Astrologia i Era Wodnika w 2597
Era Wodnika – jedna z dwunastu epok astrologicznych w astronomicznym cyklu precesyjnym. Jest to epoka poprzedzająca Erę Koziorożca, a następująca po Erze Ryb. W Epoce Wodnika Punkt Barana znajdzię się w gwiazdozbiorze Wodnika, jednak patrząc na obraz nieba i przemieszczanie Punktu Barana w planetarium, jeszcze sporo czasu potrzeba, zanim rzeczywiście znajdziemy się w Erze Wodnika. Ery zmieniają się cyklicznie mniej więcej co 2150 lat średnio w wyniku przesuwania się astronomicznego Punktu Barana względem gwiazd, wskutek precesji osi obrotu Ziemi, a pełny cykl (rok platoński) trwa około 25.770 lat, prawie 26 tysięcy lat. Obecnie, w początku XXI stulecia Punkt Barana znajduje się na niebie w gwiazdozbiorze Ryb i ma całkiem sporą odległość do gwiazdozbioru Wodnika. Według astrologów ery te mają związek z duchowym rozwojem ludzkości, a Era Wodnika jest to epoka następna, która nadejdzie po zakończeniu Epoki Ryb.
 |
| Punkt Barana ciągle w gwiazdozbiorze Ryb (2016 rok) - na zdjęciu to przecięcie linii równika (czerwona) z linią ekliptyki (niebieska) |
Termin Era Wodnika został rozpropagowany przez Ruch Nowej Ery (RNE), ang. New Age Movement (NAM), oba terminy są używane często zamiennie. W niektórych odłamach Ruchu Nowej Ery czyli 'New Age' ma charakter millenarystyczny i jest zapowiedzią Ery Wodnika, która ma być początkiem złotego wieku pełnego obfitości i wzajemnego zrozumienia. Według tych poglądów Era Wodnika będzie okresem głębokich przemian społecznych, państw bez granic, świadomości planetarnej. Era Wodnika jest symbolicznie przedstawiana w postaci młodego człowieka wylewającego wodę z dzbana na kulę ziemską, co może też oznaczać techniczną zdolność do nawodnienia całej Ziemi tak, aby była kwitnącą oazą bez pustyń. Zwolennicy kręgów wodnikowych bazują zasadniczo na astrologii ezoterycznej, zajmującej się układaniem horoskopów i badaniem wpływu, jaki ciała niebieskie wywierają na sprawy doczesne, a przejście Punktu Barana z gwiazdozbioru Ryb do gwiazdozbioru Wodnika jest łatwo wyliczalnym zjawiskiem astronomicznym, gdyż Punkt Barana czyli punkt równonocy wiosennej jest początkiem długości ekliptycznej - jednego z systemu współrzędnych do mierzenia położenia gwiazd na nieboskłonie.
Jednym z pierwszych współczesnych ludzi, którzy wykorzystywali koncepcję Wodnika i Ery czy Epoki Wodnika w swoich pracach był Levi H. Dowling (1844–1911). Twierdził, że w 1907 za pośrednictwem Visel (Bogini Mądrości lub Świętego Oddechu) otrzymał w transie mediumicznym Wodnikową Ewangelię Jezusa Chrystusa. Nadejście Ery Wodnika zapowiadała także wielka mistyczka i natchniona pisarka Alice Bailey w dziele 'Ponowne przyjście Chrystusa' (The Reappearance of Christ). Erę Wodnika wieszczył także Paul Le Cour w książce "Era wodnika. Tajemnice Zodiaku. Niedaleka przyszłość ludzkości." Jednakże, jak się okazuje przy sprawdzeniu daty przejścia Punktu Barana do gwiazdozbioru Wodnika, czas nadejścia Nowej Ery Wodnika jest jeszcze dość odległy.
Wodnik jako symbol Nowej Ery stał się popularny za sprawą musicalu Hair, jeden z przebojów tego musicalu to Czas Wodnika. Pojęcie Wodnika weszło do powszechnego użytku po publikacji w 1980 roku książki Marilyn Ferguson pod tytułem 'Konspiracja Wodnika', ang. "The Aquarian Conspiracy. Personal and Social Trasformation" w latach 1980-tych XX wieku. Praca mistyczki Ferguson stała się bestsellerem w USA, w kręgach wodnikowych jest nawet nazywana "Biblią Nowego Wieku", stała się lekturą w szkołach i college’ach - tyle, że do wejścia Punktu Barana w gwiazdozbiór Wodnika pozostało jeszcze kilka stuleci, bo gwiazdozbiór Ryb jest znacznie dłuższy niż średnia dla dwunastu głównych gwiazdozbiorów Zodiaku i pobyt Punktu Barana w gwiazdozbiorze Ryb jeszcze sporo potrwa, co łatwo sprawdzić nawet na domowym planetarium, takim jak program Stellarium czy Kstars do pokazów nieba.
 |
| Gwiazdozbiory / konstelacje pasa zodiakalnego wzdłuż ekliptyki |
Kalkulacje oparte na średniej długości każdego z gwiazdozbiorów, wsparte zapiskami, że Era Ryb rozpoczęła się w I wieku p.e.ch., czyli jakiś czas przed narodzeniem Chrystusa, który dał religię dla Epoki Ryb, a Punkt Barana średnio przebywa w gwiazdozbiorze przez około 2160 lat wskazywały, że zależnie od umiejscowienia daty początkowej, tak czy owak, w XXI stuleciu powinniśmy wejść w Epokę Wodnika. Niestety, osoby dokonujące tych kalkulacji były i ciągle jeszcze są na bakier z matematyką sfery niebieskiej i zdolnością podstawowych wyliczeń ekliptyki dnia i realnego połóżenia Punktu Barana na tle gwiazd i gwiazdozbiorów, co zapewne rozumie każdy początkujący astronom, nawet amator czyli miłośnik astronomii. Średnie wartości mają to do siebie, że wszyscy mają średnio 1,70 metra wzrostu, ale niektórzy mierzą zaledwie 1,20 metra wzrostu, a inni 2,40 metra wzrostu. Tak też jest z czasem przechodzenia Punktu Barana poprzez gwiazdozbiory czy konstelacje znajdujące się wzdłuż pasa ekliptyki zwanego Zodiakiem. Dla gwiazdozbioru Ryb należącego do najdłuższych wzdłuż ekliptyki, ten czas przechodzenia to około 2664 lat, zatem znacznie więcej niźli średnia wzrostu dla gwiazdozbiorów w cyklu precesyjnym, a rok poczatkowy to z astronomiczną precyzją 67 rok p.e.ch.
Punkt Barana - Punkt Równonocy Wiosennej
Punkt Barana - to jeden z dwóch punktów przecięcia się ekliptyki z równikiem niebieskim. Moment przejścia Słońca przez Punkt Barana oznacza początek astronomicznej wiosny na półkuli północnej. Dlatego nazywany jest także punktem równonocy wiosennej. Aktualnie, w gwiazdozbiorze Ryb, na początku XXI wieku, około 8° na południe od gwiazdy ω Piscium (Ryb) znajduje się punkt równonocy wiosennej, w którym ekliptyka przecina się z równikiem niebieskim. Słońce przechodzi przez ten punkt w dniu 20/21 marca, rozpoczynając tym samym astronomiczną wiosnę. Punkt ten nazywany jest również Punktem Barana, ponieważ w czasach starożytnych znajdował się on w gwiazdozbiorze Barana. Przesuwa się na skutek zjawiska precesji wokół ekliptyki czyli wokół pasa zodiakalnego. Za około 600 lat licząc od przełomu XX i XXI wieku Punkt Barana znajdzie się w gwiazdozbiorze Wodnika. Przez gwiazdozbiór przebiega obecnie 36,9° ekliptyki – dzieląć go na ponad 1/4 znaku Ryby i prawie cały znak Barana.
 |
| Punkt Barana przechodzi z Barana do Ryb - 67 rok pech |
Wskutek precesji osi obrotu Ziemi Punkt Barana cofa się po ekliptyce przechodząc przez kolejne gwiazdozbiory, dokonując pełnego obiegu w ciągu średnio około 25.800 lat (tzw. rok platoński). Ponad dwa tysiące lat temu punkt ten znajdował się w zachodniej części konstelacji Barana, skąd wziął wówczas swą nazwę (a żeby się nie myliło ani z gwiazdozbiorem ani ze znakiem Zodiaku, lepiej być może mówić Punkt Wiosny albo Punkt Równonocy Wiosennej). W astrologii Punkt Barana czyli Wiosny znajduje się na granicy znaków Barana i Ryb, których jednak nie mylimy z gwiazdozbiorami o tych samych nazwach. Wskutek precesji astronomiczny Punkt Barana przemieszcza się z każdym rokiem o ponad 50″ (sekund łuku) na zachód i obecnie, na początek XXI stulecia położony jest już w zachodniej części gwiezdnej konstelacji Ryb. W konstelacji Ryb znajduje się od około 67 roku p.e.ch. W 2597 roku Punkt Barana znajdzie się w gwiazdozbiorze Wodnika (o ile aktualne, umowne granice gwiazdozbiorów nie ulegną zmianie, a jeśli nawet to i tak korekta pozostanie niewielka). Pewne różnice w kalkulacji położenia Punktu Barana mogą się pojawiać z powodu zmiany umownie ustalanych granic gwiazdozbiorów poprzez minione wieki, jednakże zasadniczo, wedle aktualnej mapy nieba i tego co nazywamy gwiazdozbiorem Ryb od ponad dwóch tysięcy lat, mamy jeszcze prawie 600 lat astrologicznej Epoki Ryb!
Precesję punktów równonocy odkrył dla świata greckiego i europejskiego w II wieku p.e.ch., Hipparchos z Nikei. Obliczona przez niego wartość rocznej precesji (46") niewiele odbiega od współcześnie uznawanej 50,26" na podstawie bardzo dokładnych wyliczeń. Punkt Barana jest początkiem układu współrzędnych zarówno równikowych, jak i ekliptycznych. Wzdłuż równika niebieskiego mierzy się wartość rektascensji, a wzdłuż ekliptyki – długości ekliptycznej. Chińscy i perscy astrologowie kojarzyli temat precesji przynajmniej dwa tysiące lat p.e.ch., a indyjscy czy raczej wedyjscy astrologowie magowie znali już w czasie powstawania Wed czyli około 7 do 5 tysięcy lat p.e.ch.
Ekliptyka
Ekliptyka - z greckiego έκλειψις zaćmienie) - to wielkie koło na sferze niebieskiej, po którym w ciągu roku pozornie porusza się Słońce obserwowane z Ziemi. Płaszczyzna ekliptyki zawiera w sobie orbitę Ziemi. Orbity wszystkich planet Układu Słonecznego leżą blisko tej płaszczyzny. Wzdłuż ekliptyki usytuowane są konstelacje zodiakalne. Nachylenie płaszczyzny równika niebieskiego względem ekliptyki powoli zmienia się w czasie i aktualnie wynosi 23° 26' 14", co jest następstwem nachylenia osi Ziemi. Kąt ten na pewno wyznaczono w Chinach, Tybecie i Persji już około 1100 roku p.e.ch., czyli ponad trzy tysiące lat temu. Dokonano tego na podstawie obserwacji długości cienia rzucanego przez gnomon. Nachylenie płaszczyzny orbity Księżyca względem ekliptyki wynosi ~5°, a pas ten mierzony po obu stronach ekliptyki jest przez astrologów nazywany zodiakalnym czyli potocznie Zodiakiem.
Ponieważ rok składa się średnio z około 365,25 dni, zaś kąt pełny z 360°, Słońce zdaje się przesuwać o około 1° dziennie wzdłuż linii ekliptyki. Ruch ten odbywa się z zachodu na wschód przeciwstawnie do dobowego ruchu sfery niebieskiej ze wschodu na zachód. Ekliptyka oraz równik niebieski przecinają się w dwóch punktach zwanych Punktem Barana (0 stopni) i Punktem Wagi (180 stopni). Gdy Słońce pojawia się w tych punktach następuje zrównanie dnia z nocą, tzn. noc i dzień trwają około 12 godzin w każdym punkcie na Ziemi.
Gdy Słońce osiąga najdalej oddalony na północ od równika niebieskiego punkt, na półkuli północnej mamy do czynienia z letnim przesileniem (Punkt Raka), natomiast na półkuli południowej z przesileniem zimowym (Punkt Koziorożca). Gdy Słońce znajdzie się w punkcie najdalej oddalonym na południe, sytuacja jest odwrotna. Oś odciętych jest to rektascensja Słońca, natomiast oś rzędnych to deklinacja. Gdy Księżyc w Pełni (Purnima) lub Nowiu (Awamasya) znajduje się dostatecznie blisko przecięcia swej orbity z ekliptyką (węzła orbity) na części Ziemi można zaobserwować zjawisko zaćmienia. W przypadku pełni będzie to zaćmienie Księżyca związane z jego przejściem przez półcień lub cień Ziemi, w nowiu będzie to zaćmienie Słońca związane z rzucaniem cienia lub półcienia Księżyca na Ziemię.
Równonoc wiosenna
Równonoc wiosenna – na danej półkuli ziemskiej – północnej lub południowej – jest to równonoc, po nastąpieniu której Słońce przez pół roku będzie oświetlać mocniej naszą dla Polski północną półkulę a słabiej półkulę drugą (południową). Moment równonocy wiosennej wyznacza na danej półkuli początek astronomicznej wiosny, która trwa do chwili przesilenia letniego. Na półkuli północnej równonoc wiosenna następuje w okolicach 20/21 marca (równonoc marcowa), kiedy Słońce przechodzi przez Punkt Barana. Na półkuli południowej, gdzie pory roku przesunięte są o sześć miesięcy, równonoc wiosenna ma miejsce 22/23 września (równonoc wrześniowa). W chwili gdy na jednej półkuli zachodzi zjawisko równonocy wiosennej, na drugiej jest to moment równonocy jesiennej.
Na półkuli północnej zatem równonoc wiosenna (marcowa) to moment, w którym Ziemia przekracza punkt na swojej orbicie, w którym promienie słoneczne padają prostopadle na równik i są równocześnie styczne do jej powierzchni przy biegunach, i od tej chwili przez pół roku biegun północny będzie bliżej Słońca niż biegun południowy (Słońce bardziej oświetla północną półkulę Ziemi). Inaczej mówiąc równonoc wiosenna na półkuli północnej jest momentem przecięcia przez Słońce równika niebieskiego w trakcie jego pozornej wędrówki po ekliptyce z półkuli południowej na półkulę północną.
W starym kalendarzu rzymskim równonoc wiosenna była początkiem roku (miesiąca Martius). W 155 p.e.ch., przesunięto w Rzymie początek roku urzędowego na 1 stycznia. W 325 e.ch., równonoc wiosenna wypadała 21 marca i ten termin został przyjęty przez sobór nicejski do obliczania daty święcenia Wielkanocy. Niedokładność kalendarza juliańskiego spowodowała, że w XVI wieku równonoc przesunęła się na 11 marca. W wyniku wprowadzenia kalendarza gregoriańskiego w 1582 i pominięcia wówczas 10 dni, termin równonocy wypada aktualnie stale w okolicach 21 marca.
Pierwszy dzień wiosny jest jednocześnie świętem w którym obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Astrologii.
Rok platoński
Rok platoński – to okres precesji osi obrotu Ziemi, który trwa około 25 800 lat, czy mniej dokładnie około 26 tysięcy lat w tym cyklu, a wtedy astrologiczny miesiąc platoński trwa 2150 lat (12 x 2150 = 25800 lat). Nazwa została nadana na podstawie cytatu z naukowych dzieł Platona. Różne daty podawane są przez różne źródła odnośnie okresów położenia Punktu Barana w odpowiednich gwiazdozbiorach, np. przewidywane jest wejście do konstelacji Wodnika, którą odróżnić należy od znaku Zodiaku o tej samej nazwie, około końca XXVI wieku (rok 2597). Długość roku platońskiego wynosi około 25.800 lat, po około 2150 na każdy średni gwiazdozbiór Zodiaku w którym przebywa punkt równonocy wiosennej (Punkt Barana), ale dla poszczególnych gwiazdozbiorów przejście Punktu Barana na ich tle trwa różnie, bo nie zajmują one równych odcinków wzdłuż ekliptyki, a do najdłuższych należą gwiazdozbiory Panny, Byka oraz Ryb, podczas gdy do najkrótszych należą Rak, Wodnik Waga oraz Skorpion/Wężownik.
 |
| Era Wodnika - Punkt Barana wchodzi w gwiazdozbiór Wodnika - 2597 rok (obok planety Uran) |
Gwiazdozbiory na ekliptyce i Słońce w gwiazdozbiorach (stacjach)
O ile równe Znaki Zodiaku (Raśi) dobrze są znane na Zachodzie, o tyle czas przebywania Słońca na tle gwiazd kolejnych gwiazdozbiorów wykorzystywany jest aktualnie głównie w astrologii wschodniej, w Indii i Persji. Data "wchodzenia" Słońca w obszar danego gwiazdozbioru zmienia się w czasie, a od podanych dat w latach przestępnych może być dzień odstępstwa. Jest to spowodowane aktualnym kształtem mapy nieba z jego ustalonymi granicami. Aktualnie na mapie nieba gwiazdozbiorów widocznych w płaszczyźnie ekliptyki czyli zodiaku jest trzynaście i mają one różne rozmiary, a nie można ich utożsamiać ze Znakami Zodiaku, które wynikają z równego geometrycznego podziału pasa ekliptyki na dwanaście równych części z początkiem w Punkcie Barana. Dla potrzeb astrologii, pobyt Słońca w gwiazdozbiorze Skorpiona i Wężownika traktujemy jako jeden okres "gwiazdowania", jedną stację Słońca na tle gwiazd, a co za tym idzie mamy wtedy astrologię gwiazdozbiorową, a nie "znakową". Stacje gwiezdne Słońca czyli okresu pobytu Słońca w kolejnych gwiazdozbiorach są bardzo ważną częścią profesjonalnej astrologii i w żaden sposób nie powinny być pomijane jak czyni to wielu zachodnich hochsztaplerów nie mających pojęcia o astrologii. Ogólnie, zasada profesjonalnej astrologii jest taka: najpierw gwiazdy (gwiazdozbiory), potem znaki, potem domy - i na tych trzech punktach zasadza się prawidłowa analiza horoskopu. Analizy wpływu gwiazdozbiorowych Stacji Słońca (Raśi) dokonujemy w oparciu o mapę nieba z namalowanymi postaciami gwiezdnych duchów czyli postaci zodiakalnych gwiazdozbiorów. Trzeba także dobrze znać mitologię i alegorie mistycznych i magicznych postaci oraz obiektów na nieboskłonie.
Słońce przebywa najdłużej (około 44 dni) w gwiazdozbiorze Panny, zatem Epoka Panny (Bogini, Dziewicy, Dewi, Magii) zawsze jest najdłuższa w całym roku platońskim.
Koziorożec - Capricornus - od 19 stycznia – do 16 lutego (około 28 dni)
Wodnik - Aquarius - od 16 lutego – do 11/12 marca (około 24 dni) (21 II koniunkcja Słońce-Fomalhaut)
Ryby - Pisces - od 11/12 marca – do 18 kwietnia (około 38 dni)
Baran - Aries - od 18 kwietnia – do 13/14 maja (około 25 dni)
Byk - Taurus - od 13/14 maja – do 21 czerwca (około 38 dni) (21 V koniunkcja Słońce-Plejady, a 30 V koniunkcja Słońce-Aldebaran)
Bliźnięta - Gemini - od 21 czerwca – do 20 lipca (około 29 dni)
Rak - Cancer - od 20 lipca – do 10 sierpnia (około 21 dni)
Lew - Leo - od 10 sierpnia – do 16 września (około 37 dni) (23 VIII koniunkcja Słońce-Regulus)
Panna - Virgo - od 16 września – do 30 października (około 44 dni) (16/17 X koniunkcja Słońce-Spica)
Waga - Libra - od 30 października – do 23 listopada (około 24 dni)
Skorpion+Wężownik - Scorpio+Ophiuchus - od 23 listopada – do 29 listopada (Scorpio) i od 29 listopada – 17 grudnia (Ophiucus) (razem około 24 dni) (1 XII koniunkcja Słońca z Antaresem)
Strzelec - Sagittarius - od 17 grudnia – do 19 stycznia (około 33 dni)
Warto pamiętać, że przejście Słońca spod wpływów gwiazd jednego gwiazdozbioru pod wpływ kolejnego trwa zwykle około trzech do pięciu dni, zatem tak zwane pogranicze pomiędzy stacjami gwiazdozbiorowymi trzeba traktować luźno jako okres mieszania się wpływów z obszaru dwóch konstelacji zodiakalnych. Istnieje cała lista mistyczno-magicznych wydarzeń w czasie rocznej podróży Słońca wzdłuż pasa ekliptyki czyli Zodiaku, w powiązaniu z koniunkcjami do gwiazd stałych, które zna każdy początkujący astrolog, jednak zdarza się że popularne kursy astrologii gazetowej nie zawierają rzetelnej wiedzy na temat mistyki i magii solarnych terminów na niebie.
Wężownik i Wąż w astronomii
Są to letnie gwiazdozbiory, które najlepiej obserwować w okolicach lipca nisko nad horyzontem. Zazwyczaj łączy się je razem, a Wąż wypada po lewej i prawej stronie Wężownika. Jest to jedyny gwiazdozbiór na niebie, który jest podzielony na dwie części. Wężownik wsławił się tym, że w 1922 roku, kiedy Międzynarodowa Unia Astronomiczna na nowo wytyczała linie gwiazdozbiorów jego obszar znalazł się w obrębie ekliptyki czyli pasa zodiakalnego. Od tamtego czasu stał się dla przeciwników astrologii tzw. 13-tym znakiem zodiaku, co rzekomo ma burzyć astrologiczny system, a jego nieobecność w horoskopach ma świadczyć o zacofaniu astrologii, tyle, że owi przeciwnicy astrologii jak często widać, zbyt słabo znają historię astronomii i astrologii, żeby cokolwiek byli w stanie podważać. Nasza Galaktyka swoje centrum ma w obrębie gwiazdozbioru Strzelca, dlatego tam Droga Mleczna jest najjaśniejsza. Obserwując Wężownika i Węża na letnim niebie nie zapomnijmy, że w jego okolicy, po jego lewej stronie znajduje się gwiazdozbiór Strzelca, a Skorpiona mamy pod stopami Wężownika, i ciągnie się przez te gwiazdozbiory Droga Mleczna, włącznie z jej tak zwanym w dawnej astrologii perskiej i bliskowschodniej Tronem Arymana.
 |
| Waga, Skorpion i Wężownik, Strzelec i Tron Arymana (270 stopień) |
Wężownik to wedle greckiej mitologii bóstwo Asklepios, bóstwo sztuki lekarskiej, którego wąż owinięty wokół laski jest do dzisiaj symbolem medycyny i farmacji. Asklepios łapie węże aby pozyskiwać z nich jad do produkcji wielu lekarstw. Asklepios pokonuje także węże zatruwające swoimi jadami ludzkie umysły i serca. Legenda głosi, że Asklepios był na tyle dobrym lekarzem, że pod jego opieką ludzie w ogóle nie umierali. Na świecie zaczęło się robić coraz ciaśniej, co zaniepokoiło bóstwo śmierci Tanatosa, który doniósł o tym bogu Zeusowi. Zeus (Dzeus) rozprawił się z Asklepiosem zabijając go piorunem, a jego postać umieszczając na niebie czyli w pozaziemskiej międzyprzestrzeni. Wężownik - Asklepios jest mitycznym pogromcą wężów i skorpionów (demonów chorób), zatem mitologicznie jest zawsze ściśle powiązany z gwiazdozbiorem Skorpiona oraz Węża.
Wydarzenia astro-mistyczno-magiczne w czasie rocznej Drogi Słońca
Podane daty w ciągu roku kalendarzowego są orientacyjne dla okresu połowy drugiej dekady trzeciego tysiąclecia. Celem dokładnego uściślenia zdarzenia należy zajrzeć do efemeryd lub programu symulacji zjawisk na niebie typu planetarium (Stellarium, Kstars etc).
28/29 grudzień - 8/9 styczeń - przejście Słońca wzdłuż Tarczy Sobieskiego, czas magicznej Tarczy Światła;
21/22 styczeń - przejście Słońca między Ogonem Centaura (Strzelca), a pyskiem Koziorożca;
20/21 luty - Słońce w pępku mistycznej postaci Wodnika na niebie;
20/21 luty - 5/6 kwietnia - Czas artystycznych natchnień Pegaza, Słońce idzie wzdłuż gwiazdozbioru Pegaza;
21/22 luty - koniunkcja Słońce - Fomalhaut;
24/25 luty - 1/2 marzec - przejście przez Dzban Wodnika (Kumbhan);
24/25 kwiecień - 3/4 maj - przejście wzdłuż gwiazdozbioru Trójkąta (Trójkąt Światła);
8/9 - 18/19 maj - przejście wzdłuż Głowy Meduzy (Gadziny, Gorgony);
16/17 maj - koniunkcja Słońce - Algol (mroczny wpływ Algola, Meduzy);
21 maj (20-22 maj) - koniunkcja Słońce-Plejady;
30/31 maj koniunkcja Słońce-Aldebaran (Oko Byka, Trzecie Oko);
12/13 czerwiec - koniunkcja Słońce - Alnath;
18/19 - 24/25 czerwiec - przejście Słońca wzdłuż Maczugi Oriona;
26/27 czerwiec - 2/3 lipiec - Słońce przechodzi przez Róg Jednorożca;
26/27 czerwiec - 27/28 lipca - Mistyczno-magiczny Czas Jednorożca;
5/6 lipiec - koniunkcja Słońce - Syriusz;
6/7 - lipiec - 22/23 wrzesień - przejście Słońca wzdłuż Wielkiej Niedźwiedzicy, Siedmiu Wielkich Wieszczów;
14/15 lipiec - koniunkcja Słońce - Pollux (Bliźniak);
28/29 lipiec - Pysk Lewiatana, Język Węża Wodnego (Węża Morskiego);
11/12 - 21/22 sierpień - Głowa Lwa, Słońce idzie wzdłuż Lwiej Głowy;
23 sierpień - koniunkcja Słońce-Regulus;
24/25 - 29/30 sierpień - Stopa Wielkiej Niedźwiedzicy;
14/15 - 29/30 wrzesień - Czas Pucharu (Kielich, Święty Gral);
30 IX / 1 X - 11/12 październik - przejście Słońca wzdłuż Kruka, misteria Kruków, wtajemniczenia Kruków;
12/13 - 19/20 październik - Miotła Wiedźmy (Wiecheć Panny);
16/17 październik - koniunkcja Słońce-Spica
1/2 - 11/12 listopad - przejście Słońca wzdłuż Korony Północy (Korona Magów), Czas Szlachetnych Przodków;
6/7 listopad - 5/6 stycznia - Słońce przechodzi wzdłuż Wężownika i Wielkiego Węża; Czas walki Asklepiosa (Dhanwantari) z Wężami i Smokami;
23/24 listopad - 4/5 grudzień - Szczypce Skorpiona;
1 grudnia - koniunkcja Słońca z Antaresem
8/9 grudzień - 2/3 stycznia - Tron Arymana, Słońce przechodzi przez Tron Arymana, Tron Ciemności;
15/16 grudnia - Żądło Skorpiona, koniunkcja Słońce - Szaula;
20/21 - 27/28 grudzień - Łuk Strzelca; Słońce przechodzi przez Łuk Strzelca; Budzenie Światła;
Charakterystyka Epoki Ryb
Ryby są gwiazdozbiorem, którego hasłami są mistycyzm, wiara, miłość, ofiara i poświęcenie. Zgodnie z oczekiwaniami mędrców jest to era, w której zapanuje powszechna potrzeba na międzyludzką miłość. Największymi zwycięzcami stały się na spółkę fanatyczna, irracjonalna wiara oraz krwawa, wręcz masowa ofiara religijna. Głoszący powszechną miłość prorok ery Ryb znany jako Jehoszua (Jezus), został złożony w ofierze (ukrzyżowany), a jego nauki zostały przejęte, a następnie wypaczone zgodnie z potrzebami kapłanów, którzy uczynili z nich religię czego Mistrz bynajmniej nie planował. Głównym hasłem tej religii stało się bezwzględne posłuszeństwo i zaślepienie ideologiczne, w imię którego prześladowano, okrutnie torturowano, mordowano i toczono krwawe wojny. To zaślepienie ideologiczne na przestrzeni wieków zmieniało swoje oblicze, przybierając postać różnych totalitaryzmów, nawet tak wydawałoby się odległych od religii, jak ateizm i komunizm, wszystkie opierające się przecież tak czy inaczej na ślepej wierze w różne, bezsensowne i zbrodnicze ideologie dogmatyczne. Wiara w ideologie blokuje dostęp do wiedzy, wręcz zamyka na nią ludzki umysł w mrocznym średniowieczu Epoki Ryb, której apogeum (około roku 1265) - pełne stosów zbrodniczej inkwizycji - na szczęście już dawno przeminęło. Wiara w ideologie oślepia i zupełnie uniemożliwia poznanie prawdy osobom będącym pod wpływem energii Epoki Ryb.
Charakterystyka Epoki Wodnika
Epoka Wodnika, która nastąpi po Epoce Ryb, to era intelektualnego oświecenia, informacji i rozwoju techniki! Wodnik jest znakiem powietrza, a żywioł ten nie ma zupełnie nic wspólnego z miłością i emocjonalnym mistycyzmem płynącym z gwiazdozbioru Ryb. Powietrze symbolizuje czysty rozum i wyższy umysł, Wodnik natomiast głosi rewolucyjne hasła wolności osobistej, równości wobec prawa i międzyludzkiego braterstwa. Jedną z jego ulubionych dziedzin jest wszelki postęp, zarówno społeczny jak i techniczny oraz kosmiczny, a w tej dziedzinie szczególnie upodobał sobie jak dotąd elektronikę i wysokie technologie oraz wysokie prędkości podróżowania, których przedsmak widzimy już u schyłku, w ostatnich wiekach Epoki Ryb. W nadchodzącej w przyszłości epoce ludzie masowo będą tracili swoją wiarę, zarówno religijną, jak i polityczną czy "racjonalną", a ich światy iluzji będą się walić w gruzy. Może to być proces szokujący i bardzo bolesny i mieć dramatyczny przebieg, jednak zwycięstwo wyższego umysłu, zwycięstwo rozumu, zwycięstwo Wyższej Jaźni nad prymitywnymi instynktami i fałszywymi dogmatami wiary - jest pewne.
Wejścia Punktu Barana w gwiazdozbiory - Epoki astrologiczne
Oto kilka ingresów Punktu Barana w kolejne gwiazdozbiory, wedle współczesnych granic gwiazdozbiorów na mapie nieba.
Epoka Byka - od -4540 do -1864 roku p.e.ch.
Epoka Barana - od -1864 do -67 roku p.e.ch.
Epoka Ryb - od -67 do +2597 roku e.ch.
Epoka Wodnika - od +2597 do +4312 roku e.ch.
Epoka Koziorożca - od +4313 do +6275 roku e.ch.
Punt Barana na wybranych gwiazdach stałych
W -3044 p.e.ch. roku Punkt Barana był dokładnie na gwieździe Aldebaran w gwiazdozbiorze Byka.
Od -2375 do -2266 roku p.e.ch. Punkt Barana przechodził przez Plejady, co trwało około stulecia. Na najjaśniejszej gwieździe Plejad Alcyone (Amba) znalazł się w roku -2336 roku pech. W starożytnej astrologii przejście koniunkcyjne przez Plejady rozpoczyna nowy cykl, w tym wypadku było to rozpoczęcie nowego roku platońskiego! Celebracja jak widać trwa dobre stulecie, co nie jest długim okresem jak na rok platoński trwający średnio prawie 26 tysięcy lat.
W roku -2066 Punkt Barana mijał Algola uważanego za najbardziej złowieszczą i demoniczną gwiazdę nieba oraz wpływu astrologicznego.
W roku -708 p.e.ch. Punkt Barana mijał gwiazdę Hamal w gwiazdozbiorze Barana.
W roku 1342 e.ch. Punkt Barana przechodzi przez gwiazdę Algenib gwiazdozbioru Pegaza.
W roku 1816 Punkt Barana przeszedł przez gwiazdę Diphda w gwiazdozbiorze Wieloryba.
W roku 2466 Punkt Barana przejdzie przez gwiazdę Markab gwiazdozbioru Pegaza.
Przejście Punktu Barana przez gwiazdę trwa jako zjawisko w sumie około 7 do 10 lat, a podajemy środek czasu zjawiska.
Gwiazdozbiory i ich mitologia
Gwiazdozbiory w porządku od przesilenia zimowego czy perskiego apogeum Tronu Arymana, często uchodzącego w astrologii wschodniej za początek cyklu ezoterycznej przemiany, koniec Dakszinajany (południowej drogi Słońca) i początek Uttarajany (północnej drogi Słońca).
 |
| Gwiazdozbiory: Koziorożec - Wodnik - Ryby (Stellarium) |
Koziorożec - Capricornus - Makara
W wyobrażeniach starożytnych Greków przedstawia on pół kozła, pół rybę, gdyż taką właśnie postać przybrał według nich Pan, gdy wraz z innymi bogami uciekał przed potworem Tyfonem do Egiptu. Wszyscy uciekinierzy przemienili się wtedy w zwierzęta, jednak nowy wygląd Pana tak zadziwił Zeusa, że ten umieścił ów cud natury na nieboskłonie. Historia ucieczki do Egiptu ma swój starszy rodowód niźli ucieczka biblijnego Józefa. Podczas wojny pomiędzy Bogami olimpijskimi z demonicznymi Tytanami Pan ostrzegł duchy i bóstwa olimpijczyków o zbliżaniu się strasznego potwora, którego wysłała przeciw nim zrozpaczona Gaja. Bogowie przyjęli różne postaci by uciec przed demonicznym Tyfonem. Pan wskoczył do wody i próbował zmienić się w rybę, aby uciec. Niestety jego przeistoczenie nie udało się całkowicie - został w połowie kozłem, w połowie rybą (ofiara zbyt pośpiesznie kultywowanej magii przeistoczenia). Kiedy z powrotem wdrapał się na brzeg, okazało się, że Tyfon rozszarpał Zeusa (Boga Ojca). Aby przestraszyć potwora, Pan zaczął krzyczeć - tak długo, aż Bóg Hermes zdołał pozbierać wszystkie członki Boga Zeusa. Pan i Hermes połączyli je w jedną całość, dzięki czemu Zeus mógł ponownie podjąć walkę z potworem Tyfonem. Ostatecznie Bóg Zeus (Theos) pokonał potwora, rzucając nań pioruny, i pogrzebał go żywcem pod Etną na Sycylii, skąd potwór nadal daje o sobie znać poprzez wydobywające się z krateru wulkanu kłęby dymu. Za pomoc udzieloną Bogu Ojcu Zeusowi Pan został przez niego umieszczony wśród gwiazd.
Może się wydawać dziwne, że jedna z najbledszych konstelacji zodiakalnych znana jest najdłużej. Jej znaczenie polega jednak nie tyle na charakterze gwiazd, ale na jej położeniu. Dzisiaj przesilenie zimowe ma miejsce, gdy Słońce znajduje się w obrębie gwiazdozbioru Strzelca, ale tysiące lat temu to właśnie Koziorożec oznaczał najbardziej wysunięte na południe położenie Słońca na niebie. Za konstelacją PA.BIL.SAG Mezopotamczycy umieszczali gwiezdny obraz Koziorożca. Nazwa gwiazdozbioru, SUHUR.MAS, informuje nas, że na wizerunkach znaków zodiaku szukać musimy kozy (MAS) z rybią dolną częścią tułowia (SUHUR - ryba). Rzeczywiście, takie fantastyczne stworzenie widoczne jest na pieczęciach oraz na kamieniach granicznych. Jednakże na innej babilońskiej pieczęci SUHUR.MAS nie jest już bajkowym stworem, lecz górską kozicą z mocno zaznaczonymi rogami. Koziorożec jest dziesiątym i zarazem najmniejszym spośród gwiazdozbiorów zodiakalnych. W Polsce na wieczornym niebie widoczny latem, nisko nad horyzontem. Przez gwiazdozbiór Koziorożca przebiega obecnie 27,8° ekliptyki – niemal cały znak Wodnika.
Wodnik - Aquarius - Kumbha
Słowo Aqua w łacińskiej nazwie gwiazdozbioru znaczy 'woda'. Starożytni Egipcjanie identyfikowali blade gwiazdy Wodnika z bogami Nilu i wierzyli, że to ten gwiazdozbiór zaczyna coroczną życiodajną powódź. W mitologii motyw ten pojawia się w opowieści o wielkim potopie zesłanym na Ziemię przez Boga Zeusa (Boga Ojca). Tylko nieliczni przetrwali katastrofę i dali początek nowej rasie ludzkiej (m. in. Deukalion). Wodnik był przedstawiany jako mężczyzna wylewający wodę z naczynia. W tradycji greckiej Wodnika przedstawia się jako młodzieńca rozlewającego wodę z dzbana. Przyjmuje się, że położenie dzbana tożsame jest z kształtem litery Y utworzonym z gwiazd gamma Aquarii (Sadachbia), eta Aquarii, zeta Aquarii oraz pi Aquarii. Ciecz, która wylewa się z dzbana kończy się przy zarysie głowy w konstelacji Ryby Południowej – Piscis Austrinus. Istnieje kilka wersji opowieści wyjaśniającej pochodzenie postaci trzymającej dzban. Jedna z nich wyobraża Ganimedesa, najprzystojniejszego mężczyznę na Ziemi. Był synem Trosa, króla Troi, od imienia którego pochodzi nazwa miasta. Zeus zauroczony Ganimedesem zapragnął mieć go u swego boku jako doradcę i służebnika. Przemieniwszy się w orła, porwał młodzieńca i przeniósł na Olimp, gdzie służył bogom, podając im wodę wymieszaną z nektarem i ambrozją (służba duchowa). Właśnie dlatego na niebie niedaleko Wodnika znajduje się konstelacja Orła. Wodnik to nie imię, lecz nazwa mitologicznej czynności, ewentualnie postaci i czynności nalewania nektaru i ambrozji. Najbardziej znanymi odpowiednikami wodnika w mitologii są: Ganimedes oraz Aristajos.
W tekstach astronomicznych Aquarius nosi nazwę GULA (dosłownie "Wielki"), co nasuwa skojarzenie z boginią o tym imieniu, patronką lekarzy. Połączenie obrazu mężczyzny wylewającego wodę z sumeryjskim rzeczownikiem AZU (lekarz), który w dosłownym tłumaczeniu znaczy tyle co "znający wodę", jeszcze mocniej utwierdza nas w przekonaniu o analogii między konstelacją GULA a bóstwem opiekuńczym lekarzy. Wodnik był kiedyś człowiekiem. Był to Aristajos, ten, który przyczynił się do śmierci Eurydyki. Według mitologii miał on dar uciekania ze swego ciała i powracania do niego, kiedy tylko zechciał, aż w końcu, po wielu latach, bogowie umieścili go na niebie jako Wodnika. Wodnik reprezentowany jest także przez boginię, której towarzyszy pies (postać u podstawy tronu). Zarówno dokumenty pisane, jak i zabytki sztuki mówią nam o tym, że pies był świętym zwierzęciem patronki lekarzy. W tekście z Aszur znajdujemy opis Wodnika: "Gwiazdozbiór GULA - postać w szacie, (...) jedna gwiazda jest oznaczona, prawa jej ręka wznosi jedną gwiazdę, na lewej jej ręce [...] jest położona. Dwie gwiazdy jedna obok drugiej poniżej podstawy tronu są narysowane". W naszych czasach przełomu XX i XXI wieku przez gwiazdozbiór Wodnika przebiega 24,0° ekliptyki: 1/12 znaku Wodnika i ponad 3/4 znaku Ryby. W obrębie tej konstelacji w przyszłości znajdzie się punkt równonocy wiosennej czyli Punkt Barana. Ten ważny w astronomii punkt, który wyznacza rektascensję równą 0h, przesunie się wskutek precesji osi obrotu Ziemi z gwiazdozbioru Ryb do konstelacji Wodnika w 2597 roku, kiedy to nastanie astrologiczna Epoka Wodnika! W Polsce na wieczornym niebie gwiazdozbiór Wodnika dobrze widoczny jest jesienią.
Ryby - Pisces
Ryby (Psc) - rozległa konstelacja między Baranem i Wodnikiem. Składa się ona z dwóch części: ryby wschodniej oraz zachodniej, połączonych wstęgą z gwiazdą alfa Psc. Z powstaniem zodiakalnych ryb wiąże się legenda. Bóg miłości Eros, w wyniku swoich działań, rozkochał potwora Tyfona w nimfie, w której wzbudził do niego nienawiść. Żądny zemsty Tyfon poszukiwał Erosa. Odnalazł go, kiedy ten siedział z matką Afrodytą nad brzegiem Eufratu. Afrodyta zmieniła siebie i syna w ryby, aby wskoczyć do rzeki i uniknąć kary. Po zdarzeniu poprosiła Zeusa, aby umieścił na niebie wizerunek ryb. Następnie nakazała Erosowi spojrzeć w niebo na ryby, kiedy będzie chciał ugodzić kogoś swoją strzałą. Babilończycy zwali pierwszą z nich anunitu, natomiast druga, uzupełniona prawdopodobnie kilkoma gwiazdami dzisiejszego Pegaza, wyobrażała jaskółkę (SIM.MAH/sinunutu). Na pieczęciach podziwiać możemy wizerunki tej konstelacji z wyraźnie zaznaczoną wstęgą rikis nune - "wiązaniem ryb". Dla mieszkańców Mezopotamii sinunutu i anunitu były gwiezdnymi obrazami rzek Tygrysu i Eufratu, o czym mówią nam teksty. Natomiast w jednym z dokumentów o charakterze astrologicznym anunitu porównana jest do robaka! Te kłopoty z różnymi nazwami dla gwiazdozbioru skończyły się, gdy obydwie jego części objęto wspólnym określeniem Ryby (Nune).
Grecy zapożyczyli konstelację Ryb ze starożytnego Babilonu. Według greckiego mitu dwie ryby tej konstelacji przedstawiają Afrodytę i jej syna Erosa. Mit z nią związany odnosi się do początków istnienia bogów greckich i ich walki z tytanami i gigantami. Po tym jak bogowie olimpijscy pokonali tytanów i wyrzucili ich z nieba, Gaja – matka Ziemia – wykorzystała ostatnią szansę i wezwała Tyfona, najstraszniejszego potwora, jakiego świat widział. Jego uda były olbrzymimi wężami, a kiedy unosił się w powietrzu jego skrzydła przesłaniały słońce. Miał sto smoczych głów, a ogień tryskał mu z każdego oka. Potwór czasem mówił delikatnym głosem, który mogli zrozumieć bogowie, ale czasem ryczał jak byk czy lew albo syczał jak wąż. Przerażeni olimpijczycy uciekli, a Eros i Afrodyta zamienili się w ryby i zniknęli w morzu. Żeby się nie zgubić w ciemnych wodach Eufratu (wg innych wersji – w Nilu ), połączyli się sznurem[1]. W innej wersja tej legendy dwie ryby podpłynęły i uratowały Afrodytę i Erosa, zabierając ich na swoich grzbietach. Niekiedy też kojarzony z dziećmi ryby, która ocaliła przed utonięciem egipską boginię Izydę. Na niebie gwiazdozbiór ten przedstawiony jest jako dwie ryby płynące w prostopadłych kierunkach, ale połączone ze sobą sznurem. Punkt, w którym łączą się dwa sznury, jest oznaczony gwiazdą alfa Piscium. Asteryzm Diadem stanowi ciało południowej ryby. W Polsce gwiazdozbiór Ryby widoczny jest jesienią. Około 8° na południe od gwiazdy ω Piscium znajduje się punkt równonocy wiosennej, w którym ekliptyka przecina się z równikiem niebieskim. Słońce przechodzi przez ten punkt w dniu 21 marca, rozpoczynając tym samym astronomiczną wiosnę. Punkt ten nazywany jest również Punktem Barana, ponieważ w czasach starożytnych znajdował się on właśnie w gwiazdozbiorze Barana. Przesuwa się na skutek zjawiska precesji. Za około 500 lat znajdzie się w gwiazdozbiorze Wodnika. Przez gwiazdozbiór przebiega obecnie 36,9° ekliptyki – ponad 1/4 znaku Ryby i prawie cały znak Barana.
 |
| Gwiazdozbiory: Baran - Byk - Bliźnięta (Stellarium) |
Baran - Aries
Według greckich legend gwiazdozbiór przedstawia barana o złotym runie. Baran ten uratował Fryksosa i Hellę przed gniewem i popędliwością macochy, bogini Ino. Namawiała ona ojca dzieci, króla Atamasa, do złożenia z nich ofiary w celu przebłagania bogów. Lecz bogowie obrażeni przez Ino, woleli żeby karę poniosła winowajczyni, a nie niewinne dzieci. Wspólnie z życzliwymi ludźmi zawiązali spisek i zesłali barana o złotym runie. Baran uniósł dzieci do Azji. Niestety, w chwili, gdy przelatywali nad cieśniną, Hella puściła runo, spadła i zginęła w głębinach. Na pamiątkę tego wydarzenia cieśninę nazwano Hellespontem, choć współcześnie używa się nazwy Dardanele. Po tym wypadku Frykos szczęśliwie dotarł aż pod Kaukaz, gdzie przyjął go syn króla Słońca, król Ajetes. Gdy Frykos dorósł, Ajetes oddał mu swoją córkę Chalkiope za żonę. Baran natomiast został złożony w ofierze Zeusowi, a jego runo rozwieszono w świątyni. Świat zapewne zapomniałby o poczciwym zwierzaku, gdyby nie grupa śmiałków, która wybrała się po złote runo. Agronauci, bohaterowie greckich legend, przeżyli wiele niesamowitych przygód, zdobyli runo i przywieźli je do Hellady. Na pamiątkę tego wydarzenia na niebie umieszczono wiele gwiazdozbiorów a wśród nich Barana.
Z mitologii greckiej znana jest związana z baranem legenda o złotym runie. Druga żona króla Atamasa z Teb nastawała na życie jego dzieci z pierwszego małżeństwa, gdyż uznała, iż stanowią one dla niej zagrożenie. Podpaliła zbiory, wywołując klęskę głodu i przekupiła wyrocznię delficką, która ogłosiła, że należy złożyć w ofierze Friksosa, syna króla z pierwszego małżeństwa, aby zborze znów zaczęło rosnąć. Hermes, posłaniec bogów, zesłał jednak barana o złotej sierści, który uratował młodzieńca ze stosu ofiarnego.
O konstelacji Barana w Mezopotamii nie mamy niestety wielu informacji. Nazwa Najemnik (LU.HUN.GA/agru) oraz przedstawienia na pieczęciach pozwalają nam przypuszczać, iż Mezopotamczycy widzieli w tym fragmencie nieba symboliczny wizerunek najemnego robotnika. Jego bliskie sąsiedztwo ze znanym już gwiazdozbiorem AS.GAN (Pole) może nasuwać skojarzenie z niebiańskim rolnikiem. Obecnie na skutek precesji Ziemi punkt Barana przesunął się do sąsiedniego gwiazdozbioru Ryb (od 67 r.n.e., a za około 600 lat będzie już w gwiazdozbiorze Wodnika. W Polsce gwiazdozbiór Barana widoczny jest wieczorami jesienią i zimą.
Byk - Taurus
Byk jest bardzo efektownym gwiazdozbiorem. Podziwiamy w nim Plejady i Hiady oraz dużą obfitość gwiazd. Hiady w Byku symbolizują jego pysk a Aldebaran — najjaśniejsza gwiazda, czerwone oko Byka (Trzecie Oko Nieba). Położony jest blisko równika co sprawia, że widać go zewsząd z wyjątkiem Antarktyki. Góruje o północy na przełomie listopada i grudnia. Aldebaran ma jasność 0,85 magnitudo i leży w odległości 68 lat świetlnych od Układu Słonecznego. Ponieważ leży o 6° od ekliptyki, jest więc jedną z czterech Gwiazd Królewskich, czyli „strażników nieba”. Pozostałymi trzema są Regulus, Antares i Fomalhaut (Ryba Południowa). W Byku znajduje się też M1 — Mgławica Krab. Jest to pozostałość po słynnym wybuchu supernowej w 1054 roku. Według rzymian Byk był bogiem wina Bachusem, który przystrojony kwiatami prowadzony był przez tańczące dziewczyny przedstawione na niebie jako Hiady i Plejady. W naszych czasach przełomu XX i XXI wieku przez gwiazdozbiór Byka przebiega 36,7′ ekliptyki: 1/5 znaku Barana i cały znak Bliźniąt. Od 1989 roku w konstelacji Byka znajduje się punkt przesilenia letniego, który przesunął się z gwiazdozbioru Bliźniąt wskutek precesji osi obrotu Ziemi. W Polsce Byk oraz Aldebaran na wieczornym niebie widoczny jest od jesieni do wiosny.
Postać byka w mitologii pojawia się w historii Europy, córki Agenora, władcy fenickiego miasta Sydon. Była ona uważana za najpiękniejszą kobietę na ziemi. Lubiła spacerować brzegiem morza i bawić się z rówieśniczkami. Dziewczęta często zbierały kwiaty i tańczyły. Pewnego dnia zobaczyły na łące byka o śnieżnobiałej sierści. Przechadzał się on wśród kwiatów, skubiąc delikatnie trawę. Był to Zeus, który przybrał taką postać. Dziewczęta zachwycały się wspaniałym zwierzęciem i podawały mu soczyste zioła, pozwalając, aby lizał je po dłoniach. W pewnym momencie oplotły go wieńcami, a królewna Europa usiadła mu na grzbiet. Wtedy byk zaczął biec i uciekł, zabierając dziewczynę ze sobą na Kretę. Tam przygotował jej mieszkanie w pięknej grocie, osłanianej przez klon. Z tego związku narodziło się dwóch synów – Minos i Radamantys, którzy po śmierci matki objęli władzę nad wyspą. Byk jest bardzo ważny także w mitologii magicznego bractwa mitraitów, wyznawców bóstwa Mitra (Mithra).
Bliźnięta - Gemini
Bliźnięta to trzeci wiosenny gwiazdozbiór zodiakalny (Baran, Byk, Bliźnięta). Najlepiej gwiazdozbiór Bliźniąt widać podczas zimy na półkuli północnej; góruje w styczniu o północy. Najjaśniejsze gwiazdy to Kastor i Polluks. Kastor jest niebiesko-biały i ma 1,6 magnitudo. Jest to układ godny uwagi, gdyż składa się z sześciu gwiazd w tym z trzech gwiazd podwójnych. I właśnie ta podwójność Kastora symbolizuje odwieczną dwoistość Bliźniąt. Polluks 1,1 magnitudo, żółta, jest najjaśniejszą gwiazdą w tym gwiazdozbiorze. Dwaj arabscy astronomowie nazwali ją Rasalgeuse, tj. „głowa bliźniaka”. Trzecią co do jasności gwiazdą jest Alhena, która ma 1,9 magnitudo. W Bliźniętach podziwiamy również gromadę 200 gwiazd, odległą o 2800 lat świetlnych, widoczną gołym okiem jako plamkę piątej wielkości o rozmiarach kątowych zbliżonych do Księżyca. Związek Polluksa i Kastora z parą ziemskich istot istnieje z niemal wszystkich kulturach. W Egipcie była to para kiełkujących roślin, w Mezopotamii para nagich chłopców, natomiast Rzymianie interpretowali je jako Romulusa i Remusa. Posejdon (utożsamiany z Neptunem) uczynił bliźniaków opiekunami żeglarzy. Gwiazdy Polluks i Kastor świecą zatem wysoko nad masztem gwiezdnego Okrętu Argo, który obecnie jest podzielony na Kil, Rufę i Żagle.
Przed wiekami w Sparcie, stolicy Lakonii panował król Tyndareos wraz ze swą żoną, Ledą. Byli oni nieszczęśliwi, nie mogli bowiem doczekać się potomstwa. Pewnego dnia, gdy siedzieli przed pałacem i patrzyli na słońce, przyszedł do nich Hermes. Bóg Słońca podarował im jajo łabędzie, z którego wkrótce potem narodziło się czworo dzieci – chłopcy Kastor i Polluks oraz dziewczynki Helena i Klitajmestra. Ponieważ dzieci nie miały rodziców, mówiło się, że są potomstwem samego Zeusa. Kastor i Polluks byli wychowywani na wojowników. Od najmłodszych lat wysyłano ich na niebezpieczne wyprawy po tajemnice Tajgetu. Kiedy podrośli, ruszyli w świat i dokonali wielkich czynów. Oczyścili morze Egejskie z piratów, walczyli z potworami i olbrzymami i wyruszali na każdą wyprawę bohaterów. Nigdy się nie rozstawali, więc ludzie przywykli do myślenia o nich razem i określali ich mianem Dioskurowie – synowie Zeusa. Łączyła ich wielka, braterska miłość. Gdy Kastor zginął w jednej z bitew, Polluks nie chciał zostawać sam na świecie i Zeus ich obu przeniósł między gwiazdy, gdzie tworzą gwiazdozbiór bliźniąt. Przez gwiazdozbiór Bliźniąt aktualnie na przełomie XX i XXI wieku przebiega 27,8° ekliptyki – niemal cały znak Raka, wraz z punktem przesilenia letniego do roku 1989. W Polsce widoczny od jesieni do wiosny, a w szczególności w grudniu i styczniu, kiedy góruje około północy.
 |
| Gwiazdozbiory: Rak - Lew - Panna (Stellarium) |
Rak - Cancer
Gwiazdozbiór ten przypomina wielkiego kraba, wspomagającego hydrę w boju przeciwko Heraklesowi. Jednym z bohaterskich czynów Heraklesa było pokonanie dziewięciogłowej hydry, która żyła w bagnach leżących blisko miasta Lerny w Argolidzie i pustoszyła okolicę. Pomocnikiem hydry był olbrzymi krab z ostrymi szczypcami. Gdy krab się przyczepił do nogi Heraklesa, wówczas jego wierny woźnica Jolaos ugodził go śmiertelnie. Hydra się wtedy obejrzała i w tym momencie Herakles wypalił jej głowę rozżarzonym drewnem. O ile odcięte głowy w okamgnieniu odrastały, to wypalone ogniem już odrosnąć nie mogły, tak krab chcąc hydrze przyjść z pomocą przyczynił się do jej zguby. Bogini Hera przeniosła go jednak na niebo, sprzyjała bowiem wszystkim wrogom Heraklesa. Rak jest niewyraźnym gwiazdozbiorem w trójkącie utworzonym przez trójkę gwiazd Polluksa, Procjona i Regulusa. Jest to najskromniejszy gwiazdozbiór zwierzyńcowy, w Polsce widoczny od zimy do wiosny. Rak jest najbledszym z gwiazdozbiorów zodiaku. Z miast i z większości przedmieść nawet na ciemnym niebie wygląda po prostu jak puste miejsce pomiędzy gwiazdozbiorami Bliźniąt i Lwa. Przed ponad 2 tysiącami lat w zachodniej części konstelacji znajdował się punkt przesilenia letniego, a czwarty znak Zodiaku, znak Raka, przebiegał przez ten właśnie gwiazdozbiór. Wskutek precesji osi ziemskiej znak Raka znalazł się w naszych czasach prawie w całości w granicach gwiazdozbioru Bliźniąt. Przez gwiazdozbiór Raka przebiega obecnie 20° ekliptyki: 1/15 znaku Raka i 3/5 znaku Lwa.
Kiedyś Rak był najbardziej na północ wysuniętym gwiazdozbiorem Zodiaku i na jego tle świeciło Słońce w okresie przesilenia letniego. Najbardziej na północ wysunięty równoleżnik Ziemi, gdzie Słońce raz do roku (w dniu przesilenia letniego) znajduje się w zenicie, nazywamy dziś zwrotnikiem Raka, chociaż aktualnie w tym czasie Słońce faktycznie jest w gwiazdozbiorze Bliźniąt. To przesunięcie jest następstwem ruchu precesyjnego biegunów i równika. Rak nie ma zatem w mitologii zbyt dużej czy zaszczytnej roli. Podczas swej drugiej pracy Herakles, na polecenie króla Eurysteusa miał zabić hydrę lernejską. Heros wywabił ją z jaskini i walczył odcinając jej głowy, jednak na miejsce każdej odciętej wyrastały trzy nowe. Na pomoc potworowi przyszedł olbrzymi rak, który szczypał bohatera po nogach. Herakles rozgniótł go obcasem. Najbardziej interesującym obiektem w Raku jest otwarta gromada gwiazd, zwana Żłóbkiem (Praesepe). Gołym okiem widać ją jako świecący obłoczek, przypominający rozrzucone siano w żłobie. Gromada M44 była znana już w starożytności (Aratosowi z Soloi w 260 p.e.ch.). W katalogu Messiera znalazła się 4 marca 1769 roku. Za pomocą lornetki możemy rozróżnić w niej jaśniejsze gwiazdy. Jest oddalona od nas o 577 lat świetlnych, a jej średnica ma piętnaście lat świetlnych. Gromada zawiera przeszło sto gwiazd. Wiek szacuje się na około 730 mln lat.
Lew - Leo
Tuż obok Małego Lwa znajduje się na niebie inny Lew, utożsamiany z lwem nemejskim, którego zabicie było pierwszą pracą mitycznego Herkulesa. Jego skóra była odporna na każdą możliwą broń, dlatego heros udusił go, a następnie skóry używał jako niezniszczalnego płaszcza. Gwiazdozbiór Lwa dostał się na niebo na pamiątkę jednej z prac Herkulesa. Miał on zabić lwa nemejskiego, który żył górach, w pobliżu Myken. Lew ten był nadzwyczaj wielki i tyranizował całą okolicę. Herkules znalazł go w jednej z jaskiń (do dziś pokazywanej turystom), ogłuszył potężnym uderzeniem maczugi, potem udusił i zaniósł królowi do Myken. Najjaśniejsza gwiazda Lwa, Regulus, jest od starożytności symbolem Monarchii i władzy, jako gwiazda Królewska. W odróżnieniu od wielu innych gwiazdozbiorów Lew naprawdę przypomina swój pierwowzór. Głowę Lwa reprezentuje skierowany do tyłu znak zapytania, asteryzm zwany Sierpem, złożony z sześciu gwiazd od epsilon (ε) do alfa Leonis ()α. Wyraźny trójkąt prostokątny jest zadem lwa, a linie gwiazd - nogami wylegującej się bestii. Gwiazda Denebola (β Leo) wyznacza jego ogon. Gromada gwiazd mistycznego Warkocza Bereniki reprezentuje kosmyk na końcu ogona. W Polsce gwiazdozbiór Lwa wieczorami widoczny dobrze jest wiosną. W naszych czasach przełomu XX i XXI wieku przez gwiazdozbiór Lwa przebiega 35,8° ekliptyki: 2/5 znaku Lwa 4/5 znaku Panny.
Z całą pewnością jako znak i gwiazdozbiorbiór Zodiaku po raz pierwszy Lew pojawił się w Mezopotamii w IV tysiącleciu p.e.ch. Według astrologii znak należy do trygonu ognia i jest domem Słońca. W starożytnym Egipcie, lew był umieszczany na dwóch krańcach znanego świata by pilnował wschodu i zachodu Słońca. Z nim związane były mity o jego zwycięstwie nad Bykiem, oraz zwycięstwie dnia nad nocą, lata nad zimą. Przeważnie postać lwa symbolizowała władzę, niezależność, sprawiedliwość oraz charakteryzowała się przenikliwością i mocą boskiego światła i słowa co później związało go z postacią Chrystusa-Sędziego. Ze znakiem Lwa lub jego postacią w starożytności wiązano różne bóstwa (Ra, Ozyrysa, Horusa, Anubisa, Krysznę, Apolla, Heliosa) oraz postacie (Buddę, Chrystusa, św. Marka, św. Krzysztofa, całą dynastię Mauriów, w tym Króla Aśoka). Z lwem identyfikowano konstelacje Wielkiego Psa i Małego Psa. Lew opiekował się Azją Mniejszą oraz Francją i Rumunią, a wpływ Lwa odczuwany jest w lecie.
Panna - Virgo
Znak kojarzony jest z mijającym latem i początkiem jesieni, kiedy ziemia zrodziwszy owoce zaczyna zamierać. Z tego wynika zmienność znaku, co z kolei oznacza, że Panny łatwo przystosowują się do zmian, a także porzucają w niepamięć przeszłe zdarzenia skupiając się na przyszłości. Panna jest znakiem ziemskim, cechuje go praktyczność i wytrwałość. Daje to idealną równowagę między pomysłowością a bystrością umysłu oraz siłę potrzebną do realizacji pomysłów. Panny uważane są za biegłe w językach, pałające miłością do literatury, interesujące się zagadnieniami historycznymi i statystyką oraz zapamiętywaniem szczegółów. Ze względu na ujemną biegunowość jest uważana za znak pasywny. Dzięki temu, znakowi Panny przypisywana jest refleksyjność oraz podatność na poglądy innych osób. Pasywność towarzysząca roztropności i elokwencji czyni Panny osobami uchodzącymi za dobrze wychowane, o nienagannych manierach. Posądza się je o talent do czynności wymagających precyzji, cierpliwości oraz dbania o szczegóły. Wadami przypisywanymi temu znakowi są nadmierna wrażliwość i mała odporność na krytykę. Podobnie nadmiernie zamartwianie się o perfekcyjność, doskonałość swoich poczynań. Jako że jest to znak pasywny, Panna stara się najczęściej ukrywać te negatywne emocje
Przedstawia zazwyczaj grecką boginię sprawiedliwości Dike, która odeszła od ludzi gdy zakończył się srebrny wiek, ale również boginie pełniące podobne funkcje w innych kulturach (w Mezopotamii - Astarte, w Egipcie - Izyda, w Grecji – Atena). Następny gwiazdozbiór koła zodiakalnego to Panna. Niestety, nazwa babilońska, AB.SIN/absinnu, niewiele ma wspólnego z wdziękiem młodej dziewczyny, oznacza bowiem bruzdę (w Indii Sita). W jednym z dokumentów znajdujemy jednak ciekawą informację: "AB.SIN to kłos bogini Sala". Sama informacja nie byłaby może specjalnie interesująca, gdyby nie fakt, że najjaśniejsza gwiazda Panny nosi dziś nazwę Kłos (Spika). Nie jest to zbieżność przypadkowa, ponieważ na jednej z tabliczek zachował się wizerunek gwiazdozbioru Panny - jest to bogini z kłosem w ręku. Panna czyli Wielka Bogini to największy gwiazdozbiór zodiakalny i drugi co do wielkości gwiazdozbiór na niebie (ustępuje wielkością jedynie Hydrze). W Pannie znajduje się najwięcej galaktyk na całym niebie dla obserwacji teleskopowych. Największa gromada galaktyk w promieniu 100 milionów lat świetlnych od Słońca mieści się w północnej części gwiazdozbioru. W Pannie oraz sąsiednim gwiazdozbiorze, Warkoczu Bereniki, znajduje się najbliższa nam duża gromada galaktyk – Gromada w Pannie, zawierająca około 2000 galaktyk, oddalona o około 48 milionów lat świetlnych. W górnej części gwiazdozbioru znajdują się liczne galaktyki. Wskutek precesji osi ziemskiej, w zachodniej części konstelacji znalazł się w naszych czasach punkt równonocy jesiennej (punkt Wagi). Przez gwiazdozbiór Panny przebiega obecnie na początek XX i XXI wieku 44,0° ekliptyki – 1/6 znaku Panny, cały znak Wagi i ponad 1/4 znaku Skorpiona.
 |
| Gwiazdozbiory: Waga - Skorpion i Wężownik - Strzelec (Stellarium) |
Waga - Libra
Według starożytnych Greków ta konstelacja przedstawiała kleszcze skorpiona. Wynikało to z faktu, że gwiazdozbiór Skorpiona sąsiaduje z gwiazdozbiorem Wagi. Nazwę tę przejęli także Arabowie. Stąd, najjaśniejsze gwiazdy w Wadze mają nazwy pochodzące od arabskiego wyrazu al-zubana oznaczającego kleszcze skorpiona. Sumeryjczycy nazywali gwiazdy konstelacji Zib-ba an-na ('równowagą nieba'). W ich czasach jesienna równonoc na półkuli północnej miała miejsce, gdy Słońce znajdowało się właśnie w gwiazdozbiorze Wagi. Sumeryjczycy łączyli też tę grupę z osądem żywych i umarłych, ale taka interpretacja chyba ominęła kolejne cywilizacje, aż zaczęli ją stosować Rzymianie w I w. przed Chr. Stworzyli nowożytną konstelację Wagi z gwiazd, które Grecy uważali za wyciągnięte szczypce Skorpiona. Wierzyli, że Księżyc znajdował się w znaku Wagi, kiedy zakładano Rzym, i uważali Wagę za symbol równowagi i porządku oraz modernizującego wpływu samego imperium. W Polsce gwiazdozbiór Wagi na wieczornym niebie widoczny jest wiosną i latem. Gwiazdy Wagi są w większości blade, ale kwadratowy kształt tworzony przez główne gwiazdy jest łatwy do znalezienia. Przed ponad 2 tysiącami lat w zachodniej części konstelacji znajdował się punkt równonocy jesiennej (Punkt Wagi). Wskutek precesji osi ziemskiej ten punkt równonocy jesiennej przemieszcza się z każdym rokiem o ponad 50″ na zachód i obecnie położony jest już w zachodniej części konstelacji Panny. W ten sposób znak Wagi znalazł się w całości w granicach gwiazdozbioru Panny. Przez gwiazdozbiór Wagi przebiega w naszych czasach 23,2° ekliptyki – 3/4 znaku Skorpiona i mały fragment znaku Strzelca, kończącego się w gwiazdozbiorze Strzelca.
W tekstach babilońskich występuje gwiazdozbiór ZI.BA.AN.NA, znany też pod nazwą zibanitum. Wszystkie te wyrazy oznaczają wagę i używane były do określenia konstelacji, która znana jest dziś wszystkim właśnie jako Waga. Mimo że był to samodzielny gwiazdozbiór, często jego gwiazdy uzupełniały figurę Skorpiona. Aratos z Soloj nazywa je "kleszczami Skorpiona", co nie jest jednak oryginalną grecką koncepcją - wyobrażenie Wagi jako fragmentu sąsiadującego z nią gwiazdozbioru pochodzi z Mezopotamii, na co mamy dowody w MUL.APIN, gdzie czytamy: "ZI.BA.AN.NA qaran GIR.TAB - Waga to kleszcze Skorpiona". Starożytni Grecy uważali, że gwiazdozbiór przedstawia szczypce skorpiona i stąd wzięły się nazwy najjaśniejszych gwiazd Wagi, które oznaczają „północne szczypce” i „południowe szczypce”. Wynikało to z faktu, że gwiazdozbiór Skorpiona sąsiaduje z gwiazdozbiorem Wagi. Obecne utożsamianie konstelacji z wagą upowszechniło się w czasach rzymskich. W starożytnym Rzymie, na skutek przejęcia nazwy z Chin i Indii, zaczęto używać nazwy Waga. Gwiazdozbiór przedstawiany jest jako postać kobieca (Astrea, rzymska bogini sprawiedliwości lub grecka Temida), trzymająca szalę wagi lub samą wagę. Waga jest jedyną konstelacją Zodiaku, która przedstawia nie żywą istotę, ale przedmiot, chociaż przedmiot trzymany jest przez Boginię Sprawiedliwości. Jest najmłodszym gwiazdozbiorem astrologicznego Zodiaku.
Skorpion - Scorpio
Skorpion znany jako Niedżwiadek został zesłany w celu uśmiercenia Oriona, słynnego myśliwego, przez Artemidę (którą heros próbował napaść). Kiedy po śmierci łowczy został przeniesiony wśród gwiazd, gdzie kontynuuje swe polowania, Skorpion też tam trafił, i wciąż zamierza się kolcem na jego piętę. Sam Skorpion (Sco) jest pięknym gwiazdozbiorem, u nas w Polsce widocznym tylko częściowo. W literaturze klinowej określany jest nazwą GlR.TAB/zuqaqipu. Najjaśniejsza jego gwiazda, Antares, wyróżniająca się czerwonawą barwą, stanowiła pierś Skorpiona, natomiast lambda i ypsylon Sco to jego żądło. W naszych czasach przełomu XX i XXI wieku przez gwiazdozbiór Skorpiona przebiega tylko 6,5° ekliptyki – nieco ponad 1/5 znaku. Rozpatrując gwiazdozbiór na potrzeby astrologii musimy uwzględnić także Wężownika (Asklepiosa), gdzie Słońce w swym ruchu na tle gwiazd przebywa prawie trzy tygodnie. Mimo że przez obszar gwiazdozbioru Wężownika przebiega ekliptyka, Wężownika nie zalicza się w astrologii jako osobnego z gwiazdozbiorów zodiakalnych. Wynika to z tego, że granice tego gwiazdozbioru przecinają ekliptykę od stosunkowo niedługiego czasu – od standaryzacji gwiazdozbiorów w roku 1930. Przez gwiazdozbiór Wężownika przebiega obecnie 18,6° ekliptyki – ponad 3/5 znaku Strzelca.
Skorpion to jeden z najstarszych znanych gwiazdozbiorów. Pięć tysięcy lat temu rozpoznawany był przez cywilizację Sumerów. Już wtedy był to Gir-Tab (Skorpion). Historia Skorpiona jest ściśle związana z historią Oriona. Orion był potężnym myśliwym. Stał się tak pewny siebie, że ogłosił, iż jest w stanie zabić wszystkie zwierzęta na Ziemi. W mitologii greckiej Skorpion był tym, który zabił Oriona. Według jednej z legend Gaja wysłała skorpiona po tym, jak Orion próbował zgwałcić Artemidę, grecką boginię przyrody i łowiectwa. Inna mówi, że to Matka Ziemia wysłała skorpiona, by upokorzyć Oriona, gdyż ten przechwalał się, że potrafi zabić każdą dziką bestię. Walka trwała bardzo długo, w końcu Orion zmęczył się i zasnął. Wtedy skorpion śmiertelnie go użądlił. Przyczyną upadku była jego pycha. Pojedynek skorpiona z Orionem był na tyle widowiskowy, że oglądający go Zeus postanowił walczących umieścić na niebie. Orion został umieszczony niemal naprzeciwko skorpiona, swojego przeciwnika. Orion wschodzi tylko wtedy, gdy Skorpion zajdzie, a kiedy Skorpion wschodzi, Orion znika za horyzontem. Grecy uważali, że konstelacja Skorpiona składa się z dwóch części: kleszczy i ciała. Później Rzymianie z wydłużonych kleszczy greckiego Skorpiona utworzyli nowy gwiazdozbiór – Wagę. Dawniej używane, polskie określenie skorpiona to „Niedźwiadek”.
Strzelec - Sagittarius
Strzelec to konstelacja znana już w starożytności, przedstawiająca centaura, pół-człowieka, pół-konia, z uniesionym łukiem i strzałą. Jej początków można szukać już u Sumerów, którzy widzieli w nim boga wojny. Najwcześniejsze informacje o grupie gwiazd znanej dzisiaj jako Strzelec pochodzą od Sumerów, którzy identyfikowali ją z Nergalem. Był to bóg zsyłający zarazę, który władał światem podziemnym. Przedstawiany był jako postać z dwiema głowami. Jedna to głowa pantery, druga była głową człowieka, a zamiast końskiego ogona miał żądło skorpiona. Sumeryjczycy nazywali tę postać Pablisag (w wolnym tłumaczeniu „najważniejszy przodek”). Grecy przejęli ten gwiazdozbiór, ale w czasach hellenistycznych istniały rozbieżności co te konstelacje przedstawiają. Aratus opisał je jako dwa oddzielne gwiazdozbiory, Strzały i Łucznika. Inni grecy wiązali ich kształt z centaurem Chironem, umieszczonym na niebie, by prowadził argonautów do Kolchidy. Ta interpretacja powodowała omyłkową identyfikację Strzelca z samym Chironem, który był już na niebie jako Centaur. Eratostenes z kolei argumentował, że gwiazdy Strzelca nie mogły przedstawiać Centaura dlatego, że centaury nie używały łuków. Konstelacja Strzelca jest starsza od gwiazdozbioru Centaura, wyobrażającego mądrego i pokojowo nastawionego Chirona; Strzelec ma w tradycyjnych przedstawieniach wyraźnie groźny wygląd. Na starych mapach gwiazdozbiór ten jest nazywany Centaurem, ale w mitologii greckiej funkcjonuje jako satyr.
Na przedstawiającej Wizerunek Strzelca widzimy uskrzydloną postać pół człowieka, pół konia - jest to najstarsze wyobrażenie gwiazdozbioru Strzelca, występującego w tekstach pod nazwą PA.BIL.SAG. Znamy jeszcze inny wizerunek tego gwiazdozbioru, utrwalony na kamieniu granicznym - Strzelec jest tutaj człowiekiem z torsem skorpiona i szponami gryfa, jego emblematem jest napięty łuk. Niestety, w tekstach nie zachowały się opisy tej konstelacji. Na podstawie fragmentu MUL.APIN możemy jedynie ustalić, że znajdowała się między Skorpionem (dokładniej między gwiazdami stanowiącymi żądło Skorpiona, które nazywano SAR.UR i SAR.GAZ), tajemniczym gwiazdozbiorem MA.GUR i Koziorożcem. Inne teksty informują nas o tym, że PA.BIL.SAG był niebieskim wizerunkiem boga wojny i łowów Ninurty, który dysponował wspaniałą bronią o nazwie SAR.UR i SAR.GAZ, towarzyszącą mu na niebie w postaci lambdy i ypsylon Scorpii (stąd połączenie Skorpiona ze Strzelcem w jedną postać). W atlasach chińskich w miejscu Strzelca znajdował się Tygrys, od którego został nazwany jeden z gwiazdozbiorów chińskiego zodiaku. Hebrajczycy widzieli w znaku Strzelca Goga, wroga Izraela. W Polsce gwiazdozbiór Strzelca częściowo widoczny jest latem, w całości widoczny na południe od równoleżnika 45°N. Przez gwiazdozbiór Strzelca przebiega w naszych czasach przełomu XX i XXI wieku 33,4° ekliptyki – 1/8 znaku Strzelca i niemal cały znak Koziorożca, wraz z punktem przesilenia zimowego oraz znanym w profesjonalnej astrologii Tronem Arymana. Przez zachodnią część gwiazdozbioru przebiega najjaśniejsza część Drogi Mlecznej, zawierająca jedno ze spiralnych ramion naszej Galaktyki – ramię Strzelca, które przesłania znajdujące się za nim jądro galaktyczne. Punkt wskazujący kierunek ku odległemu o 28 tysięcy lat świetlnych centrum naszej Galaktyki leży około 1° na południe od gwiazdy X Sagittarii, przy granicy Strzelca z Wężownikiem i Skorpionem.
Na tym kończy się opis mitycznych postaci gwiazdozbiorów pasa zodiakalnego.
LINKI
Tron Arymana, Saturn i Antares w astrologii profesjonalnej:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz