środa, 9 grudnia 2015

Wielkie Białe Braterstwo Światłości

Wielkie Białe Bractwo - Wielkie Bractwo Światłości 


Wielkie Duchowe Braterstwo, Wielkie Białe Bractwo lub Wielkie Bractwo Światłości (ang. The Great White Brotherhood lub The Great Brotherhood of Light,, niem. Die Weisse Bruderschaft) służy duchowemu rozwojowi adeptów rozwoju duchowego, mistyki i gnozy oraz nauce modlitwy i medytacji. Pełnoprawnymi Adeptami Mistrzami jest zaledwie 144 tysiące ludzkich istot które osiągnęły duchowe przebudzenie, oświecenie i ostacznie wyzwolenie stając się boskimi opiekunami ewolucji duchowej ludzkości wybranymi przez Boga. Białe Bractwo jest organizacją hermetyczną i hierarchiczną, gdzie poszczególne kręgi wtajemniczenia związane są ściśle z stopniem rozwoju duchowego zwanym wtajemniczeniem planetarnym. 


Na wielką popularność Wielkiego Białego Bractwa składała się też duchowa nauka, luźno łącząca prawosławie, hinduizm, buddyzm i inne wielkie tradycje duchowe Wschodu na poziomie mistycznym czy ezoterycznym. Według ezoterycznej nauki duchowej WBB świat i ludzie są utkani ze Światła Bożego, które można dostrzec badając ludzką aurę - subtelne eteryczne promieniowanie duszy. Wielu ludzi, którzy czytają przekazy nauk pozostawionych przez Mistrzów Wielkiego Białego Bractwa jest chętnych dowiedzieć się trochę więcej o niewidzialnym Bractwie Światłości skupiającym czyste boskie dusze, które służą Wielkiemu Białemu Światłu Bożemu. Choć jest wiele stopni i wiele poziomów duchowego osiągnięcia w Wielkim Białym Bractwie, wszyscy mistrzowie i adepci w nim są jednym w oczach Wiekiego Boga, Mahadewa, Brahmana. 

Współczesnie, gdy ogląda się dokoła, bardzo mało zdaje się wskazywać na Duchowe Braterstwo, jak było to nauczane przez Mistrzów i Inicjowanych Adeptów w świetlanej przeszłości Złotej Ery. Mistrzowie uczyli ludzkość życia z ducha, w grzeczności, tolerancji i miłości. Wielcy Mędrcy nauczali również, że Człowiek powinien dać swemu bratu dar wolności życia, wolności myśli, wolności wyboru, ponieważ wiedzieli, że prawda jest zaszczepiona w każdym ludzkim sercu. Wiedzieli, że jeśli ludzie mają  wolność, duch całej ludzkości w końcu dotrze do prawdy i rozpozna Boga Ojca jako siłę, która jest źródłem całego życia - Siłę, która jest środkiem kręgu i piastą koła - Siłę, która jest twórcza i wieczna. Z drugiej strony, Mistrzowie Mądrości ostrzegali przed ludzkimi istotami, które opętane są przez żądzę władzy, pychę i chciwość, opętane przez ciemne siły planety, których jedynym celem jest zaprowadzanie chaosu i dyskordii, zaprowadzanie barbarzyństwa, zboczeń i wynaturzeń, wszelkiej patologii. Mistrzowie chociaż wskazują ostateczny stan duchowego oświecenia i wyzwolenia jako cel dla ludzkiego rodzaju, uczą także adeptów duchowej ścieżki życia walki przeciwko siłom ciemności jako próbują omamiać ludzkość, a szczególnie władzę polityczną. 

Wielkie Białe Bractwo tworzą istoty nadprzyrodzone o wielkiej mocy, mistrzowie mądrości, którzy szerzą głębokie nauki duchowe za pośrednictwem wybranych ludzi wskazanych przez Boga. Członkowie Białego Bractwa mogą być znani jako Mistrzowie Starożytnej Mądrości lub jako żyjący współcześnie mistrzowie duchowi. Wiele ludzi twierdzi, że otrzymali jako dziedzictwo informacje od tych istot, w tym zwłaszcza od El Moryah czy Djhwal Khul Khan, a są to chociażby Helena Pietrowna Bławatska (teozofia), Alice A.Bailey (Nowa Grupa Serwerów Świata), Helena i Mikołaj Roerich, Guy Ballard („Ja jestem” Aktywny), Geraldine Innocente (Most do Wolności), Lanello Prophet (Fioletowy Płomień) czy Benjamin Creme. 

czwartek, 26 listopada 2015

Mistrz Sananda Jezus Chrystus

Sananda Jezus Chrystus - Niebiański Mistrz Duchowy 


Istnieje istota duchowa, która nazywa się Sananda Kumara lub Jezusem Chrystusem i wspominają o niej pisma Towarzystwa Teozoficznego. To członek grupy duchowych istot zwanych Siedmioma Świętymi Kumarami, do której należy i Sanat Kumara. Koncepcja Mistrza Jezusa Chrystusa znanego jako Isa Masih a także jako Mistrz Sananda pochodzi z Towarzystwa Teozoficznego, a także z ezoterycznych nauk Wniebowstąpionych Mistrzów Duchowych. Mistrz Sananda, w mistyce chrześcijańskiej znany jako Mistrz Jezus, Jezus Chrystus, to jeden z wielu Mistrzów Mocy Bożej, mistrzów Wielkiego Białego Braterstwa. 

Mistrz Sananda Jezus Chrystus
Przez teozofów oraz w ezoterycznej Arcane School Mistrzyni Alicji Bailey nazywany jest Mistrzem Szóstego Promienia, mistrzem drugiego lotosu, mistrzem Promienia Swadhiszthany, inkarnacją Boga Wisznu. Mistrz Jezus Chrystus Sananda podlega Wielkiej Mistrzyni Braterstwa Światłości znanej jako Mistrzyni Nada Mai lub Guru Nada Mai. Jednym z najbliższych współpracowników i przyjaciół Mistrza Jezusa Sanandy w Wielkim Białym Braterstwie Oświeconych Mistrzów Mądrości jest Mistrz Kuthumi (Kut Humi). Jezus Chrystus Sananda podlega wielkiemu przywódcy Białego Braterstwa i Rady Mistrzów Światłości Bożej jakim jest Mistrz Maitreya - Nauczyciel, Mistrz i Przewodnik Duchowy Ludzkości. 

Wielkie religie zakładali zwykle pojedynczy prorocy czy awatarowie gromadząc licznych wtajemniczonych uczniów, a wszyscy założyciele wielkich religii oraz głębokich szkół mistycznych, duchowych i ezoterycznych są w swej istocie Mistrzami Wielkiego Białego Braterstwa Oświeconych Mistrzów Mądrości. Wśród Mistrzów Mądrości i Światła jest Prorok Muhammad, Prorok Mani, Prorok Jezus, Prorok Mojżesz, Prorok Abraham, Prorok Noe, Prorok Henoch, Prorok Zaratusztra, są Awatarowie, jak Kabir, Saibaba, Rama, Kryszna, Ćaitanya, Śankara, Dattatreya, Lao Tsy i wielu innych Mistrzów Duchowych. 

Wedle ezoteryki i nauk tajemnych, Jezus Chrystus Sananda znany jest z kilku wcześniejszych inkarnacji semickiego kręgu kulturowego, w tym jako Elizeusz uczeń Proroka Eliasza, jako mistyczny kapłan Jozue, a także pod imieniem Jeszua. Wspomina się także o inkarnacjach Jezusa Chrystusa Sananda z czasów wojen imperium zła jakim była Atlantyda, gdzie Jezus Chrystus Sananda walczył w bitwach pomiędzy białymi i czarnymi Magami tamtych czasów. Jezus Chrystus Sananda ma w swojej karmie długi czas zajmowania się zarówno magią jak i mistyką. 

środa, 23 września 2015

Druidzi - celtyccy magowie i szamani

Druidzi - Magowie celtyccy (galijscy) 


Druid - łacińskie: druides albo druida, z celtyckiego – starożytny kapłan celtycki (galijski), szaman i mag, który przewodził obrzędom i ceremoniom religijnym oraz prowadził nauczanie duchowe. Druidzi sprawowali także sądy oraz przepowiadali przyszłość z lotu ptaków lub z wnętrzności zwierząt. Druidzi to jedna z trzech kast kapłańskich, obok bardów i filidów (vates), u Celtów. Dawno, dawno temu w czasie kolejnej migracji ludów z okolic dzisiejszego Krymu na arenę dziejów wkroczyli Celtowie. Lud ten przespacerował się po całej ówczesnej Europie. Ślady ich bytności odnaleziono między innymi w Polsce (okolice góry Ślęża, Głubczyc oraz Krakowa). Osiedlali się na stałe również na terenie dzisiejszych Czech, Słowacji, Niemiec, Austrii, Szwajcarii, Francji, by ostatecznie skończyć wędrówkę na Wyspach Brytyjskich. 

Druid - celtycki mag
Słowo "druid" jest bezpośrednią kalką z pisarzy łacińskich, którzy w taki sposób zapisali pierwotną nazwę celtycką. Etymolodzy wywodzą ją z dwóch źródeł, albo od celtyckiego słowa drúisi (iryjskie drúi, drái, draoi) co znaczy "czarownik", "szaman", "mag", lub od indoeuropejskiego słowa oznaczającego "dąb" (w grece drys). Inną propozycją jest wywodzenie słowa od indoeuropejskiego vid, uid – "wiedzieć", "poznawać", przyrostek dru miałby pełnić tu rolę wzmacniającą, tak że pierwotna nazwa druidów brzmiałaby: druvides - "najmędrsi", "wszechwidzący". W języku walijskim druid znany jest jako derwydd, co bardziej podobnie brzmi jak perskie derwisz, z perskiego "ubogi", "żebrak". Grecy pisali  δρυΐδης (druidēs). 

Pierwszym, który obszernie wspomina o druidach jest rzymski imperator Juliusz Cezar. Po nim zaś wielu rzymskich i greckich geografów i historyków (łącznie siedemnastu): Diodor Sycylijski (druidzi są "filozofami i teologami [...] wyćwiczonymi w sprawach boskich"), Ammian, Diogenes Laertios ("druidzi mieli nauczać filozofii w formie zagadek; zalecali oddawanie czci bogom, nieczynienie zła i ćwiczenie się w dzielności"), pisał Strabon. Znacznie późniejsze są źródła chrześcijańskie spisywane przez irlandzkich i walijskich mnichów, między XII a XVI wiekiem, bazują one jednak na tradycji piśmiennej z VI/VII wieku, a opartej na starszych przekazach. Są jednak przefiltrowane przez kulturę i perspektywę chrześcijańską, w tym pełne kłamliwych pomówień inkwizycyjnych o rzekome składania ofiar z ludzi i krwiopijstwo. 

Druidzi sprawowali ważne funkcje społeczne, byli odpowiedzialni za sprawy wiedzy i nauczania. Młodzież nauczano o nieśmiertelności duszy, reinkarnacji, nieczynieniu zła, dzielności i męstwie w bitwach, co przekazywano w formie poetyckiej do nauczenia się na pamięć – studia trwały przynajmniej (jak twierdzi także Cezar) 20 lat, gdyż wiedza była przekazywana tylko drogą ustną, na pamięć i tak jest kontynuowana po dzień dzisiejszy, także w wielu innych tradycjach i szkołach magii czy szamanizmu. Mieli dużą wiedzę o gwiazdach i ich ruchach, o przyrodzie, mocach i nieśmiertelnych bogach, co pokazuje istotne podobieństwa do tradycji magów perskich czy irańskich, z Medii, Kurdystanu i Chorasanu. Innym ważnym zadaniem druidów było strzeżenie tradycji i wpajanie cnót moralnych. 

Ze względu na zdobyte wykształcenie często powierzano druidom sprawowanie czynności politycznych i sądowych. We wczesnośredniowiecznej Irlandii byli wysokimi urzędnikami dworu królewskiego, czasem nawet mieli prawo głosu przed królem. Dużą moc dawało druidom prawo geasa – nakazy i zakazy indywidualne, nakładane na poszczególne osoby, wiążące szczególną mocą magiczną. Złamanie takiego zakazu groziło zemstą sił nadprzyrodzonych i w praktyce bardzo dobrze działało, co pokazuje, że społeczność celtycka była magiokracją (władzą magów). Kapłanów celtyckich czy galijskich uważano za potężnych czarowników, szamanów czy magów na podstawie efektów ich działalności, ich moc wykorzystywano nawet w wojnach. Zauważano, iż mogli rozkazywać żywiołom, zmieniać dzień w noc, lato w zimę, ich moc miała oddziaływać również na wolę bogów czy aniołów, a oni mogli ingerować w boskie sprawy. 

piątek, 18 września 2015

MAGIA - Prawa i Zasady Magii

Magia - Prawa, Reguły i Zasady Magii


Prawa, reguły i zasady Magii to spuścizna Zakonu Magów - Mistrzów Mocy z dawnych czasów, kiedy panowała prawdziwa Święta Wiara. Są to nie tylko wskazówki do posługiwania się Magią, oręż duchowy, ale i spis życiowych mądrości, jakimi powinien kierować się każdy Uczeń, Adept, Mag, Hierofant i Mistrz Magii. 

Jak powstają fazy Księżyca

1. Ludzie zwykle żyją w mniejszej lub większej ignorancji, w ciemnocie: niemal we wszystko uwierzą, bo naiwnie chcą, żeby to była prawda, lub dlatego, że się obawiają, iż może to być prawda. W największej ciemnocie żyją Mugole (Totalni Ignoranci). 

2. Intencja (ang. In-Tension) jest wewnętrznym napięciem dążenia, natężeniem wewnętrznej woli, ale pamiętaj, że nawet najlepsze intencje wobec innych mogą spowodować szkody i nieprzewidziane komplikacje. 

3. Emocje i uczucia ludzi prymitywnych rządzą rozumem, Mag kieruje wszystkim, włącznie z emocjami i uczuciami. Mag zna nauki o siedmiu stopniach rozwoju emocji i uczuć. Mag zna nauki o czterech stopniach rozwoju potęgi umysłu. Mag zna nauki i praktyki czterech stopniach rozwoju energii witalnej (bioenergii, many, prany, chi, ki). 

4. W przebaczeniu tkwi jedynie prosta magia, która uzdrawia pacjentów z chorób powodowanych zgromadzonymi urazami i awersjami, zarówno w przebaczeniu, które dajesz innym, a także w tym, które uzyskujesz od innych. 

5. Zważaj na to, co ludzie czynią, gdyż nie tylko ich słowa, ale i czyny zdradzą kłamstwo, fałsz, obłudę. 

6. Możesz się podporządkować wyłącznie władzy Rozumu, Wyższej Jaźni, Wyższej Świadomości. 

7. Życie to przyszłość, nie przeszłość, z przeszłości się oczyszczamy budując lepszą przyszłość. 

8. Staraj się o zwycięstwo, zasłuż na zwycięstwo; staraj się o sukces, zasłuż na sukces. Realizuj ważne cele. 

9. W wyższej Rzeczywistości nie może być antynomii, zatem przekonania, poglądy oraz wierzenia Maga muszą być wewnętrznie spójne, bez sprzeczności. Z umysłem pełnym sprzeczności nie można być nawet Uczniem Maga. 

10. Rozmyślne odwracanie się od Prawdy jest zdradą wobec siebie, zdradą wobec Przodków, zdradą wobec Czystych Duchów, zdradą wobec Aniołów i Bóstw Nieba. 

11. Możesz zniszczyć tych, co mówią i rozgłaszają Prawdę, lecz Prawdy nie zniszczysz. Fałsz niszczeje Prawda pozostaje, zatem szukaj Filozofii i Mądrości Odwiecznej. 

środa, 16 września 2015

Medytacja Transmisyjna

Trójkąty Mocy - Czakramy - Służba Duchowa


Medytacja Transmisyjna
Kiedy duchowe energie Boskiej Duszy zaczynają pobudzać nasze serca i kiedy zaczynamy kontaktować się z naszym wyższym aspektem, czyli z Duszą (Boską Jaźnią), odczuwamy nowy i trudny do określenia impuls. Kiedy ten impuls wzrasta nieodzownie prowadzi on nas do kontaktu z ludźmi i z sytuacjami, w których można go wykorzystać. Impuls ten, powstający na poziomie Duszy, nazywa się służbą, sewą, bezinteresowną społeczną pracą. Jest ona jedną z tych wielkich nauk, które rozwiną się w czasie Nowego Tysiąclecia – oraz w przyszłości w czasie trwającej średnio 2160 lat epoki rozwoju ludzkości. Służba Nowego Tysiąclecia (Medytacja Transmisyjna) jest najmocniejsza, kiedy jest pełniona w grupie. Jest to znany w duchowości fakt, że grupa może przesłać o wiele więcej energii aniżeli osoba medytująca pojedynczo. Medytacja Transmisyjna (Transdona Meditado) oferuje jedyną w swoim rodzaju możliwość służenia ludzkości poprzez współpracę z innymi ludźmi w twoim miejscu zamieszkania. 

Medytacja Transmisyjna jest specjalistyczną forma grupowej medytacji w której uczestnicy oferują siebie (swoje ośrodki energetyczne, czyli czakramy) jako instrumenty do transformowania i przekazywania potencjału duchowych energii pochodzących od Duchowej Hierarchii Mistrzów i Aniołów (a są to starsi bracia rasy ludzkiej, nadzorujący i przewodzący ludzkiej ewolucji). W ten sposób zaopatrują oni nasza planetę Ziemię w energie, które przekształcają nasz świat i które są bardziej dostępne i pożyteczne dla ludzkości i dla innych królestw życia w naturze. Według brytyjskiego ezoteryka i międzynarodowego lektora Benjamina Creme’a, Medytacja Transmisyjna jaką oferuje Laja Joga jest najważniejszą praca, którą grupy mogą dzisiaj z łatwością wykonywać. Nie jest ona przeciwstawna żadnej innej formie medytacji, którą być może już praktykujesz. W rzeczywistości wzmocni ona twoją medytację osobistą oraz inną działalność i służbę, a trzeba pamiętać, że podstawą rozwoju duchowego w Trzecim Tysiącleciu są medytacje w grupach. 

Trzeba pamiętać, ze grupa transmisyjna nie jest miejscem, gdzie należy szukać indywidualnych porad, przesłań channelingowych, kontaktu z planami astralnymi lub też z aniołami stróżami, a wręcz przeciwnie powinno się tegoż unikać, jeśli chcemy być w dobrej łączności z Mistrzami Duchowymi. Jest to po prostu oddawanie siebie na służbę duchową dla naprawy świata ludzkiego, na służbę naprawy ludzkości. Jednak ubocznym działaniem tego bezinteresownego czynu jest przyspieszony rozwój duchowy uczestników grupy. To co można osiągnąć w ciągu dwudziestu lat osobistej medytacji, dokonać można w ciągu od jednego roku do trzech lat regularnej, stałej i prawidłowej pracy w grupowej medytacji transmisyjnej zwanej także przekazywaniem Światła, a czasem Jogą Światła, Laja Jogą. 

poniedziałek, 14 września 2015

Czakram wawelski - Wawel miejscem mocy

Czakram wawelski - magiczne i okultystyczne miejsce mocy Słowian


Czakram wawelski – według rozpowszechnionej masowo po drugiej wojnie światowej miejskiej legendy duchowe miejsce mocy w postaci kamienia znajdującego się na terenie nieistniejącego już kościoła Gereona na Wzgórzu Wawelskim, gdzie w dawnych czasach była wielka świątynia słowiańskiej Bogini Siwa. Ideał czakramu wawelskiego jest bardzo popularny wśród różdżkarzy, radiestetów, wahadlarzy, bioenergoterapeutów oraz wyznawców słowiańskich kultów rodzimej wiary. Wielu ludzi których przyciąga owa energetyczna magia Wawelu, to dusze związane z dawną rodzimą wiarą Słowian, z magicznymi kultami Bogini Siwa, która była przez wieki czczona na Wawelu, gdzie było jej sanktuarium, dobrze znane także w czasach Państwa Wielkomorawskiego. Wzgórze wawelskie wznosi się na wysokość około 228 m n.p.m., a zręb tektonicznego na którym stoi, powstał w miocenie i zbudowany jest z liczących 161–155 mln lat górnojurajskich wapieniach wieku oksfordzkiego. Wawel w stosunku do okolicy wybija się na wysokość około 30 metrów co czyniło go bardzo dobrym miejscem na świątynię - fortecę oraz zamek książęcy. 

Wawel - miejsce mocy - 1845

Legendę na masową skalę rozpowszechniono prawdopodobnie po wizycie w latach 30-tych XX wieku na Wawelu dwóch Hindusów związanych z teozofią i radża jogą, którzy rozmawiali „o czymś” niezwykłym i mocno promieniującym Praną (chińskie Chi, Qi). Wieści od hinduskich magów zaczęły powoli żyć własnym życiem, a ludzie wrażliwi odczuwali silne energie wawelskiego wzgórza. Tajemniczy temat rozmowy z biegiem czasu rozpowszechnił się jako „miejsce specjalnej energii”, a następnie odgrzebano dawne legendy o kamieniu ukrytym za ścianą dziedzińca wawelskiego. Nigdy nie poszukiwano jednak archeologicznie istnienia żadnego specjalnego kamienia w tym miejscu, a kamieni jest tam ogromna ilość, gdyż cały Wawel stoi na kamiennym wzgórzu. Jeden z przekazów głosi, że siedem kamieni Siwa Boga zostało rozrzuconych po całym świecie. Taki kamień trafił też do Krakowa. Podobne siły oddziałują w Jerozolimie, Mekce, Peru (Machu Picchu) czy w Delhi, co może oznaczać, że w jaskiniach na Wawelu spoczywa potężny magiczny kamień podobny do tego w Mekce, a dawni słowiańscy czy celtyccy wtajemniczeni mieli do niego bezpośredni dostęp. 

Opowieści o częstych pielgrzymkach hinduskich magów i joginów na Wawel są prawdziwe, a jest to także skutkiem działalności teozofki i nauczycielki medytacyjnej jogi Wandy Dynowskiej. Jak pisze prof. Michał Rożek, to Wanda Dynowska w dwudziestoleciu międzywojennym w XX wieku rozsławiła wawelski kamień i magiczną moc wawelskiego wzgórza. To według niej sam Wielki Biały Mag Apoloniusz z Tiany założył "centrum duchowe Krakowa". Od roku 1935 przebywała w Indiach i popularyzowała tam ezoterykę Krakowa i czakram wawelski. W latach po wizycie w Polsce premiera Indii Nehru panowało w Krakowie dość powszechne przekonanie, że udał się do podziemi wawelskich, aby tam modlić się przy tajemniczym kamieniu. 

Pierwotnie, jak za czasów słowiańskiego kultu Bogini Siwa (Śiwa) nie używano jeszcze powszechnie terminu „czakram”, a jedynie Krąg Mocy. Termin "czakram wawelski" nie występuje jeszcze w wydanej w latach 60-tych Wielkiej Encyklopedii Powszechnej, bo unikano nazewnictwa wschodniego z powodu kościelnej cenzury. Dopiero w latach 80-tych XX wieku na fali zainteresowania ideami New Age oraz kultury i duchowości Wschodu określono to miejsce powszechnie mianem „czakramu Ziemi”, nawiązując do tantrycznego i jogicznego pojęcia ćakr, czyli siedmiu punktów energetycznych w ciele ludzkim. Zgodnie z dawnymi legendami wedyjskimi, istniejącymi w tradycji indyjskiej, na Ziemi również znajdują się miejsca o specjalnej energii, wyczuwanej przez niektóre osoby, tyle, że na globie ziemskim jest ich 12-cie i każde ma średnicę około 1000 kilometrów. Oprócz wielkich czakramów Ziemi, po sześć na każdej półkuli, w tym jeden biegun magnetyczny, istnieją także mniejsze węzły energetyczne, Marmany Ziemi, podobne do punktów akupresury na ludzkim ciele. Stworzone przez różnych autorów listy tych miejsc bardzo się między sobą różnią, ale w większości zawierają takie pozycje, jak Rzym, Jerozolima, Delhi itd, gdyż zwykle także w owych węzłach energetycznych są tradycyjne stolice państw, dawne centra duchowe i wielkie świątynie, a także największe skupiska ludzkie czyli wielkie miasta. 

czwartek, 25 czerwca 2015

Gnoza - Szymon Mag i Helena

GNOZA: Szymon Mag i Helena - Oczami Wyznawców Gnostycyzmu 


Magia inspiruje wiele milionów ludzi. Powieści takie jak Harry Potter powodują masowe poszukiwanie źródeł z których można zaczerpnąć wiedzy i zrozumienia wiodących ku magicznej stronie życia. Jednym z takich źródeł jest niewątpliwie postać Szymona Maga i Heleny. Mag to kapłan Słońca, prekursor Mitraizmu i Zaratusztrianizmu. Mag to kapłan prawdziwej religii ludzkości, niszczonej i eliminowanej przez chrześcijaństwo.

SZYMON MAG - GNOZA 


Szymon Mag - Prorok Gnostycki
Szymon Mag, znany także jako Simon Magus lub Szymon z Gitty (Githon), był Samarytaninem protognostykiem, czyli pochodził z Samarii w Izraelu. Według wierzeń starożytnej wspólnoty gnostycznej simonitów (szymonian) był on bóstwem wcielonym w ludzkiej postaci, coś jak w Indiach awatarowie czy awadhutowie, a w krajach semickich Święty Prorok. Niemalże wszystkie z ocalałych europejskich źródeł świadczących o życiu i poglądach Szymona Maga są zawarte w pracach chrześcijańskich. Różne źródła informacji o Szymonie Magu zawierają odmienne jego wyobrażenia, różniące się tak bardzo, że czasem poddaje się pod wątpliwość czy odnoszą się do tej samej osoby. Wprawdzie poważne źródła mówią, że Szymon Mag był uczniem Dozyteusza, którego nauki już miały mieć oddźwięk gnostycki, niemniej tak zwani ojcowie kościoła ciągle właśnie Szymonowi Magowi przypisują bycie ojcem gnozy i w istocie także misterium mistyki chrześcijańskiej. Jego nauki posiadały motywy hermetyczne i mistyczne, które stały się podstawą doktryn późniejszych gnostyków. Dozyteusz jako Samarytanin z urodzenia był mistrzem i kapłanem judaizmu oraz starej magii babilońsko-asyryjskiej, czego nauczał wszystkich swych uczniów, podobnie i Szymona Maga. Jak wiadomo magia i alchemia w starożytnym judaizmie była elementem ważnym i rozpowszechnionym w zasadzie we wszystkich diasporach. Prorok Henoch (Hermes, Enoch) jest uważany za protoplastę magii judaistycznej oraz współczesnej jej wersji znanej jako kabała (kabbalah, kabalah, kaballah).

Szymon Mag, to niewątpliwie jedna z najbardziej tajemniczych postaci z przełomu astronomicznych epok Barana i Ryb, choć pewnie nie tak popularnie czczona jak Jezus Chrystus. Szymon Mag uważany jest za ojca gnostycyzmu i nazywany ojcem wszelkiej mistyki judejskiej i chrześcijańskiej. Wiadomo bowiem, że był też ochrzczonym chrześcijaninem, nie tylko gnostykiem, co w misterium gnosis jest zjawiskiem normalnym. Jedni ludzie widzieli w nim obrońcę prawdziwej wiary chrześcijańskiej, drudzy ojca chrześcijańskiego gnostycyzmu i herezji. Dlatego niektórzy sądzą, iż mogły występować co najmniej dwie postacie o tym samym imieniu, co jednak nie pasuje do tej utalentowanej i wybitnej postaci. Trudno bowiem ciasnym ortodoksom uwierzyć, aby przywiązywał przystąpieniu do chrześcijaństwa zbyt dużą wagę ktoś sam czyniący cuda zadziwiające lud, którego prawie wszyscy samarytanie czcili jako bóstwo wcielone i który uważany był za wielką moc bożą, który nauczał, że objawił się na górze Synaj jako Ojciec, następnie ukazał się wśród Żydów nie w ciele, lecz pozornie jako Mesjasz, Jezus Chrystus, potem zaś został posłany jako Duch Święty, jako Pocieszyciel, którego przyrzekł Chrystus, a więc uznawany i uznający siebie za Boga trynitarnego, będący hestos (stojący, wyprostowany - niezmienny, nieporuszony, wieczny). W istocie, im większa duchem postać, tym więcej wymiarów jej działalności i większe dzieło duchowe jakie za sobą na tej ziemi pozostawia.

Towarzyszką życia Szymona była odkryta w domu niewolnic Tyrze kobieta piękna i mądra Helena, uznawana za wcieloną myśl boską. Helena jako Ennoia (myśl boża) jest postacią symbolicznie szalenie złożoną, uznawaną jako Helena-Sophia, bogini-księżyc, dziewica-ladacznica, kobieta-idea. Dla historyka religii Szymon Mag jest postacią szczególnie interesującą właśnie ze względu na owe wyniesienie Heleny i zainspirowaną przez nią mitologię żeńskiej boskości. Związek „maga" i niewolnicy zapewnia powszechne zbawienie, gdyż rzeczywistości był on związkiem Boga i boskiej Mądrości. W Samarii odkryto statuę Heleny pochodzący z I wieku jako posąg stojącej bogini z pochodnią Światła w prawej ręce. Można więc sądzić, że mit o dziewicy światła stojącej na wieży jest bardzo stary, podobnie jak ideał boskości kobiety kultywowany w starożytności. Gnoza Mistrza Szymona Maga nie ma nienawiści do kobiet ani całej późniejszej katolickiej patologii na temat płci, kobiet i życia seksualnego. Narządy płciowe są uświęcone, współżycie kobiety i mężczyzny jest świętym boskim aktem, a małżonka duchowego Mistrza również jest Mistrzynią i Boginią. W kulturze wedyjskiej żonę Guru czczono na równi z Guru, nawet jak nie prowadziła nauczania ani ascetycznych odosobnień z modlitwami i medytacjami, o czym uczy Księga Manu. Bardzo dużo cech działalności Szymona Maga jest wyjątkowo dokładnie zbieżnych z nauczaniem wedyjskim.

środa, 6 maja 2015

Kronika Akaszy - Akasza i jej odczytywanie

Akasza (Akaśa) - Kronika Akaszy jej poziomy i odczytywanie 


Akasza to często używane słowo, które jednak w swej oryginalnej, poprawnej formie brzmi Akaśa, gdzie pierwsze dwie literki „A” mają formę długą, co w transliteracji terminów z tantrycznej czy puranicznej jogi zapisujemy jako ākāśa. Słowo to oznacza w jodze piąty żywioł, element ducha, eteru, przestrzeni czy kosmicznej próżni, nieba i niebiańskiej energii duchowej, żywiołu czystej energii przestrzennej, a rozpowszechniła je na Zachodzie teozofia. Pisownia i wymowa Akasza lub z angielskiego Akasha jest niestety błędna, a pierwsze połączenia człowieka z tak zwanymi na zachodzie Kronikami Akaszy od razu spowodują poprawkę wymowy i pisowni na bardziej podobną do brzmienia oryginału. Starożytne opisy wejść do świadomości Kroniki Akaśa najczęściej przedstawiają sposób zdobywania wiedzy i informacji z tej sfery jako wejście do wielkiej Biblioteki w której zgromadzona jest cała dostępna dla ludzkości wiedza, na wzór Biblioteki podzielona na tematyczne działy oraz zbiory dostępne dla odpowiednio uprawnionych osób. W owej Bibliotece Kronik Akaśa pracują także anielskie istoty, które można nazwać Kronikarzami, Duchami Kronik lub Aniołami Zapisów. Jak łatwo się zorientować są to anielskie istności wysokiej rangi, które także strzegą wiedzy przed niepowołanymi i nieuprawnionymi, sprawdzają czy dana osoba do zastrzeżonych części zbiorów posiada stosowne uprawnienia dostępu. Część Kronik Akaśa udostępnianych swobodnie dla ludzi o nawet niezbyt wysokim stopniu rozwoju ale poszukujących wiedzy i mądrości jest stosunkowo niewielka, o czym wiedzą wszyscy ludzie mający pojęcie i jakieś minimalne doświadczenie w dziedzinie korzystania z Kronik Akaśa. Warto także wiedzieć na początek, że zdolność intuicyjnego wyczucia czy uzyskiwania wglądów oraz wizji na temat rozmaitych rzeczy lub zdarzeń nie jest koniecznie tym samym co zdolność czytania z Kroniki Akaśa. 

Akaśa - Kronika Akaszy - Pamięć Wszechświata

Poprzez wieki i tysiąclecia w kulturze Indii, Tybetu czy Egiptu znana była i praktykowana umiejętność łączenia się z Kronikami Ākāśa (Akasza) oraz wędrowanie w ciele duchowym do bibliotek Mistrzów Mądrości w eterycznej sferze Ākāśa. Święte Księgi spisane na materialnym planie są jedynie odbiciem prawdy zapisanej w sferze Światła i Ducha jaką jest plan Kronik Ākāśa. Im bardziej ateistyczne i materialistyczne są w różnych epokach ludzkie społeczeństwa, tym większą jest konieczność spisywania wiedzy duchowej i naukowej w postaci Świętych Ksiąg Mądrości Bożej takich jak Veda, Purańa, Tora, Ewangelia czy Koran. W okresach wzrostu świadomości duchowej danej cywilizacji większy jest nacisk na bezpośrednie korzystanie przez duchowych uczniów z prawdziwej wiedzy zapisanej w bibliotekach na planie eterycznym, z zapisów światła zwanych Kronikami Ākāśa, które mogą być poznawane dzięki długiej i intensywnej praktyce wibracyjnej mantramów i medytacji Świętej Wiedzy. Ludzkość otrzymała nawet boską wiedzę dotyczącą miłości i seksualności w formie tantrycznego Pisma Świętego jakim jest Kāmasutra oraz techniczne nauki o budowie pojazdów latających w atmosferze (balony, sterowce) oraz po układzie słonecznym, co opisują Święte Pisma znane jako Vaimanika-Śastra. Chrześcijańska Biblia jest w porównaniu ze spisaną Mądrością Bożą w obrębie kultury himalajskiej zaledwie krótkim wprowadzeniem w niektóre sprawy duchowe, czasem przez kapłanów materialistów opacznie tłumaczone i źle wyjaśniane, ale dzięki zrozumieniu jakie dają Święte Pisma takie jak Veda czy Purańa można wszelkie błędy Biblii poprawić, a niedopowiedzenia uzupełnić! 

Dostęp do całej Kroniki Akaśa mają tylko najważniejsze anielskie istoty z najwyższych sfer istnienia, a ludzie którzy twierdzą, że mają dostęp do całej Kroniki Akaśa, zwykle nigdy nie mieli dotąd kontaktu z Kroniką Akaśa, gdyż ich poglądy w tej mierze są błędne skoro nie wiedzą nawet podstawowych rzeczy na temat Kroniki Akaśą, jej funkcjonowania i dostępu do jej zasobów. Biblioteka Kronik Akaśa ma swoje siedziby na różnych planach istnienia, w tym siedzibę dostępną na planie eterycznym będącym czymś jak subtelna strona fizycznej rzeczywistości, najłatwiej dostępna dla ludzi w czasie snów, eksterioryzacji i głębokich medytacji. Pierwsze wrażenie, gdy ktoś jest w pobliżu tej półmaterialnej Biblioteki Akaśnej to impresje energetycznej przestrzeni czy planu energii która jest inteligentna i posiada pamięć wszystkich zdarzeń. Dopiero potem zwykle pojawiają się istoty subtelne o anielskiej naturze wprowadzające osobę do Biblioteki Wiedzy oraz dostępnych dla danego człowieka zbiorów danych. Zwykle adepci na etapie jogi wiedzy i mądrości, dźńana margi, prędzej czy później uzyskują dostęp do kształcenia się w Komnatach Mądrości wielkiej Biblioteki Wiedzy i Mądrości przez teozofów nazywanej Biblioteką Kronik Akaśa. Najczęściej idzie się na naukę do Komnat Wiedzy i Mądrości w czasie snu, który jest w wyrazisty sposób bardziej jasny i świadomy. Biblioteka z wyższą, mentalną wiedzą znajduje się na pograniczu planu mentalnego i przyczynowego, zatem wymaga zdolności do świadomego istnienia nie tylko w powłoce eterycznej, półmaterialnej (pranicznej), ale także na planie mentalnym w ciele manomaya manakośa. Najwyższa dostępna dla dusz indywidualnych Biblioteka Akaśa znajduje się na pograniczu najwyższej sfery niebiańskiej czy przyczynowej, a dostęp do niej mają tylko anioły z najwyższej sfery niebiańskiej w powłoce ciała widźńanamaya manakośa, władcy dewaczanu oraz sam Bóg, władca niebian. Wiele osób na samym początku łączności z Kronikami Akaśa myśli, że to czego dotykają w sferze półmaterialnej, w powłoce sobowtóra eterycznego znanej jako pranamaya manakośa, to najwyższa dostępna wiedza którą każdy może odczytywać, podczas gdy w rzeczywistości zdarza się to jako – patrząc na całą ludzkość z jej miliardami wcielonych dusz i tych żyjących w światach pomiędzy wcieleniami – zjawisko bardzo rzadkie i wyjątkowe, nawet jak lokalnie dostępne dla kilku czy kilkunastu tysięcy osób. 

wtorek, 31 marca 2015

Astralne byty i demony ezoterycznie

Wiedza ezoteryczna - astral, astralne byty i demony 


Astral to rzeczywistość naszych emocji, żądz, pragnień, myśli obciążonych emocjami. Wymiar niefizyczny, w którym kreują się wyobrażenia, odczucia, a także sny, śnienia, wizje, zjawiska oobe. Z punktu widzenia psychologicznego – astral to projekcja uświadomionych treści psychicznych (ego) oraz nieuświadomionych treści psychicznych (cień). Biorąc pod uwagę podejście ezoteryczne, astral to wymiar niefizyczny, w którym człowiek ma szansę spotkać się ze wszystkimi aspektami swoich pragnień, marzeń, żądz, majaczeń. Mamy zbiorowy astral ludzi, tzw. podświadomość albo nieświadomość zbiorową według psychologii, pełną uniwersalnych symboli i archetypów. Ale mamy również podprzestrzenie astralne, którą tworzą mniejsze społeczności ludzkie, ze swoimi kulturowo wypracowanymi wartościami, symbolami, językiem, gestami, itd. Wreszcie mamy astral pojedynczego człowieka. Tworzą go wszystkie aspekty żądzy i namiętności, pragnienia, wyobrażenia, emocje, lęki, złości, itd pragnieniowej natury człowieka, jego ego (anava). Te wszystkie przestrzenie astralne oczywiście się na siebie nakładają, zawierają się w sobie, dlatego świadomość człowieka może wędrować od swojego prywatnego astrala (którego odzwierciedleniem są np. sny codzienne) poprzez szerszy astral do zbiorowego astrala (który jednocześnie jest wyższym poziomem odbioru) i czymś na kształt astralnej planety Ziemia. 


Astral (Kama-Loka) jest według ezoteryków rzeczywistością wielopoziomową i wielowymiarową, chociaż zwykle mowa jest o czterech wymiarach. Każdy poziom zawiera w sobie wszystkie wyższe poziomy, jednak wyróżnia się wyraziście siedem poziomów astralnej rzeczywistości. Różnią się one średnim natężeniem mroku, tak, że najciemniejszy poziom jest najniższym, a najjaśniejszy poziom jest najwyższym. Generalnie od tysiącleci badacze wyróżniają cztery niższe poziomy (gęstości) astralu i trzy wyższe, jaśniejsze sfery astralnych istnień. Istnieje także coś w rodzaju więzienia dla najmroczniejszych bytów zwanego astralną Ósmą Sferą, która jest zlokalizowana na pograniczu świata astralnego, poniżej siódmego, najniższego poziomu, gdzie mrok i gęstość są największe. Tradycje indyjskie nazywają Ósmą Sferę Naraka Loką, światem piekielnym. Ponad światem astralnym jest świat mentalny niższy mający cztery wyraziste poziomy, czasem nazywany niższymi niebiosami. Licząc siedem sfer świata astralnego i cztery niższego mentalnego, mamy Jedenaście poziomów świata astralno-mentalnego, Kama-manasu, które często opisywane są jako jedna psychiczna sfera, świat niższych dusz, świat niższych jaźni, w tym astralnych bytów, demonów (asarów) i szatanów, świat sił zwodzących, sfery podświadomości, smoków i węży. Cały jedenastopoziomowy świat astralno-mentalny jest wyraźnie odgraniczony od wyższego znacznie świata duchowego (niebiańskiego, anielskiego, przyczynowego), buddycznego (przebudzeniowego, mistrzowskiego) oraz boskiego (atmicznego) świata prawdziwej boskiej jaźni, boskiej duszy. Świat astromentalny można nazwać sferą podświadomości lub sferą księżycową, a świat niebiański z buddycznym i atmicznym można nazwać sferą Nadświadomości, sferą słoneczną, sferą boską, chociaż nie jest to jeszcze sfera Bogini i Boga - w sensie Absolutu, Brahmana. 

Zarówno formy lucyferyczne (demony udające światłość) jak i arymaniczne (demony ciemności) obdarzają nas wiedzą ezoteryczną na temat ich astrala, jego praw, mechanizmów, rytuałów, wszystkich klas istot zamieszkujących daną astralną czy astromentalną rzeczywistość. Jednocześnie podają nam swoje własne wyjaśnienia odwiecznych dylematów dobra i zła i innych dualizmów. Mają swoją kosmologię, coś w rodzaju księgi stworzenia, czyli ich własnej wersji powstania świata fizycznego i wszystkich pozostałych poziomów rzeczywistości, w praktyce materialnych, eterycznych oraz astralnych i czasem mentalnych poziomów rzeczywistości.  W praktyce ich wiedza okazuje się marną i naciąganą kopią tego, co już było, tandetną spekulacją przyprawioną nienawiścią, awersją i niechęcią do Boga, ideału Guru (Mistrza), a szczególnie do Awatarów - Inkarnowanych na ziemi mistrzów i proroków, posłańców Bożych. Ideologia demonów astralnych zbudowana jest na wielu kłamstwach i pokrętnych, często zbyt dosłownych lub pokrętnych interpretacji prawd duchowych, co prowadzi właśnie do fałszywych założeń duchowych. Na tym zbudowany jest swiat ideologicznych konfabulacji i fanatyzm, tak częsty wśród osób zajmujących się niższą duchowością i niższą ezoteryką demonicznego typu jak satanizm, diskordianizm, chaotyzm, etc. 

czwartek, 12 lutego 2015

Dewaczan - Cywilizacja Niebian

Cywilizacja Niebian - Mieszkańcy Krainy Światłości i Białej Magii


Podejmujemy obecnie głębszy opis okoliczności, gdy człowiek porzuca swe ciało astralne i niższe mentalne, a przenosi swą świadomość do ciała przyczynowego, czyli inaczej mówiąc wznosi się do wyższego świata mentalnego. Przechodzi on wówczas do świata zwanego niebiańskim, anielskim lub dewaicznym, który w literaturze teozoficznej nazywa się dewaczanem, czyli dosłownie krainą świetlistą, krainą świetlistych istot, dewów. Kraina ta ma też w sanskrycie nazwę dewasthan, czyli kraj światłych  bogów, kraina światłości. Jest ona swargą u hinduistów, sukhawati u buddystów, a niebem u wyznawców zaratusztrianizmu, judaizmu, chrześcijan i muzułmanów. Nadaje się też niekiedy temu światu nazwę "nirwany oświeconych ludzi". Dewaczan (Devakhan) to przede wszystkim i nade wszystko świat myśli abstrakcyjnych. Starożytne księgi opisują dewaczan jako specjalnie chronioną część świata mentalnego, wyższą sferę planu mentalnego, z której wszelkie troski i cierpienia zostały wyłączone przez wielkie inteligencje duchowe, czuwające nad ewolucją ludzkości i innych stworzeń. Jest to miejsce pełnego szczęścia, wypoczynku, gdzie człowiek przyswaja sobie w spokoju owoce swego życia fizycznego. Człowiek przebywający w dewaczanie nosi w sanskrycie nazwę dewaczani. 

Niebiosa i niebianie

Podejmowano wiele prób opisania niebiańskiego świata, ale żadna z nich nie jest zadowalająca, gdyż z natury swej nie daje się on opisać w języku fizycznego świata. Tak na przykład buddyjscy i hinduscy jasnowidzowie mówią o drzewach ze złota i srebra, mających jako owoce drogocenne kamienie. Hebrajski pisarz, który mieszkał w wielkim i wspaniałym mieście, mówi o złotych i srebrnych ulicach. Współcześni teozoficzni pisarze operują porównaniami z grą barw o zachodzie słońca i wspaniałością morza i nieba. Każdy usiłuje odmalować rzeczywistość, nie dającą się wyrazić słowami, za pomocą porównań ze znanymi sobie zjawiskami. W ciągu życia w świecie astralnym i mentalnym niższym, owe niższe składniki natury człowieka wypalają się jeśli człowiek pracuje na ścieżce samodoskonalenia. W sferze wyższej mentalnej pozostają jedynie szlachetne myśli, podniosłe i bezinteresowne aspiracje, które żywił w czasie życia ziemskiego, co powoduje, że istota ludzka zostaje przeistoczona w anielską, boską naturę i wchodzi w nurt cywilizacji niebian, anielskiej cywilizacji wyższego świata boskich duchów pełnych światła, prawdy, mądrości i mocy. W niebiańskim świecie dewaczanu dusza zbiera owoce tylko takich swych myśli, które były całkiem bezinteresowne, toteż życie w dewaczanie nie może być inne, jak tylko szczęśliwe. Jak to określił jeden z Mistrzów, dewachan jest krainą, gdzie nie ma ani łez, ani westchnień, gdzie nie wychodzi się za mąż ani się nie żeni, gdzie człowiek sprawiedliwy urzeczywistnia w pełni swą doskonałość. 

czwartek, 29 stycznia 2015

Mistrz Hilarion - Wiedza Tajemna i Nauka

Hilarion - Mistrz wiedzy tajemnej, nauki i uzdrawiania


Hilarion to imię pochodzenia grecko-łacińskiego, genetycznie spieszczenie imienia Hilarós (łac. Hilarus) 'wesoły, pogodny, radosny'. Hilarion - imię męskie pochodzenia greckiego. Wywodzi się od greckiego ‘ιλαρος (hilaros) oznaczającego "pogodny", "radosny". W Polsce rzadko występujące. Częściej można je spotkać na ziemiach wschodnich, gdzie jest używane przez wiernych Kościoła wschodniego w formie Iłarion. Można się doliczyć siedmiu świętych chrześcijańskich, którzy nosili to imię: męczenników, anachoretów, biskupów. Wersje ruskie to Ilarion (Иларион) i Larion (Ларион). Hilarion imieniny obchodzi 12 lutego, 12 lipca i 21 października. 

Mistrz Hilarion

W mistyce, duchowości, gnozie i ezoteryce spotykamy ideał Mistrza Hilariona, gdzie Hilarion lub Hillarion jest świętym duchem opiekuńczym ludzi łączących wiedzę naukowa, doświadczenia badawcze z wzniosłą filozofią oraz wiedzą tajemną, z ezoteryką czy okultyzmem oraz praktyczną magią. Z teozofii i okultyzmu pochodzą wglądy zgodnie z którymi dusza określana jako Mistrz Hilarion była w dawnych wiekach Apostołem Pawłem z Tarsu, Platonem oraz Świętym Hilarionem z Gazy w Palestynie od którego to akurat mądrości wywodzi się ideał patrona promienia łączącego wiedzę naukową i okultną w harmonijną i logiczną całość. Jedną z cech osób których patronem duchowo jest Mistrz Hilarion jest posiadanie ogromnej wiedzy interdyscyplinarnej z wielu dziedzin nauki i bezproblemowe łączenie zaawansowanej nauki i technologii z mistycznym wglądem, metafizyką, wiedzą tajemną czy jasnowidzeniem. 

wtorek, 13 stycznia 2015

DRZEWA - Horoskop celtycki i astrologia

Drzewa - horoskop celtycki, drzewa w astrologii, medytacje z drzewami 


DRZEWA emanują życiową energią, dają wiele przyrodniczych leków, tworzą mistyczny nastrój opisywany przez wrażliwe i dojrzałe dusze poprzez wieki, w różnych kulturach i tradycjach misteryjnych. Do energii drzew przywiązywali wielką wagę celtyccy druidzi tak samo jak wedyjscy jogini czy amerykańscy szamanie indiańscy. Drzewa działają na człowieka nie tylko poprzez własne piękno lub zawartość sporządzanych z kory czy liści fitoterapeutycznych naparów. Otaczające drzewa silne pole energetyczne wpływa na duszę i na emocje. Drzewa pobudzają nas lub uspokajają, martwią lub cieszą, wywołują myśli i uczucia, łagodzą stresy. Dawno temu zauważyli to ludzie tworząc świątynie w lasach i gajach, stawiając ołtarze pod świętymi drzewami, odpoczywając w ich dobroczynnej bliskości. W cieniu gałęzi niektórych drzew ustawiano stoły weselne, wierząc że roztaczać będą one opiekę nad nowożeńcami. Na drzewach zawieszano kołyski z niemowlętami, pozwalając by wiatr szumiąc w liściach i kołysząc gałęziami bujał dziecko do snu. Każdy gatunek drzew posiada inne właściwości i jego oddziaływanie na człowieka jest inne. Podobnie jak wywary, nalewki i syropy sporządzane z różnych drzew oddziaływają na różne schorzenia w naszym ciele, tak i energie rozmaitych gatunków są pomocne w różnych duchowych, psychicznych  i fizycznych problemach. Warto pamiętać, że nie ma roślin złych i szkodliwych, gdyż wiemy przecież doskonale, że z wielu trujących ziół wyrabiane są cenne lekarstwa, a nawet śmiercionośny jad żmii jest poszukiwanym przez farmaceutów surowcem. Wśród drzew również zdarzają się takie, których nie powinniśmy „zjadać” ze względu na zawartość trujących składników. Należą do nich chociażby rodzimy cis i akacja. Trzeba pamiętać, aby po przytulaniu się do nich lub trzymaniu liści czy owoców w dłoniach, starannie umyć ręce.

Figowiec pagodowy - Drzewo Bodhi - Bonsai

Z rozłożystych konarów lipy czerpał natchnienie polski poeta Jan Kochanowski. Wpływ drzew doceniał też znany myśliciel, pisarz i miłośnik przyrody Wolfgang Goethe, który chętnie korzystał z inspirującego oddziaływania leśnych olbrzymów. W zależności od rodzaju drzewa, pojawiają się w duszy człowieka różne stany wywołane obecnością charakterystycznej dla rośliny energii. Duszki czy aniołki natury towarzyszące drzewu mogą kontaktować się z nami poprzez wysyłanie nam pewnych skojarzeń, obrazów, myśli. Mogą nas inspirować do pewnych zadań, chętnie wspierają nasz wewnętrzny rozwój. Pewien rodzaj energii towarzyszącej danemu gatunkowi harmonizuje z przesłaniem opiekującego się nim ducha natury czy anioła przyrody. Niemniej każdy z nich wzmacnia i wspiera rozwój człowieka i dodaje mu zdrowia. Przez systematyczne zasilanie energią drzew można zwiększyć odporność organizmu, polepszyć samopoczucie, przywrócić optymizm, wpłynąć dodatnio na twórczą aktywność  i pracowitość. Znane są również liczne przypadki, kiedy energetyczny wyłącznie kontakt z drzewem przyczynił się do całkowitego wyzdrowienia z poważnej fizycznej choroby lub znacznego przyspieszenia procesu leczenia prowadzonego metodami tradycyjnymi. Ogólnie rzecz biorąc, pamiętajmy, że drzewa o stożkowatym zakończeniu, jak na przykład świerk, topola czy jarzębina stymulują wyższą aktywność układu nerwowego. Natomiast te, których korony są zwieńczone miękko i owalnie, jak w przypadku sosny, jesionu czy wierzby, uspokajają, sprzyjają refleksji. 

Duchowy mistrz i nauczyciel Gautama Buddha pod drzewem Bodhi wzorem dawniejszych poprzedników na Ścieżce Jogi, osiągnął ostateczne przebudzenie i oświecenie, stąd indyjski figowiec uznawany jest jako drzewko oświecenia i życia duchowego. Drzewo Bodhi symbolizuje Oświecenie, także ochronę, gdyż drzewo Bodhi ochraniało Buddę podczas medytacji przed atakami demona Mary i przed żywiołami przez niego rozpętanymi. W tradycjach odwedyjskich w Indii, Birmie i Tybecie to drzewo jest symbolem wiedzy duchowej, wszechświata i trimurti - triady boskich energii oświecających. Tradycyjny figowiec pagodowy wyrasta nawet na 30 metrów wysokości i żyje nawet 2 tysiące lat. Liście figowca pagodowego są miękkie i podobne do topoli. Drzewo figowca pagodowego związane jest z tradycjami przodków, przynosi potomstwo oraz pomyślność dla rodziny i krewnych. W indyjskiej kulturze duchowej i magicznej okrąża się figowiec, odprawia ceremonie dla sprowadzenia pomyślności dla rodziny oraz pozyskania potomstwa, w tym dla usunięcia bezpłodności. Pary starające się o potomstwo powinny często spędzać czas pod drzewem figowca pagodowego, a w Europie można także wyhodować sobie drzewko w domu, w doniczce. Podobne działanie przypisywane jest figowcowi bengalskiemu w Indii nazywanego drzewem banian, banyan, akshayavat. W drzewach cenionych przez szamanów i rozmaite ezoteryczne tradycje, takich jak figowiec pagodowy bardzo łatwo zamieszkują lokalne boginie, aspekty Wielkiej Matki wspierającej Przyrodę, Naturę.

niedziela, 11 stycznia 2015

Rok hermetyczny - Ingresy Merkurego

Hermaea - Hermetyczny Nowy Rok - Ingresy Merkurego 


Hermetyczny Nowy Rok - Ingres Hermesa (Merkury, Budha) w Znak Koziorożca następujący zwykle w grudniu lub styczniu, na przełomie każdego roku kalendarzowego. Hermetyczny Nowy Rok celebrujemy podczas ingresu czyli wejścia Hermesa w znak Koziorożca, a wejścia planety w kolejne Znaki Hermetyczne to są Celebracje Ingresów planety zwanej na Wschodzie jako Budha (Hermesa) w Znaki Zodiaku - Dni Spotkań członków szkół ezoterycznych, grup i zakonów hermetycznych. W dawnej Grecji takie szczególne dni powiązane z tradycjami hermetycznymi to święta znane jako Hermaea. Według wiedzy duchowej hermetyków Zeus (czytaj: Dzeus) ofiarował Hermesowi Kaduceusz, który miał mu posłużyć do stworzenia świata z czterech żywiołów oraz do leczenia energiami czterech żywiołów. Działalność żywiołów jest oparta na ich wzajemnej współpracy i zgodzie, a rozkład żywiołów w każdym roku badamy czasem przebywania Merkurego w znakach żywiołów. Drugim bardzo ważnym aspektem hermetyzmu jest jego stosunek do wiedzy i mądrości. W dawnej grecko-egipskiej świadomości bóstwo czy archanioł Hermes uosabiane energetycznym wpływem planety Merkury było pośrednikiem między światem żywych i umarłych, między Tym światem i Tamtym światem. Modląc się czy medytując nad grobem zmarłego, Grecy zanosili modły archaniołowi Hermesowi, aby ten zaniósł ich modlitwy do jego duszy. Dusza, która zstępuje do Ziemi wchodzi w posiadanie olbrzymiej wiedzy, której Ziemia jest źródłem, stąd także badanie wpływów Hermesa jako planety na Ziemię i ludzkość oraz duchy w Zaświecie. W starym jeżyku czeskim planeta Merkury nazywana jest imieniem Dobropan, a w kabalistycznym hebrajskim Kochawa (Kokhava).  

Hermes Trismegistos - Posłaniec Niebios

Dawni Grecy nazywali Merkurego Stílbōn lub Hermáōn. Później wprowadzili nazwę Apollo na określenie Merkurego o poranku i Hermes na planetę widzianą wieczorem. Babilończycy nazywali planetę Nabu – na cześć boga mądrości i pisarzy w swojej mitologii. W starożytnych Chinach Merkury znany był jako Chen Xing, dosłownie „Gwiazda Godzinna”. Utożsamiany był z kierunkiem północnym i żywiołem Wody w filozofii wu xing, a przyporządkowanym mu kolorem był indygo lub granatowo-niebieski. Tradycja ezoteryczna wedyjska używa imienia Budha dla Merkurego – na cześć boga inteligencji, oświecenia duchowego, nauki i matematyki, wędrówek misyjnych, poszukiwań duchowych, a także handlarzy i opiekuna środy jako dnia tygodnia. Środa od wschodu Słońca jest dniem Hermesa, szczególnie pierwsza Hora, godzina planetarna dnia po wschodzie Słońca. Bóstwo Odyn (lub Woden) z mitologii germańskiej, od którego wywodzi się angielska nazwa środy (Wednesday, od Woden's day), również utożsamiany był z Merkurym. Majowie wyobrażali sobie Merkurego jako sowę lub cztery sowy (dwie o poranku i dwie wieczorem), będące posłańcami zaświatów. Dawni Słowianie również używali symbolu sowy jako powiązanej z wiedzą i mądrością ezoteryczną, hermetyczną czyli okultystyczną. Na Bliskim Wschodzie, Merkury był opisywany i wspominany przynajmniej w XVI wieku p.e.ch., chociażby w Asyrii czy później w Babilonie, jednak wiedza o tej planecie niewątpliwie pochodziła z obszaru dzisiejszych Indii, Pakistanu, Birmy, Hindukuszu i Pamiru, gdzie zresztą przetrwało najwięcej hermetycznych traktatów oraz ustnych linii hermetycznych przekazów z mistrza na uczniów. 

Zasada hermetyczna, 'jak na górze tak na dole', stosowana była i jest od zawsze w ten sposób, że z pomocą astrologii i wglądów badamy jak jest na górze i wprowadzamy porządek niebiański na Ziemi czyniąc na dole to, co wskazuje stan istniejący na górze. Energię Hermesa z góry (z Nieba) ściągamy na dół (na Ziemię). Istnieje pojęcie znaku hermetycznego w astrologii ezoterycznej Hermesa, co oznacza, że znak w którym aktualnie znajduje się Merkury, Hermes. Osoby urodzone w tym samym znaku Słońca i Merkurego mają niejako podwójny identyczny znak, który jest w ten sposób wzmocniony. Pamiętamy, że znak egzoteryczny oznacza położenie Słońca w pewnym przedziale kątowym do Punktu Barana na ekliptyce czyli pewien przedział długości ekliptycznej. Jednak jeśli jest noc, a Słońce i cały znak są pod horyzontem, sam znak ma niewielkie znaczenie, niewielki wpływ na urodzonego w takim czasie człowieka. Podobnie jest ze znakiem hermetycznym, który także największą siłę wpływu wykazuje, gdy Merkury razem z tym znakiem jest ponad horyzontem czyli ponad linia ascendent-descendent w horoskopach urodzeniowych.