Dewaczan - Cywilizacja Niebian

Cywilizacja Niebian - Mieszkańcy Krainy Światłości i Białej Magii

Podejmujemy obecnie głębszy opis okoliczności, gdy człowiek porzuca swe ciało astralne i niższe mentalne, a przenosi swą świadomość do ciała przyczynowego, czyli inaczej mówiąc wznosi się do wyższego świata mentalnego. Przechodzi on wówczas do świata zwanego niebiańskim, anielskim lub dewaicznym, który w literaturze teozoficznej nazywa się dewaczanem, czyli dosłownie krainą świetlistą, krainą świetlistych istot, dewów. Kraina ta ma też w sanskrycie nazwę dewasthan, czyli kraj światłych  bogów, kraina światłości. Jest ona swargą u hinduistów, sukhawati u buddystów, a niebem u wyznawców zaratusztrianizmu, judaizmu, chrześcijan i muzułmanów. Nadaje się też niekiedy temu światu nazwę "nirwany oświeconych ludzi". Dewaczan (Devakhan) to przede wszystkim i nade wszystko świat myśli abstrakcyjnych. Starożytne księgi opisują dewaczan jako specjalnie chronioną część świata mentalnego, wyższą sferę planu mentalnego, z której wszelkie troski i cierpienia zostały wyłączone przez wielkie inteligencje duchowe, czuwające nad ewolucją ludzkości i innych stworzeń. Jest to miejsce pełnego szczęścia, wypoczynku, gdzie człowiek przyswaja sobie w spokoju owoce swego życia fizycznego. Człowiek przebywający w dewaczanie nosi w sanskrycie nazwę dewaczani. 

Niebiosa i niebianie

Podejmowano wiele prób opisania niebiańskiego świata, ale żadna z nich nie jest zadowalająca, gdyż z natury swej nie daje się on opisać w języku fizycznego świata. Tak na przykład buddyjscy i hinduscy jasnowidzowie mówią o drzewach ze złota i srebra, mających jako owoce drogocenne kamienie. Hebrajski pisarz, który mieszkał w wielkim i wspaniałym mieście, mówi o złotych i srebrnych ulicach. Współcześni teozoficzni pisarze operują porównaniami z grą barw o zachodzie słońca i wspaniałością morza i nieba. Każdy usiłuje odmalować rzeczywistość, nie dającą się wyrazić słowami, za pomocą porównań ze znanymi sobie zjawiskami. W ciągu życia w świecie astralnym i mentalnym niższym, owe niższe składniki natury człowieka wypalają się jeśli człowiek pracuje na ścieżce samodoskonalenia. W sferze wyższej mentalnej pozostają jedynie szlachetne myśli, podniosłe i bezinteresowne aspiracje, które żywił w czasie życia ziemskiego, co powoduje, że istota ludzka zostaje przeistoczona w anielską, boską naturę i wchodzi w nurt cywilizacji niebian, anielskiej cywilizacji wyższego świata boskich duchów pełnych światła, prawdy, mądrości i mocy. W niebiańskim świecie dewaczanu dusza zbiera owoce tylko takich swych myśli, które były całkiem bezinteresowne, toteż życie w dewaczanie nie może być inne, jak tylko szczęśliwe. Jak to określił jeden z Mistrzów, dewachan jest krainą, gdzie nie ma ani łez, ani westchnień, gdzie nie wychodzi się za mąż ani się nie żeni, gdzie człowiek sprawiedliwy urzeczywistnia w pełni swą doskonałość. 

I. Niebo - środowisko życia duszy 

Uznanie istnienia Boga (sanskr. Brahman, arab. Allah, hebr. Elohim) jest jednoznaczne z uznaniem istnienia jego realnej postaci, a także świata w którym istnieje Bóg i jego najbliższe otoczenie. Cokolwiek istnieje podlega prawu „początku i końca”, rodzi się lub powstaje i umiera lub kończy działanie. W odniesieniu do zasady istnienia, niebo musi być rzeczywistością, co w teozofii oddane jest jako świat przyczynowy, kazualny. Znane odniesienia, które tworzą cały zbiór informacji o niebie przydają mu charakter cywilizacji duchowej, cywilizacji niebian, dewów. Niebo, w tradycji wedyjskiej Dewaczan lub Swarga, jako takie musi posiadać własne środowisko życia, podobnie jak każda inna cywilizacja. Jest to cywilizacja szczycąca się bardzo długim okresem niezakłóconego rozwoju. Do historii przeszły już czasy konfliktów, ekspansji i walki o sukces z niższymi siłami ciemności, chaosu i mroku. Nie istnieje już niezdrowa rywalizacja, zarówno w zakresie konkurencyjności pomiędzy regionami, sferami czy rodzinami jak również w osiąganiu sukcesu indywidualnego. Konflikty społeczne w tej cywilizacji, jeśli już występują, to w znikomej ilości, potencjalnie mogą one wystąpić jednak w bardzo niewielkim stopniu. Procesy życia społecznego cywilizacji nieba są spójne i maksymalnie wyważone, jednak wielu widzących światy wyższe myli Niebiosa z wyższymi globami w łańcuchu planetarnym siedmiu ziemi, gdzie ta planeta jest najniższym poziomem świadomości. Zasady społecznego życia w Dewaczanie są tak wypracowane, by nie występowały dysproporcje w dostępie każdej duszy, do wszystkich ofert tej najwyżej rozwiniętej cywilizacji.

Cywilizacja Nieba wypracowała sobie taki system społeczny, który spełnia te wymogi, które potrzebne są istotom wysoko uduchowionym, gnostycznym. Jednak spełnienie potrzeb wszystkich dusz żyjących w Niebie wymagało wyedukowania odpowiedniej indywidualnej postawy każdej duszy względem jej własnych potrzeb. W charakterze i osobowości obecnie żyjących dusz nie występują nadmierne, indywidualne potrzeby posiadania lub władzy, gdyż ego jest odpowiednio wysublimowane. Ostatecznie takie samo ograniczenie nadmiernych potrzeb istnieje obecnie jako charakter osobowości duszy. Dusze są istotami wiodącymi życie rodzinne i rozwijają się indywidualnie w celu spełnienia osobistych potrzeb. Takie cechy potrzeb osobistych zostały osiągnięte po wdrożeniu procesu zmian, którego głównym celem było przedłużenie życia.  Czas przełomowych zmian dla cywilizacji Nieba to okres, w którym społeczeństwo przyjęło propozycję zmiany zasad życia osobistego. Życia, które z założenia miało zostać ograniczone w aspekcie emocji z których powłoka astralna jest wyczyszczona całkowicie. Taki program wyzbycia się z życia osobistego stanów emocjonalnych (namiastką takiego stanu, życia bez emocji jest stan nirwany), poważnie skutkuje w sferze zachowań i potrzeb.  Poprzez usunięcie instrumentów zmysłowych nieobecnych w stanie Widźńana, które były odpowiedzialne za powstawanie stanów emocjonalnych, dusze wyzbyły się szkodliwych i trujących emocji, pozostały tylko wyższe uczucia. 

Forma życia bez niższych, toksycznych emocji, w jakiej od tamtego czasu żyją dusze w niebie, implikowała wiele efektów. Najważniejszym z nich jest pozbycie się przyczyn nadmiernego starzenia się ciała duszy. Czas życia duszy tak się wydłużył, że mogą mu być przypisywane cechy wieczności. Zmiana zasad życia emocjonalnego, mimo, że nie szkodzi indywidualnej osobowości, to jednak jest poważnym ograniczeniem swobód. Takiej ograniczonej emocjonalnie formie życia nie mieli obowiązku poddać się wszyscy. Każda dusza w niebie dysponuje, prawem wolnej woli. jednak wybiera drogę do zjednoczenia z Absolutem, z Bogiem, z Brahmanem (Allah, Elohim). Jak w każdej społeczności, tak i w niebie istnieje podział i różnorodność indywidualnych potrzeb, jednak ego wysublimowane tak realizuje swoje potrzeby żeby nie szkodzić tym innym mieszkańcom Dewaczanu. O ile potencjał podziału jest znikomy, to indywidualne cechy i potrzeby są  niezbywalnym prawem. W nowych okolicznościach z takiego prawa skorzystała pewna ilość innych dusz. Mieli do tego pełne prawo, lecz stracili możliwość dalszego życia w niebie. Środowisko nieba, jest otwartą przestrzenią i życie obok siebie istot, które eksponują taki rodzaj materii emocjonalnej, jakiego chciano się pozbyć, zakłócało nowy, zaistniały po zmianie stan całego środowiska życia dusz w niebie. 

Zarządzający cywilizacją niebiańską stanęli przed bardzo poważnym problemem złych wyborów. Podjęta została decyzja o utworzeniu bezpiecznego środowiska życia dla demonów Lucyfera i wszystkich dusz, które chciały zachować poprzedni, niższy i toksyczny styl życia emocjonalnego. Z przyczyny charakteru fizycznego całej przestrzeni nieba, która jest w każdym miejscu, otwartym i zagospodarowanym środowiskiem życia, nie było gdzie bezpiecznie ulokować grupę istot, które dalej chciały żyć, korzystając z cech osobowości tworzących efekty emocji. Postanowiono, enklawę dla tych dusz wybudować poza przestrzenią nieba jako rodzaj niższego świata, zsyłki na banicje dla tych istot, które złym wyborem same się ściemniły. Najlepiej dla spełnienia cech takiego zamierzenia nadawało się środowisko fizyczne przestrzeni wszechświata, w tym świat astralny i mentalny, co razem nazywamy trójświatem. Środowisko istnienia cywilizacji nieba (jako obiektu „astronomicznego”), jest olbrzymią przestrzenią, w której ewoluowała i obecnie żyje populacja istot określanych mianem „dusze”. Sam obiekt w pojęciu zajmowanej przestrzeni można określić jako kulistą formę, odizolowaną od otaczającego ją zewnętrznego środowiska fizycznego, które jest w dużym stopniu nasycone ciemną materią. Identyczne warunki fizyczne posiada przestrzeń otaczająca Wszechświat. 

Niebo i niebianie - niebiańska transformacja

Przestrzeń wewnętrzna Nieba, Dewaczanu, w odniesieniu do przestrzeni wewnętrznej wszechświata, różni się w dwóch podstawowych kwestiach. Pierwszą jest wielkość, a drugą stan środowiska fizycznego. W kwestii wielkości Niebo, Dewaczan, Swarga, zajmuje przestrzeń dziesiątki razy większą od sumy przestrzeni wszystkich wszechświatów, które ta cywilizacja zbudowała. Jeżeli teraz przyjmiemy, że nasz wszechświat posiada średnicę, którą światło przebiega w czasie około czterech bilionów lat, to ta wielkość będzie pierwszym odnośnikiem pozwalającym ocenić wielkość Nieba dla które cały materialny trójświat jest jakimś małym ograniczonym bąbelkiem, o którym można także powiedzieć, że jest więzieniem dla zdeprawowanych, zepsutych dusz. W każdym wszechświecie materia, czyli systemy galaktyczne plus dźwięk, światło i inne formy niepołączone w atomy, zajmują tylko znikomą ilość ich całej przestrzeni. Przestrzeń wewnątrz wszechświatów, nie objęta oddziaływaniem grawitacyjnym zbiorów galaktycznych i galaktyk jest wypełniona rozrzedzoną i harmonicznie uformowaną ciemną materią. Ta materia jest pierwotnym źródłem, z którego w odpowiednich warunkach fizycznych może powstać materia ewolucyjna, z jakiej powstało i powstaje wszystko (w pojęciu ewolucji wszechświata na planie życia) we wszechświecie. W ocenie człowieka przestrzeń ciemnej materii jest zupełną próżnią, gdzie nie ma żadnego życia i gdzie nie przebiegają procesy ewolucji wszechświata. W takiej ocenie, formy ewolucyjne wszechświata, (również zbiory gwiezdne), zajmują ułamek procenta całej jego przestrzeni.

Należy założyć, że cywilizacja duszy zajęła całą przestrzeń wewnętrzną tego olbrzymiego kulistego obiektu, w którym istnieje (tak jakby człowiek zagospodarował całą przestrzeń wszechświata). Dowodem na słuszność takiego założenia jest sprawa emigracji dusz, które opuściły przestrzeń nieba i osiedlone są w naszym wszechświecie (notabene, tu tkwi przyczyna zaistnienia wielu problemów w środowisku życia człowieka). Uzasadnieniem takiego dowodu jest kwestia wykorzystania lub zagospodarowania całej przestrzeni nieba przez cywilizację dusz. Gdyby wewnątrz przestrzeni nieba istniały odpowiednie w rozumieniu wolne miejsca, do utworzenia bezpiecznej enklawy dla dusz żyjących w emocjach, to wówczas one tam byłyby zasiedlone. Emigracja dusz poza Niebo dowodzi, że takich miejsc w tej olbrzymiej przestrzeni brakowało. Na bazie tego samego dowodu możemy wyciągnąć wnioski w stosunku do komunikacji w przestrzeni Nieba. Mimo olbrzymich odległości, łączność z każdym miejscem jest stała i systematyczna. Rodzaj komunikacji musi w jakiś sposób być szeroko dostępny i dodatkowo obejmować inne aspekty poza samą kwestią porozumienia, aspekty związane z uczuciami. W innym przypadku, gdyby nie istniały możliwości tak szeroko pojętej formy komunikacji, enklawy można by było bezpiecznie oddzielić.

Cywilizacja nieba osiągnęła pełną niezależność energetyczną i materialną, posiada do dyspozycji potrzebne zasoby, który w niczym nie ograniczają jej planów działania, (w uzasadnionej skali i potrzebie). Jako przykład a zarazem dowód, przytoczymy tu wydatek energetyczny potrzebny do inicjacji ewolucji wszechświata, nie wspominając o uprzednim wysiłku zbudowania przestrzeni niezbędnej do przebiegu całego procesu ewolucji wszechświata. W artykułach dotyczących budowy wszechświata, opisujemy proces tworzenia jego jądra, którego średnica sięga przynajmniej miliarda lat świetlnych, a tempo rotacji wielokrotnie przekracza prędkość, z jaką porusza się światło. Poza tym sama materia, z której zbudowane jest jądro wszechświata posiada wyjątkowo duży potencjał magnetyczny. Pozwala on, korzystając z tempa wiru, wytworzyć tak silne pole grawitacyjne, które w określonym momencie ściąga do jądra swoje własne pole grawitacyjne. Coś w rodzaju czarnej dziury, tylko miliony razy mocniejszej, a przy tym jądro się nie zapada, zachowując tempo rotacji. Takich wszechświatów cywilizacja Nieba zbudowała wiele, nie rujnując swego potencjału energetycznego i materialnego, a w naukach wschodnich często mówi się o 21 tysiącach oraz o 84 tysiącach wszechświatów. Te skale wielkości są niewyobrażalnie duże, jednak samo istnienie naszego wszechświata jako („tworu Boga”), jest dowodem na potencjalne możliwości cywilizacji nieba. 

II. Ustrój Nieba - Timokracja i arystokracja 

W cywilizacji Nieba, anielskiego Dewaczanu zwanego także Swargą hierarchia duchowa opiera się na wypracowanych wartościach osobistych każdej duszy i na stopniu połączenia z Absolutem, z Bogiem, z Brahmanem (Allah, Elohim). Nie istnieją jednak pojęcia typu osobistej pozycji czy kariery w społeczeństwie, gdyż wszystkie duszę są w tym aspekcie fundamentalnie równe. Hierarchia społeczna odnosi się tylko do zajmowanych stanowisk a dusza, która kończy okres kadencji już nie jest postacią publiczną acz zwykle, z wyjątkiem nielicznych okresów upadku, przechodzi na pozycję hierarchicznie wyższą, jak również z poprzedniego tytułu nie zachowuje żadnych szczególnych praw. Można w pewnym przybliżeniu powiedzieć, że dusza ma pewną ważność z uwago na pełnioną funkcję, stąd cywilizacja Niebian jest znana jako funkcjonalna. Doświadczenie społeczeństwa, które żyje miliardy, a nawet biliony lat (licząc według ziemskiego podziału czasu),  zaowocowało optymalnymi rozwiązaniami we wszystkich dziedzinach życia społecznego i gospodarczego. Nawet najbardziej newralgiczne sprawy dotyczące zasad statusu społecznego, potrzeb duszy i egzystencji rodziny, zostały rozwiązane w sposób optymalny. Podlegają one timokratycznemu, nadzorowanymi przez mędrców prawu społecznemu, które uwzględnia potrzeby duszy jako nadrzędnej jednostki społecznej oraz rodziny będącej samą w sobie komórką społeczną, uwzględnia również potrzeby ogółu społeczeństwa. 

Na polu szeroko pojętej wolności osobistej i podstawowego prawa wolnej woli dopracowane zostały wszystkie rozwiązania satysfakcjonujące społeczeństwo cywilizacji nieba. Jednak do pełnej harmonii mogło dojść dopiero wtedy, gdy cała społeczność dobrowolnie wyrzekła się własnych drastycznych potrzeb, w każdym z głównych aspektów życia społecznego i osobistego. Mądrość, wierność i prawda są ideałami niebiańskiej cywilizacji anielskich dusz podążających ku Bogu. Nie istnieje forma ewolucji (nie tylko społecznej), w której wszystkie efekty życia są pozytywne. W logicznym rozumowaniu nie należy przyjmować, że w każdej populacji część jej owoców, tudzież potomstwa jest zagrożone chociażby minimalnymi odchyleniami od normy. Miarą najwyższego poziomu rozwoju jest zdolność do samo ograniczenia procesów, które przyczyniają się do występowania niekorzystnych efektów ewolucji. Istnieją jednak trzy główne wielkie sfery hierarchiczne niebian, a każda z owych trzech głównych hierarchicznych sfer podzielona jest na trzy podsfery, stąd mowa o dziewięciu Niebiosach czy wprost o dziewięciu anielskich chórach, sferach natężenia światłości i mocy boskiej w Niebiosach. 

Przyjąć należy, że cywilizacja Nieba, żyje obecnie na maksymalnie wysokim poziomie rozwoju, stosownie do jednej z dziewięciu sfer czy ogólnie, stosownie do jednego z trzech głównych podplanów kazualnych świata przyczynowego. Dotyczy to stanu, który został wypracowany w rozumieniu dotyczącym eliminacji przyczyn negatywnych efektów ewolucji i rozwoju. Wypracowany został odpowiedni poziom zabezpieczeń w postaci instrumentów prawno-społecznych, które eliminują możliwość występowania i tworzenia się negatywnych efektów w życiu jednostki i działaniu społeczności. Chodzi tu, między innymi o efekty związane z narodzinami młodej duszy, która mogłaby posiadać "zły charakter". Chodzi również o zaistnienie wygórowanych i niebezpiecznych społecznie indywidualnych potrzeb, również o nadmierne wymagania rodziny, czy grupy społecznej. Wdrożenie tego typu ograniczeń nie jest sprawą prostą, zarówno w kwestii prawa społecznego, jak i rodzinnego, a przede wszystkim w kwestii ewentualnego ograniczenia działania woli każdej duszy - świętego prawa w tej boskiej społeczności generalnie nawykłej do czynienia jak największego dobra. Niewątpliwie każda dusza musiała zrezygnować z niektórych swoich szczególnych (większościowo ocenianych jako nadmierne) potrzeb i różnych wygórowanych zachcianek charakterystycznych dla upadłych istot materialnego trójświata. 

W takim przypadku problemy z naturalnymi odchyleniami od normy w kwestii charakteru nowo rodzących się dusz zostały rozwiązane. Obecnie w rodzinach żyjących w niebie przychodzące na świat młode dusze posiadają cechy osobiste, które mieszczą się w gromie pozytywnych norm. Biorąc pod uwagę powyższe kwestie, wypracowany system społeczny musi posiadać odpowiednie instrumenty regulujące. Nigdzie, nawet w niebie, żadna społeczność nie rozwija się bez systemów ramowych, wiążących w sobie prawa społeczne. Niebo jest cywilizacją, a nawet złożoną, wielopoziomową cywilizacją i jak każda inna cywilizacja posiada własne środowisko życia. Każde środowisko szczycące się bardzo długim okresem niezakłóconego rozwoju, musi odpowiadać pewnym cechom. Cywilizacja nieba wypracowała sobie taki system społeczny, który spełnia wszystkie wymogi egzystencji na takim poziomie, gdzie już nie występują konflikty społeczne. Nie można wykluczyć indywidualnych problemów na poziomie rodzin czy dusz, jednak timokratyczne mechanizmy władzy dusz o większej mądrości doskonale się sprawują. Jednak nie generują one zakłócenia do takiego poziomu, który groziłby rozwinięciem w rodzaj konfliktu społecznego. 

Obecny charakter życia społecznego w niebie można określić w następujący sposób: Dusze posiadają pełne prawo działań woli, lecz ich prawa i obowiązki względem innych są ujęte w zakresie prawa rodziny i obowiązków wobec społeczeństwa znanych jako sanatana dharma. Wszelkie działania duszy na polu ogólnospołecznym, zawsze występują pod egidą prawa własnej rodziny, rodu, niebiańskiej wioski czy anielskiej sfery dewów. Rodzina jest swego rodzaju "państwem w państwie". Tu na forum rodziny liczącej czasem tysiące jednostkowych dusz zapadają wszelkie decyzje w sprawach jej członków, które dotyczą pracy i działania społecznego duszy. Nagrody i kary dusza odbiera również głównie z planu rodziny mającej w swoich szeregach wielu starszych i mądrych dewów, ryszich - mistrzów mądrości. Wszelkie profity dla duszy za pracę lub za innego rodzaju działanie otrzymuje rodzina. Stanowią one swoistą wartość rodzinną, która pozycjonuje status rodziny w hierarchii społecznej Nieba. Na podstawie takiej pozycji w hierarchii członkowie rodziny mogą podejmować się, wykonania odpowiednich zadań, lub przyjmować członkostwo w różnych społecznych radach. Nie istnieje obowiązek pracy jednak praca jest podstawową zasadą funkcjonowania niebiańsko jaśniejących dusz. Potrzeby każdej duszy są spełniane w dysponowanych przez rodzinę wartościach. Te wartości dla każdej rodziny, to kwestia należności za wykonywane prace na rzecz cywilizacji. Prace te mogą być wykonane tylko według już wyżej wskazanej pozycji rodziny, prawa duszy i wyrażenia jej woli. 

Niebiańskie istoty - Dewaczan

Minione prawa rodowe, które stanowiły o hierarchii w przeszłości na niższych poziomach egzystencji, gdy część niebian była niższą cywilizacją wielokulturową, albo jeszcze wcześniej, gdy była cywilizacją wielu królestw na niższych planetach, przechodzą w zapomnienie, gdy dusza zostaje przyjęta w poczet niebiańskiej, dewaicznej społeczności. Obecnie istota hierarchii duchowej Dewaczanu, Swargi, obowiązuje jasno ramach uznawania funkcji zarządzania niezbędnymi strukturami cywilizacji. Innym aspektem działania statusu hierarchii, jest pozycja rodziny na planie społecznym, który swą moc uzależnia od obecnie istniejącego stanu rozwoju i działania rodziny. Jeżeli nowa rodzina osiągnie odpowiednio wysoki boski status, dorównuje w prawie społecznym do rodzin z rodów koronowanych i przynależnych do empireum najwyższego planu niebiańskiego. Prawo rodowe już nie obowiązuje, korony pozostały, lecz nie są postrzegane jako symbol władzy i pozycji, tylko działają jako instrumenty pozwalające posiadaczom korzystać z nich w celu skutecznego wykonania trudnego, lub złożonego zadania. Zawsze posiadacz takiego instrumentu będzie zarządzał całokształtem działań, podejmował globalne decyzje, lub sam wykonywał najbardziej odpowiedzialne funkcje. Korona w cywilizacji nieba nie daje jedynie splendoru i aureoli blasku, a wręcz przeciwnie dodaje obowiązków i odpowiedzialności za losy Niebian. 

Różnica pomiędzy rodzajem hierarchii w cywilizacjach mniej doskonałych, takich jak pozytywny astral, lub nie wykazujących żadnej doskonałości, takich jak cywilizacja ziemska, w stosunku do cywilizacji nieba jest olbrzymia. W Cywilizacji nieba hierarchia opiera się na wypracowanych wartościach osobistych każdej duszy, na stopniu osiągniętej mądrości oraz duchowej charyzmatycznej czy magicznej mocy. Najważniejszymi są moce 1008 aspektów boskości, a rodzina swoją pozycję opiera na sumie indywidualnych, ale realnie wypracowanych wartości jej członków działających zespołowo. Dalej nie występują żadne inne kryteria oprócz cech boskich przejawiających się jako charyzmatyczne, magiczne moce niebiańskie. O przyjęciu stanowiska decyduje ta dusza, która uzyskała do niego wypracowane prawo i chce podjąć się tego zadania. Tam dusze same decydują, czy chcą zająć stanowisko, które według ich rozwoju im się należy. Nikt nikogo nie wybiera na siłę i nie żąda rekompensat w działaniu, a zrozumienie sanatana dharmy, obowiązku wobec społeczności jest tak wysokie, że posiadając zdolności i mądrość wiemy czego możemy albo musimy się podjąć. 

Najwyższym stanowiskiem w hierarchii Nieba jest Przewodniczący Rady Głównej Nieba, niejako Najwyższe Bóstwo Osobowe reprezentujące Absolut w najwyższym stopniu. Jego zadanie to dopilnowanie właściwego stanu wzajemnych stosunków i zachowań pomiędzy pozostałymi członkami Rady Głównej Nieba, rozsądzanie sporów, dbanie o harmonię pomiędzy anielskimi sferami mieszkańców Niebios, a także ochrona Swargi przed istotami upadłymi z niższych sfer wszechświata. Kolejny niższy etap w hierarchii nieba, to stanowiska należne każdemu z członków Empireum - Rady Głównej, Rady Mistrzów Mądrości czy inaczej mówiąc Rady Bóstw Nieba. W tym miejscu na planie zarządzania cywilizacją występuje grono członków rady głównej. Każda dusza z tego grona, naturalnie będzie piastowała najwyższe stanowisko w radzie zarządzającej społecznością, którą reprezentuje. Dla przejrzystości władzy, nie istnieje żaden inny instrument, lub komórka władzy, która mogłaby mieć wpływ na tę społeczność. Inaczej mówiąc, każdy członek Rady Głównej Nieba, będzie przewodniczył najwyższej radzie, mającej wyłączną opiekę nad społecznością, którą reprezentuje. W identyczny sposób przechodzi władza do kolejnych, niższych szczebli zarządzania. Wszystkie szczeble, to zawsze timokratyczne rady mędrców, w których przewodniczący nie posiada funkcji władzy wykonawczej. 

 Kolejny niższy szczebel władzy doradczej, za swego przewodniczącego ma członka rady wyższego rzędu. Status Przewodniczącego w kolejnych Radach, jest oparty na takich samych zasadach jak status Przewodniczącego w Radzie Głównej. Działając na dowolnym stanowisku w hierarchii, dusza nie ma możliwości do spełnienia osobistych celów, gdyż zawsze jest jawnie widoczna dla współpracowników oraz innych mieszkańców danej sfery niebiańskiego istnienia. Sprawę tą zabezpieczają dwa instrumenty. Pierwszym jest takie uznanie społecznej wiedzy, by splendor spływał w równej mierze na duszę zajmującą stanowisko, jak i na jej rodzinę. W przypadku stanowisk zawodowych należne wartości odbiera w całości rodzina dusz, a nawet cała wioska dusz. Drugim instrumentem jest taka organizacja wzajemnych zależności w składzie Rad, by Przewodniczący nie miał bezpośredniego wpływu na efekty pracy członków Rady. W Cywilizacji Nieba nie występuje "wyścig szczurów", każda potrzeba jest spełniana z zasobów rodziny. Dusza podejmuje się spełnić zadanie z własnej woli i czyni to z przyjemnością. Czas przeznaczony na działanie lub na pracę jest czasem, który dusza przeznacza w równej mierze dla siebie i dla rodziny. 

Wiele nurtów kulturowych i religijnych, obrazuje Boga, Brahmana (Allah, Elohim) i człowieka na płaszczyźnie wspólnych cech, a nadzieją dla wiernych jest powrót do nieba. Takie odniesienie, do Boga i nieba, posiada duże znaczenie do zrozumienia istoty tych spraw. Religie ziemskie, obdarły boską rzeczywistość z szat logiki i każda dla własnych potrzeb, w jakiś sposób „przyozdobiła” ją własnym wyobrażeniem. Chrześcijaństwo, uwiło rzeczywistość swojego bóstwa na krzyżu i w umartwieniu za grzechy, otaczając biskupów przepychem, jaki prezentuje Watykan, każda bazylika i muzeum watykańskie. Wykorzystała Rzym i cesarstwo rzymskie jako moc dla tworzenia państwa kardynałów i komercjalnej instytucji. Islam z kolei, wysoko stawia Boga, Allah, ale Jego ogrody obiecuje każdemu, kto wykaże się heroizmem, w różnych aspektach życia. Religie wschodu takie jak buddyzm czy taoizm, utkały kobierzec, którego wygody osiągnie każdy, kto podąża ścieżką nauczyciela. Tybet, duchowość Tybetu taka jak Bon, głęboko wnika w świadomość człowieka, dużo obiecuje, ale i dużo wymaga, szczególnie od swych adeptów. Olbrzymią szkodę dla rzeczywistości boskiej, wyrządziły przeróżne sekty, szczególnie inkwizycyjne, chrześcijańskie i islamskie, które wysysają z człowieka jego moc własną, odbierając mu jego wolną wolę, robiąc z wiernego złoczyńcę do tępienia odmiennie wierzących, tworząc grupy niewolnicze, wykorzystywane dla celów chorego przywódcy inkwizycyjnego, jakiegoś szalonego biskupa czy imama albo papieża. 

III. Potrzeby twórców wszechświata 

Potrzeby istoty myślącej i inteligentnej, potrzeby anielskiego rozumu, są zaspakajane na planie kilku obszarów związanych z jej życiem i zamiłowaniami. Do określenia potrzeb twórców wszechświata niezbędne jest wyszczególnienie podstawowych cech osobistych istot tam żyjących, które na ziemi są nazywane „duszami” czy dźiwatmanami, dewami, upadewami czy aniołami (malakim). Równie ważne jest określenie zasad społecznych i potrzeb świetlistej cywilizacji, którą nazywamy „cywilizacją nieba” lub niebiańskimi istotami. Informacje niezbędne do określenia wskazywanych cech można odnaleźć tylko i wyłącznie oceniając życie i zachowanie istot z wcieloną duszą. Ustaleniem właściwego kierunku poszukiwań jest kwestia wykazania, w jakie formy życia wszechświata jest wcielana świetlista boska dusza. 

Pierwszym kryterium, jakie należy przyjąć będzie założenie, że procesowi wcielenia duszy, procesowi inkarnacji, podlegają także istoty, które prezentują najwyższy poziom rozwoju, chociaż takie istoty najczęściej są znane jako posłańcy z niebios, awatarowie, prorocy, nabowie, nabi, awadhutowie. Stosowną ocenę czy rozpoznanie przeprowadzamy na ziemi w związku z tym możemy wskazać tylko tu wyewoluowane formy życia. Wskazanie najwyżej rozwiniętej na ziemi formy życia jest sprawą prostą, może to na ziemi być tylko człowiek, oczywiście nie licząc niektórych istot z planu eterycznego (eteralu) czyli pnana-maya-loka. 

Drugie kryterium, musi określić, jaki charakter rozwoju własnej postaci powinna posiadać istota wyewoluowana we wszechświecie, by wcielenie duszy w jej postać było możliwe. By proces wcielenia mógł zostać zrealizowany, docelowa istota musi posiadać odpowiednio wykształconą postać fizyczno-duchową, taką aby istota duszy mogła się skutecznie przejawiać. Potrzeba rozwoju odpowiedniego aspektu fizycznego postaci, wynika z miejsca życia ocenianej przez nas istoty, natomiast aspekt duchowy jest niezbędny dla zachowania możliwości kontaktu wcielanej duszy z istotą docelową. Z pośród wszystkich wyewoluowanych na ziemi form życia taki warunek spełnia tylko człowiek, jednakże wiadomo od tysiącleci, że boska dusza, atman, wciela w ludzką postać jedynie ćwierć, jedną czwartą tego, czym jest we własnej sferze, a zalążki czy skupienia duszy są w ośrodku podbrzusza, serca i głowy. 

Trzecie kryterium, musi określić uzasadnione cechy człowieka, jakie mogą odpowiadać potrzebom wcielanej duszy, inkarnacji. Istota duszy, jaka przez wieki jest jej przypisywana lokuje tę postać w obszarach odnoszących się do Boga, Brahmana (Elohim, Allah). Newralgicznym wskazaniem jest stosowany przez kapłanów termin „Duszpasterz”, w językach indyjskich Brahman (ang. Bramin), w językach semickich Rab lub Rabbi. W kontekście duszpasterskim odnosi się on do człowieka i duszy w niego wcielonej, a w kontekście religijnym do Boga Stwórcy, Brahmana, Wszechducha. Wymowa zwrotu „Duszpasterz” jest swego rodzaju potwierdzeniem na istnienie potrzeb twórców wszechświata, które mają być realizowane w czasie, gdy dusza jest wcielona w ciało człowieka. W czasie całego życia człowiek powinien przekazywać dla duszy takie wartości, jakie wynikają z jego życia i są związane z wszystkich aspektami jego duchowości. Według wartości wskazywanych trzecim kryterium, obszar życia duchowego wiąże w sobie cechy człowieka, które odpowiadają za proces przekazywania dla duszy takich wartości, jakie zakładali anielscy twórcy wszechświata w kwestii korzyści za jego zbudowanie. Prawdziwym Duszpasterzem jest osoba mająca bardzo dobry kontakt z całą sferą inkarnowanej boskiej duszy, z Atmanem, z Wyższą Jaźnią. 

W konkluzji do trzech kryteriów możemy stwierdzić, co następuje: 

1. Spełnienie potrzeb twórców wszechświata dokonuje się w czasie, gdy istota pochodząca z ich cywilizacji – Dusza, jest wcielona w ciało fizyczno-duchowe człowieka wyewoluowanego we wszechświecie materialnym, w trójświecie. 

2. Człowiek przyjmujący duszę jest efektem ewolucji naturalnej wszechświata a jego postać duchowa jest uszlachetniona dodatkowym programem w sferze eterycznej. 

3. Potrzeba duszy, atmana, spełniana jest w procesie życia duchowego odpowiednio rozwiniętego człowieka, żyjącego w warunkach naturalnych, które są określane mianem raju (łaski Boga). 

4. W trakcie życia duchowego system psycho-emocjonalny działający według woli człowieka w optymalnym środowisku raju tworzy materię emocjonalną, która następnie w odpowiedniej części subtelnej jest przekazywana dla boskiej duszy. 

W odniesieniu do tego tematu należy uściślić kilka kwestii związanych z aspektami sfery eterycznej i życiem duchowym człowieka. Człowiek jest istotą psychoemocjonalną i każda funkcja działania psychicznego tworzy efekt w postaci stanu emocjonalnego oraz rozmaitych śladów myślowych. Zabarwienie emocji, jakie tworzy człowiek posiada niesłychanie szerokie spektrum, co powoduje podzielenie go na jedenaście podsfer o różnej gęstości, w tym siedem gęstości astralnych i cztery mentalne. Tu istotną rolę odgrywają uczucia i emocjo-myśli, one są instrumentem współpracującym z psychiką i to dzięki charakterowi uczuciowemu człowiek tworzy tak bogate spektrum emocji. Bogate spektrum emocji jeszcze nie oznacza, że wszystkie tworzone emocje posiadają dla duszy, odpowiedni stan wartościowy. Skrajne wartości emocji to życzliwość, miłosierdzie, harmonia, sympatia, współczucie, miłość, odwaga, mężność, bohaterstwo, rozumność, a z drugiej strony nienawiść, zazdrość, zawiść, złośliwość, a także szczęście i smutek, uniesienie i strach. Trzeba dobrze rozważyć jakie z tych emocji są potrzebne dla rozwoju duszy, a jakie powodują jej degradację i upadek. Istotną wskazówkę możemy odnaleźć w sprawie dotyczącej życia człowieka w raju. Tam istniejące środowisko zabezpiecza człowieka we wszystko, co jest mu niezbędne. Człowiek głodny sięga po owoc by się nasycić, człowiek spragniony nie musi daleko szukać wody czy soku w owocach, człowiek zmęczony może spocząć w każdym miejscu – tam nie występują tam żadne zagrożenia a potrzeby są spełniane przez samo środowisko, stąd jego określenie – Łaska Boża, stan rajskiego istnienia. 

W opisie raju istnieje jednoznaczna odpowiedź na pytanie, jakie stany emocjonalne musi tworzyć człowiek by spełnić potrzebę duszy. Człowiek żyjący w raju tworzył tylko i wyłącznie pozytywne, a do tego subtelne stany emocjonalne z braku zagrożeń i problemów, nie istnieją realne przesłanki do tworzenia stanów typu strach, smutek, zawiść, zazdrość czy nienawiść. Z kolei Raj jako środowisko pierwotnego życia, istniał i niewątpliwie istnieje nadal w różnych miejscach wszechświata. Z tego należy wyciągnąć wniosek, że jest on miejscem przygotowanym specjalnie dla zabezpieczenia właściwej formy życia człowieka z wcieloną duszą na wysokim poziomie świadomości. Potwierdzeniem dla takiej tezy, jest ukryte w tekstach biblijnych określenie dla tego miejsca występujące pod nazwą „Łaska Boga”, inaczej mówiąc miejsce, które dał człowiekowi Bóg Stwórca, Brahman, Allah, Elohim. Aby spełnić potrzebę Boga Stwórcy, Brahmana i duszy (Atmana) człowiek jako przedstawiciel wyewoluowanego we wszechświecie jednorodnego rodzaju postaci, musi tworzyć w swoim systemie psycho-emocjonalnym jak największą ilość materii emocjonalnej (emocje – materia emocjonalna, tak jak wszystko, co istnieje posiada sobie właściwy stan zagęszczenia masy materialnej) o zabarwieniu pozytywnym. 

Rozważając i oceniając obecnie życie człowieka na ziemi, widzimy pracownika, który w wolnych chwilach szuka wytchnienia i szczęścia. Tylko nieliczni te stany emocjonalne osiągają w pracy, większość traktuje pracę jako przymus zabezpieczający byt. W pełni szczęśliwi ludzie są wyjątkiem w społeczeństwie i nie stanowią o wizerunku społecznym ludzkości, chociaż wszystkie starożytne szkoły rozwoju duchowego sugerowały żyć tak, aby być szczęśliwym, czerpać radość życia z codzienności. W konkluzji do takiej oceny zachowań emocjonalnych ludzi, należy przyjąć bardzo przykry wniosek, że człowiek żyje w sprzeczności ze swymi naturalnymi potrzebami i w sprzeczności z potrzebami Boga i twórców wszechświata, co jest wynikiem degradacji ludzkiego istnienia w demoniczną, rakszasową formę bytu zwaną człekozwierzem. Konkluzja, jaka wyłania się z powyżej przedstawionych wniosków i ocen objawia nam zupełnie odmienny wizerunek człowieka, ziemi, wszechświata, jego ewolucji i Boga. Okazuje się, że potrzeby Boga to wcale nie tylko modlitwa, umartwienie, czy uniżony hołd, tylko jedna prosta rzecz – Być Szczęśliwym/ Szczęśliwą, doświadczanie opiewanego na wschodzie stanu Anandam. Okazuje się, że człowiek tak żyjący spłaca swój dług istnienia, swoje prawo do życia i wcale nie za stworzenie, nie za ewolucje, tylko za prawo do przyjęcia istoty pochodzącej z cywilizacji twórców wszechświata - równej aniołom Boga – istoty w postaci wcielanej duszy. 

IV. Niebiańskie sfery wedle mistyki judaistycznej, chrześcijańskiej i muzułmańskiej

Opis niebiańskiego, ściśle hierarchicznego co do sprawowanych funkcji porządku Niebios zwykle zawiera siedem lub dziewięć chórów czy sfer niebian. Niebiosa najdokładniej opisane są w mistyce judaistycznej czyli w kabbalah, a najsłabiej w mistyce muzułmańskiej, która daje tylko ogólne wrażenie niebios i jego sfer, głównie z historii nocnej podróży wniebowzięcia Proroka Muhammada do Raju, gdzie Prorok oprowadzany jest przez anioła po kolejnych sferach niebios w których spotyka kolejnych proroków i rozmaite grupy anielskich istot. 

Pierwsza, Najwyższa Hierarchia Niebian 

1. Trony, Eony, Ofanim, Aufanim, Galgalim, Elohim - Dziewiąte Niebo, Kuchawim, Kukhavim - Sefira Keter, Korona - Wielkie archanioły na niebiańskich tronach Empireum, władcy najwyższej, pierwszej hierarchii niebian i całych niebios, istoty anielskie mające moce stwarzania form życia oraz nowych boskich dusz, pomagały Bogu w stwarzaniu światów. Najważniejszym wśród Tronów jest JHWH Katan czyli Mniejszy JHWH, Metathron, Mittron, Mitra. 

2. Serafiny (Serafim), Chajot ha-Kadesz - Ósme Niebo, Muzalot - Sefira Chochma, Mądrość - płomienni, aniołowie ognia niebiańskiego, anioły otaczający Trony Boże, anioły światła i ognia, anioły płomiennej miłości Bożej. Serafiny zajmują się także natychmiastowym usuwaniem istot, które dokonałyby przestępstwa wobec praw boskich w Najwyższej Hierarchii Niebios, co oznacza odprowadzenie w płomieniach wiecznego Ognia do krainy dusz upadłych poza sfery niebiańskie. W historii Niebios znanych jest kilka przypadków odprowadzenia upadłych cherubim, w tym w tradycjach semickich znany jest Satan (Szatan, były cherubim Satanel). 

3. Cherubiny (Kherubim, Kerubim), Kheri-Kheba - Siódme Niebo, Arawot - Sefira Bina, Zrozumienie, Rozum - orędownicy, sprawiedliwi, anioły mocy wstawienniczych i ułaskawień, anioły sądu Bożego, posiadają poznanie Boga, mają wiedzę i miłość w postaci Mądrości Bożej, anioły skrzydlate mające wielkie moce i zdolne podróżować pomiędzy światami, strażnicy najwyższej niebiańskiej hierarchii. Anioły sfery cherubim mają rosę służącą do wskrzeszania dusz do życia w każdej sferze istnienia. W tej sferze są także przechowywane wzorce wszystkich dusz i indywidualności, co pozwala na odtworzenie lub zarchiwizowanie istnienia każdej duszy, która była, jest lub będzie. 

Druga, Środkowa Hierarchia Niebian 

4. Zwierzchności lub Panowania, Chaszmalim - Szóste Niebo - Sefira Chesed, Miłość - władcy środkowej, drugiej hierarchii niebian. Szóste Niebo to strażnicy światów (alamin), którzy strzegą istnienia stworzonych światów, podtrzymują ich istnienie, a także reagują, gdy istnienie jakiegoś świata czy wszechświata jest zagrożone przed wyznaczonym czasem dopełnienia się jego cyklu istnienia. Anioły i anielskie wojska tej sfery mogą całe światy zamrozić albo spalić, gdyż mają władzę nad zimnem oraz gorącem. 

5. Cnoty, Władze, Blaski, Ucieleśnienia Boskich Cech/Imion, Tarsziszim (Olśniewający) - Piąte Niebo, Ma'on, Matej - Sefira Gewura, Potęga - niebiańskie blaski, światła boskich właściwości, wedle mistyki islamu mamy 99 głównych typów boskich cech do rozwinięcia. Piąte niebo zarządza aresztem i wykonywaniem kar dla aniołów Środkowej Hierarchii Niebios, które dokonały znaczących przewinień i skierowane zostaną do świata upadłego. Piąte Niebo jest najniższą sferą dusz arystokratycznych, książęcych, które mają prawo do noszenia insygniów w postaci korony książęcej oraz zasiadania na własnym tronie. Anioły z Piątego Nieba należą też do istot ukwiecanych czyli tych, którym anioły niższej rangi w sposób ceremonialny zakładają girlandy kwiatów. 

6. Potęgi, Moce - Czwarte Niebo, Zewul, Machon lub Machen - Sefira Tiferet, Piękno, Harmonia - strażnicy środkowej hierarchii niebiańskiej. 

Trzecia Hierarchia Niebian 

7. Księstwa, Książęta - Trzecie Niebo, Szechakim lub Sagun - Sefira Necach, Netsach, Zwycięstwo, Wieczność - władcy najniższej, trzeciej hierarchii niebian, najniższa sfera niebiańskiej arystokracji. W Trzecim Niebie można usłyszeć tajemne słowa i boskie sekrety o jakich ludziom nie godzi się mówić, a ludzka świadomość bardzo rzadko dociera do tej sfery. W Trzecim Niebie znajduje się także siedziba Władcy aniołów śmierci, Azraela, który kieruje stąd losami istot śmiertelnych w niższych światach niż niebiańskie. W Trzecim Niebie jest także siedziba aniołów, które produkują mannę, pokarm życia wiecznego, pokarm aniołów i świętych angelizowanych, na wschodzie znany jako amryta, pokarm boskich dewów. Anioły stróże narodów należą do Książąt tworząc specjalną lożę niebiańskich przywódców po hebrajsku zwanych Sarim, których jest siedemdziesięciu. każdy z 70-ciu Sarim, Pasterzy Narodów, sprawuje pieczę nad jednym z narodów i języków tworzących kulturę oraz społeczeństwo. 

8. Archaniołowie, Wielcy Aniołowie - Drugie Niebo, Raki'a, Rakuje - Sefira Hod, Chwała - w tym Bene Elohim znani jako Synowie Bogów (Bóstw). W Drugim Niebie znajduje się areszt i strażnicy odprowadzający w niższe sfery istnienia wszystkie dusze, które postępując niewłaściwie i naruszając odwieczny niebiański porządek cywilizacji Niebian w Pierwszej Hierarchii Niebios muszą zostać karnie usunięte z Niebios. 

9. Aniołowie, Malakim, Malachim, na wschodzie Dewowie, Ganowie - Pierwsze Niebo, Wilon, Szamajim lub Szamaim - Sefira Jesod, Fundament - wspomina się dwanaście lub więcej gatunków czy rodzajów aniołów, zwykłych dewów, mieszkańców niebios z hebrajska zwanych także Elim, Erelim, Arelim lub Iszim, także Tafsarim jako szczegółowy podchór. Wśród aniołów znajdziemy dusze których pochodzenie, droga ku świętości realizowana była poprzez żarliwe wyznawanie wiary (Wyznawcy, Żarliwcy, Bhaktowie), mękę dla Boga (Męczennicy), a także utrzymywanie czystości czynów słów i myśli (Niewiniątka). 

Pierwsze Niebo to wedle mistyki trzech religii, judaizmu, chrześcijaństwa i islamu także siedziba dusz i duchów gwiazd oraz wpływów światła jakie płyną na ziemię do ludzi z gwiazd i gwiezdnych konstelacji. Każda gwiazda oraz planeta ma bowiem swojego anielskiego strażnika czy ducha opiekuńczego, anioła. W Pierwszym Niebie przebywają także aniołowie opiekunowie ustanowieni dla ludzi oraz innych stworzeń powracających do Boga i cywilizacji niebios. Modlitwy do aniołów stróży w chrześcijaństwie czy modlitwy do Boga (Allah, Elohim) o anielską pomoc i ochronę w islamie i judaizmie trafiają właśnie do Pierwszego Nieba i są nasłuchiwane oraz realizowane właśnie przez anioły z tej najniższej niebiańskiej sfery. W tej sferze znajdują się także anioły dwunastu gwiazdozbiorów, 27 konstelacji, anioły planet, gwiazd stałych, Słońca i Księżyca, a monoteistyczne religie zwykle zalecają, aby zwracać się do Absolutu, tak, aby modlitwy i polecenia ich spełnienia bardziej celnie kierowane były do odpowiednich aniołów przez samego Boga. Część tradycji mistycznych, także monoteistycznych uważa jednak z doświadczenia, że wiele aniołów nie reaguje na modlitwy nie kierowane do nich bezpośrednio, a na polecenia od Boga Absolutu czeka się często znacznie dłużej niźli na reakcję bezpośrednią boskiej anielskiej istoty. 

Podobnie w naukach hinduistycznych, szczególnie śiwaickich, opisuje się niebo, Dewaćan jak krainę podzieloną na 9 coraz wyższych sfer bytu. Ludność Niebios, Bogowie i Boginie czyli aniołowie nazywani są w śiwaizmie Gana-Dewas czyli Anielskie Zastępy czy Boskie Zastępy. Przywódcą dewów jest Ganeśa – bóstwo w postaci starszego potomka męskiego, Syna Boga Śiwa i Bogini Parwati. 

Dziewięć Hierarchii Dewów w porządku od najwyższej do najniższej odpowiada generalnie tradycji trzech bliskowschodnich tradycji mistycznych. Dewaćan (ang. Devachan) - dosłownie: "mieszkanie Bogów", aniołów; niebiosa; Dom Bogów; Królestwo Niebios. W sanskrycie także Sukhavati - pomyślne lub szczęśliwe miejsce. 

Ādityadevas (Aditjowie) – najwyżsi, najwznioślejsi Bogowie, Aniołowie - Władcy Niebios; 

Viśvedevas – wszechbogowie, Bóstwa o atrybutach wszechobecności; 

Vasudevas – Bogowie, Anioły wiatru, powietrza; oddechy Niebios; 

Tushitadevas (Tuszitowie) – nasyceni, pełni Bogowie; w pełni oświeceni, panowania; 

Ābhāsvaradevas – Anioły dochodzące do pełni boskości, zwierzchności; 

Aniladevas – płomienie, ognie, moce, władze; 

Mahārājikadevas (Maharadźikowie) – anielscy książęta, liderzy, władcy, królewicze; 

Sādhyadevas – anielskie dusze świętych i męczenników; 

Rudradevas – anioły, Bogowie dzikiej przyrody, Bóstwa natury, najniższa sfera anielska. 

Trzy Hierarchie Niebios tworzące po trzy podsfery czy chóry niebiańskie odpowiadają dziewięciu sefirotom poczynając od Keter, Korony. Dziesiąty poziom tworzą istoty niższych światów, które przez doskonalenie i oczyszczanie osiągnęły bliskość granicznych Pierwszych Niebios czyli Dziewiątego licząc od góry chóru, co w terminologii Sefirot odpowiada Malkutach - Królestwu Niebios na Ziemi. Osobom przynależnym do Królestwa Niebios, do Sefiry Malkutach towarzyszy Szekina (arab. Sakina) jako świadectwo Boże, pieczęć Boga, że osoba jest święta i pośród istot niższego świata ma specjalny status istoty z wyższego świata cywilizacji niebian, aniołów, bóstw nieba, krainy światłości. 

Anioły tworzące Dwór Władcy danej anielskiej sfery istnienia w ścisłym gronie liczą zwykle 300 istot o większej światłości, mądrości i mocy, a samo otoczenie Władcy Sfery w tym Władcy Hierarchii liczy 33 istoty niebiańskie wysokiej rangi, często znacznie wyższej niźli sfera, chór jakim zarządzają. Niebiańskie rady duchowe podejmują decyzję poprzez uzgodnienie konsensusu w możliwie najkrótszym czasie, a w czasie obrad nie wolno wychodzić ani zajmować się czymkolwiek innym, gdyż anioł opuszczający salę obrad traci prawo głosu. W czasie obrad niebiańskiej duchowej rady, każdy uprawniony do podjęcia decyzji musi się jawnie wypowiedzieć. Wszystkie głosowania są jawne, a przyczyny podjęcia decyzji podawane do publicznej wiadomości. Inne anielskie istoty, zwykli mieszkańcy zawsze mają prawo przysłuchiwać się prowadzonym obradom aż do ich zakończenia i obwieszczenia boskiej decyzji. 

Niebiańska cywilizacja spełnia kryteria jednocześnie arystokracji i timokracji istot mądrych, rozumnych i szlachetnych, a najwyższe zasługi i największa władza jest w gestii tych, którzy są największymi ucieleśnieniami mądrości i najściślejszymi wyrazami, ekspresjami mocy woli Absolutu, Boga Stwórcy-Kreacji, Brahmana, Elohim, Allah. Najniższe sfery anielskiego świata cywilizacji niebios są najbardziej zaludnione, a najwyższe rejony niebiańskie są najmniej zaludnione, co oznacza, że spotkanie wysokiej rangi boskiej istoty jest wyjątkowym i rzadkim wydarzeniem o szczególnym zdarzeniu. 

ARCANUM