Hilarion - Mistrz wiedzy tajemnej, nauki i uzdrawiania
Hilarion to imię pochodzenia grecko-łacińskiego, genetycznie spieszczenie imienia Hilarós (łac. Hilarus) 'wesoły, pogodny, radosny'. Hilarion - imię męskie pochodzenia greckiego. Wywodzi się od greckiego ‘ιλαρος (hilaros) oznaczającego "pogodny", "radosny". W Polsce rzadko występujące. Częściej można je spotkać na ziemiach wschodnich, gdzie jest używane przez wiernych Kościoła wschodniego w formie Iłarion. Można się doliczyć siedmiu świętych chrześcijańskich, którzy nosili to imię: męczenników, anachoretów, biskupów. Wersje ruskie to Ilarion (Иларион) i Larion (Ларион). Hilarion imieniny obchodzi 12 lutego, 12 lipca i 21 października.
 |
| Mistrz Hilarion |
W mistyce, duchowości, gnozie i ezoteryce spotykamy ideał Mistrza Hilariona, gdzie Hilarion lub Hillarion jest świętym duchem opiekuńczym ludzi łączących wiedzę naukowa, doświadczenia badawcze z wzniosłą filozofią oraz wiedzą tajemną, z ezoteryką czy okultyzmem oraz praktyczną magią. Z teozofii i okultyzmu pochodzą wglądy zgodnie z którymi dusza określana jako Mistrz Hilarion była w dawnych wiekach Apostołem Pawłem z Tarsu, Platonem oraz Świętym Hilarionem z Gazy w Palestynie od którego to akurat mądrości wywodzi się ideał patrona promienia łączącego wiedzę naukową i okultną w harmonijną i logiczną całość. Jedną z cech osób których patronem duchowo jest Mistrz Hilarion jest posiadanie ogromnej wiedzy interdyscyplinarnej z wielu dziedzin nauki i bezproblemowe łączenie zaawansowanej nauki i technologii z mistycznym wglądem, metafizyką, wiedzą tajemną czy jasnowidzeniem.
Hilarion z Gazy w Palestynie
Hilarion znany także jako Hilariusz, Hilaryah lub Hilary, w hagiografii prawosławnej Hilarion Wielki (ur. okołó 293 w Thavatha lub Thabatha, zm. 371 na Cyprze) – mnich chrześcijański, jeden z twórców wspólnot monastycznych powstających w Gazie w IV wieku. Wiadomości o Świętym Hilarionie pochodzą z żywotu spisanego przez św. Hieronima. Według niego Hilarion urodził się w rodzinie pogańskiej, zaznajomiony był również z kabalistyką. Został skierowany do znakomitych szkół w Aleksandrii, gdzie zetknął się z chrześcijanami i przyjął chrzest. Następnie zainspirowany życiem Antoniego Wielkiego porzucił naukę i dołączył do uczniów ascety. Po kilku miesiącach piętnastoletni Hilarion wrócił do domu rodzinnego i po śmierci ojca i matki rozdał odziedziczony majątek, sam zaś urządził dla siebie pustelnię w pobliżu portu Majuma. Tam, mieszkając w chacie z mułu, żył przez ponad pięćdziesiąt lat. Dwadzieścia dwa lata spędził w całkowitej samotności. Żywił się figami, jarzynami, chlebem i oliwą, pracując fizycznie na swoje utrzymanie i walcząc z pokusami porzucenia swego surowego trybu życia. Był pierwszym odnotowanym pustelnikiem w Palestynie. Według żywotów był w tym okresie kuszony przez diabły, które usiłowały przestraszyć go i skłonić do odejścia z pustelni i porzucenia dążeń ku boskości. Siłą swojej modlitwy Hilarion odpędzał je.
Wokół ascety zaczęli gromadzić się uczniowie, co pozwoliło na założenie w okolicy nowych klasztorów. Za świętość życia Bóg obdarzył Hilariona darem czynienia cudów, które przyczyniły się do nawrócenia na wiarę chrześcijańską wielu pogan czy raczej innowierców. Około 329 roku wokół niego zaczęli osiedlać się uczniowie. Hieronim datuje to wydarzenie na około 330. Również w innych częściach Palestyny powstawały monastery, liczące na jego duchowe wsparcie. W 356 Hilarion, zmęczony ogromną popularnością, jaką zyskał, opuścił Palestynę. Nie mogąc znieść popularności i oblegających go tłumów, około 360 roku wyjechał z Maiumy do Egiptu. Szukając samotności, ostatnie lata spędził na tułaczce po Egipcie, Pustyni Libijskiej, Sycylii i Wybrzeży Dalmatyckim. Ostatnie siedem lat życia prowadził życie pustelnicze na Cyprze, gdzie także uczył zasad mistyki dziś nazywanej ezoteryką o gnozy, wprowadzał w tajemne pradawne misteria. Zmarł w 371 roku niedaleko Pafos na Cyprze w wieku osiemdziesięciu lat. Jego wierny uczeń Hezychiusz potajemnie przewiózł ciało nauczyciela do Maiumy i pochował je. Żywot Świętego Hilariona znany jest głównie z biografii napisanej przez św Hieronima Strydońskiego. Kult świętego w Cerkwi prawosławnej ma charakter powszechny. Dzień pamięci - 21 października. Wspomniany w Martyrologium Rzymskim z 1938 roku.
 |
| Święty Mistrz Hilarion |
Mistrz Hilarion jako uczeń mistycznej Szkoły Aleksandryjskiej często nawiązywał w stylu mistycznych alegorii i kazań do wcześniej żyjącego mistyka pustelnika znanego jako Orygenes z gr. Ωριγένης, Origenes, około 185-254 e.ch. który był jednym z najbardziej płodnych komentatorów Pisma Świętego w epoce patrystycznej. Orygenes zajmował się, podobnie jak później Hieronim ze Strydonu (330-420), egzegezą krytyczną oraz literalną; egzegezę alegoryczną doprowadził do szczytu rozwoju. W zasadniczy sposób przyczynił się do ukształtowania tradycji mistycznej Szkoły Aleksandryjskiej. Znany jest również jako twórca, odrzuconej później przez większość kościołów chrześcijańskich, nauki mistycznej o preegzystencji dusz. Był wykształcony filozoficznie; razem z Plotynem studiował u Amoniusza Sakkasa. Jest zaliczany do pisarzy starochrześcijańskich, a także, mimo że niektóre jego teorie uznano za błędne, do ojców kościoła chrześcijańskiego. Orygenes osiągnął w bardzo młodym wieku wysoki poziom wiedzy i także w tym ma swoje podobieństwo w Mędrcu Hilarionie. Mistrz Hilarion podobnie jak Orygenes i Klemens Aleksandryjski rozróżniali wśród chrześcijan i judaistów dwie grupy: wiernych zadowalających się prostymi prawdami wiary, pozostających w swoich różnych mniejszych lub większych grzesznych przyzwyczajeniach oraz wiernych duchowych, mistyków i świętych, oświecanych światłem Bożym, które wlewa w ich dusze głębszą wiedzę i mądrość Bożą!
Według Orygenesa i podobnie według Świętego Hilariona, tylko ci ostatni mogą być uważani za Kościół Boży, podczas gdy ci pierwsi są jedynie tymi, którzy wzywają imienia Boga, często nadaremnie. Preegzystencja (przedistnienie) dusz – to wiara w istnienie duszy przed poczęciem człowieka, dodajmy, że często wiara ta opiera się na osobistym doświadczeniu, na pamięci tejże praegzystencji. Różne religie odnoszą się na rozmaite sposoby do tego poglądu, buddyzm i hinduizm na takiej nauce zbudowały nauki o reinkarnacji. W chrześcijaństwie idea ta była popierana przez Orygenesa. Według niej Bóg Elohim JHWH stworzył na początku świata określoną liczbę dusz. Wszystkie z wyjątkiem duszy Chrystusa (Mesjasza) zgrzeszyły, ale w różnym stopniu. Te, które miały najmniej grzechów, zostały aniołami, te, które najwięcej, diabłami. Te, które miały pośrednią liczbę grzechów, otrzymały ludzkie ciała i poprzez urodziny przychodzą na ziemię. Idea ta została błędnie i szkodliwie potępiona przez kościół chrześcijański na II soborze w Konstantynopolu w roku 553, jednak wiele grup duchowych, w tym późniejsi templariusze czy różokrzyżowcy dalej kultywowali naukę duchową o preegzystencji dusz.
Święty Hilarion Nowy z Dalmacji (775 - 845)
Urodził się w 775 roku i od wczesnej młodości poświęcił się życiu mniszemu, mistyce i duchowości. Złożył śluby zakonne w Monasterze Dalmackim i został wiernym uczniem św Grzegorza Dekapolity. Wcielając w życie cnotę milczenia, święty przez dziesięć lat uprawiał monasterski sad pełny drzew owocowych. Gdy dowiedział się, że mnisi mają zamiar wybrać go na miejsce zmarłego przełożonego, unikając ludzkiej chwały, w tajemnicy, odszedł do innej wspólnoty. Tam jednak odnaleziono go i wbrew jego woli uczyniono ihumenem. Będąc twardym i niewzruszonym obrońcą prawdy, Mistrz Hilarion wiele wycierpiał podczas herezji obrazoburstwa. Był kilkakrotnie zsyłany. Zmarł w 845 roku w swej rodzimej wspólnocie w wieku siedemdziesięciu lat. Dla odróżnieniu od Świętego Hilariona Wielkiego, nazwano go Hilarionem Nowym Dalmackim.
Święty Hilarion Gruzin
Urodził się w roku 822 w Kachetii (w gruzińskiej prowincji, graniczącej z Dagestanem i Azerbejdżanem). Już w roku 837 przebywał wśród mnichów w Garedży aby poznać mistykę i duchowość. W dziewięć lat później był w Ziemi Świętej. Działał następnie przy zakładaniu nowych klasztorów w ojczyźnie. Przez pięć lat przebywał też w klasztorze na górze Olimp w Bitynii. Przed rokiem 867 był także w Konstantynopolu, a potem dwa lata spędził w Rzymie. Zmarł 19 listopada 875 roku w Tessalonikach. Jego pochwałę, opartą na relacjach uczniów, napisał Bazyli Protasekretis. Przerabiano ją później w Bizancjum. Zapewne niezależnie od niej powstała także Vita w języku gruzińskim.
Święty Hilarion z Rusi
Święty Hilarion, cs. Иларион, Iłarion (zm. 1054, 1067 lub około 1088) – pierwszy metropolita kijowski wywodzący się z Rusi. Przed objęciem urzędu metropolity służył w cerkwi domu książęcego na Berestowie. Wyróżniał się pobożnością oraz posiadanym wykształceniem. Według hagiografii prowadził życie ascetyczne: wykopał dla siebie pieczarę nad brzegiem Dniepru i spędzał w niej długie godziny na modlitwie. Śluby mnisze miał złożyć przed św. Antonim Pieczerskim. Polski XIX-wieczny historyk Eustachy Iwanowski zapisał, iż w 1051 „pierwszy zaczął kopać pieczary i sprzeciwiał się jawnie Konstantynopolitańskiej syzmie”. Wymieniona data 1051 jest datą wyboru Hilariona na urząd metropolity kijowskiego. Był to pierwszy przypadek wyboru na ten urząd duchownego pochodzenia ruskiego, którego wskazał sobór lokalnych biskupów (pod decydującym wpływem Jarosława Mądrego). Do tej pory metropolici byli Grekami wyznaczanymi przez patriarchę Konstantynopola. Jarosław Mądry doprowadził do wyboru i intronizacji Hilariona (jednego z jego najbliższych współpracowników), nie uzyskując zgody patriarchy, który pozostawał zwierzchnikiem wszystkich administratur chrześcijańskich na ziemiach ruskich, stąd część historyków uważa ten fakt za symboliczny wyraz zerwania przez Ruś zależności kanonicznej od Patriarchatu Konstantynopolitańskiego; w rzeczywistości jednak trwała ona jednak nadal.
Dalsza działalność Świętego Hilariona nie jest opisywana w źródłach kanonicznych prawosławia. Istnieją jedynie wzmianki informujące, iż przywiązywał on znaczną wagę do kształcenia społeczeństwa. Metropolita nie uczestniczył w pogrzebie Jarosława Mądrego w 1054, zaś pod datą 1055 jest już w kronikach wymieniany metropolita Efrem, z pochodzenia Grek. W związku z tym część badaczy jest zdania, iż Hilarion zmarł na krótko po objęciu urzędu (być może w 1053). Zdaniem M. Prysełkowa Hilarion mógł złożyć śluby mnisze wielkiej schimy z imieniem Nikon, osiedlić się w Monasterze Kijowsko-Pieczerskim i tam uczestniczyć w tworzeniu latopisu, nazwanego następnie Pieczerskim, powstałego w 1073. Według innych badaczy po porozumieniu z Bizancjum w 1052 Jarosław Mądry był zmuszony usunąć Świętego Hilariona z urzędu metropolity i zgodzić się na wyznaczenie jego następcy-Greka. W historii literatury staroruskiej Hilarion zapisał się jako autor kazania zatytułowanego Słowo o zakonie i łasce[a] (oryg. Слово о законе и благодати, które najprawdopodobniej napisał i wygłosił jeszcze przed przyjęciem chirotonii biskupiej. W pierwszej części mowy głosi wyższość chrześcijaństwa nad judaizmem, w drugiej – gloryfikuje Włodzimierza Wielkiego oraz Jarosława Mądrego, który prawdopodobnie słuchał opisywanego kazania. Wystąpienie Hilariona, naśladujące bizantyńskie tzw. kazania uroczyste, stało się następnie wzorcem dla innych ruskich duchownych. Hilarion został uznany za świętego przez Kościół prawosławny; jego wspomnienie przypada 28 lipca (według kalendarza juliańskiego).
Zamek Świętego Hilariona (St Hilarion Kalesi) na Cyprze
Zamek św. Hilariona to majestatyczna twierdza w północnej części Cypru, znajdująca się na wysokiej skale (732 metry n.p.m.) w malowniczej scenerii gór Kyreni. Jego historia sięga czasów wczesnego średniowiecza, kiedy to przybyły u z Palestyny św. Hilarion założył pustelnię. Po śmierci został tu pochowany, a jakiś czas później wokół jego grobu Bizantyjczyczy wznieśli kościół wraz z klasztorem. W XI wieku na rozkaz władców wywodzących się z dynastii Lusiganów świątynia przekształcona została w warowny zamek. To właśnie wtedy powstał m in. rozległy pas zewnętrznych murów obronnych. Głównym zadaniem nowej twierdzy (wraz z sąsiednimi warowniami Buffavento i Kantara) miała być ochrona wyspy przed atakami wyspy od strony północnego wybrzeża oraz kontrola okolicznej przełęczy prowadzącej do wnętrza wyspy.
 |
| Zamek Świętego Hilariona |
Zamek ten odegrał ważną rolę w czasie wojny o władzę na Cyprze jaka miała miejsce w latach 1228-1232 pomiędzy cesarzem niemieckim Henrykiem Hohenstaufem a francuskim możnowładcą Janem d'Ibelinem. Do XV wieku forteca byłą wielokrotnie rozbudowywana i przebudowywana. Dopiero pod panowaniem Wenecjan z uwagi na wysokie koszty utrzymania część murów warowni została rozebrana. Obecnie Zamek Swiętego Hilariona to jedna z największych i najlepiej zachowanych warownych twierdz w górach północnego Cypru. Cały kompleks składa się z trzech pasów umocnień (dolnego, średniego i górnego) oddzielonych od siebie, długimi stromymi podejściami. Ze szczytu twierdzy rozpościera się przepiękna panorama okolicy oraz wybrzeża. Warownia ta także stanowiła inspirację dla Walta Disneya, w czasie kręcenia bajki zatytułowanej "Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków".
Hilarion - Mistrz Piątego Promienia
Piąty Promień Ewolucji Dusz - pobudza intelektualnie aż do stanu geniusza nauki, przynosi zdolność kumulowania niesamowitej ilości wiedzy, powoduje, że osoba w każdej poznawanej dziedzinie wiedzy staje się ekspertem, przejawia geniusz uczonego. Szczególnie ulubionym rodzajem wiedzy na tym promieniu jest medycyna, matematyk, astronomia oraz nauki matematyczno-przyrodnicze. Kolor piątego promienia dusz jest barwa zielona, a bóstwem jest Agni Dewa, Duch i Strażnik Ognia Żywego. Główne cechy boskie i działanie Piątego Promienia: Uzdrowienie na wszystkich poziomach, Prawda, Stałość, Tworzenie poprzez manifestację, Boży dostatek poprzez nieskazitelne Serce Bogini. Czohan w zachodniej ezoteryce to Mistrz Hilarion, inaczej Asklepios albo Eskulap, w Indii Dhanvantari lub Guru Bhaishajya. Piąty promień daje silny pęd do wiedzy, poprawiania błędów, usuwania nieścisłości, klarowania wszystkiego, dociekania prawdy, aż zostanie definitywnie odsłonięta i poznana.
Energia piątego promienia skupia się w lotosie manipura zwanym grodem klejnotów (diamentów). Strumień energii zasilającej porusza żywioł Ognia (Agni Tattwam), dzieli się na dziesięć podpromieni, schodzi aż do węzła ciała mentalnego, do manas-śarira, silnie poruszając i porządkując wszelkie procesy związane z myśleniem. Mistrz Hilarion wpływa na człowieka w ten sposób, że wspiera go w odróżnianiu Prawdy od fałszu, Światła od ciemności, i to w bardzo głęboki oraz chirurgicznie precyzyjny sposób. Wiedza Mistrza Hilariona znana jest w tradycjach hermetycznych jako szmaragdowa biblioteka. Mistrz Hilarion, gdy jest oczekiwany przez oddanych uczniów wiedzy tajemnej, tchnie potężny transfer gnozy ze swego trzeciego oka i serca do umysłu i serca Ucznia. wszelkie tajniki numerologii, algebry, geometrii oraz gematrii czyli numerologii szybko stają się jasne dla ucznia boskiej wiedzy na Piątym Promieniu Ewolucji. uczniowie zainspirowali Światłem Wiedzy Świętego Ducha Hilariona zakładają lokalne wspólnoty poszukiwaczy prawdy, Braterstwo Prawdy, Braterstwo Świętej Wiedzy i wspierają się w odsłanianiu prawdy w każdej dziedzinie wiedzy oraz technologii, włącznie z filozofią i metafizyką.
Podsumowanie specyfiki i powiązań Piątego Promienia
Płomień uzdrawiania i manifestacji! Skup się na energii boskiego uzdrowienia we wszystkich aspektach twojego życia. To jest równoważąca i kojąca energia, które pomoże ci wyrównać wiele zakłóceń utworzonych w twoim życiu. Wywołaj i zwizualizuj to promienne zielone czy szmaragdowe, emeraldowe, płynne światło uzdrowienia płonące poprzez wszystkie obszary, w których konieczna jest transformacja. Zielony Płomień reguluje również prawa obfitości i dobrobytu. Wywołujcie także szmaragdowo-zielony Płomień, aby utorować drogę dla objawienia i osadzenia wszystkich waszych pragnień fizycznych i duchowych.
Główne Cechy Boga i działanie Piątego Promienia to: Uzdrowienie na wszystkich poziomach, Prawda, Stałość, Tworzenie poprzez manifestację, Boży dostatek poprzez nieskazitelne Serce Szekinah...
Czohan (Władca): Mistrz Hilarion
Jego siedziba: Świątynia Prawdy, Kreta, Grecja;
Kolor Piątego Promienia: Zielony, Szmaragdowy (Emerald), Zielonkawo-Niebieski;
Archanioł i boskie dopełnienie: Archanioł Rafał i Szekinah (Sakinah);
Odpowiadające kryształy i kamienie: Szmaragd, Jadeit, Chryzopraz, Diament, Kryształ Górski;
Minerały: jadeit, nefryt, malachit, werdelit, prehnit;
Dzień tygodnia, kiedy połączenie z Piątym Promieniem jest zwiększone: Środa
Zapachy: drzewo herbaciane, eukaliptus, mięta, tymianek, kosodrzewina;
Symbol: laska eskulapa i biała róża
Planeta, Dzień i Metal: Merkury, środa, rtęć;
Działająca siła: poświecenie i fascynacja, koncentracja, uzdrawianie, ufność, błogosławieństwo;
Krótka modlitwa: “Umiłowany Mistrzu Hilarionie, w imię Boga, Elohim JHWH: Naucz mnie drogi prawdy i boskich zastosowań wiedzy naukowej oraz sztuki uzdrawiania.”
W ezoteryce znanej kiedyś w Europie lepiej jako okultyzm uważa się, że na piątym promieniu wiedzy ścisłej, na promieniu nauki, znajdziemy Mistrza Hilariona, znanego także jako Mistrz H., który w jednej ze swoich poprzednich inkarnacji był Apostołem Pawłem z Tarsu. Obecne jego ciało energetyczne, praniczne, pochodzi z wyspy Krety, jednak większą część czasu Jego Obecność spędza w Egipcie. Powiada się, że Mistrz Hilarion obdarzył świat zachodni rozprawą ezoteryczną znaną pod tytułem "Światło na Ścieżce", a Jego praca duchowa jest szczególnie interesująca dla szerokiego ogółu w czasie obecnego kryzysu świata rozpoczętego przez I wojnę światową w 1914 roku, a kontynuowaną lokalnie aż po XXI stulecie. Mistrz Hilarion współdziała z ludźmi, którzy rozwijają w sobie intuicję badawczą i wynalazczą oraz kieruje wielkimi prądami dobrych zainteresowań, które dążą do zerwania zasłon ze świata niewidzialnego, i przekształca te ruchy w kolejne nowe postacie, kiedy przemijają pokolenia. Energia duchowa Mistrza Hilariona za pośrednictwem odpowiednio odbiorczych Uczniów (Ćela, Śishya) pobudza wszelkie grupy do badań psychicznych wszędzie na świecie i On poprzez swych Uczniów wszczął zarówno ruch spirytystyczny jak i późniejszy ruch parapsychologiczny oraz psychotroniczny.
Mistrz Hilarion obserwuje wszystkich tych, którzy odznaczają się właściwościami psychicznymi wyższego rzędu, i czuwa nad nimi, dopomagając im do rozwinięcia tych właściwości dla dobra zespołowego, oraz pozostaje w styczności z niektórymi dewami (archaniołami, bóstwami) planu niewidzialnego, w tym astromentalnego (kamamanasu) i współdziała z nimi tak, aby poszukującym prawdy, prawdziwej wiedzy, otwierać dostęp do świata wewnętrznego, ukrytego poza światem materii. Mistrz Hilarion jest o wieków patronem duchowym alchemików, medyków, astrologów, numerologów, okultystów, astronomów. Mistrz Hilarion uczy efektywnego wykorzystywania kamieni szlachetnych, kryształów, powoduje w Uczniach inspirację do zajmowania się kryształami i kamieniami szlachetnymi. Mistrz Hilarion jak samo jego imię mówi, poszukuje dobrych uczniów o wszechstronnej wiedzy interdyscyplinarnej, materialnej i metafizycznej, a do tego z charakteru i nastawienia pogodnych, radosnych, skłonnych do dobrych żartów i wesołości, co jest potrzebne do dobrej pracy uczonego mózgu na miarę medyków takich jak Hipokrates czy Awicenna albo geniuszy nauk takich jak Leonardo Da Vinci, Mikołaj Kopernik, Albert Einstein czy bardziej nawet Nicola Tesla.
Elohim strzegą boskiego źródła szmaragdowo-zielonego promieniowania, które obdarza błogosławieństwem, poświęceniem, koncentracją, uzdrowieniem, święta nauką i obfitością. Jest to źródło które objawia bogactwo i różnorodność stworzenia ze wszystkimi jego aspektami w barwie, tonie, dźwięku. Tutaj strzeżona jest święta nauka, która zna wszystkie prawa i wciela je w życie. Archanioł Rafael i Święta Szekinah (Sakinah) są najsilniejszymi istotami świetlnymi, które udostępniają ludziom światło Praźródła, Absolutu, Elohima, Brahmana. Ten kto łączy się z tą siłą promieniowania, ten rozpozna bogactwo i pełnię stworzenia, otworzy się również na uzdrowienie i przez to na świętość stworzenia. Temu przypadnie w udziale błogosławieństwo, a archanioł Rafael uzdrowienie i świętą wiedzę uzdrowienia. Tutaj rozwijają się boskie cnoty koncentracji, wytrwałości, uleczenia i błogosławieństwa życia z tym wszystkim, co nas otacza. Oddając swój byt w wyższą służbę z ogromnym przyspieszeniem przybliżasz się do Światła i Prawdy. Do zastępów anielskich archanioła Rafaela należą: anioły poświecenia, uzdrawiania, pomocy, błogosławieństwa, ufności i nauki, anioł medytacji i kontemplacji, poznania i regeneracji i wiele innych.
Mistrz Hilarion jest jednym z Siedmiu Mistrzów Promieni, którzy pracują dla dobra ewolucji ludzkiej świadomości pod kierunkiem Mistrza El Morya oraz Sanatkumara. Mistrzowie posyłają swoim oddanym i wiernym Uczniom promienie światła, które mają charakter nasilającej się iluminacji, rozświetlenia wnętrza, jednak trzeba zawsze pamiętać, że Mistrzowie Światła i Mądrości nie posyłają przekazów w słowach ludzkiego języka, nie udzielają wiedzy przez channeling, nie są duchami, które można wywołać w procesie seansu spirytystycznego i o coś zapytać tak jak ducha zmarłej osoby z planu astralnego zaświatu. Wszelkie channelingi od Mistrzów takich jak Hilarion, El Morya, Sanatkumara czy Djhwalkhul są fikcją, są nieprawdziwe, albo są tandetnym oszustwem albo pochodzą od demonów ze świata ciemności, szczególnie, jeśli jest w nich dużo zwrotów i wyrażeń egotycznych formułowanych przez "ja", "jestem", "jam jest", "mój", "moje"...
Jako Mistrz Wniebowstąpiony, Hilarion, Ćohan Piątego Promienia Ewolucji Świadomości, wspiera nauczycieli prawdy, duchowych liderów i misjonarzy, tak samo jak różnych dobrych uzdrowicieli, naukowców i inżynierów na wszelkich polach nauki i technologii, muzyków, a także twórców nowoczesnych technologii i wynalazców wyprzedzających swoją epokę. Mistrz Hilarion przygotowuje poszukujące dusze na otrzymanie daru duchowego uzdrawiania, daru leczenia duchem świętym. Siedziba Mistrza Hilariona na planie eterycznym nazywana jest Świątynią Prawdy i osoby zdolne do podróżowania w drugim ciele są w stanie się udać w jej okolice w czasie świadomej eksterioryzacji, jednak jeśli jest w nich zbyt dużo skłonności do fałszu i zły duch negowania Prawdy, nie zostaną wpuszczone do wnętrza Świątyni Prawdy. Ludzie przechodzący konwersję przykładowo z pracy jako inżynier w jakiejś firmie technologicznej do działalności typu radiesteta-uzdrowiciel lub zajmujący się psychotroniką w ramach organizacji naukowo-technicznej, to często osoby rozwijające się w tym życiu na piątym promieniu ewolucji pod duchową inspiracją i opieką Mistrza Hilariona. Osoby związane z Mistrzem Hilarionem często zajmują się namierzaniem i egzorcyzmowaniem duchów oraz demonów, także z pomocą najnowocześniejszych w danym wieku technologii, przy czym uchodzą za wybitnych specjalistów od egzorcyzmów. Mistrz Hilarion pomaga także wszelkiej maści ateistom, sceptykom i agnostykom przejść wewnętrzną metamorfozę w kierunku rozwoju intuicji badawczej, zdolności poznawania Prawdy, docierania do wiedzy ezoterycznej opartej na naukowych podstawach danej epoki, pomaga przejść od stadium agnostyka do stadium ezoteryka.
Apostoł Paweł z Tarsu
Paweł z Tarsu, Paweł Apostoł, Szaweł, Saul, Szaul, heb. שאול התרסי Szaul ha-Tarsi (ur. ok. 5-10 w Tarsie w Cylicji, zm. 64-67 w Rzymie) – Żyd z Tarsu, święty chrześcijański, zwany Apostołem Narodów. Święty ten wymieniany jest w Modlitwie Eucharystycznej Kanonu rzymskiego. Wykształcony w Jerozolimie faryzeusz; początkowo prześladowca chrześcijan. Pod wpływem wydarzenia w drodze do Damaszku około 35/36 roku, nawrócił się i przyjął chrzest. Po krótkim pobycie w Arabii rozpoczął działalność w Damaszku. Później, odwiedziwszy przełożonych gminy w Jerozolimie, wrócił do rodzinnej Cylicji. Przez trzy lata żył w odosobnieniu na pustyni arabskiej, gdzie miał rozliczne wizje Mesjasza, Metatrona i Tronu Bożego Elohim JHWH. Za sprawą Barnaby pracował w Antiochii. Apostoł Szaul ha-Tarsi odbył trzy podróże misyjne. W czasie pierwszej (około 45-49) odwiedził Cypr oraz środkową część Azji Mniejszej, który mu się bardzo spodobał. Po powrocie wziął udział w tzw. soborze jerozolimskim, gdzie rozstrzygano kwestię przyjmowania przez chrześcijan pochodzenia pogańskiego przepisów Prawa mojżeszowego. W czasie drugiej podróży misyjnej (50-52) działał na terenie Azji Mniejszej, Macedonii i Grecji, a głównym terenem działalności w czasie trzeciej podróży (53-58) był Efez.
 |
| Święty Apostoł Paweł z Tarsu |
Aresztowany przez Rzymian za misjonowanie w Jerozolimie w 58 roku, przez dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei. W czasie procesu jako obywatel rzymski odwołał się do cesarza Imperium Romanum. Do Rzymu wyruszył jesienią 60 roku. Po trzymiesięcznym pobycie na Malcie dotarł do stolicy Cesarstwa, gdzie przebywał w areszcie domowym do 63 roku. Później został przypuszczalnie uwolniony i kontynuował działalność misyjną w Hiszpanii, Efezie i Macedonii. Uwięziony w czasie prześladowania chrześcijan rozpętanego po pożarze Rzymu (64) został skazany na śmierć i ścięty w Rzymie zapewne w 64 lub 67 roku. Przypisuje mu się autorstwo 13 listów apostolskich wchodzących w skład Nowego Testamentu, z czego autorstwo siedmiu uchodzi za pewne, zaś pozostałych sześciu za częściowo dyskusyjne. Apostoł Paweł wywarł wielki wpływ na wczesnochrześcijańską doktrynę, będąc zwolennikiem rozszerzenia misji na pogan, niezależnie od ich pochodzenia i stanu społecznego oraz życia ascetyczno-mistycznego, pustelniczego, do którego zachęcał wielu swoich uczniów. Z tego względu nazwany został przez tradycję Apostołem Narodów (Apostołem Pogan).
Podstawowym źródłem informacji o losach Pawła z Tarsu – oprócz jego Listów – są Dzieje Apostolskie traktowane jako piąta ewangelia kanoniczna Nowego Testamentu. W czasie pierwszej podróży misyjnej, gdy Apostoł Paweł uzdrowił człowieka cierpiącego na bezwład nóg w miejscowości Listra, został ogłoszony przez tłum wcieleniem Hermesa. W czasie soboru apostołów w Jerozolimie naciskał aby powstrzymywać się od ofiar rytualnych składanych demonom, aby powstrzymywać się od przelewania i spożywania krwi, od tego co uduszone oraz od wszelkiego nierządu czyli od rozpusty seksualnej, w tym od zboczeń seksualnych określanych wówczas jako nierząd i rozpusta. Apostoł Paweł z Tarsu wypowiadał się ostro przeciwko mężczyznom obcującym ze sobą cieleśnie, co po dzisiejsze czasy budzi sprzeciw osób zwalczających mądrość dawnych mędrców, także takich jak Platon czy Sokrates, który za taką postawę i dążność do wychowywania chłopców na mężczyzn został skazany na śmierć i zgładzony, a potem jeszcze przez zboczeńców był wiele razy pomawiany o to, że sam miał owe złe, antyduchowe skłonności.
Dawne dzieje duszy Mistrza Hilariona
W czasach agresywnych rządów Atlantydów był wysokim kapłanem w Świątyni Prawdy na terenie dzisiejszej Grecji i wyraziście sprzeciwiał się tyrani władców Atlantydzkiego Imperium, które współcześnie odradza się między innymi jako dążący do podboju świata imperialny Pakt NATO. Wielu jasnowidzących uważa także, że Saul czyli Szaul ha-Tarsi był w dawnych wiekach także owym znanym z kart Biblii Królem Saulem, któremu zdarzyły się pewne religijne nadużycia władzy dla potrzeb własnych, co w kolejnych żywotach musiał srodze odpokutować i odpracować. Wyczuwa się także obecność duszy Hilariona w greckim uczonym mędrców znanym jako filozof prawdy pod imieniem Platon. W jednym z dawnych wcieleń Mistrz Hilarion był kapłanem i uczniem Bogini Prawdy, w Świątyni Ateny. Wielka dusza jednak czasem się wcielała na ścieżce wtajemniczenia zanim doszła do życia Mistrza Hilariona osiągając najwyższe w ciele ludzkim możliwe wtajemniczenie, ale także mogła towarzyszyć inkarnacjom swoich uczniów i przyjaciół w Drodze Prawdy, tchnąc okresowo swoją Świętą, Boską Obecność w sporą ilość poszukujących Światła Prawdy ludzkich dusz na Ścieżce. Nie zawsze jest nawet widzącym łatwo odróżnić dusze będące inkarnacją od tych, które tylko iluminują swoich oddanych Drodze Uczniów Duchowych.
Należy także jasno i dobitnie powiedzieć, że wielu jest uczniów Mistrza Hilariona, którzy są wspierani i iluminowani posyłanym światłem błogosławieństw przez tego Mistrza, ale nic ich nie upoważnia do puszczania w obieg bezsensownych channelingów, które na pewno nie są prawdziwe, gdyż Święci, Oświeceni Mistrzowie nie nauczają poprzez channelingi tak jak oszukańczo czynią to duchy i demony mieszkające w świecie astralnym. Mistrzowie jedynie posyłają Światło, które pomaga uczniom docierać do prawdy, poszerzać rozumienie, doznawać olśnień, ale sposób rozumienia ucznia i wzrost jego wiedzy wynika z jego pracy i uzmysłowień, a nie z dyktowania czegoś w słowach ludzkich języków przez Mistrzów. Uczniowie medytują skupiając się na imionach i wizerunkach Mistrzów, ale ich uzmysłowienia są produktami ich własnych umysłów, są produktem ucznia powstałym pod wpływem promienia światła od Mistrza.
Nie ma channelingów od Oświeconych Mistrzów Hierarchii Światłości. Wszelkie tak zwane dyktanda czy orędzia jakie Mistrz wygłosił, to tylko w czasie jak żył na Ziemi i to są jego spisane nauki. Reszta to bredzenie skanałowanych bezrozumnych istot ludzkich, które mając bardzo niskie poczucie własnej marności próbują swoje produkty intelektualne przypisać Świętym Mistrzom. Nie dajmy się nabierać i niech każdy swoje uzmysłowienia pod swoim nazwiskiem publikuje, a nie wpuszcza innych w kanał mniemania, że ma jakiś specjalny kontakt z Mistrzem. Nie dajemy się zwieść w kanały kiepskiej jakości fikcyjnych channelingów - w rzeczywistości produkty osób niedowartościowanych o niskim stopniu rozumienia na czym polega kontakt z Oświeconymi Mistrzami Bożymi, takimi jak Mistrz Hilarion, Mistrz Morya czy Mistrz Saint Germain - Rakoczy. Właściwą metodą praktyki z energią i światłem Mistrza, po głębszym połączeniu z Mistrzem promieniami światła, jest transmitowanie świetlistej energii Mistrza dla wszystkich potrzebujących w okolicy, w regionie czy kraju, na całej Ziemi. Mamy zatem stosowną dla promienia ewolucyjnego danego Mistrza medytację transmisyjną jako właściwą służbę duchową dla innych.
Anachoretyzm, anachoreci, pustelnicy
Anachoretyzm (z stgr. Aναχωρέω anachoreo – „oddalam się, odchodzę”) – forma religijności znana w chrześcijaństwie, judaizmie, hinduizmie, buddyzmie oraz islamie. Anachoreta udaje się w odosobnienie, by pędzić ascetyczne życie w samotności, modląc się, umartwiając i kontemplując. Ruch anachorecki był szczególnie popularny we wczesnym i średniowiecznym chrześcijaństwie; zapoczątkował najstarszą formę życia zakonnego, pierwotną wobec cenobityzmu. Święty Hilarion jest jego wielkim mistycznym przedstawicielem w III wieku e.ch.
Mędrzec Platon
Platon, gr. Πλάτων, Plátōn (ur. 427 p.e.ch., prawdopodobnie w Atenach, według niektórych świadectw na wyspie Eginie, zm. 347 p.e.ch., w Atenach) (inne źródła podają, że żył 428-348 p.e.ch.) – grecki filozof, mistyk, ezoteryk. Był twórcą systemu filozoficznego zwanego obecnie idealizmem platońskim. Nie ma zbyt wiele informacji o najmłodszych latach życia Mędrca Platona, tak jak nie ma pewności co do daty urodzenia Platona, którą zwykło się obliczać na podstawie roku śmierci Mędrca Sokratesa. Jego ojciec Ariston pochodził ze znakomitego, ateńskiego rodu Kodrosa, matka Periktione natomiast miała wśród swoich przodków Solona. Pozycja społeczna rodziny Platona jest istotnym faktem biograficznym, ukierunkowała bowiem jego zapatrywania polityczne i społeczne. Jak to często bywa z wybitnymi postaciami historii, istnieje legenda przytaczana przez Diogenesa Laertiosa, o tym jak ojcu Platona pojawił się we śnie sam Apollo - opiekun Muz i mądrości, bóstwo Słońca, co powstrzymało Aristona od zbliżania się do jego matki, aż do narodzenia dziecka.
 |
| Mędrzec Platon |
Właściwe imię Platona, otrzymane po dziadku, brzmi Arystokles. Według najpopularniejszej hipotezy przezwisko Platon (od gr. platos – szerokość, obszerność, rozległość) zostało nadane przez jego nauczyciela gimnastyki Aristona z Agros lub któregoś ze współuczniów na określenie jego masywnej budowy ciała (możliwe jest tłumaczenie przydomku jako "szerokoplecy" tj. atletycznej budowy). Inne koncepcje mówią, że to przezwisko wywodzi się od obfitującego w słowa stylu pisarskiego Platona. Platon miał dwóch braci Glaukona i Adejmantosa, których uwiecznił w swoim dialogu Państwo oraz siostrę Potone, która stała się matką jego następcy w Akademii Speuzypa. Najmłodszego brata Antyfonta umieścił Platon w dialogu Parmenides. Otrzymał staranne wykształcenie, które według zasad greckich polegało na kształtowaniu harmonii ducha i ciała (tzw. kalokagatia), a więc obejmowało zarówno naukę, jak i rozwój fizyczny, co przypomina kształcenie dawnych joginów w indyjskich aśramach. W Atenach nie było szkół w dzisiejszym rozumieniu, a dzieci wysyłano do nauczycieli pod opieką Pedagoga (gr. paidagogos - prowadzący dzieci). Pierwszym nauczycielem Platona był Dionizjos który uczył go sztuki pisania i czytania. Zajmował się także malarstwem i poezją. Muzyki uczyć go miał Drakon z Aten i Metellaos z Akragantu. Studia filozoficzne rozpoczął pod kierunkiem Kratylosa, zwolennika Heraklita.
"Opowiadają, że Sokratesowi przyśniło się raz, iż trzymał na kolanach młodego łabędzia, któremu natychmiast wyrosły skrzydła i który z prześlicznym śpiewem wzbił się w powietrze. Nazajutrz przedstawiono mu Platona. Wtedy Sokrates miał powiedzieć, że tym ptakiem jest właśnie Platon". Tak w wieku około 20 lat spotkał Mistrza Sokratesa i został jego najsłynniejszym uczniem. Studiował u niego jednak zaledwie przez 8 lat, gdyż w 9-tym roku studiów Mistrz Sokrates został zamordowany przez nieuków. Wyrok śmierci wydany na Sokratesa, za wypowiadanie niepopularnych poglądów, zniechęcił Platona do demokratycznego systemu rządów. Po śmierci Mistrza Sokratesa opuścił wraz z innymi współuczniami Ateny i przez 12 lat podróżował po Grecji, Egipcie i Wielkiej Grecji. Podczas podróży poznał wiele poglądów, w tym doktryny orfickie i pitagorejskie o wędrówce duszy, o uwięzieniu duszy w ciele, o dążności do najwyższej idei dobra. Powrócił w 40-tym roku życia do Aten i tu założył swą Akademię Ateńską. Według pewnych opinii pierwszymi dziełami filozoficznymi Platona były dialogi Sokratesa ze sceptykiem Filonem. Do dziś jest przedmiotem sporu, czy Platon wkładał w usta Sokratesa własne poglądy, czy też dialogi są faktyczną wykładnią poglądów Sokratesa.
W 387 p.e.ch., założył sławną Akademię Ateńską. W 389 p.e.ch., po powrocie do Aten, w gaju poświęconym Akademosowi założył ostatecznie szkołę, którą kierował przez 42 lata. Była ona zorganizowana na wzór pitagorejski i miała zarówno charakter naukowy, jak i religijny. Miała ona wydać wykształconą klasę "filozofów-władców", zgodnie z poglądami politycznymi Platona o konieczności stanowienia władzy filozofów czyli władzy mędrców-mistrzów. Filozofia Platona, zwłaszcza w postaci neoplatonizmu w ujęciu Plotyna i Porfiriusza została później zaadaptowana przez myśl chrześcijańską. Nurt franciszkański tej myśli wciąż odwołuje się do tradycji platońskiej. Trzeba też pamiętać, że Mistrz Platon poświęcił się bez reszty sprawom o jakie walczył Mędrzec Sokrates, jego nauczyciel i mistrz, w tym w odrzucanie władzy politycznej rozmaitych oligarchów, plutokratów czy ochlokratów oraz w promowania podupadłych w owym czasie wartości rodzinnych, dbałości o dzieci, dobre wychowanie, miłość rodzinną oraz duchową. Sokrates jak wiadomo umarł dla ważnej sprawy uwolnienia Grecji od zalewu dewiacji seksualnych i niemoralności, uwolnienia od szalejącego wówczas i wiodącego do upadku społeczeństwa zjawiska pederastii (paiderastia) czyli demoralizowania młodzieży przez osoby wynaturzone jak uważał Mędrzec Sokrates homoseksualizmem, a szczególnie paiderastią, przeciwieństwem pedagogiki. Platon pragnął uwolnić Grecję od tej ówczesnej szalejącej zaraz przynoszącej zgubę krajowi i zniewieścienie rodu męskiego, ale w łagodniejszy sposób niźli czynić to próbował Mędrzec Sokrates.
System Platona był próbą rozstrzygnięcia dylematu, jaki dręczył filozofów przedplatońskich. Dylemat ten wynikał z rozważań nad znaczeniem pojęcia bytu. Grecy mieli tradycję rozumienia bytu w kategoriach absolutnych, tzn. przyjmowali od czasu Parmenidesa, że coś, co naprawdę "jest" powinno być zawsze i powinno być niezmienne. Jak ujął to Parmenides Byt jest, a niebytu nie ma, czyli coś, co jest naprawdę, musi istnieć wiecznie i musi być niezmienne, bo inaczej jest tylko jakimś "pseudobytem", który jest stale zagrożony zmianą lub zniknięciem. Ten pogląd stał w sprzeczności z rzeczywistością obserwowaną zmysłami, która jest pełna zmian i niestabilności. Podstawą systemu Platona było przyjęcie, że prawdziwy wieczny byt to idee, a rzeczywistość materialna jest jedynie odbiciem wiecznotrwałych, niezmiennych idei. Zdaniem Platona, relacja między światem idei a światem rzeczywistym jest podobna do relacji prawdziwych przedmiotów i ich odbić w mętnym świetle. Wymagało to przyjęcia istnienia swoistego mechanizmu "emanacji" idei w przedmioty materialne. Mechanizm ten jest – zdaniem Platona – niedoskonały; na drodze od idei do przedmiotów materialnych następuje wiele przekłamań, podobnie jak to jest z odbiciem przedmiotów w migotliwym świetle świecy. Wyjaśnia to niekompletność, zmienność i niedoskonałość świata materialnego.
Teorię zmiany zaczerpnął Platon od Heraklita. Zmiana była dla Platona złem, ponieważ z każdą zmianą wszystkie rzeczy oddalają się coraz bardziej od pierwotnych idei. Przeciwieństwem zmiany jest stałość, która zdaniem Platona jest czymś boskim. Dlatego świat materialny jest zły, a świat duchowy – jako niezmienny – jest dobry. Świat idei Mistrz Platon wyobrażał sobie niemal "namacalnie". Świat ten składał się z nieskończonej liczby idealnych i doskonałych obiektów, takich jak np. bryły platońskie, które są bardziej "realne" i "rzeczywiste" od przedmiotów materialnych. Obiekty te są "wieczne", co znaczy, że nie były nigdy stworzone, ani nie mogą ulec zniszczeniu. Idee tworzą hierarchię – najwyższą ideą jest idea dobra, obdarzająca inne idee bytem i poznawalnością. Naczelnymi ideami u Platona były: dobro, piękno i prawda. Idea była dla Platona piątym i ostatnim etapem, który należy przejść, żeby osiągnąć doskonałość. Pozostałe to kolejno: nazwa, definicja, obraz i wiedza.
Elementami świata są dwa rodzaje trójkątów prostokątnych. Za ich pomocą można skonstruować cztery z pięciu podstawowych brył foremnych (których kształt mają atomy żywiołów: atomy ognia są czworościanami, ziemi – sześcianami, powietrza – ośmiościanami, wody – dwudziestościanami). Pozostaje kwestia dwunastościanów (ostatniej z pięciu figur podstawowych). Zdaniem Platona dwunastościany uczestniczą w konstruowaniu świata, ale jako idea. Innym możliwym rozwiązaniem jest przyjęcie piątego pierwiastka, eteru, wypełniającego kosmos. Fakt ten można wytłumaczyć następująco. Każda ze ścian dwunastościanu ma kształt pięciokąta. Łącząc jedną linią wszystkie wierzchołki pięciokąta, otrzymujemy pentagram. Pentagram zawiera się w kształcie pięciokąta nie tyle bezpośrednio, ile wirtualnie. Uczestniczy więc w jego budowie jako idea.
Niepisana nauka Platona
W jednym z listów Mędrzec Platon pisze: "O wszystkich, którzy pisali czy też pisać będą o czymś z tej dziedziny i twierdzą, że dzięki temu, co usłyszeli ode mnie bądź od innych (...) obeznani są z tym, co stanowi przedmiot najpoważniejszych moich rozważań, tyle mam do powiedzenia, nie jest, zdaniem moim, możliwe, aby rozumieli się na tym choć trochę. Nie ma też żadnej mojej rozprawy omawiającej te zagadnienia i z pewnością nigdy nie będzie. Nie są to bowiem rzeczy dające się ująć w słowa, tak jak wiadomości z zakresu innych nauk, ale z długotrwałego obcowania z przedmiotem, na mocy zżycia się z nim, nagle jakby pod wpływem przebiegającej iskry, zapala się w duszy światło i płonie odtąd samo siebie podsycając. (...)".
W dialogu Fajdros Platon przytacza mit o królu Egiptu Tamuzie i bogu Teucie – Teut zachwala wynalazek pisma (wszystkie cytaty w tłum. Witwickiego):
"Królu, ta nauka uczyni Egipcjan mądrzejszymi i sprawniejszymi w pamiętaniu; wynalazek ten jest lekarstwem na pamięć i mądrość." (LIX 274 E)
Na to Tamuz odpowiada:
"Ten wynalazek niepamięć w duszach ludzkich posieje, bo człowiek, który się tego wyuczy przestanie ćwiczyć pamięć... Więc to nie jest lekarstwo na pamięć, tylko środek na przypominanie sobie... Uczniom swoim dasz tylko pozór mądrości, a nie mądrość prawdziwą. Posiądą bowiem wielkie oczytanie bez nauki i będzie się im zdawało, że wiele umieją, a po większej części nie będą umieli nic i tylko obcować z nimi będzie trudno; to będą mędrcy z pozoru, a nie ludzie mądrzy naprawdę." (LIX 275 B)
Dalej Platon wkłada w usta Sokratesa słowa:
"Coś strasznie dziwnego ma do siebie pismo, Fajdrosie. (...) Zdaje ci się nieraz, że on (słowa pisane) myślą i mówią. A jeśli ich zapytasz o coś z tego, o czym mowa (...) one wciąż tylko jedno wskazują; zawsze jedno i to samo." (LX E)
I jeszcze:
"A cóż ten, który posiada wiedzę o tym, co sprawiedliwe i piękne i dobre (...) i on nie będzie serio pisał tych rzeczy na płynącej wodzie, nie będzie piórem i atramentem siał słów, które za sobą słowa przemówić nie potrafią i prawdy nauczyć, jak należy." (LXI C)
Te krótkie ustępy nasunęły niektórym komentatorom Platona myśl, że prawdziwa jego nauka nie została nigdy spisana – są to tak zwane αγραφα δόγματα, nauki niespisane – i należy ją dopiero zrekonstruować. Same Dialogi zaś byłyby w tej interpretacji jedynie zbiorem pewnych tez, służących przypominaniu sobie przez uczniów nauki niespisanej. Badacze ci skupieni są w tak zwanej szkole tybińskiej, założonej przez Hansa Krämera i działającej na uniwersytecie w Tybindze. Obecnie głównymi jej przedstawicielami są Thomas Aleksander Szlezák i Giovanni Reale. Część głoszonych przez nich tez jest obecnie rozważana coraz poważniej również przez oponentów idących ścieżką klasycznych interpretacji.
Platon a muzyka
Platon, świadomy siły emocjonalnego oddziaływania muzyki, gdyż rytm i harmonia "najmocniej się czepia duszy przynosząc piękny wygląd; potem się człowiek pięknie trzyma, jeżeli go dobrze wychowano. A jeżeli nie, to przeciwnie". – był zwolennikiem poddania jej pełnej kontroli państwa. Zalecał pozostawienie "męskiej" skali doryckiej (tj. skali od dźwięku D) i "błagalnej" frygijskiej (od dźwięku E), a usunięcie pozostałych, takich jak "pijacka" lidyjska (od dźwięku f). Radził stosować tylko "rytmy porządne i nacechowane męstwem". Przede wszystkim jednak zalecał kontrolowanie artystów, aby nie naruszali tradycji.
"Trzeba się wystrzegać przełomów i nowości w muzyce, bo to w ogóle rzecz niebezpieczna. Nigdy nie zmienia się styl w muzyce bez przewrotu w zasadniczych sprawach politycznych."
Platońska idea traktowania muzyki jako środka dyscyplinującego emocjonalnie i służącego podtrzymywaniu więzi społecznych i z tego powodu kontrolowanego przez państwo miała wielu zwolenników. Podobnie wyobrażali sobie jej rolę twórcy renesansowych utopii literackich Thomas More i Tommaso Campanella. Podczas wielkiego festiwalu muzyki niemieckiej w 1938 roku w Düsseldorfie "muzykolodzy, którzy debatowali nad powiązaniem "Państwa i muzyki", oczywiście powoływali się na Platona; stwierdzając zaś, że w minionych wiekach muzyka bardzo oddaliła się od społeczeństwa deklarowali, iż zadaniem władz państwa winno być zwalczanie przesadnego indywidualizmu w sztuce i popieranie twórczości adresowanej do szerszych warstw".
Nauki Mistrza Hilariona
Szukając nauki Mistrza Hilariona warto przestudiować gruntownie wszystko to, czego nauczał poprzez znane wcielenia, w tym jako Mędrzec Platon, Apostoł Paweł z Tarsu czy Święty Hilarion z Gazy. Można przyjąć, że wszelkie produkty jakie można spotkać w publikacjach oraz na wielu stronach internetowych, a odbiegające od zgodności z nauczaniem w tych ważniejszych inkarnacjach na pewno nie pochodzą od Mistrza Hilariona. Mistrz Hilarion ucieleśnia mądrość i doświadczenie starożytnej Grecji oraz chrześcijaństwa, wiedzę filozofów judaistycznych i helleńskich zogniskowanych w uniwersalistyczny nurt mistyki zdolnej przystosować się do aktualnych tendencji religijnych i światopoglądowych.
(Z czasem może jeszcze dodamy trochę ciekawych informacji o Mistrzu Hilarionie)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz