El Morya Ezoteryka Przebudzenie Oświecenie Uzdrowienie Przekazy Dharma Gnoza AUM: ASTROZOFIA

Ezoteryka - Wiedza Tajemna

Ezoteryzm, ezoteryka to wiedza dostępna jedynie dla osób uprzywilejowanych, doświadczonych lub takich, które przeszły misteryjną inicjację. Ezoteryka zajmuje się w szczególności rozwojem duchowym i doświadczeniami metafizycznymi. Jest to tzw. wiedza tajemna (łac. scientia occulta - okultyzm), czyli przeznaczona tylko dla grona osób wtajemniczonych - dla wybrańców, dla elity, dla awangardy ludzkości. Pojęcie ezoteryzm pokrywa się głównie z okultyzmem oznaczając "wiedzę ukrytą", "wiedzę tajemną".

Ezoteryzm uprawia głębsze postrzeganie rzeczywistości, bardziej otwarte, rozwój duchowy, porusza tematy duchowe lub odrzucane przez naukę. Treści są na ogół otoczone atmosferą tajemnicy, przekazów ze starożytności, guru o nadnaturalnych mocach, siddhi, cudów, zjawisk nadprzyrodzonych - są odczuwalne w sposób pozazmysłowy. Częścią ezoteryzmu są doświadczenia i eksperymenty z zakresu parapsychologii, zjawisk psi, magnetyzmu leczniczego, uzdrawiania duchowego, bioenergoterapii, podróży eterycznych i astralnych.

W latach 90-tych XX wieku termin ezoteryka, zamiast wiedzy tajemnej, zaczął oznaczać coś wręcz przeciwnego - dziedzinę gospodarki, cieszącą się znaczną popularnością, a polegającą na sprzedaży wątpliwej jakości usług, głównie wróżbiarskich oraz tarotowych, zwykle satanicznych. Określenie ezoteryczny pojawiło się w starożytnej Grecji w okresie panowania cesarstwa rzymskiego. Pochodzi od greckiego słowa esôterikos, od esôtero (esô: "wewnątrz"). Słowo to oznacza wszystko, co jest "wewnętrzne". Przeciwieństwem dla ezoteryczny jest określenie egzoteryczny, od greckiego eksôterikos, od eksôtero (eksô: "na zewnątrz").

Platon (427-347 p.n.e.) w swoim dialogu Alcybiades (około 390 p.e.ch.) używa wyrażenia ta esô oznaczającego "rzeczy wewnętrzne", zaś w dialogu Teeteto (ok. 360 p.n.e.) używa ta eksô co oznacza «rzeczy zewnętrzne». Prawdopodobnie pierwsze wystąpienie przymiotnika esôterikos odnaleźć można w pracy Lucjana z Samosaty (około 120-180 e.ch.) pod tytułem "The Auction of Lives", § 26 (nazywaną także "The Auction of the Philosophical Schools"), która napisana była około roku 166. Dużo wspólnego ma ezoteryzm z mistycyzmem i duchowością, jednak wiele tradycji mistycznych nie próbuje wprowadzać dodatkowej wiedzy duchowej, koncentrując się raczej na skupieniu uwagi osoby wierzącej czy modlącej się na obiekcie kultu, co powoduje, że ezoteryzm jest wyższym stopniem mistyki i duchowości.

Ezoteryzm zwykle koncentruje się na osobistym oświeceniu i wewnętrznych praktykach duchowych, zaś religie zorganizowane czy egzoteryzm skupia się na wspólnych praktykach i rytuałach, a także na prawach które rządzą społecznością. Pomimo tego także ezoteryzm zawiera tradycje, instytucje i inne publiczne aspekty. W większości znanych religii rozróżnić można sfery egzoteryczne (zewnętrzne) i ezoteryczne (wewnętrzne). Sfera egzoteryczna - to struktury instytucjonalne, pisma kanoniczne, utrwalone dogmaty i rytuały itp. Mają one wpływ na całą społeczność wiernych.

Sferę ezoteryczną religii tworzy niewielka stosunkowo grupa (lub więcej grup) osób głębiej i bardziej intensywnie zaangażowanych w życie duchowe. Ludzie ci poszukują nauk i metod prowadzących do głębokich przemian wewnętrznych, a przynajmniej do niezwykłych doświadczeń mistycznych lub cudownych, nadnaturalnych. Często relacje pomiędzy społecznością egzoteryczną a grupą (lub grupami) ezoterycznymi są napięte, gdyż (ezoteryczny) mistycyzm może łatwo i zupełnie niesłusznie zostać uznany za herezję, zagrażającą (egzoterycznej) ortodoksji. Wiele ruchów religijnych na całym świecie twierdzi, iż posiada wyższą, bardziej prawdziwą i lepszą interpretację szerszej religii, której oni są częścią.

Przykłady ruchów ezoterycznych w wielkich religiach: gnostycyzm w chrześcijaństwie, sufizm w islamie, tantryzm w hinduizmie i buddyzmie...

Parapsychologia

PARAPSYCHOLOGIA [gr.], Metapsychologia; termin wprowadzony 1889 przez psychologa M. Dessoira na określenie dziedziny badań dotyczących zjawisk zwanych paranormalnymi. Zalicza się do nich wszelkie formy tzw. spostrzegania pozazmysłowego (ESP, ang. extrasensory perception), jak np.: jasnowidzenie (świadomość istnienia przedmiotów i zdarzeń niepochodząca z przekazu zmysłowego), prekognicja (świadomość zdarzeń mających dopiero nastąpić), telepatia (wymiana informacji między ludźmi na odległość bez pośrednictwa zmysłów). Do zjawisk tych należą również różne postacie wpływania na obiekty martwe, np. wywoływanie ich ruchu, czyli tzw. psychokineza lub telekineza, bądź żywe - bez oddziaływania na nie znanymi metodami fizycznymi lub chemicznymi.

Parapsychologia, a bardziej współcześnie psychotronika to wiele przedmiotów i zazębiających się ze sobą dziedzin prawdziwej, wyższej wiedzy, której najczęściej sprzeciwiają się zatwardziali materialiści i ateiści oraz psychopaci - główne kategorie osób niezdolnych do subtelnych doznań i doświadczeń oraz abstrakcyjnego myślenia. Termin parapsychologia został wprowadzony w 1889 roku przez M. Dessoira. Upowszechnił się wraz z założeniem Laboratorium Parapsychologicznego na Uniwersytecie Duke'a w Durham, w Karolinie Północnej. Pramatką parapsychologii jest szeroko pojęta magia oraz szamanizm. Metapsychologia to niemal archaiczne, rzadko używane w Polsce określenie. Przedrostek „meta” sugeruje, że źródła badanych zjawisk leżą poza naszą psychiką. Parapsychologia to inaczej wiedza tajemna, gnostycyzm, ezoteryka, hermetyzm, okultyzm.

* Ajurweda, Naturoterapia

* Anioły, demony, byty astralne

* Astrologia

* Bioenergoterapia, Pranoterapia

* Ciała subtelne

* Chirologia

* Gematria - energia kształtów i liczb

* Hipnoza, Sugestia

* Jasnowidzenie, Jasnosłyszenie

* Karty magiczne (tarot)

* Lewitacja

* Magia, Huna, Szamanizm

* Mediumizm

* Miejsca mocy

* Numerologia

* Radiestezja i wahadlarstwo

* Rozwój duchowy

* Sny i śnienie

* Tańce szamańskie

* Telepatia

* Teleportacja

* Znaki mocy (Runy, Sanskryt)

Litera psi jest w parapsychologii oznaczeniem wszystkich zjawisk paranormalnych. Psychotronikiem jest człowiek umiejący w praktyce posługiwać się wszystkimi metodami, jakie psychotronika oferuje, aby osiągnąć wyznaczony cel. Uczeń, aby stać się psychotronikiem, musi nauczyć się stosowania w praktyce metod psychotronicznych, zarówno świadomych (logicznych) jak i podświadomych (odczuciowych). Psychotronika wedle definicji naukowej jest Protonauką. Protonauka to obszar badań, w którym nie rozwinęła się jeszcze ścisła praktyka naukowa typowa dla dziedzin nauki o dłuższej tradycji.

Uzdrawianie Ezoteryczne

Leczenie według Pitagorasa i Hipokratesa

Mniej więcej w szóstym wieku p.e.ch., Pitagoras - lekarz, matematyk, a także astronom i filozof - uznał uzdrawianie za najbardziej szlachetne spośród swoich zajęć i włączył je w rozważania na temat etyki, umysłu i duszy. Energię związaną z uzdrawianiem nazwał pneumą. Jego następcy pojmowali pneumę jako byt widoczny w świetlanym ciele oraz wierzyli, że światło może leczyć choroby. Sto lat później:

...[Hipokrates] mówi: „Doświadczeni lekarze wierzą, że ciepło, którym emanują dłonie po przyłożeniu do chorego, ma bardzo dobroczynne działanie. Często, gdy starałem się ukoić ból moich pacjentów, miałem wrażenie, jakby moje ręce miały jakąś dziwną właściwość usuwania z chorych miejsc bólu i różnych nieczystości, poprzez kładzenie rąk na tym miejscu i wyciągnięcie palców w jego stronę. Stąd wiadomo niektórym spośród mędrców, że zdrowie można zaszczepić chorym za pomocą pewnych gestów i poprzez dotyk, podobnie jak niektóre choroby przenoszą się z jednej osoby na drugą".

Hipokrates przypisywał energii uzdrawiającej - vis medicatrix naturae lub inaczej uzdrawiającej sile natury - miano siły życiowej. Zalecał lekarzom, aby określali czynniki blokujące w poszczególnych osobach (oraz między nimi a kosmosem), w celu przywrócenia odpowiedniego przepływu pneumy. To natura, a nie lekarz uzdrawia pacjenta - mawiał Hipokrates, uważany za ojca medycyny europejskiej.

Teoria wielkiej jedności ciała i umysłu, którą wysunął Pitagoras, została wkrótce zastąpiona poglądem Hipokratesa o ich rozłączności. Platon skrytykował ten pogląd: „Jeśli umysł i ciało mają być zdrowe, trzeba zacząć od wyleczenia duszy, to jest najważniejsze... Największym błędem naszych czasów w leczeniu ludzkiego ciała jest to, że lekarze oddzielają umysł od ciała". System hipokratesowski, skodyfikowany przez Galena w drugim stuleciu ery chrześcijańskiej, stał się normą praktyki medycznej na wiele stuleci.

Na Wschodzie, w tym w Indii, Persji i Tybecie rozwijał się system w którym rozważano całego człowieka tak, jakby ciało, umysł i dusza były jednością, starając się przy tym doprowadzić do ponownego połączenia, jeśli jakieś aspekty owych składników były zablokowane, oddzielone, dysfunkcyjne. Zachodnie, grecki tradycje medyczne wsparł Awicenna, a duchowe uzdrawianie w XVIII wieku kultywowali wybitni medycy jak Franz Anton Mesmer, który leczenie duchowe, uzdrawianie, bioenergoterapię kojarzył z metafizycznym magnetyzmem leczniczych prądów.

Na przełomie wieków XIX i XX Zygmunt Freud i Carl Gustav Jung wykazali, że nieświadomy umysł, podświadomość, może być czynnikiem sprawczym pewnych chorób. Tak narodziła się współczesna medycyna psychosomatyczna, która zaleca integrację umysłu z ciałem. Sir William Osler zalecił, by lekarze próbowali zrozumieć chorego pacjenta, a nie tylko jego dolegliwość. Nowoczesna psychologia behawioralna wykazuje, że nauczanie metodą nagrody i kary lub warunkowaniem nieświadomego umysłu można powodować chorobę. Wspiera to mechanistyczny pogląd na funkcjonowanie jednostek ludzkich, nawet wtedy, gdy przyjmie się wpływ umysłu na chorobę somatyczną.

Leczenie dotykiem dłoni trwa zwykle od 5 do 30 minut ale także dłużej. Z doświadczenia uzdrowicieli wynika, że podczas seansu uzdrawiania pacjenci zwykle odprężają się, mogą zapadać w drzemkę, a nawet w odmienne stany świadomości. Korzystny wpływ terapii może dać się odczuć od razu, zwłaszcza przy uśmierzeniu niepokoju, napięcia i bólu. Doznania bólowe mogą się jednak nasilać podczas kilku pierwszych seansów i często interpretuje się je jako objaw pozytywny, oczyszczający, najwyraźniej wskazujący na zmiany zachodzące w procesie powodującym ból, na wychodzenie dolegliwości z organizmu. W miarę kontynuowania terapii oczekuje się zmniejszenia nasilenia bólu, jednak przy niektórych chorobach, jak zapalenie wyrostka, takie oceny mogą być mylące. Dolegliwości przewlekłe mogą wymagać powtarzania zabiegów, zwykle w odstępach tygodniowych lub nawet kilkumiesięcznych.

Strony

ASTROZOFIA

Astrozofia: Numerologia - Astrologia - Chirologia

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz