jako Ciało Smoka lub Ogon Smoka (Smoczy Korpus). Ketu w mitologii wedyjskiej to ciało demona Rahu bez głowy, niższa albo dolna część Asura, Demona, Bestii czy Potwora. Ketu – w astrologii i astronomii zachodniej to Południowy Węzeł Księżycowy (Zaćmieniowy). W astrologii tybetańskiej (częściowo opartej na tantrze Kalaczakry) zstępujący węzeł Ketu nazywa się Kalagni. W systemie astronomii i astrologii dźjotisz odpowiada dziewiątej planecie, uważanej za sprawcę zaćmień Słońca i Księżyca. Ruch tej niewidocznej planety jest zawsze wsteczny, jak planet w retrogradacji. Planeta ta w bardzo dobrych aspektach obdarza pewną dźńaną - mądrością oraz wewnętrznym wglądem w rzeczywistość, daje możliwość poznawania demonów i sił ciemnych, wiedzę o demonologii jako bardzo tajemną i niewygodną, ale przydatną dla egzorcystów oraz liderów rozwoju duchowego, którzy muszą się nauczyć odróżniać dobro od zła, światło od ciemności. W swojej astrologicznej naturze podobny jest do Marsa, jednak w przeciwieństwie do niego Ketu jest korzystny, jeśli oczywiście nie ma maleficznych aspektów. 

Wibracja liczbowa Ketu w numerologii planet to Siódemka, cyfra (7). W astrologii Ketu rządzi znakiem zodiaku Skorpion razem z Marsem (Ares, Mangala). Ketu jest ogólnie określane jako planeta „cienia”. Uważa się, że Ketu ma ogromny wpływ na życie ludzkie, a także całe stworzenie. W pewnych szczególnych okolicznościach pomaga komuś osiągnąć zenit sławy. Ketu jest często przedstawiany z klejnotem lub gwiazdą na głowie, oznaczającymi tajemnicze światło. 

W astrologii wedyjskiej Ketu - Ogon Smoka - reprezentuje złoża czy nagromadzenia karmiczne zarówno dobre, jak i złe, duchowość i wpływy nadprzyrodzone, w tym wpływy demoniczne (auryczne, arymaniczne) znacznie częstsze niż boskie (dewaiczne). Ketu oznacza duchowy proces udoskonalania materializacji do ducha i jest uważany zarówno za złego (maleficzny), jak i korzystnego (beneficznego), ponieważ powoduje smutek i stratę, a jednocześnie zwraca osobę do Boga (metoda jak trwoga to do Boga). Innymi słowy, powoduje straty materialne, aby zmusić osobę do bardziej duchowego spojrzenia na życie i los. Ketu jest karaką lub wskaźnikiem inteligencji, mądrości, braku przywiązania, fantazji, przenikliwego wglądu, obłąkania i zdolności parapsychologicznych. 

Uważa się, że Ketu przynosi dobrobyt rodzinie wielbiciela (bhakta), usuwa skutki ukąszenia węża i choroby wynikające z trucizn. Daje swoim wielbicielom dobre zdrowie, bogactwo i bydło lub stado. Ketu jest władcą trzech nakszatr (stacji) lub księżycowych rezydencji: Aśvini, Magha i Mula. Uważa się, że Ketu jest odpowiedzialny za mokszę, sannjasę, samorealizację, dźńanę, chwiejną naturę, niepokój, system hormonalny i smukłą sylwetkę. Ludzie, którzy znajdują się pod wpływem Ketu, mogą osiągnąć wielkie wyżyny, w większości duchowe lub filozoficzne, metafizyczne. Rahu, będąc planetą karmiczną, pokazałby konieczność i chęć do pracy nad określonym obszarem życia, w którym w poprzednim życiu istniała ignorancja. Aby zrównoważyć pozorne niezadowolenie, trzeba pójść o krok dalej, aby zapewnić satysfakcjonujące rozliczenie w obecnym życiu. Rahu może usunąć wszystkie negatywne cechy każdej planety, podczas gdy Ketu może podkreślić każdą pozytywną cechę planety. 

Podczas gdy Rahu jest bardzo zaangażowany w sprawy materialne i ziemskie, jego odpowiednik Ketu jest o wiele bardziej zainteresowany wprowadzaniem wiedzy z poprzedniego życia, która jest związana z tym życiem i zachęcaniem nas do uwolnienia się od bagażu emocjonalnego i poczucia winy. W pewnym stopniu zachęci nas to do porzucenia rozumowania intelektualnego, ponieważ Ketu wychodzi poza rozumowanie intelektualne i bardziej ku wierze. Ketu może powodować blokady i bóle w naszym życiu, aby zmusić nas do zmiany naszych wzorców psychologicznych i przejścia dalej. Może przedstawiać się jako irracjonalny lęk i tym samym zachęcać do eksploracji podświadomości, co ponownie może prowadzić do poważnych zmian i ewolucji. Ketu jest tak naprawdę wysoce idealistyczny i zajmuje się transformacją i poddaniem ego wyższej sile, co może ostatecznie doprowadzić do oświecenia. Mamy więc oś, z jednej strony Rahu bardzo zaangażowaną w pragnienia i świat materialny, a Ketu bardzo zaangażowaną w świat duchowy. Obaj wykonują swoją pracę w twoim życiu, pobudzając twoje ambicje i jednocześnie przyciągając cię do wyrzeczenia. Tu leży ludzki dylemat i natura naszej wewnętrznej walki. 

Ketu jest najstarszą z astralnych cienistych planet, a jej symbolem jest flaga, a bóstwem Ganesza. Oznacza koniec i początek wszystkich rzeczy. Ketu określa surowe, ponure miejsca typu cmentarz, rejon Morza martwego, starożytne piramidy, grobowce itd. Rahu odpowiada za przyszłość, ekspansję – Kety za przeszłość i ściśnięcie materii, gdzie życie “tu i teraz”, "życie chwilą" bardzo harmonizuje wpływy tych planet wzajemnie na siebie i symbolizuej życie na Osi Rahu-Ketu, życie demona, próbę reanimacji demonicznej bestii, aktywacji demonicznej. Ketu daje upór, ale może też dawać energię oświecenia, głębokiej koncentracji, zanurzenia się w samego siebie. Ketu - Ogon Smoka, jest planetą nieprzewidzianych negatywnych zmian. Pies i orzeł są zwierzęcymi uosabiającymi tę planetę. Uważa się w astrologii, że pies powinien przebywać na zewnątrz pomieszczenia mieszkalnego, aby nie wnosić negatywnej energii planety do domu. Ketu to planeta świata duchowego, ale nie świata boskiego, tylko astralno-mentalnego. Uważa się za najważniejszą w tej dziedzinie, bo bez Ketu niemożliwym jest wyjście poza kategorie czasu i powtarzający się cykl narodzin i śmierci. 

Ketu uczy, że wcześniej czy później stracimy w tym świecie wszystko, zatem aby się obronić przed stratami żyjemy tak, jakbyśmy nie mieli nic. Przebywanie na łonie dzikiej przyrody bardzo harmonizuje wpływ tej planety. Wzmacnia też ją “trening tantryczny” polegający na tym, że człowiek spędza cały dzień na cmentarzu, obserwując pogrzeby, i dzięki temu ostatecznie uświadamiając sobie zmienność i ulotność materii. Ketu, nie jest wcieleniem duchowości (daiwam, boskości) jak się czasem pobieżnie uważa, ponieważ dla Ketu, najważniejszy jest pełen żołądek, który ma Amritę i nie potrzebuje dosłownie niczego innego. Ketu właśnie dla Amrity straciło głowę. Ketu, jest planetą Moksza (Uwolnienia), która niczego nie chce i nie jest przywiązana do niczego, nawet do swojej drugiej połowy (odejdzie bez słowa, po cichu). Ketu, jest bardzo dominujący, co można dostrzec w listach i słowach duchownych, polityków, biznesmenów, ascetów i świętych, którzy wymagają od innych tego, co napełnia im brzuchy. Osoby, przechodzące okres Ketu, są przyciągane do drzwi świątyni. Możesz wybrać, czy chcesz tam pójść jako wielbiciel, służebnik czy żebrak, ale nie ma innego wyboru. Często widzimy ludzi przechodzących okres Ketu - jako okres pseudo duchowy, cierpiących z powodu niewytłumaczalnych bólów głowy, spowodowanych próbą zrozumienia siebie z pełnym lub pustym żołądkiem. Widzieliśmy już wiele razy Ketu Daśa, gdzie najbardziej inteligentni ludzie, stają się głupcami i tracą materialne bogactwo i emocjonalne relacje. Gdy tylko uświadomią sobie, że wszystko jest iluzją i szukają schronienia w Bogu, Ketu okazuje trochę, wstępnego miłosierdzia. Duchowe oczyszczenie okresu Ketu daśa, miażdży wysokie i potężne autorytety, czyniąc zeń puste ziarna, kontynuujące drogę znikąd do donikąd w poczucia fałszywej pokory i ulotnej wiedzy. 

KETU w gunie ignorancji (tamas) - to niekontrolowany gniew, wybuchy wściekłości, zachowanie mocno impulsywne, problemy z samoidentyfikacją, problemy z tożsamością i orientacją, odczuwanie lęków. Taki człowiek spowity ciemnością, bardzo w mroku, nie jest w stanie zrozumieć zachodzące w życiu zmiany, ma tendencje samodestrukcyjne, suicydalne, ale też żyje i funkcjonuje tak, jakby celowo sam sobie szkodził. Może też mieszkać w slamsach, w porzuconych albo dziwnych miejscach typu cmentarz lub ruiny, sprawia wrażenie jakby chciał się schować w swojej “norze”, która często jest bardzo brudna i ciemna (nawet jak to willa czy pałac). Działania takiego człowieka są pozbawione logiki, nie jest on świadom swoich uczynków. Legendy mówią że żyje jak troll lub trollica, w brudzie, śmieciach i gnoju. 

KETU w gunie pasji (radźas) - to jest wtedy, gdy człowiek z takim Ketu stara się za wszelką cenę unikać jakichkolwiek zmian, jest mocno “uczepiony” stabilności i to właśnie przyciąga w jego życie zmiany, przymusowe zmiany których nie chce. Jego nastawienie jest mocno konserwatywne, zachowawcze, tradycyjne. Kieruje nim także chęć walki o przeróżne prastare idee i antyczne lub pradawne wartości, doznaje nagłych zmian nastrojów i uniesień. 

KETU w gunie dobroci (sattwa) - to niesamowita intuicja, zdolność przepowiadania przyszłości, zdolności mistyczne (mentalne i astralne), rozumienie prawd filozoficznych i duchowych, całkowite wyrzeczenie się świata (renuncjacja), brak przywiązania do czegokolwiek, wielka psychologiczna wrażliwość, widzenie we wszystkim Absolutu (Brahmana), mądrość, zdecydowanie, wielka siła wewnętrzna, zdyscyplinowanie. Człowiek taki nie boi się śmierci, ale też nie dąży do niej.

Władca Ketu: Według najpopularniejszego tekstu astrologicznego Brihat Parashara Hora Shastra (BPHS) Ketu jest spokrewniony z Matsyą (Rybą). Wywyższenie i poniżenie (osłabienie, upadek): był to tradycyjnie dyskusyjny punkt w astrologii, ponieważ według BPHS Ketu jest wywyższony w znaku Skorpiona i poniżony (osłabiony) w znaku Byka, jednak wielu astrologów podaje także, że Ketu jest wywyższony w Strzelcu i poniżony (osłabiony, upadły) w Bliźniętach. Jest to logiczne, ponieważ Ketu jest tułowiem, a widoczną częścią Strzelca jest tułów dużego konia przymocowany do górnej części ciała mężczyzny, jednak Ketu może być wywyższony i poniżony w dwóch znakach i trzeba analizować uważnie Horoskop aby ustalić w której parze biegunowej silniej działa to zjawisko. 

Negatywne działanie: Podczas gdy Ketu jest uważane za szkodliwe i było głównie kojarzone z negatywnymi zdarzeniami, większość ludzi uważa ją za trudną "planetę cienia", ponieważ przynosi wiele problemów na płaszczyźnie materialnej. Często przynosi poczucie całkowitego oderwania, strat, bezmyślności, wędrówki i zamętu w życiu. Ketu rzuca cień na planety i gwiazdy z którymi wchodzi w aspekty, szczególnie w koniunkcje. 

Pozytywne znaczenie: Ketu ma znacznie głębszą stronę i została nazwana najbardziej duchową ze wszystkich planet, ale duchową dla ascetów. Ketu została uznana za planetę oświecenia i wyzwolenia przy ascetycznym życiu. Jako ten, który „stracił głowę (ziemskie zmysły)”, może być osobą uduchowioną, ale może być obłąkanym szaleńcem. Bycie uosobieniem wyrzeczenia (tors bez głowy, który niczego nie potrzebuje). Ketu asceta, który chce wyjść poza przyziemne życie i osiągnąć ostateczne wyzwolenie, mokszę, kaiwalję. 

Przyjazne planety: Ketu jest przyjacielem Merkurego (Hermes), Wenus (Afrodyta) i Saturna (Chronos). Jowisz (Zeus) jest neutralny w przyjaźni. Słońce, Księżyc i Mars to wrogowie Ketu. 

Symptomy osłabionego Ketu powodują zaburzenia trawienia i krwiobiegu, anemię, chroniczne krwawienia, jak również trudno uleczalne choroby takie jak: stwardnienie rozsiane i podobne choroby autoimmunologiczne, nowotwory (złośliwe i niezłośliwe). Choroby Ketu: niskie ciśnienie krwi, głuchota, niemota, robaki w układzie pokarmowym. Kolory tonizujące i łagodzące Ketu to: jasne, wyraźne kolory Słońca, pomarańczowy, przeźroczyste odcienie żółtego. Generalnie, zarówno Ketu jak i Rahu wymagają wpływu energii Słońca i solarnej kolorystyki aby rozproszyć ciemności jakie gromadzą się w Węzłach Smoczych na Ekliptyce. 

Cyfra – 7 (Siódemka); urodzeni w dniach 7, 16, 25 znajdują się pod wpływem Ketu. 

Ketu Yantra - Numerologiczny talizman harmonizujacy wpływy Ketu z mantrą

Miesiąc Smoczy 

Miesiąc Smoczy, miesiąc drakoniczny – to średni czas w jakim Księżyc przechodzi przez ten sam węzeł smoczy swojej orbity. Miesiąc Smoczy trwa 27 dni 5 godzin 5 minut i 35,9 sekundy (27,21222 dnia). Nazwa związana jest z mitycznym smokiem, zamieszkującym węzły orbity i pożerającym Księżyc lub Słońce podczas zaćmień. Węzeł wstępujący zwany jest Głową Smoka (łac. caput draconis), zstępujący Ogonem Smoka (łac. cauda draconis). 

Rok drakoniczny (Rok Smoczy) 

Rok drakoniczny, rok smoczy lub rok zaćmieniowy – to odstęp czasu pomiędzy dwoma kolejnymi, następującymi po sobie, przejściami Słońca przez ten sam węzeł orbity Księżyca. Rok ten jest krótszy od roku słonecznego i trwa 346,6201 średnich dób słonecznych. Węzły poruszają się w kierunku przeciwnym niż Słońce i Księżyc, zatem zawsze są po roku trochę bliżej Słońca powracającego do tego samego miejsca na niebie (podobnie, po miesiącu w stosunku do Księżyca). Rok drakoniczny wprowadzono w teorii zaćmień Księżyca i Słońca. Nazwa związana jest z mitycznym smokiem, "zamieszkującym" węzły orbity (zwane odpowiednio Głową i Ogonem Smoka) i symbolicznie "pożerającym" Księżyc lub Słońce podczas zaćmień. Kiedy Słońce czy Księżyc przechodzą przez obszar Węzłów Smoczych, miewają negatywne oddziaływanie na właściciela horoskopu (osobę urodzoną) lub badane wydarzenie. 

Cykl Saros 

Saros – właściwie Cykl Saros to w astronomii okres, po którym Ziemia, Słońce i Księżyc powracają do prawie takiego samego położenia względem siebie, a cykle występujących po sobie zaćmień Słońca i Księżyca zaczynają się powtarzać. Saros wynosi 6585,3211 dni, czyli 18 lat 11 dni i 8 godzin. Przykładowo – zaćmienie Słońca z 30 czerwca 1973 powtórzyło się 11 lipca 1991 prawie na tej samej szerokości geograficznej i trwało niemal tak samo długo. Powtarzalność cyklu zaćmień wynika z tego, że Cykl Saros jest całkowitą wielokrotnością zarówno miesiąca synodycznego, jak i (z dużą dokładnością) miesiąca anomalistycznego i miesiąca smoczego. Jeden Cykl  Saros to zarazem 223 miesiące synodyczne, 242 smocze i 239 anomalistycznych. Ponieważ względne położenie ciał niebieskich zmienia się nieco po każdym okresie Cyklu Saros, cykl zaćmień kończy się po pewnej liczbie okresów Saros – około 71 dla zaćmień Słońca (Heliosa) i 48 dla zaćmień Księżyca (Selene). Każdy okres składa się z około 43 zaćmień Słońca i 28 zaćmień Księżyca. 

Cykl Saros znany był już w starożytnym Babilonie, był również później opisany przez Hipparcha, Pliniusza (Naturalis Historia II.10) oraz Ptolemeusza (Almagest IV.2). Nazwy "Saros" na określenie cyklu zaćmień słonecznych ze współczesniejszych uczonych używał Edmond Halley. Cykl Saros znany jest astrologom w Indii z czasów wedyjskich, aczkolwiek pod inną nazwą, w ramach świętości i specjalnego znaczenia Liczby 18 miał nazwę od właśnie czasu trwania. Bhagawad Gita ma 18-cie rozdziałów aby dopełnić cykl Osiemnastki. Połówka Cyklu Saros to z dużą dokładnością Dziewięciolecie usilnie badane w numerologii, zatem dwa cykle numerologiczne wypełniają z dokłądnością do 11 dni i 8 godzin pełen Cykl Saros. 

Saros, to astronomicznie okres około 223 miesięcy synodycznych (około 6585.3211 dni lub 18 lat, 11 dni, 8 godzin), które mogą być użyte do przewidywania zaćmień Słońca i Księżyca. Rozumiemy teraz dlaczego tak ważne, są 18 urodziny i jaki to węzeł jest z punktu widzenia astrologii, gdy Węzły znajdą się po 18 latach 11 dniach i 8 godzinach od urodzenia w początkowym, urodzinowym położeniu. Zachęcamy do skupienia, modlitwy i medytacji w takim czasie, przez trzy lub pięć dni, wokół tego punktu astrologicznego na osi czasu. Jeden okres cyklu sarosa po zaćmieniu - Słońca, Ziemi i Księżyca, powraca do w przybliżeniu, tej samej względnej geometrii, prawie prostej linii i nastąpi prawie identyczne zaćmienie w tak zwanym cyklu zaćmienia. Sar to połowa cyklu saros, w numerologii dziewięciolecie, bardzo ważny cykl do rozpatrywania. Seria zaćmień oddzielonych przez jednego sarosa - nazywa się serią saros. Astrologia i numerologia cyklu Saros to razem bardzo potężne narzędzie, szczególnie jak zaznaczyć na nim węzełki rozpoczynające Rahu Mahadaśa - cykle połączenia się wpływów Rahu z wpływami poszczególnych pozostałych z dziewięciu graha - planet astrologicznych. 

Zaćmienie Księżyca 

Zaćmienie Księżyca – to zjawisko astronomiczne powstające, gdy Ziemia znajduje się między Słońcem a Księżycem będącym w pełni i Księżyc „wejdzie” w stożek cienia Ziemi. Dla wyjaśnienia pojęcia zaćmienia całkowitego i częściowego Księżyca konieczne jest zrozumienie pojęć: „stożek cienia całkowitego” i „stożek półcienia”.

+ Stożek cienia całkowitego to miejsce geometryczne tych punktów znajdujących się po przeciwnej stronie Ziemi niż Słońce, z których Słońce jest całkowicie niewidoczne. 

+ Stożek półcienia to miejsce geometryczne tych punktów, z których tylko część Słońca jest widoczna, a część zasłonięta przez Ziemię. 

Jeżeli Księżyc (Selene), który krąży dookoła Ziemi, znajduje się w całości w obszarze stożka cienia całkowitego Ziemi, to promienie słoneczne w ogóle nie dochodzą bezpośrednio do jego powierzchni. Cała powierzchnia Księżyca jest wtedy ciemna i mówimy wtedy, że trwa całkowite zaćmienie Księżyca. Gdy chociaż fragment Księżyca znajduje się poza stożkiem cienia całkowitego Ziemi i jednocześnie znajduje się w obszarze stożka półcienia, wówczas trwa zaćmienie częściowe. Jeżeli Księżyc przesuwa się przez stożek półcienia Ziemi, znajdując się w całości poza stożkiem cienia całkowitego, nazywamy to zaćmieniem półcieniowym.

Czas trwania całkowitego zaćmienia Księżyca jest różny – maksymalnie 1 godzina i 47 minut. Obliczono (austriacki astronom Teodor Oppolzer), że między 1207 rokiem p.e.ch., a 2162 rokiem ery chrześcijańskiej, czyli w okresie 3369 lat, wypadnie 8000 zaćmień Słońca i 5200 zaćmień Księżyca. Zatem średnio na trzy zaćmienia Słońca przypadają dwa zaćmienia Księżyca. Ludzie często sądzą, że zaćmienia Słońca występują rzadziej niż zaćmienia Księżyca, co akurat w sensie ilościowym jest nieprawdą. W ciągu roku zdarzają się co najmniej dwa zaćmienia Słońca, a w sprzyjających warunkach pięć zaćmień Słońca. Natomiast rocznie mogą wystąpić tylko trzy zaćmienia Księżyca, ale może być też tak, że w danym roku nie zdarzy się ani jedno (nawet częściowe). Jednak dla danego miejsca obserwacji zaćmienia Księżyca widoczne są częściej niż zaćmienia Słońca. Powodem jest fakt, że to ostatnie zjawisko (zaćmienie Słońca) jest widoczne tylko w pasie węższym od 300 km dla zaćmień całkowitych. Natomiast zaćmienie Księżyca widać wszędzie tam, gdzie Księżyc znajduje się nad horyzontem czyli na dużo większym obszarze całej półkuli. 

W XXI wieku zdarzą się w sumie 143 zaćmienia Księżyca, z tego 85 będzie całkowitych, a 58 – częściowych. Ponadto nastąpi 87 zaćmień półcieniowych. Tyle momentów ciemnych i demonicznych rzutowanych na sferę księżycową ludzkiego życia znajdziemy w horoskopach ludzi urodzonych akurat w czasie trwania zaćmień księżycowych. Łącznie mamy przez stulecie XXI wieku 143 paskudne okresy na urodzenie dla ludzi. 

Współczesne modele zaćmień Księżyca są prawie bezbłędne, jeśli chodzi o wyliczenia astronomiczne. Wyjątek stanowi tu przewidywanie NASA z 1989 dotyczące sierpnia 2016 roku, zrobione jakoś niechlujnie jak na możliwości kalkulacyjne. Wersja z roku 2009 poprawnie twierdziła, że do zaćmienia wtedy nie dojdzie. Nietypowy jest też przypadek z lutego 1951, gdyż dopiero w 2009 obliczono, że do zaćmienia wtedy jednak nie doszło. 

Całkowite zaćmienie Księżyca z 28 września 2015 było dość wyjątkowe, bardzo długie i mocne. Cecha, które je wyróżnia to bliskość Księżyca w stosunku do Ziemi, cień bardziej ciemny, mrok silniejszy i dłuższy. Podczas zaćmienia Księżyc był oddalony od Ziemi o zaledwie 356 tysięcy kilometrów (tzw. superpełnia). Takie zaćmienie zdarza się tylko kilka razy w ciągu każdego stulecia. Następne takie zaćmienie będzie miało miejsce 31 stycznia 2033 roku (niestety). Sytuacja polityczna jaka pojawiła się na świecie oraz w Polsce od 2015 roku pokazuje wyraźnie, że siły ciemności w takich momentach mają większą i widoczną władzę, a widać to nawet w tym, jakie siły i osoby dochodzą do władzy w wyborach politycznych. 

Zaćmienia Księżyca powtarzają się, podobnie jak zaćmienia Słońca, w okresie Sarosu. W interwale tym występuje 28 zaćmień Księżyca (nie licząc zaćmień półcieniowych), z których połowę stanowią zaćmienia całkowite. W jednym roku mogą nastąpić co najwyżej trzy zaćmienia Księżyca. Chociaż liczba zaćmień Księżyca jest mniejsza niż zaćmień Słońca, to jednak nie są one tak rzadkie. W odróżnieniu od zaćmienia Słońca, zaćmienie Księżyca możemy obserwować z całej półkuli Ziemi, z tych wszystkich miejsc, gdzie Księżyc jest właśnie nad horyzontem.

Wierzchołek stożka cienia Ziemi, ograniczonego liniami zewnętrznie stycznymi do Słońca i Ziemi, znajduje się w odległości aż 216 promieni Ziemi od jej powierzchni. Przy średniej odległości Księżyca średnica stożka cienia wynosi około 9200 km, co jest niemal trzy razy więcej niż średnica tarczy Księżyca. Całkowite zaćmienie Księżyca nastąpi wtedy, gdy cały Księżyc zanurzy się w cieniu Ziemi, a częściowe - gdy w cieniu zanurzy się tylko jego większa lub mniejsza część. Gdy Księżyc przechodzi tylko przez półcień, geometrycznie ograniczony liniami stycznymi wewnętrznie do Słońca i Ziemi, mówimy o zaćmieniu półcieniowym. Ponieważ jednak natężenie światła w półcieniu jest tylko nieznacznie mniejsze, wejście Księżyca w strefę półcienia w praktyce pozostaje niezauważalne. Dlatego półcieniowych zaćmień Księżyca nie wymieniamy wśród innych zaćmień. Zaćmienie częściowe Księżyca trwa maksymalnie 3 godziny 49 minut, zaćmienie całkowite 1 godzinę 44 minuty, zaćmienie półcieniowe 5 godzin 57 minut. Na ogół jednak poszczególne fazy zaćmienia trwają krócej, a pobyt Księżyca w niebezpiecznej strefie działania mrocznych sił ciemności nie jest dłuższy niż 6 godzin. 

Obserwacje zaćmień Księżyca są proste i możemy je prowadzić, podobnie jak obserwacje zaćmień Słońca, bez lunety, a także bez specjalnych okularów i zaciemnionych szybek. Do obserwacji zasłaniania przez cień Ziemi poszczególnych kraterów księżycowych wystarczy nam niewielka lunetka. Właściwe zaćmienie zaczyna, się dla nas wtedy, gdy tarcza Księżyca dotknie brzegu cienia Ziemi. Księżyc jednak nie zniknie, nawet po całkowitym zanurzeniu się w cieniu. Można dalej obserwować jego bardziej lub mniej widoczną tarczę o barwie purpurowoczerwonej (kolor mocno interpretowany w astrologii jako złowieszczy, mroczna czerwień). Oświetlenie Księżyca zanurzonego w cień Ziemi powoduje światło słoneczne, które załamuje się w atmosferze ziemskiej w kierunku do środka cienia. Nieoświetlona część cienia Ziemi kończy się w odległości około 40 promieni ziemskich, a Księżyc zanurza się w cieniu znacznie dalej. Obserwacje oświetlenia tarczy Księżyca zanurzonej w cieniu Ziemi umożliwiają badania niektórych własności warstw atmosfery ziemskiej.

Zaćmienia Księżyca odegrały wielką rolę w rozwoju ludzkiej wiedzy i filozofii. Już co najmniej 500 lat p.e.ch., na podstawie okrągłego kształtu cienia Ziemi, przesuwającego się po Księżycu, Grecy wywnioskowali, że Ziemia jest kulą i swobodnie porusza się w przestrzeni, a podobne idee krążyły dużo wczesniej wśród astrologów wedyjskich w Indii. Arystarch z Samos w III wieku p.e.ch., na podstawie obserwacji zaćmień Księżyca oszacował wielkość Księżyca i jego odległość od Ziemi. Obserwacje zaćmień Słońca i Księżyca pozwoliły w przeszłości sprecyzować położenia Księżyca w przestrzeni i dzięki temu opracować teorię jego skomplikowanego ruchu. Bez niej nie znaleźliby się na Srebrnym Globie ludzie ani pojazdy księżycowe. 

Zaćmienie Słońca 

Zaćmienie Słońca – to widowiskowe i spektakularne zjawisko astronomiczne powstające, gdy Księżyc znajdzie się na linii pomiędzy Słońcem a Ziemią i tym samym przysłoni światło słoneczne. 

Obecnie Księżyc (Selene) jest tyle samo od Słońca (Helios) mniejszy, ile razy jest bliżej Ziemi. Sprawia to, że jego kątowe rozmiary na niebie są bardzo zbliżone do słonecznych. Zaćmienie zachodzi wyłącznie podczas Nowiu Księżyca, w momencie kiedy Księżyc znajduje się dokładnie między Ziemią i naszą Gwiazdą Dzienną w prostej linii, o której mowa w syzygium. Gdyby Księżyc miał idealnie kołową orbitę, był bliżej Ziemi i znajdował się w tej samej płaszczyźnie ekliptyki, to zaćmienia Słońca występowałyby podczas każdego Nowiu. Jednakże orbita Księżyca jest nachylona pod kątem ponad 5 stopni (dokładnie 5,25 stopnia) w stosunku do orbity Ziemi obiegającej Słońce, co sprawia, iż zwykle cień Księżyca mija Ziemię. Ażeby zaćmienie Słońca doszło do skutku, orbita Księżyca musi przeciąć orbitę Ziemi. Na dodatek orbita Księżyca jest eliptyczna, co powoduje, ze czasami znajduje się zbyt daleko od Ziemi, aby swoim rozmiarem mógł zasłonić całkowicie tarczę słoneczną (antycień). Obydwie orbity przecinają się na liniach węzłowych, co w konsekwencji daje od dwóch do pięciu zaćmień Słońca w ciągu roku, przy czym maksymalnie dwa z nich mogą być całkowite. Na dodatek całkowite zaćmienia Słońca są dużo rzadsze dla konkretnego miejsca na Ziemi, ponieważ pas cienia całkowitego jest bardzo wąski.

Zaćmienie Słońca jest zjawiskiem naturalnym, które choć znane od starożytności przypisywano do zjawisk nadprzyrodzonych (działających na sferę nadprzyrodzoną, duchową oraz psychikę) lub kojarzono ze złymi znakami, z pojawianiem się większych ilości złych zdarzeń. Całkowite zaćmienie Słońca może być przerażające dla osób nieświadomych wiedzy o tym zjawisku, gdyż nagle za dnia robi się całkiem ciemno, a zwierzęta milkną. Obserwacja zaćmienia Słońca nieuzbrojonym okiem grozi trwałym uszkodzeniem wzroku. Z pomocą przychodzą różnego rodzaju narzędzia umożliwiające obserwację tego zjawiska, szczególnie mocno zaciemnione szkło. Z technicznego punktu widzenia bezpiecznie można nieuzbrojonym okiem obserwować fazę całkowitą. Niemniej jednak i ta praktyka czasem bywa niebezpieczna ze względu na brak świadomości niektórych ludzi, nieodróżniających poszczególnych faz zjawiska. Najdłuższy możliwy czas trwania zaćmienia całkowitego to 7 minut i 31 sekund. Ludzie znani jako łowcy zaćmień Słońca podróżują po całym globie, aby doświadczyć całkowitego zaćmienia Słońca, którego termin i obszar wystąpienia (pas zaćmieniowy) jest już wcześniej znany. 

Aby zrozumieć fenomen zaćmienia Słońca, należy sobie uświadomić, że Księżyc (Selene), choć około 400 razy mniejszy od Słońca, znajduje się około 400 razy bliżej Ziemi. Ponieważ wskaźniki te są do siebie podobne, oba te ciała są widziane z Ziemi prawie w tych samych rozmiarach kątowych: średnica kątowa wynosi około 0,5 stopnia łuku. Z racji tego, iż orbita Ziemi obiegającej Słońce jest także eliptyczna, odległość Ziemi od Słońca zmienia się w ciągu roku. Wpływa to na widzialny rozmiar tarczy Słońca, ale nie aż tak znacząco, jak zmienia się w ciągu każdego miesiąca widomy rozmiar tarczy Księżyca (o około 20 procent czyli 1/5). Gdy Ziemia znajduje się najdalej od Słońca, w okolicach aphelium na początku lipca, wówczas jest większa możliwość wystąpienia zaćmienia całkowitego. Natomiast kiedy Ziemia znajduje się blisko peryhelium na początku stycznia, wówczas w pewnym sensie zaćmienie obrączkowe jest bardziej prawdopodobne. Porównanie minimalnego oraz maksymalnego rozmiaru kątowego Księżyca, Słońca (oraz planet) jest istotne. Zaćmienie obrączkowe może mieć miejsce wówczas, gdy Słońce będzie miało większy widoczny rozmiar kątowy niż Księżyc (zostanie obrączka ze Słońca wokół ciemnej tarczy Księżyca na środku Słońca). Zaćmienie całkowite z kolei będzie występować w odwrotnej sytuacji, kiedy Księżyc będzie miał większy rozmiar kątowy od Słońca.

Osobną kategorią zaćmień Słońca jest zakrycie Słońca przez ciało niebieskie inne niż Księżyc. Takie zjawisko może być obserwowane z dowolnego punktu w przestrzeni kosmicznej, daleko od powierzchni Ziemi. Znane są udokumentowane dwa przykłady takich obserwacji. Pierwszy był obserwowany przez załogę Apollo 12 w roku 1969, kiedy zaćmienie Słońca spowodowane było przez Ziemię. Drugi został udokumentowany przez sondę Cassini w 2006 roku, jak Słońce zostało zakryte przez Saturna. 

Ponieważ orbita Ziemi wokół Słońca, a także orbita Księżyca wokół Ziemi nie są okręgami, rozmiary kątowe Słońca i Księżyca na niebie zmieniają się wraz ze zmianą odległości tych ciał od nas. Mimośród orbity Ziemi jest mniejszy niż orbity księżycowej, stąd średnica kątowa tarczy słonecznej zmienia się tylko o 1,9% w odniesieniu do jej wartości średniej, natomiast średnica kątowa tarczy Księżyca zmienia się aż o 7,8% w porównaniu ze swą średnią wartością. Średnia wartość średnicy kątowej tarczy Księżyca wynosi 31 '05", a Słońca 31'59". Kiedy Księżyc jest najbliżej Ziemi, średnica kątowa jego tarczy wynosi 33 '22" i jest wtedy aż o 56" większa niż największa średnica kątowa tarczy słonecznej, którą obserwujemy z początkiem stycznia, gdy Ziemia znajduje się najbliżej Słońca. Gdy w czasie całkowitego zaćmienia Słońca Księżyc znajduje się nieco bliżej Ziemi niż jego średnia odległość od niej, zakryje Słońce całkowicie. W miejscach, w których stożek cienia Księżyca, ograniczony geometrycznie prostymi stycznymi zewnętrznie do Słońca i Księżyca, dotyka powierzchni Ziemi, następuje zaćmienie całkowite. Gdy odległość Księżyca od nas jest większa niż jego średnia odległość od Ziemi, tarcza Księżyca nie zakryje całej tarczy Słońca, a stożek cienia księżycowego nie dosięgnie Ziemi. Z miejsc leżących na powierzchni Ziemi pod wierzchołkiem cienia Księżyca będzie widać prześwitujący brzeg Słońca w formie jasno świecącego pierścienia. Mówimy wtedy o zaćmieniu obrączkowym. W rzadszych wypadkach następuje połączenie zaćmienia całkowitego i obrączkowego. W tym typie zaćmień cień Księżyca dotyka powierzchni Ziemi tylko w środkowej fazie zaćmienia, kiedy Księżyc jest blisko linii łączącej Słońce z Ziemią. Przed tą fazą, a także po niej, cień Księżyca nie dosięgnie już zakrzywiającej się powierzchni Ziemi, gdyż jest zbyt krótki. Każde zaćmienie całkowite i obrączkowe Słońca jest również zaćmieniem częściowym dla miejsc leżących na powierzchni Ziemi w półcieniu, ograniczonym liniami wewnętrznie stycznymi do Słońca i Księżyca. Gdy Słońce jest oddalone od węzłów orbity Księżyca więcej niż o 11,9°, następuje tylko zaćmienie częściowe. Przy oddaleniu większym niż 18,4°, zaćmienie Słońca nie następuje. 

Obrót Ziemi, jej ruch wokół Słońca, a także ruch Księżyca wokół Ziemi sprawiają, że cień Księżyca przesuwa się po powierzchni Ziemi z zachodu na wschód z prędkością około 0,6 km/s. Obszary, przez które przechodzi cień, nazywamy pasem zaćmienia całkowitego (pasem całkowitości). Szerokość tego pasa w najkorzystniejszych warunkach geometrycznych nie przekracza 270 km. Zaćmienie trwa najdłużej w środku pasa całkowitości. Jego maksymalny czas trwania w jednym miejscu może wynosić 7,5 min. Większość zaćmień trwa jednak tylko od jednej do czterech minut. W kierunku obydwu brzegów pasa całkowitości czas trwania zaćmienia całkowitego skraca się. Czas, w ciągu którego Księżyc rzuca cień na Ziemię (w kierunku Ziemi), jest przy każdym zaćmieniu nieco inny, nie przewyższa jednak łącznie 6 godzin, co astrologia uważa za przedział zaćmieniowy działania sił mrok. W pasie o szerokości kilku tysięcy kilometrów z obu stron pasa całkowitości można obserwować zaćmienie częściowe. W danym miejscu trwa ono maksymalnie 2,5 h.

Zaćmienia Słońca powtarzają się co 18 lat, 11 dni i 8 godzin. Nazwa tego interwału czasu - Cykl Saros - pochodziod Chaldejczyków (Aramejczyków) i zachowała się do dnia dzisiejszego. W okresie Sarosu następuje do 45 zaćmień Słońca, z czego połowa jest całkowitych, a połowa obrączkowych. W jednym roku może wystąpić maksymalnie pięć, a minimalnie dwa zaćmienia Słońca. Przeciętnie występują dwa całkowite zaćmienia w ciągu trzech lat. Ponieważ jednak pas całkowitości jest bardzo wąski, jedno całkowite zaćmienie Słońca w danym miejscu na Ziemi przypada średnio raz na 200 lat. W Europie Środkowej ostatnie całkowite zaćmienia Słońca obserwowano w roku 1706 i 1954; potem w roku 1999, nieomal na koniec XX stulecia. 

Całkowite zaćmienie Słońca należy do najbardziej okazałych i jednocześnie najwspanialszych zjawisk przyrody. Zaczyna się od zaćmienia częściowego, w czasie którego Księżyc coraz bardziej zakrywa tarczę Słońca. Nasuwający się na Słońce ciemny Księżyc możemy obserwować albo przez ciemne szkło, albo w sposób pośredni na ekranie, wykonanym z kawałka białego papieru, umieszczonym za okularem lunety. Z chwilą gdy tarcza Księżyca zasłoni niemal całe Słońce, zaczyna się zmieniać w wyraźny sposób zewnętrzne natężenie światła. Szybko się ściemnia, a przy tym następuje spadek temperatury. W czasie zaćmienia całkowitego niebo jest ciemne i widać na nim jasne gwiazdy. W tym momencie możemy patrzeć na Słońce gołym okiem bez ciemnego szkła lub zakopconej szybki. Wokół “czarnego Słońca" widzimy stalowoniebieską koronę. Noc w czasie jasnego dnia, z nadzwyczajnym zjawiskiem na niebie, wywołuje uczucie niepokoju nie tylko u ludzi, ale także u zwierząt. Za kilka minut wyłania się jasno świecący brzeg Słońca; półmrok szybko ustępuje, a temperatura, która w trakcie zaćmienia opada niekiedy nawet więcej niż o 10°C, znowu zaczyna wzrastać.

Całkowite zaćmienia Słońca są nie tylko wspaniałymi zjawiskami przyrody, ale umożliwiają badanie górnych warstw atmosfery Słońca, chromosfery i korony, a zwłaszcza jej mniej jasnej części zewnętrzne j, której nie można obserwować koronografami. W 1919 roku, podczas całkowitego zaćmienia Słońca, astronomowie potwierdzili słuszność ogólnej teorii względności, udało im się mianowicie w sposób eksperymentalny stwierdzić przewidywane zakrzywienie promieni świetlnych przy przejściu przez silne pole grawitacyjne. Zgodnie z teorią, zaobserwowali odchylanie się promieni światła gwiazdy przechodzących blisko powierzchni Słońca. 

Całkowite zaćmienie Słońca 

Zaćmienie rozpoczyna się I kontaktem, czyli zetknięciem się tarczy Księżyca z tarczą Słońca. W tym momencie zaczyna się zaćmienie częściowe, podczas którego nasz satelita, Księżyc, zakrywa stopniowo coraz większy fragment dysku naszej gwiazdy dziennej, Słońca. Gdy tarcza Księżyca zakryje całkowicie Słońce, stykając się z jego przeciwległą krawędzią, II kontakt rozpoczyna fazę całkowitą. Tuż przed II kontaktem następuje gwałtowny spadek jasności nie tylko Słońca, ale także nieba i całego otoczenia w miejscu obserwacji. Zanim tarcza słoneczna skryje się za Księżycem, na krótką chwilę pojawia się tzw. diamentowy pierścień, czyli ostatni błysk promieni słonecznych. Diamentowy pierścień pojawia się dwukrotnie – podczas początku i końca fazy całkowitego zaćmienia (tuż po III kontakcie). Gdy nachodząca tarcza Księżyca dotyka brzegów tarczy słonecznej, obserwujemy wtedy mieniący się pierścień z jaśniejszymi punktami, przypominającymi korale lub naszyjnik z pereł. Zjawisko to jako jeden ze współczesnych opisał i wyjaśnił naukowo Francis Baily angielski astronom, podczas zaćmienia z 15 maja 1836 roku. Od jego nazwiska obecnie określamy je mianem pereł Baily’ego. Ponad sto lat wcześniej Edmund Halley zaobserwował i opisał to samo zjawisko, poprawnie sugerując, że musi to być spowodowane przeświecaniem promieni słonecznych pomiędzy kraterami i górami księżycowymi. III kontakt ma miejsce, gdy tarcza Księżyca zaczyna schodzić ze słonecznej, co rozpoczyna ponownie fazę zaćmienia częściowego, tym razem stopniowo odsłaniającego coraz większe fragmenty Słońca. W momencie IV kontaktu tarcza Księżyca całkowicie odkrywa Słońce i kończy całe zjawisko. 

Rodzaj zaćmienia wynika z jego geometrii, a kluczowe jest położenie wierzchołka stożka cienia i strefy półcienia rzucanych przez Księżyc. Gdy wierzchołek trafia w Ziemię i wypada pod jej powierzchnię, oznacza to, że w danym miejscu na powierzchni Ziemi można obserwować zaćmienie całkowite. Im głębiej wpada wierzchołek cienia, tym szerszy jest pas całkowitości oraz czas trwania zaćmienia całkowitego. W związku z ruchem Księżyca i obrotem Ziemi wokół osi powstaje na jej powierzchni pas zaćmienia całkowitego o długości nawet do około 14 tysięcy kilometrów. W sprzyjających warunkach, gdy Księżyc jest w perygeum, może mieć szerokość nawet 273 km. Szerokość pasa, w jakim można obserwować zaćmienie centralne, zależy od odległości Księżyca od Ziemi i Ziemi od Słońca oraz dodatkowo, od szerokości geograficznej. Przeciętna szerokość pasa zaćmienia wynosi około 100 kilometrów. W rejonach okołobiegunowych, gdzie stożek cienia Księżyca pada na Ziemię zawsze pod małym kątem, może ona zwiększyć się do 600 km. Czas trwania fazy całkowitej zaćmienia jest uzależniony od odległości pomiędzy naszą planetą i Księżycem, aktualnego położenia Ziemi na orbicie wokół Słońca, a także odległości danego miejsca od środka pasa całkowitego zaćmienia. Zaćmienie centralne (całkowite lub obrączkowe) musi nastąpić wówczas, gdy w czasie Nowiu Księżyca kątowa odległość Księżyca od jednego z węzłów jego orbity nie przekracza 10,1°, a może wydarzyć się już przy odległości 11,5° (taka jest orba na zaćmienia i węzły zaćmieniowe, zwykle podawana jako 11 stopni). Aby zaćmienie było długie, Księżyc powinien znajdować się w pobliżu perygeum, a Ziemia w pobliżu aphelium (rozmiary kątowe satelity będą większe od słonecznych). Analogicznie: aby zaćmienie było najkrótsze – gdy Księżyc znajduje się w pobliżu apogeum, a Ziemia w pobliżu peryhelium.

Całkowite zaćmienie Słońca za około 560 milionów lat będzie miało swój kres. Oddalający się od naszej planety Księżyc (około 3,8 cm rocznie), będzie miał wtedy zbyt małe rozmiary kątowe, aby całkowicie zakryć tarczę słoneczną. W tym samym czasie Słońce również się trochę powiększy. Wszystkie zaćmienia całkowite staną się obrączkowymi. W dalszym ciągu będą występować zaćmienia częściowe.

Częściowe zaćmienie Słońca 

Zaćmienie częściowe obserwuje się w dwóch przypadkach. Pierwszym są obszary po obu stronach pasa zaćmienia całkowitego, obrączkowego lub hybrydowego. Drugi przypadek dotyczy zaćmienia częściowego, kiedy stożek cienia w ogóle nie trafia w Ziemię. Obserwujemy wtedy tylko zaćmienie częściowe. Zaćmienie to musi się wydarzyć wtedy, gdy kątowa odległość Księżyca od jednego z węzłów jego orbity, wynosi mniej niż 15,9°, a może się zdarzyć już przy odległości 17,9° (ta maksymalna orba podawana jest jako liczba węzłowa z przedziału 15-17 stopni). Zaćmienie takie ma tylko dwa kontakty. Pierwszy, gdy Księżyc pojawia się na tarczy Słońca, drugi gdy z niej schodzi. Gdy Księżyc przesuwa się przed tarczą Słońca, możemy obserwować kontury jego nierównej powierzchni. Przez teleskop widać głębokie doliny i wysokie góry: wszystko to na tle blasku fotosfery Słońca przybiera czarną barwę. 

Obrączkowe zaćmienie Słońca 

W przypadku zaćmienia obrączkowego wierzchołek cienia księżycowego wypada ponad powierzchnią Ziemi. Wtedy tarcza Księżyca nie jest w stanie zasłonić w całości Słońca, co obserwujemy jako jasną obrączkę z mniej lub bardziej centralnie położonym czarnym dyskiem Księżyca. W tym przypadku zmienia się opis sekwencji kolejnych kontaktów. W związku z tym, że tarcza Księżyca ma mniejsze rozmiary kątowe od słonecznej, drugi kontakt ma miejsce w momencie, gdy w całości znajdzie się ona wewnątrz tarczy Słońca. Obserwowana wielkość i grubość obrączki zależy od okoliczności. Gdy Ziemia znajduje się w pobliżu peryhelium, Księżyc zaś blisko apogeum, to obrączka jest gruba. Im bardziej zbliżone są obserwowane rozmiary kątowe Księżyca i Słońca, tym cieńsza obrączka. Podczas zaćmienia obrączkowego Słońce wygląda jak idealny pierścień, jeśli jest obserwowane z centralnej linii, albo jak nieco zdeformowana bransoleta, gdy patrzymy bliżej północnego lub południowego brzegu pasa zaćmienia. Zaćmienie to jest najdłuższe wtedy, gdy Ziemia znajduje się w peryhelium, a Księżyc w apogeum. Szerokość pasa zaćmienia obrączkowego sięga 370 km, ale w obszarach okołobiegunowych może być znacznie większa. Podobnie jak w przypadku zaćmienia całkowitego, czas trwania zaćmienia obrączkowego może być bardzo różny, od ułamka sekundy do 12 minut i 30 sekund. Najdłuższe takie zaćmienie w okresie ostatnich 4000 lat wystąpiło 7 grudnia 150 roku, gdy faza obrączkowa trwała 12 minut i 23 sekundy. 

Hybrydowe zaćmienie Słońca 

Zaćmienie hybrydowe (zwane też obrączkowo-całkowitym) występuje najrzadziej ze wszystkich. W ich geometrii istotną rolę odgrywa kulistość naszej planety. To ona sprawia, że w centralnych rejonach pasa zaćmienia całkowitego rozmiary Księżyca pozwalają jeszcze na pełniejsze zakrycie Słońca, natomiast na skraju pasa są już zbyt małe i obserwuje się zaćmienie obrączkowe (satelita jest dalej). Charakterystyką tych zaćmień jest krótki czas trwania fazy całkowitej. Jest to spowodowane faktem, że wierzchołek księżycowego cienia praktycznie tylko muska powierzchnię Ziemi. 

W przypadku zaćmienia centralnego (całkowite, obrączkowe lub hybrydowe) obserwator nieznajdujący się w centrum, czyli nie w cieniu, ale w półcieniu obserwuje jedynie zaćmienie częściowe.

Rodzaj zaćmienia - Częstość występowania

całkowite --- 26,9%

obrączkowe --- 33,2%

hybrydowe --- 4,8%

częściowe --- 35,2%

W ciągu roku występują (gdzieś na kuli ziemskiej) co najmniej dwa zaćmienia Słońca, ale nie więcej niż pięć (z tych najwyżej trzy są całkowite). I tak przykładowo 1993 był rokiem z dwoma zaćmieniami, 1935 – z pięcioma. Statystycznie rzecz biorąc, całkowite zaćmienie Słońca zdarza się na danym obszarze co 370 lat. Zdarza się oczywiście, że w danym regionie możemy takie zjawisko obserwować częściej, chociażby w Brisbane w Australii (5 kwietnia 1856 i 25 marca 1857) czy wybrzeże Angoli (21 czerwca 2001 i 4 grudnia 2002), natomiast na terenie Polski w okolicach Hrubieszowa w dniach 8 lipca 1842 i 28 lipca 1851.

Przykładowo w Polsce obserwowane zaćmienie Słońca nastąpiło 21 czerwca 2020 roku (bardzo płytkie zaćmienie częściowe – poniżej 1% przesłonięcia, widoczne na części terenu Bieszczadzkiego Parku Narodowego w godzinach porannych), a wcześniejsze na terytorium Polski miało miejsce 20 marca 2015 roku (dość głębokie zaćmienie częściowe widoczne w całym kraju w godzinach przedpołudniowych). Trzecia dekada XXI wieku przynosi częściowe zaćmienie Słońca widoczne z terenów Polski w dniu 10 czerwca 2021 roku (płytkie zaćmienie częściowe widoczne w całym kraju wczesnym popołudniem), zaś kolejne 25 października 2022 roku (widoczne w całym kraju około południa). Najbliższe w XXI wieku obrączkowe zaćmienie widoczne w Polsce nastąpi 13 lipca 2075 roku, zaś najbliższe całkowite zaćmienie widoczne z terenów Polski dopiero 7 października 2135 roku (na Dolnym Śląsku i w Małopolsce).  

Zaćmienia Słońca w XXI wieku 

W XXI wieku będzie w sumie 224 zaćmień Słońca, w tym: 67 całkowitych, 72 obrączkowych, 7 obrączkowo-całkowitych (hybrydowych) i 78 częściowych. W Polsce będzie czterdzieści zaćmień Słońca. Rzecz jasna, będą to przede wszystkim zaćmienia częściowe, o niewielkim ściemnieniu. Nie wydarzy się żadne zaćmienie całkowite, ale w południowych rejonach dojdzie do dwóch zaćmień obrączkowych: 13 lipca 2075 oraz 23 lipca 2093 roku. 

Procentowy stopień zaćmienia 

Fazę zaćmienia określa się najczęściej jako ułamek zakrytej przez Księżyc średnicy tarczy Słońca. Jest to tak zwana faza liniowa. Zaćmienie częściowe ma zatem fazę od 0 do 1, a całkowite – ponad 1 (1,03). Zaćmienie obrączkowe może osiągnąć fazę od 0,95 do 1,00. Czasem podaje się fazę powierzchniową w procentach, która wskazuje, jaka część powierzchni tarczy Słońca ulega zakryciu podczas zaćmienia. Ekstremalne wielkości powierzchniowych faz zaćmienia wynoszą 106,5% dla zaćmienia całkowitego i 89,1% dla obrączkowego. Wartości maksymalnej fazy zaćmienia wynikają z kątowych rozmiarów Słońca i Księżyca w okolicy maksimum zjawiska. W astrologii mówi się tutaj o ważeniu mocy wpływów ciemności. 

Czas trwania zaćmień Słońca 

Bezwzględny czas trwania zaćmienia zależy od prędkości ruchu Księżyca (ściślej – jego cienia w stosunku do danego punktu na powierzchni Ziemi). Księżyc krąży wokół Ziemi ze średnią prędkością 1,02 km/s. Prędkość punktów na ziemskim równiku, wynikająca z ruch obrotowego naszej planety, wynosi 0,465 km/s. Cień Księżyca może się przemieszczać na powierzchni Ziemi najwolniej w rejonach równikowych z prędkością nieco ponad 0,5 km/s. Te czynniki powodują, że maksymalny czas trwania zaćmienia całkowitego może wynieść 7 min 32 s, obrączkowego 12 min 30 s. Zaćmienia częściowe trwają maksymalnie do około 3,5 godziny, a ich długość zależy przede wszystkim od wielkości fazy maksymalnej. Należy pamiętać, że obliczenia dotyczące zaćmień bardzo odległych czasowo obarczone są sporym ryzykiem błędu. Dlatego też różne źródła mogą podawać nieco odmienne wyniki obliczeń w zależności od przyjętej metody szacowania ruchu ciał niebieskich. Główne źródło błędu tkwi w braku danych co do nieregularności ruchów Ziemi i Księżyca. Dane te mogą być jedynie ekstrapolowane na podstawie obserwacji dotyczących stosunkowo krótkiego okresu. 

Najdłuższe całkowite zaćmienie Słońca w XXI wieku miało miejsce 22 lipca 2009, a trwało 6 min 39 s. Najdłuższe obrączkowe zaćmienie Słońca w XXI wieku miało miejsce 15 stycznia 2010 i trwało 11:08 min. A pewnie kojarzymy wielki światowy kryzys gospodarczy tego okresu, 2009-2010... 

Całkowite zaćmienia Słońca w historii Polski 

W ciągu ostatniego tysiąclecia całkowite zaćmienia Słońca na terenach dzisiejszej Polski miały miejsce siedemnaście razy – wyłączając obrączkowe: 

+ 20 marca 1140 (Słupsk, Władysławowo, Hel)

+ 4 września 1187 (Gdańsk, Olsztyn, Warszawa, Białystok, Lublin)

+ 26 czerwca 1321 (Włocławek, Leszno)

+ 16 czerwca 1406 (Szczecin, Kołobrzeg, Świnoujście)

+ 7 czerwca 1415 (Wrocław, Katowice, Kraków, Łódź, Kielce, Warszawa, Lublin, Białystok)

+ 26 czerwca 1424 (Szczecin, Poznań, Toruń, Częstochowa, Łódź, Warszawa, Lublin)

+ 16 marca 1485 (Zakopane)

+ 24 stycznia 1544 (Olsztyn, Płock, Sieradz)

+ 12 sierpnia 1654 (Słupsk, Gdańsk, Olsztyn, Siedlce, Biała Podlaska)

+ 23 września 1699 (Świnoujście, Piła, Radom, Zamość)

+ 12 maja 1706 (Gdańsk, Poznań, Toruń, Wrocław)

+ 13 maja 1733 (Władysławowo, Hel, Braniewo)

+ 19 listopada 1816 (Słupsk, Bydgoszcz, Włocławek, Łódź, Warszawa, Rzeszów)

+ 8 lipca 1842 (Zakopane, Rzeszów, Przemyśl)

+ 28 lipca 1851 (Gdańsk, Olsztyn, Warszawa, Białystok, Lublin)

+ 19 sierpnia 1887 (Gorzów Wielkopolski, Poznań, Bydgoszcz, Toruń, Olsztyn, Suwałki)

+ 30 czerwca 1954 (Suwałki, Sejny) 

Znane Rekordowe Zaćmienia Słońca 

+ Najdłuższe całkowite zaćmienie słońca będzie trwać 7 minut i 29 sekund. Będzie ono mieć miejsce 16 lipca 2186 roku w Kolumbii, Wenezueli, Gujanie i Namibii.

+ Najdłuższe obrączkowe zaćmienie słońca trwało 12 minuty i 23 sekundy. Miało ono miejsce 6 grudnia 150 roku na Oceanie Spokojnym, w Meksyku i w Stanach Zjednoczonych.

+ Najdłuższe hybrydowe zaćmienie słońca trwało 1 minutę i 48 sekund. Miało ono miejsce 12 sierpnia 980 roku p.e.ch., i przechodzi przez Ocean Spokojny, ale widać było także w Chile i w Boliwii

+ Najkrótsze całkowite zaćmienie słońca trwało 9 sekund. Miało ono miejsce 3 lutego 919 roku w Kanadzie i Grenlandii

+ Najkrótsze obrączkowe zaćmienie słońca trwało mniej niż sekundę i miało ono miejsce 7 września 124 roku p.e.ch., w Kanadzie, Grenlandii i południowej Europie. Także obrączkowe zaćmienia trwające mniej niż sekundę były 9 maja 1948 roku w Azji Wschodniej, oraz będzie 30 grudnia 2931 roku w Afryce Wschodniej i Azji Południowej

+ Najkrótsze hybrydowe zaćmienie słońca miało miejsce 11 sierpnia 1627 roku i trwało mniej niż sekundę. Było je widać na Grenlandii, i w Alasce 

Niektóra zdarzenia związane z zaćmieniami Słońca:

+ Dnia 30 czerwca 1973 uczestnicy lotu na pokładzie samolotu Concorde 001 lecieli wraz ze stożkiem cienia i obserwowali fazę całkowitą przez 74 minuty.

+ Całkowite zaćmienie Słońca 7 czerwca 1415 roku wielce zaskoczyło Władysława Jagiełłę podczas jego podróży na Litwę. 

+ Mikołaj Kopernik obserwował we Fromborku zaćmienia Słońca, choć tylko częściowe. Były to zaćmienia w dniach: 29 marca 1530, 18 czerwca 1536, 18 kwietnia 1539, 7 kwietnia 1540 i 21 sierpnia 1541 roku.

+ Jan Heweliusz obserwował zaćmienia częściowe w dniach: 1 czerwca 1639, 8 kwietnia 1650 i 30 marca 1661 roku, za każdym razem wyznaczył momenty początku i końca zjawiska. Obserwację całkowitego zaćmienia z 1654 roku uniemożliwiły chmury, które pojawiły się w chwili, gdy słoneczny dysk był w połowie zakryty przez Księżyc.

+ Dnia 5 września 1793 dwór Stanisława Augusta Poniatowskiego wyprawił się do Augustowa, aby obserwować obrączkowe zaćmienie Słońca.

+ Zaćmienie z 28 lipca 1851 roku było okazją do wykonania pierwszego dagerotypu zaćmienia Słońca i jego korony [Johann Julius Friedrich Berkowski (1810-1892)]. Zaćmienie sprowadziło do naszego kraju wielu wybitnych astronomów. Byli to między innymi: Carl Frederik Fearnley (1818-1890), August Ludwig Busch (1804-1855), Otto Wilhelm von Struve (1819-1905) oraz Johann Gottfried Galle (1812-1910). Z kolei Polacy obserwowali to zaćmienie poza granicami ojczyzny: astronom Marian Kowalski (1821-1884) obserwował zaćmienie na Zaporożu, geodeta Józef Chodźko (1800-1881) widział je w Osetii, a Telesfor Szpadkowski, budowniczy gubernialny Warszawy, oglądał zaćmienie w Dagestanie. 

Zaćmienia Słońca, Księżyca i Superksiężyc

Uznaje się, iż jeśli pełnia Księżyca (ewentualnie nów Księżyca) występuje w perygeum - bliżej niż 360 tysięcy km - to mamy do czynienia ze Super Księżycem (Superksiężycem) – ang. Super Moon. Tarcza Księżyca jest większa o około 1/5 czyli o dobre 20 procent, a Księżyc jaśniejszy. Astrologiczny wpływ Księżyca na właściciela Horoskopu jest w takim okresie urodzenia najpotężniejszy! 

Przyjmuje się, iż jeśli pełnia Księżyca (ewentualnie nów Księżyca) występuje w apogeum - dalej niż 400 tysięcy km -  to mamy do czynienia z Małym Księżycem (Mikroksiężycem) - ang. Micro Moon. Astrologiczny wpływ Księżyca na właściciela Horoskopu jest w takim czasie najsłabszy, a do tego obarczony ewentualnym ciemnym wpływem Punktu Ciemnego Księżyca jaki wypada w apogeum. 

Blood Moon - Krwawy Księżyc - to kolor tarczy Księżyca w czasie jego całkowitego zaćmienia. 

Blue Moon - Błękitny Księżyc - jest to nazwa drugiej pełni Księżyca w danym miesiącu kalendarzowym (astrologicznie powinno być oryginalnie w tym samym Znaku Zodiaku) i ma to miejsce raz na parę lat. Dokładniej: Błękitny Księżyc występuje średnio raz na 2,7 roku (raz na 33 pełnie Księżyca). Blue Moon - "niebieski Księżyc" w rzeczywistości nie jest w kolorze niebieskim, to tylko taka nazwa. W astrologii Znak Zodiaku ma wzmocnione podwójnie działanie energii Księżyca! 

Black Moon - Czarny Księżyc - jest to nazwa drugiego nowiu Księżyca w danym miesiącu kalendarzowym (a astrologicznie właściwie w danym Znaku Zodiaku). W zasadzie nie jest to termin astronomiczny, lecz spopularyzowany przez grupy szamańsko-magiczne. Black Moon występuje dość często: raz na 2,5 roku, nie należy mylić go z Punktem Ciemnego Księżyca czyli punktem apogeum Księżyca oznaczonym na ekliptyce! 

Selenelion lub selenehelion - to zjawisko występuje, gdy jednocześnie można obserwować Słońce i zaćmiony Księżyc. Może to nastąpić dopiero tuż przed zachodem lub tuż po wschodzie słońca, kiedy oba ciała pojawią się tuż nad horyzontem w prawie przeciwnych punktach nieba. Taki układ doprowadził do tego, że zjawisko to nazywane jest również zaćmieniem poziomym. Zwykle można go zobaczyć wiele wysokich grzbietów, na których zachodzi wschód lub zachód słońca. Chociaż Księżyc znajduje się w cieniu Ziemi, zarówno Słońce, jak i zaćmiony Księżyc można obserwować jednocześnie, ponieważ załamanie atmosferyczne powoduje, że każde ciało wydaje się wyższe na niebie niż ich prawdziwe położenie geometryczne. 

Historyczne doniesienia o zaćmieniach Słońca i Księżyca są bardzo bogate. Ludzie już od najdawniejszych czasów interesowali się tymi zjawiskami. Często się ich obawiali, biorąc je za zapowiedź przyszłych kataklizmów, ale także starali się je zrozumieć, a nawet przewidywać. Wiadomo, że potrafili tego dokonać Babilończycy i Grecy, na przykład Tales z Miletu. Zaćmienia znalazły swoje odbicie w Biblii. Wspomina też o nich Homer i wielu historyków starożytnych. Dzięki temu, że obecnie potrafimy z dużą dokładnością określić czas występowania zaćmień, zarówno przyszłych, jak i dawno minionych, możemy weryfikować daty wielu wydarzeń historycznych, przy okazji których kronikarze powołują się także i na te zjawiska astronomiczne. 

Zaćmienia Słońca i Księżyca - Rahu i Ketu 

Zgodnie z astrologicznymi przekonaniami dzień zaćmienia Słońca lub Księżyca nie jest sprzyjający dla podejmowania ważnych ani trudnych decyzji. Czas zaćmienia lepiej przeczekać, szczególnie sześć godzin w których okresie dochodzi do przejawów zaćmienia! Z astrologicznego punktu widzenia zaćmienie Księżyca to Pełnia, podczas której Księżyc jest w koniunkcji z północnym węzłem księżycowym, a Słońce jest w koniunkcji z węzłem południowym. Węzły zwane są Głową i Ogonem Smoka: północny to Głowa (Rahu), a południowy to Ogon (Ketu). W czasie zaćmienia Księżyca, Księżyc znajduje się w smoczej paszczy, a Słońce pod smoczym ogonem – czyli nie jest dobrze. Węzły to miejsca przecięcia ekliptyki (czyli toru Słońca) z torem Księżyca, zatem są to punkty w przestrzeni, wzdłuż ekliptyki, a nie obiekty materialne. Można oczywiście wyliczyć ich położenie w Zodiaku, który obiegną w czasie 18 lat, idą zawsze w retrogradacji, czyli pod prąd, ruchem wstecznym albo uwsteczniającym, gdyż łatwo cofają w rozwoju, powodują spektakularne upadki Duszy. 

Rahu i Ketu, są bliźniaczymi czarnymi tworami, mrocznymi obłokami ciemności w stosunku do Słońca i Księżyca, czarne obiekty, poprzez efekt zaćmienia odcinają lub uwypuklają psychologiczne, fizyczne, negatywne cechy człowieka, zwierząt, a także gaji będącej żywym przykładem archontu, zasilają mroczne egregory i upadłe dusze. Nie bez powodu, twierdzi się, że nagłe niewyjaśnione zmiany w osobowości człowieka, wywoływane są, przez siły, tworzące nielogiczne stany świadomości, takie jak chwiejność emocjonalną, impulsy emocjonalne, złe oko, czy amok osobowy lub ideologiczny, wykorzystywany przez różnej maści czarnych magów, czarnoksiężników, zdeprawowanych księży, szamanów narkomanów i siły najemne, w tym często także przez polityków, oficerów i bankierów. Wszechświat w rzeczywistości składa się z części widzialnej - fizycznej, a także eterycznej, astalno-mentalnej i duchowej - w dużej mierze niewidzialnej, której istnienia dowodzą subtelne zjawiska i wpływy w czasie zaćmienia, odcinające człowieka i ludzkość od równowagi psychofizycznej i duchowej. Dzień zaćmień nie jest przeznaczony na wzniosłe medytacje, ale na oczyszczanie, na intensywne oczyszczanie i wypędzanie ciemnych sił, jakie wchodzą na świat i ludzi w czasie cienia i tej astralnej zaćmy dokonywanej przez Rahu lub Ketu na Słońcu lub Księżycu. 

Starożytna astrologia przypomina jak pomóc Światłom przetrwać minuty w paszczy Smoka, jak przepędzać siły ciemności zlewane na Ziemię i ludzkość w czasie zaćmień Słońca i Księżyca. Wiele rytuałów i praktyk odstraszania i odpędzania ciemnych sił powstało w historii ludzkości i magii. Oto kilka raz z różnych kultur i czasów, ale zawsze należy modlić się modłami ochronnymi i hałasować w sposób odstraszający, bić w dzwony, dzwonić dzwoneczkami, strzelać z armat i machać flagami z kolorami tęczowymi żywiołów (zielony, czerwony, żółty, biały i niebieski). 

W Wietnamie ludzie wierzyli, że gigantyczna żaba pożera słońce, podczas gdy kultury Wikingów obwiniały wilka Fenris za zjedzenie słońca i spowodowanie zaćmienia. W starożytnych Chinach uważano, że niebiański smok je posiłek na słońcu. W rzeczywistości chińskie słowo zaćmienie, "chih" lub "shih" oznacza jeść, bo astralna planeta cienia żywi się energią praniczną, Smok zatem zjada energię życiową, Qi, osłabiając w ten sposób ludzi. Indianie opowiadają historię niedźwiedzia, który rozpoczął walkę ze Słońcem i ugryzł je. Po ukąszeniu Słońca i rozwiązaniu konfliktu, niedźwiedź, zgodnie z historią, poszedł spotkać się z Księżycem i ugryźć Księżyc, powodując zaćmienie Księżyca. Ta historia mogła być sposobem na wyjaśnienie, dlaczego zaćmienie Słońca w wielu przypadkach ma miejsce około dwóch tygodni przed lub po zaćmieniu Księżyca. Wedle dawnych okultystów przyczyną zaćmień Słońca jest mroczna planeta, nieznana obecnie w świecie zachodnim, która ukrywa się w cieniu Księżyca. Rahu jest stosunkowo blisko nas, w przybliżeniu w takiej samej odległości jak Księżyc, ale miejsce to ma swój rytm krążenia po ekliptyce, a podczas fizycznych zjawisk zaćmieniowych działa jako astralny obiekt zabierający z ludzi i przyrody życie, siły życiowe, a daje w zamian energię ciemności, czarną energię mrocznego planu istnienia. Obrazowano Rahu i Ketu jako dwie astralne planety cienia (mroku) lub jako dwa obłoki ciemności jako pozostałości po asurowym smoku (naga). 

Rahu i Ketu w Domach Horoskopu 

Domy astrologiczne, podobnie jak Znaki Zodiaku, są czynnikiem ukierunkowującym działanie planet. Przesuwanie się planet przez Znaki Zodiaku, wiąże się z ich ruchem na tle ekliptyki, natomiast pozycja planet w domach związana jest z ruchem Ziemi, wokół własnej osi.  Ziemia dopełnia swój obrót w ciągu 24 godzin, a planety w tym samym czasie przesuwają się przez wszystkie domy. Jest to więc ten element astrologicznej mapy nieba, który zmienia się najszybciej. Planeta znajduje się w jednym z dwunastu domów około dwóch godzin, natomiast ze względu na jej ruch w paśmie ekliptyki pozostaje w jednym znaku zodiaku o wiele dłużej (Słońce przez miesiąc). Właśnie dlatego punkt, od którego rozpoczyna się rachubę domów, określono grecką nazwą horoskopos, czyli „pokazujący godzinę”. Określenie to dopiero później zaczęło obejmować całą astrologiczną mapę nieba, w której punkt ten pełnił chyba najbardziej istotną rolę.

Punkt zwany Ascendentem (ASC) wyznacza miejsce na Kole Zodiaku, na Kole Życia, które ukazuje się właśnie nad horyzontem, miejsce, które wschodzi, wyłania się spod horyzontu. Punkt ekliptyki znajdujący się w tym momencie najwyżej nad horyzontem nazwano Medium Coeli (MC), czyli Środek Nieba. Oba te punkty wraz z ich symetrycznymi odpowiednikami – Descendentem (DSC), czyli punktem zachodzącym, oraz Immum Coeli (IC), czyli punktem ekliptyki znajdującym się najniżej „pod” horyzontem – stały się podstawą do najstarszego podziału na domy. W starożytności znany był jeszcze podział na osiem domów, który służył między innymi do wyznaczania czasu Rahukala, niekorzystnego działania Rahu w różnych dniach tygodnia i porach doby, a obecnie zaś stosowany jest powszechnie system podziału na dwanaście Domów. Co do samego sposobu podziału istnieją pewne rozbieżności poglądów, zwykle wynikające z niedouczenia się ich istoty i zastosowań. 

Najstarszym z tych sposobów jest prosty podział na dwanaście różnych części po trzydzieści stopni każda, tak że pierwszym Domem jest Znak Wschodzący, cały Znak Wschodzący (ten w którym jest Ascendent). Wraz z rozwojem trygonometrii sferycznej zaczęto proponować inne systemy podziału, jednak zwykle nie sprawdzają się w celach predykcyjnych. Nie ma w tej sprawie zgodności, choć na zachodzie na ogół używa się podziału na dwanaście nierównych części, co nie ma oparcia w dawnych naukach, gdyż Domy zawsze muszą być równe, bo Domy to Znaki Zodiaku liczone od tego, który Wschodzi, a nie od punktu Ascendentu pod horyzont jak w udziwnieniach robionych przez osoby, które nie rozumieją zasadniczo czym jest Dom w astrologii od tysięcy lat. Nadal jednak najważniejsze są Domy wyznaczane przez cztery omówione wyżej obszary znakowe horoskopowej mapy nieba. Nie zrozumiawszy i źle oznaczywszy Domy, astrolodzy zachodni robią dużo błędów, nawet w stosunku do greckiej czy arabskiej tradycji astrologicznej. 

Te cztery spośród dwunastu Domów Horoskopu symbolizują najbardziej podstawowe sfery doświadczeń w życiu człowieka, stanowią pewnego rodzaju Krzyż Horoskopu. Ascendent symbolizuje doświadczenia związane z ciałem jako fundamentem, na którym rozwija się osobowość; Immum Coeli (czwarty w kolejności dwunastu domów) – doświadczenia związane z okresem niesamodzielności i przebywania pod opieką rodziców; Descendent (dom siódmy, znak zachodzący) – doświadczenia związane z równorzędnymi relacjami międzyludzkimi, a więc przede wszystkim z małżeństwem i wszelkimi związkami partnerskimi i kooperacyjnymi; Medium Coeli (dom dziesiąty, znak szczytujący) – doświadczenia związane z miejscem w społeczeństwie i pozycją zawodową. Te cztery „naroża” horoskopu są zarazem miejscami, gdzie planety, a zwłaszcza planety wschodzące lub znajdujące się w zenicie, działają najsilniej. Średnio co dwie godziny zmieniają się owe Znaki zodiaku w Domach, co daje zmianę nastroju i jakości subtelnych, a wprawni i wrażliwi ludzie potrafią wyczuć, kiedy kolejny Znak w Pierwszym Domu zamienia się w Znak w Dwunastym Domu. 

"Shaitan Khopdi", czyli Diabelski Mózg, to właśnie Rahu. Większość gwiazd filmowych, zbrodniarzy, księży i polityków, biznesmenów, banksterów czerpie z wpływu Rahu. Silny wpływ Rahu sprawia, że ​​człowiek chce więcej i chce za wszelką cenę. Jak się to kończy, przypomnij sobie zmarłych polityków, muzyków, artystów, księży najemnicy wykorzystani przez czarnoksiężników odchodzą, dając korzyść tym, którzy żyją. Smok Rahu pokazuje przez czarnoksiężcę film, może to być romans, thriller lub horror w zależności od karmana najemnika. Czarnoksiężnik nie wspomina jednak niewolnikowi o kosztach - iluzji. Widzimy, jak ludzie zaczynają mieć obsesję i desperacko szukają dziwnych rozwiązań, z powodu czegoś, co wydarzyło się w okresie Rahu. Każdy z nich w dopiero w momencie końca rozgrywki, uświadamia sobie, że to, co było gonione i uciekało, nie było tym, czego tak naprawdę oczekiwali i tak naprawdę fetysze, które chcieli osiągnąć, nigdy nie istniały. 

Głowa Smoka, Rahu, to chciwość wcielona (głowa, która nie ma torsu, więc nigdy nie może być zaspokojona), smocze Rahu, to prawdziwy spisek i środek kontroli społecznej. Znając zasady prawdziwej astronomii i astrologii, uwzględniającej węzły Rahu i Ketu, masz wpływ i wgląd w działania ludzi, religii, partii, korporacji i państw handlowych, a przede wszystkim masz wpływ i wgląd w i na samego siebie. Głowa Smoka - Rahu, będąc bezcielesną głową, ma nienasycony głód, żądzę i apetyt. Jest uosobieniem chciwości, kreuje on jednostki tworzące idee domów, rodów, klanów, w których ważniejsze, są dobra nieożywione (posiadanie, egoizm) niż żywe (darowanie, altruizm). Domy rodów, klanów wiążą się z astrologią i wypływem planet na członków rodów i klanów. 

Ogólne znaczenie domów astrologicznych 

Dom I Ascendent – Konstytucja fizyczna, temperament, budowa i wygląd ciała.

Dom II – Sposób zarobkowania i jego efekty.

Dom III – Rodzeństwo, środowisko szkolne i nawyki stamtąd wyniesione.

Dom IV (IC) – Rodzice i to, co się po nich dziedziczy (nie tylko w sensie materialnym), mieszkanie i wszelkie inne nieruchomości.

Dom V – Produktywność biologiczna (dzieci) i psychiczna (twórczość, dążenia, inicjatywa, przedsiębiorczość).

Dom VI – Choroby i doświadczenia związane z pielęgnacją i posługą.

Dom VII Descendent – Małżeństwo i wszelkie rodzaje równorzędnej współpracy z innymi ludźmi.

Dom VIII – Śmierć oraz doświadczenia i przeświadczenia z nią związane.

Dom IX – Podróże umysłowe (rozszerzanie horyzontów światopoglądowych) i fizyczne.

Dom X (MC) – Stanowisko w społeczeństwie, kariera zawodowa, reputacja.

Dom XI – Przyjaciele i mistrzowie.

Dom XII – Ograniczenia, utrudnienia i wyrzeczenia z konieczności bądź wyboru. 

Bardziej szczegółowa analiza Domów i Rahu

Rahu, będące w drugim domu, przynosi bogactwo, oraz konflikty z rodziną tworzące z dziecka rewolucjonistę i tego pragną elity mrocznej władzy, kreując celową idee karmana negatywnego u członków swych rodów i ich niewolników zmuszanych do negacji prawa naturalnego. Rahu, odgrywa także ważną role w życiu każdego człowieka, ponieważ akcentuje się proces żywota człowieka, tak, aby niszczyć jego życie w odpowiednich momentach - strach, rozczarowanie, bunt, żal, poczucie winy, brak środków do życia, nadmiar fetyszy, manie. Na ten przykład, prowadzi się człowieka do drugiego domu (bogactwo) aby obłupić go za pomocą podatków w czasie panowania jedenastego domu - zdobyczy i dziesiątego domu karmana. Zrozumienie planet, cichych słów archontów, ciał niebieskich, władców znaków i drugorzędnych władców dekanatów, daje możliwość wykorzystania ich energii, aby przyspieszyć swój wzrost i rozwój, rozwinąć potencjały. Nawet, jeśli Rahu znajduje się w najgorszym dla siebie Ósmym Domu, to można wykorzystać jego pozycje do poznania tajemnic wszechświata i wyciszenia siebie... 

Om Ram (Raaang) Rahave Namah! - Mantram spalania wpływów Rahu

Oto może się stać w czasie aktywności Rahu - Głowy Smoka 

1. Rozpacz - człowiek, stający się graha rupą - formą planety - pod wpływem smoczego Rahu, zaczyna gonić za złudzeniami, co wpływa na chwilową zmianę osobowości, stajemy się samolubni, cyniczni, prawie opętani, przez pasje i bunt. Może sprawić to ból lub przyjemność w zależności od umieszczenia Rahu. 

2. Pragnienie i iluzje - nazywa się to - Rahu dasza, czyli pałacem iluzji. Smok Rahu, wskazuje twój cel w tym życiu i pragnienie ukryte głęboko na poziomie duszy. Rahu Mahadasza (świetny stan), aktywuje to pragnienie, a osoba odkrywa swoją pasję, mogą to być pieniądze, siła, sława, a nawet wiedza. Cokolwiek zapragniesz, w okresie Rahu rozpocznie się szaleńcza pogoń za tym celem, a wszystko inne staje się wtórne. Można ścigać jedno marzenie za drugim, w opętaniu, przez całej okres Rahu dasza, i nigdy nie być nasyconym bez względu na sukcesy. 

3. Rebelia, bunt - zbuntowana pasja, wkracza w człowieka. Podobnie jak Rahu, nie chcesz już przestrzegać "autorytetu" (system) lub odrębności innej osoby i często znajdujesz się na drodze konfliktu z władzą i innymi osobami, nawet z rodziną. Większość ludzi, pod wpływem Rahu, dobrowolnie łamie zasady i próbują uciec od prawa. Rodzice pilnują nastolatki, będące pod wpływem Rahu, który gotuje im hormony. Co więcej, Rahu kreuje strach, zamęt, tworzący buntowników bez przyczyny, tworzących bezpodstawne domowe i społeczne rewolucje. 

4. Łamanie zasad - Często się zdarza, że ​​łamiemy zasady i normy oraz używamy niemoralnych, a nawet nielegalnych środków, by spełnić swoje pragnienia i zachcianki. Jedni kontynuują łamanie tabu, począwszy od zdrad, po seks międzyrasowy, zażywanie narkotyków i alkoholu, po jedzenie mięsa. Ludzie mogą wtedy dążyć do multikulturowości, ponieważ pcha się ich do jedynej zasady - złamać wszystkie zasady i reguły, a to powoduje potem karmiczne odrodziny z rahitycznie wątłym ciałem. 

5. Problemy ze zdrowiem psychicznym - Słaby Księżyc (Selene, Ćandra) w połączeniu z Rahu, wskazuje na depresję i problemy ze zdrowiem psychicznym, a nasila się to podczas okresu Rahu, w tym w czasie Rahukala. Pasje wykreowane, przez Rahu, przejmują władzę nad człowiekiem, a jego rozsądek, jest wyrzucany przez okno. Złudzenia (będące wyrwanymi z kontekstu świadomymi snami), które się widzi, mogą sięgać od namiętnego dążenia do wyimaginowanego bogactwa, a także do obsesji na punkcie osoby przeciwnej płci, do wywoływania duchów czy demonów, wszystko to, może być realne lub urojone, wyobrażone. Trzeba bardzo uważać na zdrowie psychiczne, zwłaszcza w okresie Rahu-Księżyc czyli gdy Księżyc przechodzi przez węzeł zaćmieniowy Rahu (raz na miesiąc). 

6. Fascynacja Ciemną Stroną - widzimy wielu ludzi zafascynowanych ciemnymi stronami, od korupcji w świecie finansowym, nieetyczną władzę w polityce, po mroczny okultyzm w niższym świecie duchowym, astralno-mentalnym. Wszystko, co jest mroczne i niebezpieczne, jest fascynujące dla ludzi z tak uszkodzonym Rahu. Nawet osoby o skłonnościach duchowych i mistycznych, zaczynają chodzić po ciemnej stronie natury, stosując praktyki takie jak skoraptowana zachodnia pseudotantra o seksualnym charakterze, uszkodzona mięśniowa Hathyoga zredukowana do jakiejś formy gimnastyki i fitnessu, Aghora i inne ścieżki rzekomej lewej ręki. 

7. Małżeństwo - dla przypomnienia, planetą małżeństwa, nie jest tylko Wenus czy Jowisz, planetą małżeństwa, jest także smoczy Rahu. Zwłaszcza współczesne małżeństwa pełne pragnień, złudzeń i pasji, które często, kończące się tragedią i rozczarowaniem, rządzone są zwykle bardziej przez Rahu niż przez Wenus czy Jowisza. Każdy okres Rahu sprzyja małżeństwom, a jakieś 70% małżeństw zdarza się w okresie panowania Rahu, a 90% rozwodów, ma miejsce w okresie panowania Ketu.

8. Element zagraniczny i multikulturowy - obcy element, zawsze wchodzi w życie człowieka w tym okresie, ponieważ fascynuje go wszystko, co obce i nieznane. Ludzie, często daleko podróżują i jeżdżą po obcych krajach w okresie panowania Rahu, szczególnie podczas układów Rahu-Merkury, Rahu-Venus i Rahu-Księżyc. 

9. Utrata masy ciała - jeśli chcesz schudnąć, nie dokonasz tego w okresie Rahu. Dzieje się tak dlatego, że Rahu ma nienasycony apetyt, a jego głowa, może jeść co tylko zechce, ale nigdy nie zostanie nakarmiona. Ludzie, wywodzący się z pierwszego Domu, zawsze są szczupli. Co więcej, ludzie w okresie Rahu, przybierają na wadze i ci sami ludzie próbują schudnąć w okresie - Jowisz -Mahadaśa. 

10. Rozczarowanie - okres smoczego Rahu, zwykle kończy się rozczarowaniem dla większości ludzi. Po zakończeniu filmu - przedstawienia - iluzji Rahu, człowiek, zdają sobie sprawę, że nie było żadnego bohatera, nikczemnika, niczego, tylko kilka świateł tańczących na ekranie i to były wszystkie dymy i lustra. Człowiek zdaje sobie sprawę, że cały czas ścigał złudzenia, burzył się i awanturował o nic, bezsensownie, po próżnicy. Niemal zawsze ofiara Rahu, czuje się przygnębiona i rozczarowana pod koniec działania astralnej planety węzła Rahu. Jednak dobrą rzeczą, jest to, że w okresie panowania Jowisza, otrzymuje się szansę na odkupienie win, strat, poprzez mądrość, płynącą z owej dzikiej gonitwy. 

Mahadaśa i Rahu Mahadaśa 

Sanskrycki termin „Daśa” (dasha, daśā) w wedyjskiej astrologii jest używany do określenia okresów planetarnych, okresów wzmożonego panowania i wpływu danej planety nad człowiekiem i jego życiem. Daśa dosłownie oznacza kondycję, stan, warunki, środowisko, okres w życiu, okres planetarny. Mówiąc czy pisząc astrologia wedyjska, vedic dźjotisz, mamy na myśli dawne nauki astrologiczne, pamiętające wielki cykl trwający około 25 tysięcy lat z jego wielką kulminacją w czasie, gdy Punkt Barana, Meśadhi przechodzi przez Plejady (Bahulika, Krttika) czyli przez Sześć Pramatek. Okresy planetarne wskazują, kiedy dobre lub złe skutki są wytwarzane zgodnie z ich umiejscowieniem przez Znak (Rasi), Dom (Bhava), kombinacje lub aspekty. Daśa Paddhati (system) Astrologii Kierunkowej jest unikalny dla tradycji wedyjskiej z Indii, zwykle nie ma go nigdzie indziej, chociaż jest bardzo przydatny i jest jednym z sukcesów predykcyjnych wedyjskich wieszczów. Istnieje wiele rodzajów systemów Daśa dla różnorakich celów predykcyjnych, a sam Paraśara wymienia czterdzieści dwa z nich, ale we współczesnej hinduskiej astrologii zaledwie tylko dwa są w modzie, a mianowicie „Vimśottari” i „Aśtottari”. 

Daśas zapewniają system oceny skutków działania planet przez całe życie człowieka, wskazując, w jaki sposób planety z horoskopu natalnego rozprowadzają swoje efekty w różnych okresach życia człowieka. Każda daśa jest kontrolowana przez jedną z dziewięciu planet (navagraha), włącznie z astralnymi Rahu i Ketu, a jakość i względna życzliwość każdego okresu jest określana przez stan i pozycję tej planety (graha) w podstawowym Horoskopie. Jest dziewięć grahów, które z kolei rządzą dziewięcioma myślnikami: siedmioma klasycznymi planetami, plus północny węzeł księżycowy, Rahu oraz południowy węzeł księżycowy, Ketu. Istnieją co najmniej 43 różne systemy daśa, znane w różnych tekstach astrologicznych. „Daśa” to główny okres na danej planecie. Nazywa się „Purna Daśa”, jeśli planeta jest najpotężniejsza lub jest w swoim znaku wyniesienia, co daśa daje zdrowie i bogactwo; daśa bezsilnej planety (w upadku czy poniżeniu) nazywana jest „Rikta daśa”, „Rikta” oznacza biedną lub pozbawioną jakiejkolwiek mocy. Varahaihira wyjaśnia, że ​​daśa planety zajmująca nieprzyjazne znaki i nawigacje przyniesie Arystafalę, czyli Niepożądane lub nieszczęśliwe skutki. Planeta, która spadła z wyniesienia, ale jest w przyjaznej lub wzniosłej navamśa, daje zwykłe rezultaty, a planeta, która wznosi się z osłabienia, ale znajduje się w osłabionej lub nieprzyjaznej navamśa, daje bezwartościowy okres. 

Maha Daśa nazywa się Wielkimi Okresami w życiu człowieka. Określony odcinek czasu w życiu jednostki jest rządzony przez określoną planetę, jedną z dziewięciu planet astrologicznych. Ten okres jest znany jako Vimśottari Mahadaśa tej planety. Ich Mahadaśa są przedstawiane według określonej sekwencji planet. Całkowity okres czasu tych planet wynosi 120 lat, a dokładnie nawet 122 lata. Jest więc wysoce nieprawdopodobne, aby ktokolwiek powtórzył swoje cykle Maha Daśas. Spośród wielu systemów Daśa jest to kontynuacja systemu Vimśottari Daśa. Ten system Daśa działa w oparciu o nakszatry 27 stacji księżycowych oraz dziewięciu planet. Początkowy okres określonego cyklu Mahadaśa w chwili narodzin jednostki będzie oparty na planecie rządzącej konstelacjami narodzin, czyli Dźanma Nakszatrze (na władcy nakszatry urodzeniowej), tej w której jest Księżyc w czasie narodzin człowieka. 

Każda nakszatra czyli konstelacja stacji gwiazdowej ma władcę, jedną z planet jako zarządcę czy króla (radźa). Pierwsza daśa (okres) jest określana przez nakszatrę, którą Księżyc (Ćandra, Selene) lokuje w momencie narodzin. Na przykład, jeśli Księżyc znajduje się w Nakszatrze Anuradha, kolejność Mahadaśów to Saturn, Merkury, Ketu, Wenus, Słońce, Księżyc, Mars, Rahu i Jowisz. Obliczenia rozpoczynają się od Saturna, ponieważ Saturn rządzi gwiazdami Anuradha. To, jak długo trwa pierwszy duży okres, zależy od tego, jak daleko Księżyc przeszedł przez określoną konstelację, którą dzierżawił w momencie urodzenia, co mocno indywidualizje okresy życiowe ludzi. Różne MahaDaśa wpływają na różne aspekty naszego życia rządzonego przez daną planetę. To, jakie skutki dana planeta wywrze w życiu, zależy całkowicie od pozycji planet w Horoskopie wraz z ogólnym odczytem. Mimo to aspekty, na które wpłynie, to te, którymi zarządza planeta. To, czy skutki będą dobre czy złe, zależy od Horoskopu danej osoby i jej dążeń oraz wyborów. 

Mahadaśa odgrywa kluczową rolę w przewidywaniu diagramu urodzeniowego w wedyjskich prognozach, predykcjach i przepowiedniach. Mahadaśa jest przystosowana do robienia jogi lub dosz i może modyfikować wpływ planet podróżujących. W przypadku braku szansy, że człowiek musi osiągnąć bogactwa, osiągnięcia lub przewagę, mahadaśa musi je wzmocnić. Mahadaśa (MD) ma 9 (dziewięć) typów od wedyjskich nazw 9 planet - Rahu Mahadaśa, Guru Mahadaśa, Śani Mahadaśa, Budha Mahadaśa, Ketu Mahadaśa, Śukra Mahadaśa, Surya Mahadaśa, Ćandra Mahadaśa i Mangala lub Kuja (Kudźa) lub Ćevvai Mahadaśa. Suma lat wszystkich okresów Mahadaśas obejmuje 120 lat życia, tyle maksymalnie daje nam tradycja wedyjska, chociaż potem po prostu zaczyna się następny cykl obiegu MD. Mahadaśa każdej planety działa przez kilka lub kilkanaście lat, ale nie oznacza to, że otrzymujesz wyniki związane tylko z jedną planetą. Rzeczywiste wyniki zależą od Antadaśa. Mahadaśa z każdej planety jest dalej podzielony na wpływ 9 planet Antardaśas podążających za tą samą sekwencją planet w Horoskopie. 

W astrologii wedyjskiej jest dziewięć (9) planet (navagraha) włącznie z astralnymi, o których mówi się, że mają wpływ na życie ludzkie i bieg losu. Każda z tych astrologicznych planet ma kilka lat dominującego czasu zwanego Mahadaśa w ludzkim życiu. Mahadaśa oznacza główny okres lub dominujący okres na tej planecie. Te okresy to lata, w których w bardzo dużym stopniu owe planety (graha) wpływają na osobę. Chociaż podcykle antardaśa i pratyantardaśa również wpływają na tego mahadaśę. Poniżej podano liczbę lat okresu Mahadaśa na dla każdej planety, które podane są w kolejności przechodzenia od okresu do okresu, a pierwszą jest zawsze planeta która jest władcą naksztary (stacji, konstelacji gwiazd) w której jest Księżyc w czasie urodzenia. Ludzie rozpoczynają zatem od różnych Mahadaśa swoje życie, ale potem wydarzają się one w podanej kolejności od planety jaka rozpoczyna bieg cyklu u danej osoby. Jeśli pierwszą Mahadaśą jest Jowisz, to kolejna należy do Saturna, Merkurego, Ketu itd. 

Mahadaśa - Cykle Wpływu Planet podane w latach

Słońce - 6 lat

Księżyc - 10 lat  

Mars - 7 lat 

Rahu - 18 lat 

Jowisz - 16 lat 

Saturn - 19 lat 

Merkury - 17 lat 

Ketu - 7 lat 

Wenus - 20 lat 

Te mahadaśa biegną dokładnie w tej samej kolejności, o której wymieniamy je tutaj. Podobnie jak antardaśa i pratyantardaśa. Kiedy zaczyna się Mahadaśa z dowolnej planety, wtedy pierwsza antardaśa pochodzi z tej samej planety, z której rozpoczął się mahadaśa. Przykładowo, jeśli Mahadaśa Wenus zacznie się, to najpierw antardaśa będzie samą Wenus, potem będzie Słońce, potem Księżyc, potem Mars, aż do ketu. Wtedy Mahadaśa Słońca się zacznie. W tym pierwszym antardaśa będzie pochodzić ze Słońca. Następnie w Słońcu, w mahadasha Księżyca, Marsa i, jak podano powyżej, do Wenus, wszystkie antardasśa będą działać. Wtedy zacznie się księżycowy mahadaśa. W tym pierwszym antardaśa będzie księżycowa, a po niej Marsa, Rahu aż do Słońca. 

Mahadaśa każdej planety działa przez kilka czy kilkanaście lat, ale nie oznacza to, że otrzymujesz wyniki związane tylko z jedną planetą Horoskopu. Rzeczywiste wyniki zależą od Antardaśa, a Mahadaśa z każdej planety jest dalej podzielona na dziewięć (9) planet Antardaśas podążających za tą samą sekwencją planet. Rahu Mahadaśa to okres czasu trwający u człowieka 18 lat, raz na cykl 120 lat potencjalnego życia, w którym Rahu wywiera wpływ na życie właściecieli horoskopów. Według astrologii wedyjskiej Rahu jest jedną z astralnych planet groźnych i niebezpiecznych, z natury maleficznych, które powodują różne niekorzystne skutki. Niektóre skutki Rahu Mahadaśa to nagła utrata majątku, choroby przewlekłe, problemy małżeńskie, konflikty rodzinne, spadek zdolności umysłowych itp. Ponadto synchronizacja Rahu Mahadaśa i Rahu Kalam (Rahukala) powoduje niepowodzenia i pecha w pracy wykonywanej w tym czasie. Rahu Kaalam to czas, który przychodzi codziennie przez 90 minut między wschodem a zachodem Słońca (jest też nocna Rahukala w której najepiej jest spać. Wydarzenie to nie jest uważane za odpowiedni moment na rozpoczęcie czegoś nowego lub wykonanie jakiejkolwiek pomyślnej pracy, ani na rozpoczęcie podróży. 

Rahu Mahadaśa jest jedną z najdłuższych Daśa w horoskopie człowieka. Dlatego jej efekty są bardziej poruszające. Jeśli Rahu jest złośliwy w horoskopie właściciela, jego koniec przynosi ulgę w jego życiu. Jeśli Rahu Mahadaśa jest korzystny, efekty będą odwrotne i niekorzystne. Kiedy kończy się Rahu Mahadaśa, zaczyna się Guru Daśa, okres władztwa Jowisza. Jowisz Daśa pozostaje aktywna przez 16 lat. Jak Jowisz jest Panem mądrości i lekcji życia, ludzie mają skłonność do uczenia się nowych rzeczy w zależności od ich przeszłych czynów. Zdają sobie sprawę ze swojego potencjału i rozpoznają swoje linie błędów. Koniec Rahu Mahadaśy i początek Jowisza Mahadaśy pozwalają poczuć potrzebę kontemplacji. Pracujesz nad duchowym wzrostem i myślisz o robieniu rzeczy, które są bardziej związane z duchowym doskonaleniem. Zgodnie z astrologią wedyjską, Daśas i ich wpływ na właścicieli Horoskopów zależą od astralnej konfiguracji ich Natalnej Karty Urodzenia, Horoskopu. Dlatego należy przeanalizować ich wykres urodzeniowy i skonsultować się z astrologami, aby poznać końcowy okres i początki Rahu Mahadaśa. 

Okres Rahu Mahadaśa, jest długi i często potrzeba czasu, aby osiągnąć oczekiwany wynik. W przeciwieństwie do Ketu, który jest zawsze niecierpliwy, Rahu jest cierpliwy, siedzi i czeka na odpowiednią okazję, a następnie uderza z pasją, jak wąż. Jego wyniki są powolne, ale pojawiają się nagle, a dzieje się tak niemal w każdym podokresie. 

Zbadajmy działania Rahu, we wszystkich podokresach Mahadaśa, czyli relacje pomiędzy Rahudaśą, a Antardaśą. Rahu Mahadaśa to podokresy życia w których łączą się wpływy urodzeniowego Rahu z poszczególnymi planetami. 

1. Okres Rahu-Rahu to rebelia, iluzja, pasja, a niepokój jest znakiem rozpoznawczym Rahu. Jest to czas, kiedy człowiek znajduje się pod absolutnym wpływem Rahu i staje się Rahu Rupą (Postacią Rahu) - pozytywną lub negatywną, wcieleniem demonicznej głowy Rahu. Człowiek, odkrywa nową pasję, często w wyniku jakiegoś zaprzeczenia i w wyniku frustracji na system, przez co buntuje się przeciwko status quo, a to rozpoczyna szaloną pogoń w sferze Rahu. Rahu wprowadza radykalną zmianę w sposobie myślenia i otoczeniu danej osoby.

2. Okres Rahu-Jowisz to mądry i niespokojny. Najczęściej, jest to dobry czas dla tubylców. Podczas gdy Rahu kontynuuje bezduszną pogoń, Jowisz przynosi tak potrzebne szczęście, jowialność i ekspansję.

3. Okres Rahu-Saturn to buntownik, który spotyka się z więźniem. Ten okres, spotkania dwóch męskich osobowości, może być okresem frustracji i ograniczeń, w tym uwięzienia lub podobnych ograniczeń w jakiś sposób. Saturn, szef materialistycznej i upierdliwej Kaliyugi (oraz okresów Kali w cyklu roku platońskiego), jest tutaj, aby dać lekcję zbuntowanemu Rahu. Podczas gdy Rahu chce wszystko "teraz" oraz natychmiast (tutaj i teraz), do tego chce złamać każdą regułę prawa. Saturn (Chronos, Kronos), przesuwa swoją księgę reguł, prawo czasu do gardła Rahu i opóźnia wszystko. 

4. Okres Rahu-Merkury to niebezpieczne umysły. W końcu buntownik Rahu wychodzi z więzienia Saturna, a na zewnątrz stoi jego najlepszy przyjaciel Merkury (Hermes), by powitać go z otwartymi ramionami. Mają naprawdę wiele do zrobienia. Rahu, ma całą tę namiętność i frustrację, którą trzeba spożytkować z mądrością intelektualną Merkurego. Mistrzowie planują i przekreślają świat, a to, jest to co kocha Rahu - Smocza Głowa. Jest to często czas inteligentnych przełomów, kreatywności a także i oszustw. 

5. Okres Rahu-Ketu to "wrak pociągu". Jest to jeden z najtrudniejszych okresów, jakie każdy może przeżyć w życiu. Zostało to nazwane okresem "odwetu karmicznego" i uważa się, że wolna wola człowieka w tym okresie, jest minimalna, a ręka losu przejmuje władzę nad życiem człowieka. Jest tylko jedna gwarancja, cokolwiek zaplanowano, raczej nie nastąpi. Nawet najlepsze, zaplanowane plany - upadną. Zwykły wypadek, co jest podobne do katastrofy kolejowej, gdzie dzieje się coś, że człowiek nie dojeżdża do zaplanowanego celu. W tym okresie, człowiek przypomina wykolejony pociąg, któremu zabrano komfort i bezpieczeństwo torów. Okres ten - oznacza pewnego rodzaju zakończenie, gdy Rahu i Ketu spotykają się w działaniu i wpływach, tworząc jedno wirtualne ciało, tak jakby przed rozpołowieniem przez Wisznu. Zazwyczaj, postrzega się go, jako człowieka na ścieżce swego przeznaczenia, chociaż dzieje się to w typowy dla Ketu - brutalny sposób. Lepiej leżeć nisko i pozwolić burzy przejść, co najważniejsze, można współpracować z nieuniknionym. 

6. Okres Rahu-Wenus to gangster i jego przystań lub luksus na kokainie, a jest to jedyny okres odpustu. Rahu uwielbia być z Śukrą (Wenus), ponieważ oboje zintensyfikują swoje energie. Łamanie tabu i kreowanie luksusu na najwyższy poziom, gdzie często przekraczane są granice grzechu. W tym czasie, nawet najbardziej pruderyjni ludzie, znajdują się w burdelach, najbardziej trzeźwi mężczyźni, zaczynają pić bezpośrednio z butelki, najbardziej lojalni małżonkowie wchodzą w relacje pozamałżeńskie, a pozornie normalni ludzie, biorą udział w łamaniu tabu i reguł. Jeśli rezerwujesz bilety do Tajlandii lub Vegas, istnieje duże prawdopodobieństwo, że przechodzisz okres Rahu-Wenus. Większość skandali, zwłaszcza seksualnych, zdarza się ludziom w tym okresie. Wenus, jak i Rahu, są dwiema rękami tej samej wszech-Matki. 

7. Okres Rahu-Słońce to egomania! Król nie może zrobić nic złego: "O, chłopcze, płoń jasno". W przeciwieństwie do powszechnego przekonania, Rahu, nie nienawidzi Słońca, on kocha Słońce (nienawidzi jednak Księżyca i do tego dojdziemy). Słońce, jest wzorem dla Rahu, który pragnie nim zostać. Kiedy obsesyjny i obłudny charakter Rahu spotyka się z królewską, arogancką i obłudną postawą słońca, masz nagle, bajeczne szarpnięcie, gdy ego zostaje maksymalnie wzmocnione (pojawia się silniejsze władcze Ja). Kiedy Król i rebelia łączą siły, masz klucz do dyktatury pod ręką. Czujesz, że masz prawo do wszystkiego, czego zapragniesz i czegoś więcej. Gdy jednostka staje się bardziej arogancka i zarozumiała, ta obłudna egomania prowadzi do wielu zerwanych związków, złej krwi, wrogości i częstych problemów z wolnością innej jednostki. Podczas gdy Ketu-Słońce przełamuje ego, Rahu-Słońce, zwiększa ego i egocentryzm i ustąpi miejsca upadkowi człowieka, które ma nastąpić w niebezpiecznym okresie Rahu-Księżyc. 

8. Okres Rahu-Księżyc to horror i nawiedzanie, strach i depresja. Jeśli coś człowieka przeraża po Ketu-Wenus, to właśnie okres Rahu-Księżyc. Po całej egomanii w Rahu-Słońce, okres Rahu-Księżyc, jest ostatecznym upadkiem dla osoby, w tym często jest to upadek człowieczeństwa, upadek duchowości w życiu człowieka. Jest to czas, kiedy cała głupota uczyniona w Rahu-Wenus i Rahu-Słońce wychodzi, by prześladować człowieka, udręczyć i zeszmacić. Rahu, nienawidzi Księżyca, przez zemstę Księżyca, za poczynania w okresie Rahu-Słońce.

9. Okres Rahu-Mars to pole bitwy. Walczy się z furią i odkupieniem. Bóg, jest dobry i dlatego zawsze stawia okres odkupienia na końcu każdego trudnego Mahadaśa. Okres Saturna, kończy się wraz z Jowiszem, kiedy ten podnosi granice, otrząsa się z depresji, odkrywa siebie i staje się pozytywny. Okres Ketu Mahadaśa, kończy się na Merkurym, gdy ktoś odzyskuje swoją "głowę" i zaczyna planować przyszłość. I w końcu okres Rahu Mahadaśa, kończy się na Marsie, kiedy odzyskuje się pewność siebie i odwagę, zdolność do odkupienia win. 

Saturn i Rahu-Ketu

Oto, co mówi nam metafizyka: Demon Swarbhanu oszukał Wisznu i zdołał zdobyć kroplę Amrita - nektaru  nieśmiertelności. Kiedy Wisznu zdał sobie z tego sprawę, użył swojej ćakkry Sudarszana, by ściąć Swarbhanu smoczą asuryczną głowę tego Dhanawy, ale akurat wtedy, jego ciało wchłonęło Amritę, tylko kropelkę, ale jednak. Głowa Swarbhanu, stała się Rahu, a reszta ciała stała się Ketu. Rahu i Ketu mocniej działa na demoniczną część ludzkości, na tych, co pochodzą od asurów, co mieli długi związek ze światem demonów jako zepsute dusze, aczkolwiek religie i mistycyzmy uczą, że generalnie prawie wszyscy ludzie mieli okres upadku, zatem nawet tych, co temat tyczy w niewielkim stopniu, jakoś Rahu i Ketu mogą dotyczyć. Rahu i ketu pokazują jak się Dusza może podnieść z upadku duchowego w świat materializmu i zezwięrzecenia, w świat dewiacji i zboczeń oraz odczłowieczenia. Rahu i Ketu pokazuje nie tyle drogę do jednoczenia połówek demonicznej istoty ludzkiej, znacząco wytłumionej przez przepołowienie i utratę mocy, ile drogę unikania wpływów demonicznych i transformacji części asurycznej w postać ludzką (jak w pełni zostać człowiekiem) oraz w postać boską (dewatę). Rahu i Ketu pokazują pewne wytyczne, w tym w Mahadaśa okresy nasilające odczłowieczenie, zdemonienie i zezwierzęcenie, aby człowiek mógł powrócić do stanu duchowego i wejść na dobrą drogę boskości (daiwam). Wskazania takie odczytają jednak tylko bardziej uduchowione osoby, dojrzałe oświecone dusze, które pokonały słabości z osi Rahu-Ketu osiągając obudzenie i wydoskonalenie Duszy, długo praktykujące na Ścieżce Duchowej, w sensie wedyjskiej normy nauki i praktyki rozwoju duchowego, odzyskiwania boskości, pod kierunkiem Guru. 

Wedyzm, a Ketu i Rahu 

Rahu – północny węzeł księżycowy, planeta subtelna czy astralna w systemie astrologicznym dźjotisz. W astrologii wedyjskiej odpowiada ósmej planecie (jednak wibracja liczbowa w numerologii i astrologii to Czwórka), uważanej za sprawcę zaćmień Słońca i Księżyca. Ruch tej niewidocznej astralnej planety, jest zawsze wsteczny. Ponieważ Rahu stał się nieśmiertelny, Brahma Stwórca uznał go za jedną z graha (sanskryckie: ग्रह), bóstw astralnych, prabytów, ciał niebieskich, czyli planet, takich jak Księżyc i Słońce. Do dzisiaj w zemście wraz z Ketu, zakłócają Słońce i Księżyc, zakrywając ich blask podczas zaćmień. 

Rahu, zazwyczaj łączy się z Ketu w analizach i interpretacjach, a oś Rahu i Ketu powinna być wyraziście zaznaczona w Horoskopie. Pora dnia wyliczana na każdy dzień tygodnia, w czasie dnia i w czasie nocy, uważana za podlegającą wpływowi Rahu nazywa się Rahu Kala i jest uważana za niepomyślną, szczególnie dla rozpoczynania podróży oraz nowych przedsięwzięć. Zgodnie z astrologią wedyjską, Rahu i Ketu mają cykl orbitalny 18 lat i zawsze są orbitalnie oddalone od siebie o 180 stopni (jak również na wykresach urodzeniowych Horoskopu). Zbiega się to z precesyjną orbitą Księżyca (Selene, Ćandra) lub cyklem obrotowym ~ 18 lat księżycowych rosnących i zstępujących węzłów na ekliptycznej płaszczyźnie Ziemi. Odpowiada to również sarosowi, okresowi około 223 miesięcy synodycznych (około 6585.3211 dni lub 18 lat, 11 dni, 8 godzin), które można wykorzystać do przewidywania zaćmień Słońca i Księżyca. Nazwisko miliardera o nazwisku Soros, nie jest przypadkowe, jego bogactwo, jest oparte na ruchu Rahu i Ketu, wyraźnie widoczne w Horoskopie. 

Astronomicznie, Rahu i Ketu wskazują punkty przecięcia się ścieżek Słońca i Księżyca, gdy poruszają się po sferze niebieskiej. Dlatego Rahu i Ketu, są odpowiednio nazywane północnymi i południowymi węzłami księżycowymi. Fakt, że zaćmienia występuje, gdy Słońce i Księżyc znajdują się w jednym z tych punktów, powoduje, że potężny wąż czy raczej smok, naga, asura, tytan, jest w stanie połknąć Słońce i Księżyc. Często Ketu, jest źle rozumiany jako Neptun podczas tłumaczenia z sanskrytu na angielski, jednak Neptun nie jest widoczny gołym okiem, a jego odkrycie przypisuje się zastosowaniu teleskopu o wysokiej rozdzielczości we współczesnej astronomii. Zarówno Uran jak i Neptun po ich odkryciu zostały obdarzone cechami odpowiednio Rahu i Ketu, cechami Węzłów Księżycowych w zachodniej astrologii euroamerykańskiej. Odbiło się to w radykalnym spadku zdolności predykcyjnych tak postępujących zachodnich astrologów, a jeszcze większy upadek zdolności do przewidywania na podstawie Horoskopu pojawił się w latach 30-tych XX wieku, po odkryciu Plutona i dołączenia go jako obiektu astrologicznego, co nie powinno mieć miejsca, gdyż Neptun i Pluton jako planety materialne nie należą do obiektów mieszczących się w pięciu klasach jasności astrologicznej (są zbyt małe aby mieć znaczenie i poważny wpływ). 

Tradycyjna, stara astrologia, dla celów predykcyjnych stosuje tylko wyraźnie jasne obiekty planet materialnych, tych z tak zwanej Pierwszej Klasy Jasności (skala pięciostopniowa Hipparcha, Ptolemeusza i innych). Wpływy astralnych węzłów Rahu i Ketu na czym innym polegają, opierają się na praktycznej, zweryfikowanej doświadczalnie metafizyce. Dobry astrolog omija interpretacje Plutona, Neptuna oraz małych planetek takich jak Chiron czy Ceres. Zgodnie z zasadami astrologii, jedynie Uran i okresowo raz na 3 i pół roku przez dwa miesiące Westa mogą nadawać się do ich wykorzystania w astrologii predykcyjnej, gdyż znajdują się na granicy widzialności, w Piątej Klasie Jasności, podczas gdy mniejsze planetki materialne nie mają siły świecenia wymaganej do uznania ich wpływów za istotne. Mamy zatem tradycyjnie dwa Światła (Słońce i Księżyc), pięć planet materialnych (Rupa Graha, Sthulla Graha, Pańća-Sthulla-Graha) dwie planety czy obiekty niematerialne, astralne (Manomaya Graha, Sukszma Graha) czyli Rahu i Ketu oraz dwa słabe obiekty materialne na granicy widoczności i zdolności wywierania wpływu, a to jest Uran (wspominany w pisamach wedyjskich astrologów) oraz okresowo na około 2 do 3 miesięcy Westę. Pięc planet jasnych, mocno świecących, z pierwszej klasy magnitudo, to od najszybszej do najwolniejszej Merkury i Wenus (planety wewnętrzne) oraz Mars, Jowisz i Saturn jako planety zewnętrzne, przy czym Mars jest jakby szybkim łącznikiem pomiędzy obiema grupami (okres obiegu dwa lata). Jowisz i Saturn to planety wolne, o długich cyklach (Jowisz 12 lat, Saturn 30 lat, a cykl wspólny to 20 lat). Cykl Jowisza, 12 lat to podstawa dla astrologii predykcyjnej, każdy rok Jowisza jest inny, a wschodnie horoskopy 12-tu zwierząt jak choroskop chiński czy japoński bazują akurat na cyklu jowiszowym trwającym przez okres prawie dokładnie 12 lat. Cykl Rahu-Ketu, cykl smoczy, saros, to cykl trwający 18 lat, a obieg węzłów księżycowych to 18,6 lat, zatem cykl podobny do cyklu wspólnego, powtarzających się koniunkcji Jowisza i Saturna. 

Podsumowanie Złych Wpływów Zaćmienia 

Od dawna wiadomo, że ludzki nastrój jest zależny od wielu czynników, między innymi faz księżyca oraz ruchów planetarnych. Najbardziej na ludzki organizm wpływa oczywiście Księżyc w Pełni. Wiele osób czuje czas pełni już ze trzy doby wcześniej, tak, że zwykle od trzech do pięciu dni trwa działanie bezpośrednie czyli wpływ Pełni Księżyca, aczkolwiek zwykle czas na dobę do Pełni bywa najsilniejszy. Okazuje się jednak, że również jego przeciwieństwo może oddziaływać na nasze zachowania i samopoczucie, a mamy Nów na myśli. Zaćmiony Księżyc działa przede wszystkim ściemniająco, pogrąża Duszę i Umysł w astralnych mrokach i demonicznych wyziewach świata astralnego. Ludzie częściej podejmują błędne decyzje i robią różne głupie rzeczy, których potem żałują. Zaćmiony Księżyc często przyczynia się do nasilenia melancholii oraz depresji, nadwrażliwości i przeczulenia. Szczególnie ważne decyzje na pewno powinny poczekać do bardziej korzystnych na ich podejmowanie czasów. Wiele osób dostrzega wówczas zmiany w swoim zachowaniu i reakcjach emocjonalnych. Niektórzy są rozdrażnieni, wybuchowi i mają problemy ze snem. Warto wówczas wziąć relaksujący prysznic i zrobić coś, co na ogół nas rozluźnia i uspokaja oraz wycisza. Poza tym pojawiać się może także niepokój oraz rozkojarzenie i dekoncentracja. Wówczas należy być bardziej ostrożnym, by nie zrobić sobie lub komuś krzywdy. Zaćmienia nie są czasem wglądu ani głębokiej refleksji czy decyzji, a raczej czasem w którym należy się oczyszczać i bardzo dbać o rytuały i praktyki oczyszczające od negatywności, odpędzające zło i złe duchy, a także egzorcyzmy. 

Od wieków zaćmienia Słońca i Księżyca przynosiły złowróżbne przepowiednie i zapowiedzi. Wprawiały w przerażenie ludzi kultur pierwotnych, stawały się źródłem religijnych i filozoficznych rozważań starożytnych – Babilończyków, Egipcjan, Greków. Mroczne przesłanie zaćmień znajdujemy w Biblii – zwłaszcza w Apokalipsie św. Jana. Ewangelia Łukasza opisuje, jak to w momencie śmierci Chrystusa na krzyżu miało miejsce zaćmienie Słońca, a czas Jego śmierci to czas zaćmienia umysłów i serc ludzi, którzy wówczas żyli i w czasie dni zaćmienia Księżyca zabili Jezusa Chrystusa. Władza polityczna, ludność, a także uczniowie, wszyscy byli porażeni ciemnotą z ciemności astralnej planety jaka spowodowała zaćmienie Słońca i męczeńską śmierć świętego proroka. Szerząca się gwałtownie zaraza głupoty i społecznego ogłupienia, to często skutki zaćmień, chociaż są także inne czynniki tegoż, jak chociażby negatywny wpływ aspektów Algola czy Tronu Arymana w Horoskopie. Astrologiczne znaczenie zaćmień omawiał wielki astrolog czasów starożytnych Klaudiusz Ptolemeusz, którego założenia nadal są przez poważnych profesjonalnych astrologów stosowane. I według nich zaćmienia niosą z sobą poważne, daleko idące konsekwencje o dużej szkodliwości. Gdy znika światło Słońca bądź Księżyca, ujawniają się podświadome siły i moce, takie o szczególnie podstępnym i destrukcyjnym charakterze. Zaćmienie – jeśli wchodzi w silne aspekty z ważnymi elementami czyjegoś Horoskopu (Słońce, Księżyc, Ascendent, Medium Coeli, Rahu) – może być zwiastunem zmierzchu i kresu czyjejś świetności, pozycji, siły, władzy, zwłaszcza gdy dotyczy państw, królestw, władców, prezydentów. Aby znać szczegóły negatywnego wpływu zaćmienia, trzeba zbadać w jakim znaku jest wtedy Księżyc, a także na tle jakich gwiazd stałych (nakszatr) dokonuje się zaćmienie. 

Na poziomie fizycznym zaćmienie sprawia, że jesteśmy zdenerwowani, niespokojni i osłabieni. Ludzie będą zwykle aktywni, ale nerwowi i rozkojarzeni, zagubieni, z narastającą trwogą od środka. Warto odłożyć ważne sprawy, nie walczyć w tym czasie o swoje, ale też nie zostawać w tyle z powodu panikowania. Nasze działania mogą przynieść pewien skutek, ale jest duże ryzyko, że "spalą na panewce". Bądźmy jednak przygotowani na to, że inni wiele będą od nas chcieli, a my nie będziemy zbyt wydolni. Zaćmienie zwykle nie jest groźne, jeśli wcześniej wsłuchamy się w siebie i wcześniej o kilka dni podejmiemy słuszne decyzje. Jeśli próbujemy na siłę utrzymać to, co i tak jest już martwe (źle działające małżeństwo, fałszywą przyjaźń, niesatysfakcjonującą pracę), zaćmienie może spowodować negatywne konsekwencje naszych działań i błędnych wyborów życiowych. Czas zaćmienia jest jak czas Rahukala - nie warto zaczynać nic nowego, nie warto rozpoczynać podróży, szczególnie dłuższej. Ludzie od wieków boją się zaćmień, bo podczas nich dzieją się rzeczy niespodziewane i zaskakujące, a jakiś czas po nich zdarzają się społeczne katastrofy i tragedie. Wpływ okresu zaćmieniowego będziemy czuli już nawet tydzień wcześniej, a jego skutki dla wielu osób będą długotrwałe i nieodwracalne. Jednak nie dla wszystkich zaćmienie oznacza całkowitą zmianę na gorsze i zwalone z nóg perspektywy. Pewnie w życiu czas na emocjonalne porządki i decyzje, które od dawna odwlekaliśmy, ale na zaćmieniu jest czas, aby zacząć czyścić, oczyszczać, usuwać stare brudy i wypędzać złe energie z naszego domostwa i drogi życia. 

.................................................................. 

LINKI 

Moc świecenia - skala jasności gwiazd i planet: 

https://elmoryah.blogspot.com/2016/09/moc-swiecenia-skala-jasnosci-gwiazd.html

Saturn, Antares i Tron Arymana w Astrologii: 

https://elmoryah.blogspot.com/2016/01/saturn-antares-i-tron-arymana.html 

Domy w Horoskopie: 

https://elmoryah.blogspot.com/2016/11/domy-w-horoskopie.html