108 ciekawostek o Pitagorasie i pitagorejczykach

108 ciekawostek o Pitagorasie i pitagorejczykach 

Mistrz Pitagoras (Pythagoras, Puthagoras) z Samos (582-475 pech) pełnił wiele ról, które na pozór trudno ze sobą pogodzić. Był matematykiem, filozofem, numerologiem i astrologiem, mistrzem wiedzy hermetycznej, ale także mistykiem misteryjnej tradycji orfickiej. Największą sławę przyniosło mu wymyślenie (czy raczej tylko udowodnienie) jednego z twierdzeń matematycznych, które nazwano twierdzeniem Pitagorasa, by uhonorować jego pracę. Na jaki obraz człowieka może składać się ten „mix” zajęć – od matematyki zaczynając, na mistyce kończąc? Chociaż sam Pitagoras miał twierdzić, że charakter jego osobowości oraz życia najlepiej oddaje stwierdzenie „nic w nadmiarze; to po bliższym przyjrzeniu jego postaci okazuje się, że życie tego myśliciela jest trochę bardziej ekscentryczne, niż to, co sugerować mogłoby to – użyte przez samego Pitagorasa – stwierdzenie. 

Kyrios Pithagoras z Samos

Samos, to nie pozorne miasteczko znajdujące się na wyspie o tej samej nazwie. Znajduje się tam mnóstwo hoteli, gdyż turyści uwielbiają to cudowne miejsce. Niesamowitym jest fakt, że obok nowoczesnych pięknych hoteli znajduje się tam mnóstwo starożytnych, przesiąkniętych historią, antycznych budowli. Mimo licznych atrakcji, dziewiczych plaży, wspaniałego klimatu i cudów antycznej inżynierii, wyspa i miasto Samos zasłynęły przede wszystkim z faktu, że to tu urodził się jeden z największych matematyków, mistyków i filozofów wszech czasów – Mistrz Pitagoras. Warto zapoznać się z ciekawostkami z życia tego wielkiego człowieka, by choć trochę poczuć jego wielkość. Mistrz, po grecku Kyrios (κύριος) to wzniosły tytuł Pitagorasa jakim obdarzali go uczniowie czasem używając synomimu Archont/as (άρχοντας) pokazuje najwyższą godność duchową wśród ówczesnych orfików i pitagorejczyków. Słynne Kyrie Eleyson to inwokacja do odrodzenia czy zmartwychwstania Mistrza Pitagorasa kultywowana przez setki lat w Bractwie Pitagorejskim. 

1. Mistrz (Kyrios) Pitagoras przyszedł na świat Grecji (miejscu – „matce” europejskiej filozofii) na wyspie Samos około roku 582 p.e.ch., a jego ojcem jest Mnesarchus o wielkich zdolnościach jubilerskich. Imię Pitagoras (Puthagoras) pochodzi od tytułu kapłanów i wieszczów w świątyniach greckiego bóstwa Apollo, i całkiem możliwe, że jest to bardziej imię duchowe niźli dane przy urodzeniu jako poświęcające syna bóstwu, być może po matce, której imię Pythaïs wskazuje na funkcję kapłanki i wieszczki Apollo w świątyni na Samos.  

2. Mistrzowi Pitagorasowi nie odpowiadała jednak sytuacja polityczna w Grecji za panowania tyrana Polikratesa, szybko więc przeprowadził się od do Włoszech, na południu ówczesnej Italii. 

3. Założony przez Mistrza związek pitagorejski miał swoją siedzibę w Krotonie, w Italii, a szkoła pitagorejska powstała około 531 roku p.e.ch. Mistrz wykładał sam, ale był poza zasłoną, tak, że twarzy jego nie widziano.

4. Praca Mistrza Pitagorasa przyczyniła się nie tylko do rozwoju matematyki, ale także astronomii oraz metafizycznej Trójwiedzy (numerologia, astrologia i chirologia). 

5. Chociaż treść twierdzenia Pitagorasa była wcześniej znana w Babilonii, to jednak właśnie Pitagoras był w Europie tym, kto przeprowadził dowód tego twierdzenia. 

6. Namysł Pitagorasa nad matematyką rozwinął, poza samą matematyką i astronomią, także muzykę. Jednak najważniejszymi naukami filozoficznymi była arythmologia, astrologia i chirologia znana jako Trójwiedza, istota nauk hermetycznych odziedziczonych z tradycji orfickich misteriów. 

7. Kyrios Pitagoras jak i pitagorejczycy sądzili, że „wszystko jest liczbą” i to przy pomocy liczb próbowali tłumaczyć otaczającą ich rzeczywistość. Teoria liczb była dla pitagorejczyków podstawą teorii życia. Półmagiczny kwadrat pitagorejski wywodzący się z misteriów Isztar do dzisiaj służy pokoleniom numerologów do sprawdzania potencjałów rozwojowych Imion ludzi i bytów duchowych z jakimi się komunikują media. 

8. Pitagorejczycy byli wyznawcami szkoły filozoficzno-religijnej założonej przez Pitagorasa i kontynuatorami hermetycznych misteriów orfickich. Ich pracami inspirował się między innymi Platon, który jednak potem zboczył na poboczną filozoficzną drogę.

9. Mistrz Pitagoras przejawiał talent do nauk już jako dziecko, co miało być powodem odesłania go z domu do miejsc, które mogły zapewnić temu przyszłemu myślicielowi odpowiednią edukację.

10. Kyrios Pitagoras miał rodzeństwo – dwóch starszych braci, Eunostosa i Tyrrenosa. Rodzice lub jedno z rodziców miało pochodzic z Sydonu w Libanie, dawnej Fenicji. 

11. Mistrz Pitagoras był wyrazistym ascetycznym wegetarianinem, ale nie był fanatykiem wege. Cechowała go ogromna niechęć do zabijania wszelkich istot żywych. Niechęć ta miała być tak silna, że Mistrz Pitagoras nie tylko nie spożywał zwierząt, ale też trzymał się z daleka od myśliwych i kucharzy. Kyrios Pitagoras był wegetarianinem, co było niezwykłe w czasach, gdy prawie wszyscy ubóstwiali jeść mięso, jako że ludzie dzicy i zezwierzęceni lubią mięso. Zgodnie z poglądami pitagorejczyków mięso zatruwa nasze ciała zanieczyszczeniami fizycznymi, ale także zatruwa dusze i powoduje stłumienie ducha (nous) i duszy (psyche). Zdarzało się jednak ponoć Pitagorasowi jeść mięso w wyjątkowych, rzadkich chwilach, jak religijne ofiary czy wyjątkowe uroczystości. Jagnięcina była według Mistrza Pitagorasa zakazanym mięsem, nie wolno jej spożywać, ze względu na świętość tego mięsa używanego w misteriach ofiarnych. 

12. Mistrza Pitagorasa fascynował Egipt i nauka egipskich kapłanów, hermetyczne tradycje Thota/Hermesa oraz mistyczno-magiczne bóstwa egipskie. 

13. Myślicielowi i mistykowi Pitagorasowi nie były obce trudne warunki życia. Przeciwnie, surowe warunki cieszyły go tak, że przysposobił jedną z grot na obrzeżach miasta do nauczania i spędzał tam godziny na debatach z przyjaciółmi oraz starszymi uczniami. 

14. Mistrz Pitagoras nie znosił tyranii ani despotyzmu, jako sposobu rządzenia, dlatego też opuścił grecką wyspę Samos rządzoną przez okrutnego tyrana Polikratesa, ledwie uchodząc z życiem. Polikrates rozpoczął swoje tyraniczne panowanie około 540/539 p.e.ch., a Pitagoras opuścił Samos u początku jego rządów, mając lat ponad czterdzieści, zatem musiał się urodzić przed rokiem 580, co z dodawania faktów jest całkiem oczywiste. 

15. Generalnie podróże nie były Mistrzowi Pitagorasowi jako myślicielowi i mistykowi obce – udał się on do Egiptu, a także pobierał ponoć nauki u Arabów, Chaldejczyków i Hebrajczyków.

16. Przebywając w Egipcie Kyrios Pitagoras dostąpił łaski egipskich kapłanów i mógł aktywie uczestniczyć w odprawianych przez nich rytuałach hermetycznych, chociaż ich religia nie była wówczas już ponoć nazbyt zgodna z religią misteryjną Mistrza Pitagorasa. 

17. Największą część swojej mądrości Kyrios Pitagoras zdobył dzięki podróżom i wędrówkom, w tym do Egiptu, Babilonu, Libanu, Persji oraz Indii. 

18. Kyrios Pitagoras interesował się naukami zbliżonymi do psychologii zawartymi w ówczesnym hermetyzmie. Zaprzyjaźnianie się z nim było długotrwałym procesem, bo myśliciel ten chciał poznać naturę człowieka, z którym się przyjaźni. 

19. Poglądy Mistrza Pitagorasa stały w opozycji do poglądów niektórych żyjących w czasach tego filozofa Greków, ale wielu mędrców sprzyjało działalności Pitagorasa. Heliocentryczne idee budowy Układu Słonecznego rozwijał między innymi astronom i astrolog Arystarch (310-230 p.e.ch.) także pochodzący z Samos, ten sam który na podstawie nauk orficko-pitagorejskich uparcie twierdził, że Ziemia krąży wokół Słońca i obraca się wokół własnej osi, a wszystkie pozostałe planety także krążą po orbitach wokół Słońca, tylko Księżyc krąży wokół Ziemi. Wówczas jednak była to wiedza tajemna, ściśle ezoteryczna, wiedza dla wtajemniczonych w hermetyzm (i mało popularna). 

20. Niektórym z członków pitagorejskiej grupy filozoficzno-religijnej Kyrios Pitagoras wydawał się jakiegoś rodzaju mesjaszem czy boską inkarnacją hermetyczną. Czczono go jak na boskie wcielenie Mistrza przystało i przejawiano do niego wręcz religijny oraz wielbiący stosunek, także ze względu na proroctwo astrologiczne jakie matka kapłanka (astromagia) otrzymała od wieszczki i najstarszej kapłanki w świątynii Apollo kiedy była z małym jeszcze Pitagorasem w ostatnich dniach ciąży. Jest to normą w prawdziwych tradycjach duchowych i ezoterycznych, także w Indii (misteryjny i hermetyczny kult Guru). Podobnież astrologicznych siedem planet było ustawionych blisko siebie na niebie... 

21. Ponoć odmienny od większości Mistrz Pitagoras tak samo często jak podziw, budził wśród zwykłych ludzi i drobnych polityków zazdrość, w tym zazdrość o posłuch i podziw. 

22. Chociaż Pitagoras przeciwny był tyranii, sam o tyranię (w ramach grupy pitagorejskiej) był oskarżany, ale jedynie przez płatnych zdrajców Bractwa Pitagorejskiego. Pitagorejczycy radzili zajrzeć w numerologiczne portrety i horoskopy oszczerców oskarżających Mistrza Duchowego, aby rozpoznać z jakich powodów kłamstwa szerzą, zobaczyć jak bardzo złymi i demonicznymi, tytanicznymi są inkarnacjami (zaćmieniowi, arymaniczni, a także silnie algoliczni, z bardzo źle aspektowanym Saturnem, zgaszonym Merkurym etc). 

23. Siedzibę szkoły Mistrza Pitagorasa podpalono i bestialsko zniszczono rzekomo z obawy przed politycznymi ambicjami tego myśliciela (w ramach takiej ówczesnej konserwatywnej prawicy dziś zwanej faszystowsko-nazistowską). 

24. Kyrios Pitagoras najprawdopodobniej żył dość długo. Jedne ze źródeł historycznych podają, że żył lat ponad 80 czy około 82 lata (pełny cykl numerologiczy to 81 lat w trzech fazach po 27 lat), inne natomiast, że osiągnął nawet wiek ponad stu lat czyli ponad trzy cykle saturniczne, około 104 lub nawet 107/108 lat. 

25. Kyrios Pitagoras nie dzielił się chętnie boską mądrością – część jego nauk przeznaczona była tylko dla „wtajemniczonych”, dla inicjowanych uczniów duchowych misteriów. Wiedza i rozwój duchowy musiały iść w parze, żeby nie produkować szkodliwych czarnoksiężców i pomyleńców z ich zgubnymi "własnymi ścieżkami". 

26. Kyrios Pitagoras sądził, że przesyt i rozrzutność mogą być przyczyną upadku państw, których obywatele zachowują się w ten sposób. 

27. Mistrzowi Pitagorasowi nie obce było podróżowanie nie tylko po wiedzę, ale też w celu odbywania mistycznych rytuałów hermetycznych i magicznych. Jednej z takich praktyk poddał się ponoć w Krotonie, we Włoszech, gdzie zapoznał się lokalną magią etruską i italską. 

28. Nauczał tak chłopców jak i kobiety, a także chętnie uczył ludzi młodych, co nie było wtedy powszechne. Nauki jawne odbywały się publicznie w formie wykładów, na których bywało do dwóch tysięcy uczniów mężczyzn i kobiet. 

29. Słuchacze jego wykładów byli objęci „nakazem milczenia” nie mogąc mówić o tym, co usłyszeli, szczególnie przez pierwsze pięć lat, dzisiaj zwane okresem studiów uniwersyteckich. Wprowadził tytuły magistra oraz doktora wiedzy ezoterycznej (hermetycznej). Magister musiał pięć lat studiów odbyć, zdać egzaminy i przejść próby misteryjne. Doktor musiał dodatkowe studia siedmioletnie odbyć, co razem dawało 12 lat solidnej nauki. 

30. Nauki Mistrza Pitagorasa były tak popularne wśród pań, że powstało całe osobne zgromadzenie kobiet, które uczestniczyło w wykładach tego myśliciela oraz praktykach misteryjnych, głównie związanych z Potrójną Boginią Magii znaną jako Hekate Thea.

31. Według niektórych Mistrza Pitagorasa można nazwać „pierwszym matematykiem”. Mistrz Pitagoras zalecał swoim uczniom zadawanie sobie codziennie wieczorem pytań: Jaki błąd popełniłem? Co zdziałałem? Jakiego obowiązku zaniedbałem? Są to dobrze znane wschodnie praktyki analizowania i oczyszczania sumienia. 

32. Nie zachowały się żadne obszerne dokumenty napisane przez samego Mistrza Pitagorasa, który miał zwyczaj wykładać z głowy przez wiele godzin, bez pomocy notatek czy zapisków. Nazywany był Źródłem Wiedzy, a to czego uczył wymagał aby uczniowie solidnie zapamiętali, przemyśleli i się dobrze nauczyli. 

33. Wizyta w Egipcie nakłoniła Mistrza Pitagorasa do stylu życia sprzecznego z karczmianymi zwyczajami imprezowymi pijackimi Greków. Myśliciel ten cenił umiar i czystość, zwykli Grecy zazwyczaj przeciwnie. 

34. Kiedy król Persji podbił Egipt Mistrza Pitagorasa porwano, i – co jednych może dziwić, inni uznają to za oczywistość – wykształcono i wtajemniczono w perskie rytuały. 

35. To Babilończycy pozwolili wspiąć się Mistrzowi Pitagorasowi na „szczyty wiedzy matematycznej”, chociaż ich pismo klinowe i sześćdziesiątkowy system liczenia wcale nie jest łatwy do użytkowania. 

36. Szkoła Mistrza Pitagorasa nosiła nazwę „Półokrąg”, gdyż nauczał w obiekcie o kształcie amfiteatru. 

37. Filozofowie, którzy uczyli się w szkole tajemnej Mistrza Pitagorasa nazywani byli mathematikoi, a pośród przedmiotów obowiązkowych była solidnie nauczana logika - podstawa mistyki i hermetyzmu czyli ezoteryki. 

38. Matematycy pitagorejscy wiedli życie przypominające sposób życia zakonników – nie posiadali oni prywatnej własności, byli wegetarianami i prowadzili iście spartański styl życia. 

39. Filozofia jako umiłowanie nauki, wiedzy i mądrości oraz kult miesteryjny, przynosiła pitagorejczykom nie tylko mądrość, ale także duchowe oczyszczenie. 

40. Matematyka związana była w oczach pitagorejczyków z mistyką, szczególnie arytmetyka i arythmologia czyli dzisiejsza numerologia orficko-pitagorejska zwana także chaldejsko-aramejską. 

41. Nic nie było dla pitagorejczyków tak istotne, jak zachowanie wielkiej lojalności wobec grupy i nie wywlekanie nauk Mistrza Pitagorasa poza obręb szkoły. Nauki ezoteryczne są bowiem dla dobrych uczniów Mistrza Wcielonego, a nie dla profanów, niewtajemniczonych. 

42. Nauki Mistrza Pitagorasa mogli poznawać także ludzie „z zewnątrz” szkoły – mieszkali oni w domach, prowadzili lżejszy tryb życia i nazywani byli akousmatics (akuzmatycy). Dla akousmatics (uczniów spoza szkoły) dostępne były tylko wykłady dzienne. 

43. Mistrz Pitagoras wprowadził termin "filozofia" (tzn. umiłowanie mądrości) dla zaznaczenia, że mądrość jest rzeczą boską, a człowiekowi dostępne jest jedynie jej umiłowanie, zaś Mądrym można nazwać tylko Boga (Theos). Pitagorejczycy pierwsi używali terminów: "filozofia" (na oznaczenie wszelkiej działalności naukowej) i "matematyka" (na oznaczenie tych dziedzin, które uprawiane były w sposób dedukcyjny) - Tales. To, co dziś zaliczamy do matematyki, nazywane było wtedy (i później, aż do XIX wieku) "geometrią". Pitagorejczycy numerologię nazywali arythmologią, a astrologię astrozofią lub astromagią, pilnie uczyli się także chirologii (cheiromanteia). 

44. Chociaż pitagorejczycy zajmowali się w dużej mierze naukami ścisłymi i hermetycznymi, nieobce były im dyskusje polityczne i społeczne. Przed Pitagorasem nie było filozofów, bo Pitagoras pierwszy użył tego słowa! 

45. Jeden z członków Bractwa Pitagorasa został ponoć utopiony za złamanie obowiązujących w szkole „ślubów milczenia” oraz sprzedawanie i udostępnianie tajemnic wiedzy osobom niepowołanym. Praktyką duchową u Mistrza Pitagorasa były czasowe i okresowe śluby milczenia, które wprowadził wobec wszystkich najbliższych chcących mu towarzyszyć uczniów oraz bliskich. Uczniowie musieli w jego towarzystwie milczeć przez pięć lat celem wyciszenia umysłu i nauki skupienia, zatem nie zadawano pytań w czasie innym niż dozwolonym po wysłuchanych lekcjach i dotyczącym wyłącznie nauki ezoterycznej. 

46. Co prawda szkoła Mistrza Pitagorasa niosła w sobie potencjał dla wielu odkryć matematycznych, to istniało duże prawdopodobieństwo, że odkrycia te zostaną dosłownie pogrzebane wraz ze szkołą. „Śluby milczenia” nie czyniły wiedzy Mistrza Pitagorasa ogólnodostępną, ale nauka szła w kierunku poznania hermetycznego.

47. Kyrios Pitagoras w pieczarze poza miastem nie tylko nauczał, ale także żył przez jakiś czas w ascezie mistycznej. Nauki dzielono na przynajmniej pięć poziomów, egzoteryczne (zewnętrzne), mezoteryczne (półezoteryczne), ezoteryczne, hermetyczne, a także mistyczno-magiczne. Mystikos (mistyk) lub Myst to w tradycji orficko-pitagorejskiej "Inicjowany", "Wtajemniczony", "Tajemny". Kto nie jest mistykiem, nie jest wtajemniczonym, a kto nie jest wtajemniczonym czyli inicjowanym w tradycji hermetycznej, w nurcie misteryjnym, ten nie jest mistykiem, to oczywiste na podstawie znaczeń słów. 

48. Pitagorejczycy zafascynowani byli samym tylko myśleniem nad matematyką, niekoniecznie działaniem. Ten więc, kto postrzega szkołę pitagorejską jako pewnego rodzaju „centrum produkcji” coraz to nowych matematycznych twierdzeń czy wzorów, jest w żałosnym błędzie i powinien pamiętać, że Mikołaj Kopernik, Galileusz, Johanes Kepler czy Isaak Newton to byli przede wszystkim wielcy Astrolodzy. 

49. Mistrz Pitagoras nauczał, że liczby mają osobowość – męską lub żeńską a także piękną lub brzydką. Liczby nieparzyste są męskie, a liczby parzyste są żeńskie, jak w filozofii Yang-Yin w Azji. Przypomnijmy, że z tradycji orficko-pitagorejskiej starożytności bardzo antycznej wychodzą liczby węzłowe czyli liczby pierwsze,  w tym te początkowe {1,2,3,5,7,11,13,17}, które były używane do interpretacji granicznych odległości aspektów astrologicznych. 

50. Liczba 10 uważana była przez Mistrza Pitagorasa i tradycję orficko-pitagorejską za liczbę najlepszą, wibrację doskonale stworzonego i wyemanowane świata, który jednak może takim pozostać lub upaść. Zawierała w sobie 1 i 0, czyli symbol tak początku, jak i końca, liczbę o wibracji czasem Jedynki, a czasem Dziesiątki, z możliwością anihilowania, upadku, wyzerowania, unicestwienia. 

51. Mistrz Pitagoras był pierwszym w Grecji i Rzymie, który udowodnił i rozpowszechnił wiedzę naukową, że gwiazda wieczorna i gwiazda poranna to ta sama planeta Wenus, chociaż popularne były wówczas przekonania, że to dwa różne obiekty pojawiające się naprzemiennie na niebie. Astrologia jednakże przypisuje inne znaczenie Wenus porannej (idzie przed Słońcem), a inne Wenus wieczornej (idzie po Słońcu), o czym w astrologii podczas interpretacji Horoskopów należy zawsze pamiętać. 

52. Metafizyczna wizja kosmosu, jaką podzielali pitagorejczycy była dość skomplikowana. Ziemia, centralnie położona względem Księżyca, w ich ocenie otoczona była jedną z pięciu foremnych figur żywiołów, która z kolei otoczona jest przez krystaliczną sferę itd. To taka mistyczna filozofia harmonii sfer związana z pięcioma jasnymi planetami, Merkurym, Wenus, Marsem, Jowiszem i Saturnem. Planety, przyczepione do tych krystalicznych sfer, miały, obracając się, wytwarzać przyjemne, harmonijne wibracje. Wibracje te nazywano „harmonią sfer”. Harmonii sfer większość osób nie słyszy, bo przyzwyczajona jest do tego dźwięku od urodzenia. Zdaniem pitagorejczyków jednak sam Mistrz Pitagoras był w tym wypadku wyjątkiem i mógł harmonię sfer usłyszeć (w Jodze to Nada). 

53. Pitagorejczycy, badając figury podobne, umożliwili wykonywanie rysunków w skali, planów i map (a najprawdopodobniej nie istniały one w kulturach narodów pozaeuropejskich), czemu zawdzięczamy późniejsze wielkie odkrycia geograficzne, rewolucję przemysłową i wiele innych osiągnięć. Podobieństwo jest jednym z najbardziej intuicyjnych pojęć matematycznych, a Mistrz Pitagoras przyczynił się do postępu cywilizacji. 

54. Mistrz Pitagoras w poprzednich życiach był synem Hermesa Trismegistosa, walczył w wojnie trojańskiej, był rybakiem, a uczniowie wspominali o jego ponownym wcieleniu. W młodości swojego wcielenia jako Kyrios Pitagoras był utalentowanym pięściarzem i zapaśnikiem, zdobywał laury olimpijskie, wygrywając wszystkie walki. Mamy starą misteryjną legendę mistyczną, Ojciec jest Bogiem Hermesem, a wcielenie jest Synem Bożym, Pitagorasem. 

Pięć Brył Żywiołów - Pięć Elementów w Gematrii Pitagorasa i Theano

55. Mistrz Pitagoras rozważał koncepcję wędrówki dusz, kolejnych wcieleń oraz powrotu ze świata zmarłych jako Psychopompos, Zmartwychwstaniec. Fascynowało go także oddziaływanie na siebie przeciwieństw. 

56. Trudno określić, czy Kyrios Pitagoras był w większej mierze kimś na kształt naukowca, czy raczej bardziej przypominał mistyka, a jeśli był mistykiem, to bardzo naukowym, pokazując jak kultywować nauki matematyczne i metafizyczne. Pitagorejczycy nie rozdzielali wiedzy ściśle naukowej od metafizycznej i duchowej. 

57. Pitagorejczycy uważali mózg za siedzibę duszy, a w misteriach najpewniej wyznawano przekonanie o trzech pierwiastkach duszy boskiej zasiedlającej trzy miejsca w ciele, w głowie, w sercu i pod pępkiem lub nauki o trzech duszach, a to z powodu astrozoficznego podejścia badającego trygony żywiołów i troistości planet. 

58. Praktykom mistycznym Mistrz Pitagoras nie tylko poddawał się, podróżując, ale też organizował on tego rodzaju obrzędy w swojej szkole, a sami pitagorejczycy zlecali sobie wzajemnie „sekretne okultystyczne praktyki”. 

59. Kyrios Pitagoras był prekursorem używania takich terminów jak filozofia, czy matematyka. Filozofią nazywał wszelką działalność naukową, natomiast matematyką było nazywane wszystko to, co wymagało dedukcji. Kiedyś termin matematyka był równoznaczny z terminem geometria – te dwa terminy zostały rozdzielone dopiero w dziewiętnastym wieku. Greckie słowo gematria na oznaczenie wszelkich działań matematycznych i numerologicznych było w powszechnym użyciu, podczas gdy geometria była używana w kontekście pomiaru powierzchni gruntów. 

60. Ponoć śmierć Mistrza Pitagorasa spowodowana została odrzuceniem kandydatury jednego z chętnych do uczenia się w jego szkole – bogacza Kylona z Krotonu. Mistrza Pitagorasa w wyniku tej odmowy miano stracić, zabić, jednak wierni uczniowie za cenę życia wielu z nich uratowali rannego Mistrza Pitagorasa i długi czas pozostawał on i nauczał w ukryciu. Astrologia hermetyczna zwana w tamtych czasach bardziej astrozofią lub astromagią wyklucza niektóre typy ludzkie odmawiając przyjmowania ich do grona uczniów misteriów hermetycznych z uwagi na dewiacyjnie złe skłonności. 

61. Pitagorejczycy byli niejednokrotnie prześladowani, głównie przez zwolenników pederastycznych zboczeń zaspokajanych na młodych chłopcach, co współcześnie zwane jest efebofilią oraz pedofilią, zależnie od wieku gwałconych sodmicznie chłopców. Prześladowania na większą skalę rozpoczęły się w 460 roku p.e.ch., kiedy też nasiliły się kultywacje dewiacyjnych zboczeń sodomicznych i pederastycznych w Grecji wchodzącej w fazę schyłkowej dekadencji i upadku imperium. 

62. Nie wiadomo dokładnie, gdzie i kiedy zmarł Mistrz Pitagoras, jednak najczęściej podaje się Metapontium. Tam Pithagoras był ukrywany przez swoich najwierniejszych uczniów po ataku na jego szkołę w Krotonie. 

63. Po śmierci Mistrza Pitagorasa szkoła pitagorejska nie zakończyła od razu swojej działalności. Wręcz przeciwnie – szkołę rozszerzono, a pitagorejczycy podzieli się na kilka frakcji, w tym bardziej matematycznych i bardziej hermetycznych. 

64. Podczas prześladowań w Krotonie zginęło około 60 pitagorejczyków, część ratując Mistrza przed śmiercią z rąk zwyrodniałych oprawców. 

65. Pitagorejczycy ratowali się uciekając, między innymi do Teb. W intencji ukrywania się i przetrwania składano uroczyste ofiary w nurcie misteriów orfickich, podobnie jak za odkrycia. Niektóre źródła donoszą, że Mistrz Pitagoras ofiarował dla bogów nieba aż sto wołów, gdy odkrył nowe własności trójkąta prostokątnego, a był to w tamtych czasach niezwykły wyraz wdzięczności. 

66. Pitagorejskie zgromadzenie hermetyczne związane było z pradawnym orfizmem (orfiką) – nurtem misteryjno-religijnym rozpowszechnionym w Grecji i krajach przyległych przynajmniej od końca XIV wieku p.e.ch., czyli od czasów Mistrza Orfeusza i Eurydyki. Orficy przestrzegali przed kryzysem moralności i pracowali na rzecz poprawy obyczajów, szczególnie przestrzegając przed zdegenerowaną formą kultu dionizyjskiego i jego orgiami seksualno-pijackimi. 

67. Religijno-misteryjna funkcja związku pitagorejskiego miała polegać na nakierowaniu „wierzących” na nową, lepszą drogę życia, a wiele z jego rytuałów i nauk duchowych przejął późniejszy rzymski Mitraizm (gr. Μιθρισμός, Mithrismos), z "krukami" (gr. κοράκια, korakia) jako pierwszym poziomem wtajemniczenia misteryjnego. 

68. Ogólnie rzecz ujmując, pitagorejczycy zainteresowani byli poszukiwaniem „natury rzeczywistości”, a temu głównemu zainteresowaniu podporządkowane były matematyka, astronomia czy filozofia.

69. W ramach struktury Szkoły pitagorejskiej (gr. Πυθαγόρειο σχολείο, Pithagoreio scholeio) wyznaczyć można było badaczy, zajmujących się problemami rozwijającej się wówczas powoli nauki oraz akusmatyków – tych, którzy w pamięci przechowywali głównie dogmaty religijno-etyczne. 

70. Pitagorejczycy nie tylko debatowali o polityce, ale także byli w politykę czynnie zaangażowani, popierając okazjonalnie konkretne postępowe osoby i ugrupowania.

71. W szkole pitagorejskiej praktyczny wymiar zajmowania się polityką dochodził do tego stopnia, że szkoła ta otwarta była na praktyczne kształcenie potencjalnych władców, takich ludzi, którzy posiadali Królewski Horoskop czyli zesłanych przez Niebo i Gwiazdy. Przy okazji można wspomnieć, że dobre imię dla ogólnego rozwoju człowieka powinno składać się przynajmniej z trzech sylab, a jeśli mamy pierwsze imię krótsze, jedno lub dwusylabowe, należy je uzupełnić drugim imieniem, i używać obu. Dobre imię posiada także przynajmniej siedem liter tak, że każda litera odpowiada wibracyjnie innej planecie. 

72. Większość pierwszych politycznych reformatorów w Grecji od VI wieku p.e.ch., pobierała nauki w związku pitagorejskim lub była z pitagorejczykami związana. Żywienie prowegetariańskie i zaprzestanie pederastycznych zboczeń sodomicznych było wówczas uważane za postępowe i reformatorskie w polityce. 

73. W Krotonie ostoi konserwatyzmu i wszelkich dewiacji, w tym pederastii sodomicznej, powstała nawet pitagorejska opozycja, mająca na celu hamować polityczne „zapędy” pitagorejczyków. 

74. Promowanie publicznie i na masową skalę idei nieśmiertelnej duszy a także koncepcji „wędrówki dusz”, charakterystyczne dla Mistrza Pitagorasa, także było dla Greków czymś nowym. Orficy kultywowali takie wierzenia raczej w zakamarkach świątyń hermetycznych, tylko dla wybranej elity społecznej o wysokiej moralności i zdrowej etyce, odpowiednich chirologicznych znakach na dłoniach i dobrych Horoskopach. Sprawdzanie czy osoba wchodząca na spotkanie dla wtajemniczonych Mystów, mistyków, posiada na dłoniach znaczki chirologicznie potwierdzające prawo do wejścia przeszło do legendy, ale chiromanci pewnie wiedzą, że jeden z takich znaczków to pięć krótkich linii zbiegających się w środku, często ledwie widocznych, w odpowiednim miejscu dłoni, co jest znakiem pentagramu, pięciu promieni gwiazdy (*). 

75. Koncepcje nieśmiertelności (życia wiecznego duszy) i wędrówka dusz były jednymi z najbardziej znanych w tamtych czasach pitagorejskich twierdzeń, gdyż więcej informacji o naukach orficko-pitagorejskich nie przenikała do szerszej publiki z powodu „ślubów milczenia” pitagorejczyków. 

76. Mniej czy bardziej otwarte wykłady Mistrza Pitagorasa gromadziły tysiące odbiorców, którzy wybudowali mu coś na kształt audytorium czy amfiteatru w półokręgu, by mieć jakieś stałe, bezpieczne miejsce spotkań.

77. Mistrz Pitagoras postrzegany był przez konserwę polityczną i upadkowe zepsucie moralne jako niebezpieczna osoba, bo zaszczepiał w miastach, do których podróżował „ducha wolności”, silnie wpływając na panujące w tych miastach nastroje polityczne. Wygląda na to, że Horoskop Pitagorasa był mocno wodnikowy. 

78. Myśliciel ten miał też na swój sposób godzić zwaśnione miasta czy poróżnionych władców, bo przybywając po nauki do Mistrza Pitagorasa przedstawiciele czy władcy tych miast musieli blisko siebie przebywać, w konsekwencji czego często się godzili, zaprzyjaźniali i spokrewniali swoje rody biorąc córki lub siostry konfratrów za żony dla siebie lub swoich synów. 

79. Chociaż Mistrz Pitagoras wprost stwierdzał, że „z państw należy wypędzać bunt”, sam był raczej prowokatorem, tym, kto bunt nie tłumi, a wznieca, jednak bunt przeciwko tytanicznej tyranii uznaje się za słuszny. 

80. Niektórzy ze starożytnych darzyli Mistrza Pitagorasa takim podziwem i kultem, że utrzymywali, iż słowa Mistrza Pitagorasa potrafią zatrzymać przy nim nawet niektóre zwierzęta, przystające, bo zaciekawione słowami filozofa. Mistrz Pitagoras w oczach niektórych przyjął rolę kogoś na kształt „zaklinacza zwierząt”. 

81. Ulubioną figurą geometryczną Pitagorejczyków i samego Pitagorasa jest pentagram, który nazwano nawet gwiazdą pitagorejską. Figura ta fascynowała Mistrza Pitagorasa, gdyż jest to jednocześnie pięciokąt, pięciokąt gwiaździsty, można go opisać w koło i przeprowadzać na nim dziesiątki matematycznych rozważań. Pentagram używany jest także do wielu rozważań numerologicznych w arythmologii pitagorejskiej, także do rozważań magicznych. 

82. Jedna z mistycznych opowieści głosi, że Mistrz Pitagoras w niewielkim czasie oswoił napadającą na miasto, agresywną niedźwiedzicę, częstując ją plackiem i orzechami. Mistrzowi Pitagorasowi dobrze działał dar czy też zdolność mówienia „językiem zwierząt”. 

83. Mistrz Pitagoras uznany został za godnego stania się wysłannikiem bogów nieba. Mistrz był bardzo skromny, ale uczniowie nazywali go duchowym przywódcą i mistrzem duchowym. On i jego wysłannicy uznawali świętość liczb, a matematyka w jego wykonaniu nie była dla niego zwykłą nauką, lecz bardziej misterium hermetycznym. 

84. Mistrz Pitagoras manifestował wiele cudów, w tym potrafił wpływać choćby na powodzenie połowów ryb, co później naśladowali jego uczniowie i sympatycy, chociażby Jezus z Betlejem. Inna z opowieści głosi, że Mistrz Pitagoras odezwał się do rzeki, którą podróżował wraz z przyjaciółmi, a rzeka odpowiedziała mu ludzkim głosem. Mistrz Pitagoras wyleczył tysiące ludzi w czasie epidemii oraz wywoływał i zatrzymywał katastrofy naturalne.

85. Kyrios Pitagoras jest autorem wielu dziś aktualnych i często powtarzanych cytatów, niektóre z nich to: „Milcz, albo powiedz coś takiego, co jest lepszym od milczenia.”, albo: „Tak postępuj z przyjaciółmi, aby nie stali się nieprzyjaciółmi, a z nieprzyjaciółmi tak, żeby jak najprędzej stali się tobie przyjaciółmi.”. Ważnym przesłaniem Mistrza Pitagorasa dla naszego zachodniego społeczeństwa może być to: „Do państw wchodzi najpierw zniewieściałość, potem przesyt, potem pycha i wreszcie zguba.” 

86. Kyrios Pitagoras założył we Włoszech, w mieście Kroton swoją szkołę pitagorejską (około 531 p.e.ch.). W szkole tej próbowano rozwiązać wiele problemów matematycznych i stawiano sobie przeróżne pytania. Niektóre z nich to: kwadratura koła, podwojenie sześcianu, czy trysekcja kąta. 

87. Mistrz Pitagoras jako uczeń Świątyni Asklepiosa był w posiadaniu inkantacji, które uśmierzały cierpienia duszy i ciała, które kultywowało Bractwo Pitagorejskie. 

88. Słyszenie „harmonii sfer” miało czynić z Mistrza Pitagorasa pewnego rodzaju „eksperta” od harmonizowania świata. 

89. Mistrz Pitagoras był dla wielu Greków tym, kto posiadł „ponadludzką wiedzę”. Trójwiedza uważana jest za Koronę wiedzy, a także za Królewską wiedzę. Astrologia jest Królową Nauka! 

90. Mistrz Pitagoras jako Myśliciel i Filozof był niezwykle wyczulony na otaczający go świat i niewiele mogło umknąć jego uwadze. Szkoła pitagorejska używa nazwy "Myślokształty" (gr. Μορφές σκέψης, Morfes skepsis) wprowadzone przez samego Mistrza Pitagorasa i Theano, operuje także pojęciem Egregora. 

91. Trudno było powiedzieć o Mistrzu Pitagorasie, że jest „wzrokowcem” czy „słuchowcem” – gdyż posiadał zdolności widzenia, słyszenia i pojmowania przy pomocy wzroku i słuchu, w tak samo dobry sposób, a do tego był wizjonerem używającym Oka Bogów, które współcześnie zwiemy Trzecim Okiem. 

92. Mistrz Pitagoras twierdził, że cokolwiek w życiu wybieramy, warto być w tym wyborze konsekwentnym. Jego zdaniem niełatwo iść przez życie kilkoma drogami jednocześnie, chociaż w mistyce jest to możliwe. 

93. Milczenie uważał Mistrz Pitagoras za cenniejsze od mowy, twierdząc, że to co chcemy powiedzieć musi być czymś niezwykle istotnym, jeśli decydujemy się dla wypowiedzenia danego zdania przerwać Ciszę. Pitagorejczycy praktykowali odosabnianie się na medytacje i kontemplacje w miejsca ciche i spokojne aby kultywować tam jak najgłębsze wsłuchiwanie się w Dźwięki Ciszy, aby kultywować Wsłuchiwanie się w Ciszę Kosmosu. 

94. Mistrz Pitagoras był zwolennikiem godzenia się z nieprzyjaciółmi najszybciej jak to możliwe, oczywiście, o ile to wogóle możliwe. Jak wiemy, miał trochę wysoko postawionych i zboczonych sodomicznie czy pederastycznie nieprzyjaciół, którzy raczej woleli go zabić niż się z nim pojednać i pogodzić. 

95. Mistrz Pitagoras sądził, że to najkrótsze i najbardziej jednoznaczne wypowiedzi (choćby „tak” i „nie”) wymagają od wypowiadającego największego zastanowienia.

96. Trudno powiedzieć, co z pitagorejskiej wiedzy zawdzięczamy samemu Mistrzowi Pitagorasowi, a co jego uczniom. Uczniowie swoje opracowania oparte na wykładach Mistrza podpisywali jego Imieniem. 

97. W związku z tym, że trudno rozdzielić wpływy Mistrza Pitagorasa od wpływów i dokonań jego uczniów, nie mówi się zwykle w kontekście tego nurtu o dokonaniach Pitagorasa i uczniów oddzielnie, ale o ogólnej wiedzy, którą zawdzięczamy pitagoreizmowi, tradycji orficko-pitagorejskiej. 

98. Sam Mistrz Pitagoras był bardzo skromny (a także skromność cenił) sądząc, że do stania się ideałem można nieustannie dążyć, nigdy jednak nie jesteśmy w stanie w pełni tego ideału osiągnąć.

99. Mistrz Pitagoras sądził, że muzyka ma ogromny wpływ na nasz nastrój i może motywować ludzi do dobrych czynów. Muzyka „ziemska” przypominała Pitagorasowi „harmonię sfer”, którą myśliciel ten słyszał w Ciszy.

100. Mistrz Pitagoras był zwolennikiem słownego „minimalizmu” uważając, że wyrazić coś w wielu słowach nie jest sztuką. Sztuką jest powiedzieć dużo, w istocie mówiąc mało. 

101. Uważał on, że warto pracować nad korygowaniem nawyków, bo złe nawyki źle wpływają na nasze zdolności intelektualne. Złe skłonności, zdaniem Mistrza Pitagorasa, nie są przyjaciółkami Rozumu ani Nous. 

102. Symbolizm liczb Mistrza Pitagorasa, był znany w jego nurcie mistyki. Siedem dla przykładu oznaczało wiedzę. Liczba dziesięć była jedną z najświętszych liczb, sprawiedliwość reprezentowała liczba osiem. Wszystko to jest częścią tradycyjnej orficko-pitagorejskiej numerologii zwanej w Grecji arythmologią. 

103. Mistrz Pitagoras nie wymyślił jako pierwszy twierdzenia Pitagorasa, znane było w Indiach, w Chinach, w Persji i w Babilonie, jednak rozsławił je na tyle, że utrwaliła się nazwa od jego imienia. Twierdzenie Pitagorasa znano już wcześniej na przykład w Chinach, Indiach, czy Egipcie, ale bez dowodów logicznych. 

104. Niewielu wie, że to właśnie Mistrzowi Pitagorasowi zawdzięczamy jedną ze starożytnych skali muzycznych (czyli ułożonych po sobie różnych dźwięków zgodnie ze stałym schematem). O muzyce i sztuce uczyła i pisała także Theano, boska małżonka Pitagorasa, a boska, bo imię Theano pochodzi od Thea - Bogini! 

105. Mistrz Pitagoras miał piękną żonę, o imieniu Theano (od Thea o znaczeniu Bogini), która pochodziła z Krotony, młodszą, bo rocznik 546 p.e.ch. Ona również umiłowała naukę i hermetyzm oraz magię z Boginią Hekate. Zajmowała się filozofią, matematyką, astrozofią czy astronomią, ale najbardziej zasłynęła z napisania książki o swoim mężu zatytułowanej „Życie Pitagorasa”. Mistrz z Theano miał dwóch synów Telangesa i Menezarcha oraz dwie córki Damo i Myie. 

106. Kyrios Pitagoras wzbudzał zawsze skrajne emocje, niektórzy go uwielbiali, kochali, podziwiali i wręcz ubóstwiali, a niektórzy byli wobec niego zawistni, zazdrośni i oskarżali go o chęć przejęcia władzy. Jeśli mistrz duchowy jest autentyczny, zwykle tak jest, że dobrzy ludzie go wychwalają i czczą, a źli pomawiają i znieważają odzierając ze wszelkiej czci. 

107. Niektóre źródła donoszą, że Mistrz Pitagoras zaciekle bronił teorii liczb, i omal nie zabił swojego ucznia, gdy ten napisał równanie udowadniające, że pierwiastek kwadratowy z dwóch może być niewymierny. 

108. Pitagoras uważał, że „wszystko jest liczbą”. Oznaczało to, że wierzył w możliwość opisania wszystkich zjawisk na świecie za pomocą liczb. Dziś wiemy, że się nie mylił, a teorie matematyczne mają modele do opisywania wszystkiego. Jest to możliwe i codziennie uskuteczniane. Pokazał matematykom i filozofom oraz zwolennikom nauk hermetycznych Doskonałą Drogę Rozwoju, zarazem mistyczną i naukową!  

................................................... Kyrie Elejson Pythagoras Elejson ...

Pięciokąt (Pentagon) i Gwiazda Pięcioramienna (Pentagram) Pitagorejska