Niebo - zjawiska astrologiczne w 2018 roku

Zjawiska astronomiczno-astrologiczne na Niebie w 2018 roku 

W 2018 roku, jak to w niebieskim porządku czekają nas niektóre zjawiska okresowe, które astrolodzy i astronomowie przewidują z pomocą obliczeń, a współcześnie także programów komputerowych typu stellarium - planetarium na wiele lat naprzód z bardzo dużą dokładnością. Spoglądając z zainteresowaniem w Rocznik Astronomiczny czy program astronomiczny typu Stellarium, dowiadujemy się jakie ważniejsze zjawiska niebieskie czekają nas w 2018 roku, które zostały precyzyjnie obliczone na podstawie wcześniejszych obserwacji astronomicznych. 

W kalendarzowy Nowy Rok, Słońce wschodzi o godz. 7.38, a zachodzi o 15.49 – zatem dzień Noworoczny trwa 8 godz. 11 minut i jest już dłuższy od najkrótszego dnia roku o 6 minut, co wszystkich powinno napawać optymizmem na drodze wzrostu ku Światłości. 

Plejady - jeden z najważniejszych obiektów astrologicznych na niebie

Rok 2018 to numerologicznie wibracja (2+0+1+8) liczby (11) czyli tzw. liczba mistyczna czy mistyczno-magiczna. Sam Nowy Rok, w dniu swego początku, 1.01.2018 ma wibrację (13) sumowaną do liczby (4). W Sylwestra 2017 z wibracji roku (10) dającej (1) przechodzimy do kolejnego roku 2018 mającego duchowo-mistyczną wibrację (11), oby tylko w pozytywnym, a nie w negatywnym czy śrdkowym aspekcie. Dzień 31.12.2017 to wibracja dnia (3+1+1+2+2+1+7) pod postacią liczby (17) czyli w sumowaniu (8). W numerologii, ostatni dzień kalendarzowego roku kończy wibrację starego roku, a pierwszy dzień Nowego Roku rozpoczyna wibrację kolejnego roku. 

W kalendarzowy Nowy Rok najjaśniejsza gwiazda nieba, Syriusz, najlepiej widoczna w okresie zimowym, wschodzi kilka minut po godz. 19-tej, a w obszar górowania wchodzi po godzinie 23-ej, pozwalając na wieczorne medytacje z jej kosmiczną świetlistą energią tonizującą i łagodzącą wpływy i więzy saturniczne. 

W dniu 20 grudnia 2017 o godz. 5:48 planeta Saturn będąc na tle gwiazd stałych w gwiazdozbiorze Strzelca opuszcza znak Strzelca, a wchodzi do znaku Koziorożca (Makara), zatem rok 2018 oraz 2019 i aż do 22 marca 2020 do godz. 5 rano będą mocno w mocy saturnicznej, gdyż w znaku Koziorożca Saturn ma największą siłę rażenia jako władca tego znaku. W dniu 22 marca 2020 Saturn zmienia nie tylko znak zodiaku, ale także przechodzi do gwiazdozbioru Koziorożca (będzie w znaku Wodnika na tle gwiazd gwiazdozbioru Koziorożca). Jeszcze od 2 lipca do 17 grudnia 2020 roku Saturn na krótko powraca do znaku Koziorożca (a gwiazdozbioru Strzelca), aby w końcu przejść całkiem w energie wodnikowe. Dodatkowo Saturn przechodzi przez obszar zwany we wschodniej, w tym perskiej astrologii Tronem Arymana (południowy biegun galaktyczny) poddając się najmocniejszym siłom mrocznym. Zarówno rok 2017 jak i 2018 są pod wpływem sił z Tronu Arymana (Mroku). Poprzednie wejście Saturna do znaku Koziorożca (i przejście centralnie przez Tron Arymana) miało miejsce 13 lutego 1988 roku, włącznie z koniunkcją Saturn-Uran), a w czasie 2,5 lat pobytu Saturna w tym znaku zodiaku nastąpił katastrofalny upadek Polski Ludowej (PRL), a także rozpoczęła się totalna katastrofa ekonomiczna Polski, która z 10-tej potęgi gospodarczej świata stała się praktycznie państwem Trzeciego Świata. Rozpadły się także międzynarodowe struktury gospodarcze (RWPG) i wojskowe (Układ Warszawski) do których Polska należała. 

Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku

Szkoła Ezoteryczno-Hermetyczna - Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku 

Zainteresowania niewiele zwykle wiedzą o szkołach, zakonach czy ruchach ezoterycznych i hermetycznych, dlatego przybliżamy czytelnikom nieco popularny na przełomie XIX i XX wieku Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku (z analogiami dla podobnych organizacji mistyczno-magicznych). Latem 1887 roku pewien angielski adept sztuki wolnomularskiej i praktyk okultystycznych (ezoterycznych) odnalazł czy w tajemnicy otrzymał stary manuskrypt zawierający dziwne słowa zapisane niezrozumiałym szyfrem. Dokument ten przekazał swemu „bratu” z Wielkiej Zjednoczonej Loży Angielskiej, dr Williamowi Wynnowi Westcottowi (17 grudnia 1848 - 30 lipca 1925), znanemu kabaliście i różokrzyżowcowi. Tak rozpoczęła się okultystyczna czy ezoteryczna przygoda, która dała początek wielkiemu odrodzeniu magicznemu końca XIX wieku.  

Schyłek XIX wieku sprzyjał rozwojowi praktyk okultystycznych, mistyczno-magicznych czy ezoterycznych, a napędem podobnie jak u schyłku lat 90-tych XX wieku była wiara w nowy lepszy wiek XXI (wiara w nową epokę). Nowe odkrycia naukowe kwestionowały dotychczasowy spójny obraz świata. W szczeliny rozbitego kosmosu wdzierał się chaos i coraz wyraźniej przypominał o swojej obecności. Luki w rozbitym świecie całości starała się wypełnić w XVIII wieku ideologia racjonalistyczna, lecz jej spoiwo skruszało w niecałe sto lat później pod naporem kolejnych pytań i wątpliwości. 

Nie były to wszakże wątpliwości podszyte zwątpieniem w sens istniejącego świata, lecz raczej wynikające z żądzy otrzymania bardziej pełnych odpowiedzi na podstawowe pytania egzystencjalne. Kiedy złudzenia racjonalizmu okazały się niedostateczne w objaśnianiu zagadek życia, wielu twórczych ludzi ogarnął niepokój, każący im szukać rozwiązań tych zagadek w samej tajemnicy ludzkiego umysłu. 

Ten radykalny zwrot ku „doświadczeniu wewnętrznemu” pod koniec XIX wieku zaowocował narodzinami „czarnej powieści” i psychologii, a z ich mariażu, wzbogaconego o kontakt z innymi kulturami i systemami religijnymi, wyłoniło się ponowne wielkie zainteresowanie „wiedzą tajemną”, którą przyszli adepci woleli nazywać „okultyzmem”. Okultyzm stał się systemem magicznych i mistycznych praktyk rytualnych, mających na celu doskonalenie się jednostek. Jego adepci, grupujący się zwykle ze średnio zamożnych mieszkańców wielkich miast, lubili się odwoływać do wielowiekowych związków z pradawnymi i zapomnianymi arkanami wiedzy o naturze ludzkiej. I choć magia jak i mistyka znakomicie funkcjonowała obok i w ramach oficjalnych nurtów religijnych, to jednak dopiero w epoce Renesansu uzyskała samoświadomość i wyodrębniła się jako oddzielny nurt myślowy Europy. Potrzeba było jednak kolejnych dwustu lat, żeby myśl przyoblekła się w kształty, a „okultyzm” przyjął instytucjonalne formy, gdyż wcześniej funkcjonował raczej na zasadzie lokalny mistrz i jego uczniowie oraz loża mistrzów z sąsiednich krajów. 

Era Wodnika w 2597 - Astrologia gwiazdowa

Astrologia i Era Wodnika w 2597 

Era Wodnika – jedna z dwunastu epok astrologicznych w astronomicznym cyklu precesyjnym. Jest to epoka poprzedzająca Erę Koziorożca, a następująca po Erze Ryb. W Epoce Wodnika Punkt Barana znajdzię się w gwiazdozbiorze Wodnika, jednak patrząc na obraz nieba i przemieszczanie Punktu Barana w planetarium, jeszcze sporo czasu potrzeba, zanim rzeczywiście znajdziemy się w Erze Wodnika. Ery zmieniają się cyklicznie mniej więcej co 2150 lat średnio w wyniku przesuwania się astronomicznego Punktu Barana względem gwiazd, wskutek precesji osi obrotu Ziemi, a pełny cykl (rok platoński) trwa około 25.770 lat, prawie 26 tysięcy lat. Obecnie, w początku XXI stulecia Punkt Barana znajduje się na niebie w gwiazdozbiorze Ryb i ma całkiem sporą odległość do gwiazdozbioru Wodnika. Według astrologów ery te mają związek z duchowym rozwojem ludzkości, a Era Wodnika jest to epoka następna, która nadejdzie po zakończeniu Epoki Ryb. 

Punkt Barana ciągle w gwiazdozbiorze Ryb (2016 rok) - na zdjęciu to
przecięcie linii równika (czerwona) z linią ekliptyki (niebieska)

Termin Era Wodnika został rozpropagowany przez Ruch Nowej Ery (RNE), ang. New Age Movement (NAM), oba terminy są używane często zamiennie. W niektórych odłamach Ruchu Nowej Ery czyli 'New Age' ma charakter millenarystyczny i jest zapowiedzią Ery Wodnika, która ma być początkiem złotego wieku pełnego obfitości i wzajemnego zrozumienia. Według tych poglądów Era Wodnika będzie okresem głębokich przemian społecznych, państw bez granic, świadomości planetarnej. Era Wodnika jest symbolicznie przedstawiana w postaci młodego człowieka wylewającego wodę z dzbana na kulę ziemską, co może też oznaczać techniczną zdolność do nawodnienia całej Ziemi tak, aby była kwitnącą oazą bez pustyń. Zwolennicy kręgów wodnikowych bazują zasadniczo na astrologii ezoterycznej, zajmującej się układaniem horoskopów i badaniem wpływu, jaki ciała niebieskie wywierają na sprawy doczesne, a przejście Punktu Barana z gwiazdozbioru Ryb do gwiazdozbioru Wodnika jest łatwo wyliczalnym zjawiskiem astronomicznym, gdyż Punkt Barana czyli punkt równonocy wiosennej jest początkiem długości ekliptycznej - jednego z systemu współrzędnych do mierzenia położenia gwiazd na nieboskłonie. 

Jednym z pierwszych współczesnych ludzi, którzy wykorzystywali koncepcję Wodnika i Ery czy Epoki Wodnika w swoich pracach był Levi H. Dowling (1844–1911). Twierdził, że w 1907 za pośrednictwem Visel (Bogini Mądrości lub Świętego Oddechu) otrzymał w transie mediumicznym Wodnikową Ewangelię Jezusa Chrystusa. Nadejście Ery Wodnika zapowiadała także wielka mistyczka i natchniona pisarka Alice Bailey w dziele 'Ponowne przyjście Chrystusa' (The Reappearance of Christ). Erę Wodnika wieszczył także Paul Le Cour w książce "Era wodnika. Tajemnice Zodiaku. Niedaleka przyszłość ludzkości." Jednakże, jak się okazuje przy sprawdzeniu daty przejścia Punktu Barana do gwiazdozbioru Wodnika, czas nadejścia Nowej Ery Wodnika jest jeszcze dość odległy. 

Archanioły - posłannictwo i imiona

Posłannictwo i imiona archaniołów 

W tradycji chrześcijaństwa, w tym katolicyzmu i prawosławia, powszechnie wymieniane i czczone są imiona zaledwie trzech archaniołów: Michała (Michael), Gabriela i Rafała (Rafael). Archanioły Michael oraz Gabriel (Jibrail) są także wspominane w islamie, gdzie jednak są z powodu skrajnego monoteizmu zredukowane zaledwie do służebników Boga Absolutu. Archaniołowie czyli Główne Anioły, Władcy czy Zarządcy Niebios, są najważniejszymi Aniołami dla całej ludzkości. Mają ogromny zakres działania, który dotyczy między innymi postępu i ewolucji. Żyją w przenikającym je Boskim Świetle (Or, an-Nur) i przekazują je do otwartych ludzkich serc. Chronią ludzkość przed siłami mroku, stawiając im opór, biorąc poszczególnych ludzi pod swoje opiekuńcze skrzydła. Ponadto prowadzą ludzi, kierują nimi, przesyłając im impulsy do wielkich ogólnoświatowych zmian. O ile niektóre Anioły opiekują się jednostkami ludzkimi, Archaniołowie przewodzą całej ludzkości, są także wodzami zastępów anielskich i siłą wykonawczą boskości. W judaizmie i kabale na czele każdego ludu (narodu mającego własny język) stoi osobny Anioł Boży! Nie należy mylić aniołów i archaniołów z prawdziwą, wyższą boską Jaźnią Człowieka. 

Archanioł Michael 

Na posłannictwo pierwszego z trzech głównych znanych w kulturze chrześcijańskiej archaniołów wskazuje samo jego imię - „Michał” - wywodzące się z języka hebrajskiego (Mikha-el, Michael – dosł. „Któż jak Bóg”). Imię to stanowi bowiem zarazem zawołanie, które archanioł ten miał wypowiedzieć stając do walki z szatanem. Posłannictwem Archanioła Michała jest zatem walka o chwałę i cześć Najwyższego Boga, na czele zastępów niebieskich, którymi dowodzi on w zmaganiach ze z gruntu złymi i zdeprawowanymi duchami ciemności (Ap 12,7-9). Wcześniej już - na kartach Starego Testamentu - Archanioł Michał czy właściwie Michael pojawia się jako „Wielki Książę” oraz opiekun dzieci narodu wybranego (Dn 12,1) czyli Izraela. Tradycja chrześcijańska funkcję tę odnosi także do założonego przez Jezusa Chrystusa kościoła jezusowego, będącego nowym ludem wybranym – „nowym Izraelem” albo po prostu przedłużeniem Narodu Wybranego przez konsekrację jako rodzaj adopcji. Archanioł Michał, Mikhael czy po arabsku Mikha'il, ma również pojawić się w czasach ostatecznych jako ten, na którego głos umarli powstaną do życia na Sąd Ostateczny. 

Imię Michael (Mikhael, Mikhail) oznacza z hebrajskiego i aramejskiego "Podobnego Bogu". On jest Archaniołem, którego przyzywamy w naszej walce przeciw negatywnościom, demonom, diabłom (szedim). Pomaga odnaleźć wewnętrzne Światło Boże. Historycznie jest obrońcą zarówno Izraela, jak i kościoła chrześcijańskiego, słucha jednak modlitw jedynie w języku aramejskim lub hebrajskim, gdyż jest aniołem języka hebrajskiego i aramejskiego. Jest patronem policjantów, żołnierzy i małych dzieci, a także opiekuje się pielgrzymami i obcymi ludźmi. Archanioł Michał czy poprawniej dla inwokacji Michael (Mikhael) jest ognistym wojownikiem, Księciem Niebiańskiej Armii, która walczy w imię boskiej sprawiedliwości oraz boskiego prawa. Daje wsparcie wszystkim, którzy znajdują się w strasznym ucisku wywołanym przez bezbożne pomysły i niesprawiedliwość. Michel jest też dawcą cierpliwości i szczęścia. 

Demoniczne opętania - kryteria rozpoznawania

Kryteria rozpoznawania opętania czy udręczenia demonicznego

Człowiek opętany przez złego ducha lub demona zwykle zamyka się w sobie, staje się niedostępny dla bliskich, z wysiłkiem robi to, co musi, na nic więcej nie ma już siły. W jego towarzystwie czujemy się nieswojo, dostajemy dreszczy, jest nam nieprzyjemnie, a nawet niedobrze, czujemy niepokój lub coś oślizgłego czy obrzydliwego, więc stronimy od niego, a on/a od nas. Obcemu duchowi czy demonowi dużo łatwiej wejść do ciała żywego człowieka, niż się z niego wydostać, chociaż demony wchodzą i wychodzą kiedy chcą, a osoba może być nieświadoma swojej mrocznej przemiany. Wniknięcie złego ducha, demona (asura, dżinna) czy inaczej nawiedzenie ma miejsce najczęściej wtedy, gdy tracimy świadomość samych siebie. W taki stan wpadamy na przykład podczas omdlenia, "odpłynięcia", upojenia alkoholowego czy narkotycznego (trans narkotycznego odurzenia), nikotynowego, silnego przemęczenia, przepracowania czy emocjonalnej awantury. Sprzyja temu także stan żałoby, wywoływanie duchów czy oglądanie horrorów, czyli chwile, gdy jesteśmy otwarci na drugą stronę rzeczywistości. Opętanie przez samo wywoływanie duchów jest o wiele rzadsze jednak niźli opętani poprzez zażywanie środków odurzających o działaniu halucynogennym czy silne i szokujące awantury domowe (szały emocjonalne). 

Złośliwe komentarze, cyniczne uśmieszki, „nie na miejscu” dowcipkowanie ze świętości czy duchowości, wprowadzanie zamętu, rozgardiaszu w swoim otoczeniu – ot, powie ktoś, proza XXI wieku, kiedy świętość złym ludziom kojarzy się ze starością lub ewentualnie z obrazami świętych osób, tudzież z muzeami. Tymczasem to w XX wieku naukowo udowodniono istnienie Duszy, a nawet dokonano wiele razy naukowo pomiarów utraty wagi w momencie śmierci klinicznej, gdzie różnica kilkunastu gramów pokazuje, że jednak coś opuszcza fizyczne ciało. Przestrzeń publiczna anektowana jest przez rozmaitej maści pseudo fachowców w dziedzinie marketingu, konsumpcjonizmu, kołczingu i wszelkiego wyciskania profitów z ogłupionych mas ludzkich. Patrząc jednak na świat z perspektywy mistyki i magii, duchowości i życia duchowego oraz wartości, które je odżywiają, nie sposób pominąć demonów tego świata, który miesza szyki Boga Stwórcy i swą działalność rozszerza na co raz to nowe obszary, jak mawiał Święty Prorok Zaratusztra bowiem, ten świat jest polem walki sił ciemności (zła) przeciwko siłom światłości (dobra). 

Nie od dziś w polu zainteresowania złego jest z pewnością każda szkoła i kształcenie. Podczas nauczania w szkole i na uczelniach, ale nie tylko, mamy możliwość obserwowania zachowań uczniów oraz nauczycieli. Jest to specyficzne środowisko oraz miejsce, gdzie kształtowane są umysły młodych ludzi, a tylko nieliczni rzeczywiście stykają się ze zjawiskami takimi jak nękanie przez duchy czy samoistne zjawiska paranormalne. Jedna z obserwacji utwierdza nas w przekonaniu, że nie bez znaczenia jest chociażby to, kto sprawuje wychowawstwo i nadzór pedagogiczny w klasach szkolnych. Nie jeden raz bowiem mamy okazję się przekonać, jak bardzo trudno trafić do młodzieży, nad która pieczę sprawuje osoba żyjąca niemoralnie, w sposób rozwiązły czy zboczony, w częstych i przypadkowych związkach, gdzie płeć anie gatunek nie mają znaczenia. Klasy takie są znacznie bardziej krzykliwe i wynaturzone, agresywne i czasem wręcz przestępcze, mało zainteresowane tematyką rodziny jako pewnego rodzaju przestrzeni uporządkowanej, zobligowanej do wzajemnej odpowiedzialności, budującej swe życie na gruncie uczciwości, obowiązków i wzajemnego poszanowania. Dla przeciwwagi zaś, wychowawcy, którzy żyją w związkach wynaturzonych, którzy odeszli od swoich współmałżonków lub zostali porzuceni i wstąpili w kontrakty cywilne – tu już sprawa wygląda zdecydowanie inaczej. Zwłaszcza, jeśli osoby te znajdują swe miejsce w jakiejś dobrej religii czy grupie duchowej (ezoterycznej), słuchają nauk duchowych czy Słowa Bożego, próbują „mocować się” o łaskę Bożą, mimo świadomości, że sami dokonali wyboru, który uniemożliwia im pełną realizację prawdziwej miłości i życia rodzinnego w tym życiu. Uczniowie im powierzeni – mimo, iż wykazują wyraźny bunt i nie raz potrafią w gorzkich słowach odnieść się do tych swoich wychowawców, wykazują jednocześnie zainteresowanie rodziną oraz miłością, poszukują odpowiedzi na pytanie: jak żyć i co robić, by „ubezpieczyć się”, mieć pewność dobrego wyboru, by gorycz nie zalała ich dusz, a miłość mogła znaleźć swoje spełnienie. Często jest to także stanowisko młodych ludzi, że „lepiej nie robić nic na amen” tylko sobie furtkę zostawić, ale jest też i widoczna tęsknota za ideałem, za doskonałością, pełnią, za miłością i rodziną. Było nie było – są zasady, jest odpowiedzialność i uporządkowanie. 

Serapis Bey - Czohan Harmonii

SERAPIS BEY - Czohan Czwartego Promienia Ewolucji Dusz

Pierwszy Anioł, który osiągnął poziom Mistrza Wniebowstąpionego! Czohan (Ćoha - przywódca, mistrz, wódz) Czwartego Promienia Ewolucji Dusz emanującego Kryształowo Białym Światłem, które przejawia Boską czystość i inicjuje postęp w rozwoju duchowej świadomości. Wedle szkół ezoterycznych i hermetycznych Serapis Bey strzeże płomienia postępu w eterycznej świątyni duchowej Kheri-Heba (Cherubim) nad Luksorem w Egipcie. Potrafi natychmiast ocenić czego uczeń potrzebuje, co jest dla niego najważniejsze aby jak najszybciej osiągnąć harmonię i jedność ze Stwórcą, z Brahmanem. Zadanie mistrza Serapisa polega m.in. na oczyszczeniu energii życiowej, która była używana podczas licznych inkarnacji i przygotowanie jej na postęp w stronę światła. Prowadzi, szkoli i przygotowuje uczniów (ćelah, śishya), których rolą i misją jest energetyczne oczyszczanie planety Ziemi. Jest bardzo wymagającym Nauczycielem i Przewodnikiem Duchowym. Znawca uniwersalnego języka wszechświata - geometrii oraz prawa symetrii i harmonii. W astrologicznym Zegarze Mistrzów odpowiada za harmonię, symetrię oraz zgodność. Mistrz Serapis Bey jest pradawnym nauczycielem triady nauk ezoterycznych, szczególnie astrologii, ale także numerologii i chirologii. Jako związany z Egiptem oraz Hermetyzmem przekazywał tajemnice Znaków Zodiaku oraz ich Dekanów czyli części wynikających z Trygonów Żywiołów, zatem stosował egipskie dekanaty, 36 małych konstelacji... 

Serapis Bey i Cerber

Serapis Bey lub Serapis Soleil (Serapis Słoneczny) jest inkarnowanym aniołem Bożym, a Bey oznacza z tureckiego tyle co Wódz, Chan czy Khan, Emir lub tyle co angielskie Lord. W czasach Lemurii praktykujący w sekrecie ludzie ducha współpracowali z aniołami w służbie najwyższego światła. W tych czasach rozpoczął swoją ziemską misję przy współpracy z ludzkością Mistrz Serapis. Był wysokim kapłanem, nauczycielem Światła, Miłości i Mocy. Wielokrotnie inkarnował się w tamtym okresie, aby wznieść ludzkość w jak najszybszym czasie, wskazać najprostszą drogę do jedności z Bogiem - drogę czystości, drogę współistnienia i zażyłości z energią Matki Boskiej - Wielkiej Bogini. Matka Boska, Wielka Bogini, Maha-Śakti, jest najwyższą czystością i z nią zawsze jest najbliżej i najszybciej do celu jakim jest Niebiański Ojciec (Baba, Aba). Bogini Śakti jest bardzo blisko ludzi a równocześnie tak blisko Ojca, że nie ma krótszej drogi. Kochając Matkę Boską, Wielką Boginię, Kundalini Śakti, podążając za jej wskazówkami, za jej radami zawsze trafia się prosto do celu. Sam Serapis też powiedział "Najkrótszym odcinkiem pomiędzy punktem A i punktem B jest czystość. Nią będę!" Dlatego też wybrał drogę służenia białemu promieniu Matki Boskiej - Wielkiej Bogini. Serapis od początku jest władcą świata podziemnego, patronem przyrody i sprawcą cudownych uzdrowień, wybawicielem i bogiem sztuki lekarskiej, zapewnia też życie wieczne poprzez wniebowzięcie swoich wiernych uczniów i oddanych czcicieli. Towarzyszy mu trójgłowy pies Cerber, strażnik zaświatów, leżący u jego stóp oraz wąż, nawiązujący do egipskiego symbolu władzy – ureusza oraz Mocy Kundalini. 

Mistrz Promienia Białego Światła, członek Rady Siedmiu Czohanów Duchowej Hierarchii Mistrzów Mądrości czy Wielkiego Białego Braterstwa. Serapis jest Mistrzem Mądrości Odwiecznej, Mistrzem Wniebowziętym. Henry Steel Olcott - jeden z założycieli Towarzystwa Teozoficznego odbył intensywny trening duchowy i okultny pod kierunkiem Mistrza Serapisa Bey. Mistrzem Piątego Wielkiego Wtajemniczenia, Mistrzem Wniebowziętym czy Wniebowstąpionym, został Serapis około 400 roku p.e.ch. Teozof C.W. Leadbeater pisał, że wielu artystów tworzących dobrą sztukę opartą na prawach przyrody, znajduje się na czwartym promieniu ewolucji, promieniu harmonii i piękna, promieniu sztuki, którego Mistrz Serapis Bey jest Czohanem. Energia czwartego promienia harmonii (łac. cordia) to także światło architektury duchowej i magicznej, energia zasad i praw matematycznych, mocy piramid, świątyń Wielkiej Bogini Matki. Czohan Serapis Bey jest jedną z wielkich dusz, które w dawnych czasach przybyły na Ziemię z planety Wenus aby wspierać ludzkość w rozwoju duchowym i rozpalać w ludzkich sercach iskry boskiego płomienia, który został przygaszony przez ciemne imperia demonów z Lemurii i Atlantydy. 

Rycerze i mistrzowie Jedi a Szambala

Czy Jedizm zostanie nową religią ludzkości? 

Yoda i Jedi - Szambala i Szaolin, a Rycerze i Mistrzowie Jedi 

Słynne zdanie mędrca Yody - Wielkiego Mistrza Jedi (Dźedaj): "Znaczenia wielkość nie ma... Po wielkości mnie sądzisz? A nie powinieneś, bo moim sprzymierzeńcem jest Moc. A potężny to sprzymierzeniec. Życie ona tworzy, pozwala mu wzrastać. Moc otacza nas przenika i łączy. Świetlistymi istotami jesteśmy, a nie tą surową materią". 

Jediizm, Jediism, Jedyzm (Dżedizm, Dżedaizm) – to jeden z tzw. nowych ruchów religijnych, oparty na pojęciu Jedi (Dżedai), zaczerpniętym czy raczej rozpowszechnionym w filmie Gwiezdne Wojny. Początku ruchu związane są z deklarowaniem w spisach powszechnych (m.in. w Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii czy Nowej Zelandii) religii Jedi, co w Anglii i Walii zapewniło jej status czwartej religii w kraju. Zjawisko to znane jest jako fenomen Rycerza Jedi. Następnie powstały również oficjalnie uznane organizacje, zarejestrowane jako związki wyznaniowe. Do formalnej rejestracji ruchu jako religii dążą jego zwolennicy również w innych krajach, m.in. w Czechach. W Polsce w czasie spisu powszechnego zwolennicy Mocy Jedi także mogą wymagać wpisania w rubryce religia Jedi jako wyznania. 

Czy Jedizm będzie nową religią ludzkości? 

Czeski Urząd Statystyczny na specjalnym zebraniu w styczniu 2011 roku zatwierdził istnienie Kościoła Jedi i nadał mu unikalny kod, który wykorzystany będzie podczas wiosennego spisu powszechnego. Tym samym Jedizm (Jediism, Dżedyzm, Dżedaizm) został oficjalnie uznany jako religia i zostanie uwzględniony, podobnie jak inne wyznania i kościoły, podczas spisu powszechnego. Aktualnie na Facebooku do wyznawania wiary Jedi przyznaje się ok 15 tysięcy Czechów. Jednak najwięcej wyznawców Jedizmu jest w Wielkiej Brytanii, bo około 400 tysięcy oraz w Australii około 70 tysięcy.

Coraz więcej ludzi w Czechach wyraża chęć rejestracji jako nowej religii tzw. Jediizmu, wywodzącego się z serii filmów fantastycznych pt. „Gwiezdne Wojny”. Do końca stycznia 2011 inicjatywę poparło ponad 12 tysięcy osób, głównie fanów kosmicznej sagi George'a Lucasa. Wiara w Moc, doświadczenia z Mocą nie są nowym zjawiskiem religijnym. Wygląda to raczej na odrodzenie, renesans starodawnych wierzeń i filozofii duchowej w nowym wydaniu. Ludy azjatyckie czy afrykańskie powszechnie wierzyły w Moc, ćwiczyły Moc, a także manifestowały Moc. Idea Mocy jest powszechna w sztukach walki rodem z Japonii, Chin czy Indii, szczególnie takich jak Qiging (Chi Kung) lub Aikido. Z japońskich sztuk walki najbardziej do rozwoju świadomości Mocy na zachodzie przyczyniło się Ki Aikido wypromowane przez Mistrza Koichi Tohei (10 dan). 

Moc wśród wielu narodów i kultur ma swoje lokalne nazwy jak Ki (Japonia), Chi (Chiny), Prana (Indie), Mana (Hawaje), a reżyser Gwiezdnych Wojen wykorzystał swoją bogatą wiedzę, także na temat legendarnych Wojowników Szambali posługujących się broniami światła. Co ciekawe, treningi Wojowników Szambali propagowane są także na bazie buddyzmu, a ideał Wojownika czy Rycerza Światłości popularny jest tak w Legendach z Klasztoru Szaolin jak i pośród indyjskich praktyków nieomal magicznych sztuk walki Kalaripayat. Wszystko to poczucie istnienia Mocy scalającej wszystko, więź z Kosmosem, poczucie jedności życia i wygląda na to, że rzeczywiście tylko część z ludzi ma zdolności, aby to czuć, doświadczać i ćwiczyć idąc ku Dobru i Światłu. Pośród sztuk walki z mieczem i energią czy Mocą jedną z najlepszych dla adeptów Jedi (Dżedaj) jest na pewno Iaido - stara sztuka walki z użyciem katany, japońskiej szabli. Iaido i podobne sztuki widać na filmie "Gwiezdne wojny" w scenach walki.

Sylwester i Nowy Rok - Rytuały

Rytuały Magiczne na Sylwestra i Nowy Rok 

Istnieje sporo tradycyjnych dobrych zwyczajów, rytuałów i ceremonii na okres Sylwestra oraz Nowego Roku czy okolicznych świąt. Generalnie, to zadbaj o to, aby w dzień wigilijny Szczodrych Godów (zwykle 19, 20 lub 21 grudnia) lub Saturnaliów, w Dzień Bożego Narodzenia (Dzień Mitry, 25 grudnia), Sylwestra (31 XII), w Nowy Rok (1 stycznia) i Pierwszy Dzień Wiosny (zwykle 20 lub 21 marca) przeżyć bez kłótni czy awantur, bez stresów i napięć - bo jakie będą te dni, taki będzie po nich cały rok. Im bardziej zajadła awantura (burda, kłótnia) w owe dni, tym więcej nieszczęść na wszystkich obecnych przyciąga, zatem szybko i sprawnie wszyscy uczestnicy imprezy wyrzucają awanturującą się osobę za drzwi i więcej nie zapraszają ani na Wigilię ani na Sylwestra etc. Są to wróżebne Dni Pokoju na podstawie których przewidujemy co się będzie działo przez kolejny rok od następnego dnia. To samo może dotyczyć innych Dni Pokoju w ciągu roku celebrowanych w lokalnych zwyczajach duchowych i społecznych. Pamiętajmy, że Sylwestra, 31 grudnia to ostatni dzień Starego Roku Numerologicznego, a 1 stycznia, to pierwszy dzień Nowego Roku Numerologicznego i dzień o najniższej wibracji z daty. 

Magia Sylwestra i Nowego Roku

Dzień wróżebny zaczyna się generalnie od wschodu Słońca i obejmuje noc jaka po nim nastaje, a okresy dwugodzinne od wschodu Słońca traktujemy jak kolejne miesiące w rozważaniach. W te dni do domu pierwszy powinien wchodzić mężczyzna. Nie wpuszczaj w te dni do domu jako pierwszej kobiety - gdyż to też wróży rok pełen kłopotów, strat, dodatkowych nieprzewidywalnych wydatków, a nawet tragedii. To się tyczy również kolędników, zatem ważne, aby kolędnikiem wchodzącym do domu jako pierwszy był chłopak, a nie dziewczyna. Kiedy na Wigilię czy w Sylwestra goście schodzą się grupami (parami), zawsze z każdej grupy (lub osobno przybyłej pary) pierwszy wchodzi jeden z mężczyzn. 

Jeśli Wigilia czy Sylwester wypada w poniedziałek, nie rób w tym dniu żadnych zakupów (wydatków pieniężnych), zaopatrzenie imprezy robimy dzień wcześniej. Warto pamiętać, że czas świtu (Świtanie), od pierwszego brzasku do wschodu Słońca, jest okresem codziennym Ciszy i Spokoju (Niebiański Pokój). W Polsce jak i innych krajach, sylwestrowe bale i zabawy są stosunków "świeżej daty", jeszcze bowiem w końcu XIX wieku należały do rzadkości, a urządzano je jedynie w miastach, na miejskich rynkach, w najbogatszych domach, na dworach arystokratycznych. Sylwester od wieków był natomiast czasem wróżb i przepowiedni oraz magicznych rytuałów dla powodzenia i zmienienia losu na lepszy w nadchodzącym roku, zatem środowiska ezoteryczne powinny szczególnie dbać o magiczną i mistyczną wysoką jakość owego czasu zmiany wibracji numerologicznej roku. 

W Polsce tradycję sylwestrową zapoczątkowała staropolska szlachta, która w tę wyjątkową noc, w Wigilię Nowego Roku, urządzała wystawne przyjęcia, podczas których wznoszono noworoczne toasty i strzelano z bicza, by przegonić Stary Rok. Z kolei na wsi wieczór sylwestrowy przypominał nieco wieczór wigilijny Szczodrych Godów, tyle że podczas uroczystej wieczerzy w miarę posiadanych zasobów raczono się różnymi przysmakami. W wielu domach pieczono też całe stosy małych chlebków i bułeczek zwanych bochniaczkami lub szczodrakami, które później rozdawano kolędnikom i sąsiadom. Aby zapewnić sobie szczęście pamiętaj, aby w Sylwestra tuż po północy nakręcić zegary sprężynowe, a w działających na baterie – wymienić je na nowe. Starych problemów pozbędziesz się, jeśli spiszesz je na czerwonym papierze, a następnie spalisz w ogniu. Noworoczny płomień ognia unicestwia złe wspomnienia. Noworoczny płomień powinien unicestwić również pamiątki po niemiłych wspomnieniach i nieudanych miłościach - a spalamy takie pamiątki po niewiernej miłości jak podrzucony kosmyk włosów, niechciany bilecik albo list miłosny.