czwartek, 5 stycznia 2017

Serapis Bey - Czohan Harmonii

SERAPIS BEY - Czohan Czwartego Promienia Ewolucji Dusz


Pierwszy Anioł, który osiągnął poziom Mistrza Wniebowstąpionego! Czohan (Ćoha - przywódca, mistrz, wódz) Czwartego Promienia Ewolucji Dusz emanującego Kryształowo Białym Światłem, które przejawia Boską czystość i inicjuje postęp w rozwoju duchowej świadomości. Wedle szkół ezoterycznych i hermetycznych Serapis Bey strzeże płomienia postępu w eterycznej świątyni duchowej Kheri-Heba (Cherubim) nad Luksorem w Egipcie. Potrafi natychmiast ocenić czego uczeń potrzebuje, co jest dla niego najważniejsze aby jak najszybciej osiągnąć harmonię i jedność ze Stwórcą, z Brahmanem. Zadanie mistrza Serapisa polega m.in. na oczyszczeniu energii życiowej, która była używana podczas licznych inkarnacji i przygotowanie jej na postęp w stronę światła. Prowadzi, szkoli i przygotowuje uczniów (ćelah, śishya), których rolą i misją jest energetyczne oczyszczanie planety Ziemi. Jest bardzo wymagającym Nauczycielem i Przewodnikiem Duchowym. Znawca uniwersalnego języka wszechświata - geometrii oraz prawa symetrii i harmonii. W astrologicznym Zegarze Mistrzów odpowiada za harmonię, symetrię oraz zgodność. Mistrz Serapis Bey jest pradawnym nauczycielem triady nauk ezoterycznych, szczególnie astrologii, ale także numerologii i chirologii. Jako związany z Egiptem oraz Hermetyzmem przekazywał tajemnice Znaków Zodiaku oraz ich Dekanów czyli części wynikających z Trygonów Żywiołów, zatem stosował egipskie dekanaty, 36 małych konstelacji... 

Serapis Bey i Cerber

Serapis Bey lub Serapis Soleil (Serapis Słoneczny) jest inkarnowanym aniołem Bożym, a Bey oznacza z tureckiego tyle co Wódz, Chan czy Khan, Emir lub tyle co angielskie Lord. W czasach Lemurii praktykujący w sekrecie ludzie ducha współpracowali z aniołami w służbie najwyższego światła. W tych czasach rozpoczął swoją ziemską misję przy współpracy z ludzkością Mistrz Serapis. Był wysokim kapłanem, nauczycielem Światła, Miłości i Mocy. Wielokrotnie inkarnował się w tamtym okresie, aby wznieść ludzkość w jak najszybszym czasie, wskazać najprostszą drogę do jedności z Bogiem - drogę czystości, drogę współistnienia i zażyłości z energią Matki Boskiej - Wielkiej Bogini. Matka Boska, Wielka Bogini, Maha-Śakti, jest najwyższą czystością i z nią zawsze jest najbliżej i najszybciej do celu jakim jest Niebiański Ojciec (Baba, Aba). Bogini Śakti jest bardzo blisko ludzi a równocześnie tak blisko Ojca, że nie ma krótszej drogi. Kochając Matkę Boską, Wielką Boginię, Kundalini Śakti, podążając za jej wskazówkami, za jej radami zawsze trafia się prosto do celu. Sam Serapis też powiedział "Najkrótszym odcinkiem pomiędzy punktem A i punktem B jest czystość. Nią będę!" Dlatego też wybrał drogę służenia białemu promieniu Matki Boskiej - Wielkiej Bogini. Serapis od początku jest władcą świata podziemnego, patronem przyrody i sprawcą cudownych uzdrowień, wybawicielem i bogiem sztuki lekarskiej, zapewnia też życie wieczne poprzez wniebowzięcie swoich wiernych uczniów i oddanych czcicieli. Towarzyszy mu trójgłowy pies Cerber, strażnik zaświatów, leżący u jego stóp oraz wąż, nawiązujący do egipskiego symbolu władzy – ureusza oraz Mocy Kundalini. 

Mistrz Promienia Białego Światła, członek Rady Siedmiu Czohanów Duchowej Hierarchii Mistrzów Mądrości czy Wielkiego Białego Braterstwa. Serapis jest Mistrzem Mądrości Odwiecznej, Mistrzem Wniebowziętym. Henry Steel Olcott - jeden z założycieli Towarzystwa Teozoficznego odbył intensywny trening duchowy i okultny pod kierunkiem Mistrza Serapisa Bey. Mistrzem Piątego Wielkiego Wtajemniczenia, Mistrzem Wniebowziętym czy Wniebowstąpionym, został Serapis około 400 roku p.e.ch. Teozof C.W. Leadbeater pisał, że wielu artystów tworzących dobrą sztukę opartą na prawach przyrody, znajduje się na czwartym promieniu ewolucji, promieniu harmonii i piękna, promieniu sztuki, którego Mistrz Serapis Bey jest Czohanem. Energia czwartego promienia harmonii (łac. cordia) to także światło architektury duchowej i magicznej, energia zasad i praw matematycznych, mocy piramid, świątyń Wielkiej Bogini Matki. Czohan Serapis Bey jest jedną z wielkich dusz, które w dawnych czasach przybyły na Ziemię z planety Wenus aby wspierać ludzkość w rozwoju duchowym i rozpalać w ludzkich sercach iskry boskiego płomienia, który został przygaszony przez ciemne imperia demonów z Lemurii i Atlantydy. 


Czohan Serapis Bey jest hierarchą Świątyni Wielkiej Bogini w Luksorze, zwykle kojarzonej z Potrójną Boginią Hekate lub Heqet, hierofantem Świętego Białego Płomienia Mistyki i Magii Słońca, architektem świętych zakonów hermetycznych i magicznych, mistrzem zakonów życia wewnętrznego opartych na naukach serca, architektem miast złotego wieku, wychowawcą i twórcą zasad dyscypliny dla zakonów Wojowników Światłości, mistrzem uczniów i adeptów ścieżki harmonii, piękna, sztuki, czystości serca i dyscypliny. Symbolami Serapisa Bey i jego energii są kwarcytowe kryształy górskie, cyrkon, perły i diamenty. Serapis emanuje wibracjami czystej duchowej bieli oraz białego światła krystalicznego, a dniem Czohana Serapisa jest piątek, generalnie dzień planety Wenus i Śukra Dewa - bóstwa logosu wenusjańskiego. Umiłowanego Czohana Serapisa Bey błagamy w modlitwach aby raczył nam udzielić dyscypliny i duchowego treningu jakiego potrzebujemy na ścieżce wzniesienia i wniebowstąpienia. 

Czohan Serapis Bey, w służbie Bożej Duchowej Hierarchii Mistrzów Mądrości zajmuje się między innymi szkoleniem kandydatów do wniebowstąpienia, budzeniem Mocy Kundalini w Muladharze i podnoszeniem oraz przenoszeniem Ognia Boskiej Matki Kundalini do Serca w ostatniej części procesu podczas Pierwszego Wtajemniczenia Planetarnego, zajmuje się inicjacyjnymi metodami Otwarcia Serca (Anahata). Serapis Bey opisywany jest jako złocisto-włosy mędrzec o bursztynowych oczach, stąd pojawianie się takiej kolorystyki u uczniów uważane jest za omen dobrego i mocnego połączenia się z Czohanem Serapisem Bey, podobnie jak wzrost natężenia kryształowo-białej aury. Serapis Bey oraz uczniowie Czwartego Promienia wykazują wielkie oddanie dla Boskiej Matki - Wielkiej Bogini, Kundalini Śakti, Szekiny oraz dla Ognia Duszy w Sercu. Czohan Serapis Bey nadzoruje także proces budzenia się świadomości życia po śmierci, świadomości zaświatów. Sfinks jest symbolem misterium wtajemniczenia na Czwartym Promieniu świadomości Dusz. Sfinksy to postacie zwane w dawnych misteriach Kheri-Kheba lub Kheri-Heba czyli Cherubami, wysokiej rangi anioły skrzydlate o cechach byka (apisy), orła, lwa lub człowieka. Sfinksy to często postać ze skrzydłami orła, o ciele lwa i twarzy człowieka. Czasem sfiksy mają ciało lwa a głowę orła lub barana, mogą mieć ogon węża lub być w postaci pół lwa, a pół byka. 

Piękne są procesje ćelah - uczniów Serapisa Bey niosących w swoich prawych dłoniach pochodnie światłości, a uczniowie poświęcają każdego dnia pewną ilość czasu na połączenie się z Czohanem Serapisem Bey swoimi myślami, sercem, umysłem i duszą. Uczniowie kultywują także żywy obraz białego słonecznego ognia w sercu oraz po kolei w ćakrach, od muladhary u podstawy tułowia, aż do korony ponad głową celem oczyszczenia dla przepływu Kundalini Śakti, Ogniowej Mocy Bogini. Czohan Serapis Bey pracuje z wzniosłą anielską hierarchią Seraphim (Serafim), a także z Kheri-Hebami (Cherubim). Serapis Bey wtajemnicza także cudownych uzdrowicieli w najwyższe sekrety charyzmatycznego duchowego uzdrawiania, przekazuje wtajemniczonym magiczne rytuały uzdrawiania. Ludzkie duchy, które osiągnęły wzniosły poziom siódmego nieba na drodze ewolucji poprzez ludzkie Królestwo Duchowe zwani są w terminach wschodu jako Kheri-Heba (Cheri-Heba, Cherubim) i stanowią specyficzną klasę tak zwanych Przyjaciół Boga-Stwórcy. Wspomina się w szkołach wiedzy mistycznej, że Tron Stwórcy otacza 70 Kheri-Hebów (Cherubim), którzy uczestniczą w dziele stwarzania pomagając Panu Kreacji (Brahmanowi, JHWH). 

Serapis, Sarapis - po stgr. Σέραπις, Σάραπις, łac. Serapis, także łac. lub gr. Sarapis – to wręcz synkretyczne bóstwo hellenistycznego Egiptu, łączące cechy niektórych bogów egipskich i greckich. Otoczone szczególną opieką przez dynastię Ptolemeuszów, czczone było w Serapejonach, z których najbardziej znany, pełniący centrum kultu znajdował się w Aleksandrii. W okresie dominacji rzymskiej wraz z kultem Izydy rozpowszechnił się kult Serapisa na inne części imperium. Kapłani kultu Serapisa nosili na swoich czapkach liturgicznych pięcioramienną gwiazdę, jako żywo przypominającą współczesne gwiazdki robione na święta bożonarodzeniowe. Kult Serapisa narodził się w Egipcie jeszcze przed podbojem i związany był z czcią oddawaną w Memfis świętemu bykowi Apisowi, którego po śmierci balsamowano i składano w grobowcu. Zgodnie z egipską mitologią Apis (Hapi, Hapis, Hapi-Ankh) stawał się wtedy Ozyrysem (Osiris), a zbiorowa dusza zmarłych zwierząt czczona była jako Osor Hapi. Greccy mieszkańcy Egiptu sprzed epoki hellenistycznej (np. Naukratis) nazywali go Serapisem. Potężnym bóstwem był Serapis w Egipcie i Grecji, identyfikowanym przede wszystkim z Dionizosem i Zeusem, a od Asklepiosa przejął zdolność uzdrawiania i wskrzeszania umarłych. Serapis zwany Chrestosem przedstawiany jest jako siedząca na tronie postać, przypominająca Hadesa lub Plutona (bóstwa chtoniczne). Na głowie miał kosz (łac. modius), pojemnik na ziarno, który był greckim symbolem krainy zmarłych. Serapis dzierży berło oznaczające władzę wtajemniczania oraz wskrzeszania zmarłych do życia lub ponownego wcielania. Wokół głowy Serapisa często maluje się znaki zodiaku, gdyż czciciele Serapisa zwykle są biegli w matematyce i astrologii. 

Serapis - Chrestos

Serapis, Sarapis (łac. lub gr. Sarapis), Aser-Hapi (Ozyrys-Apis, Osirapis czy Asher-Apis gr. Ασερ – Άπις) – to synkretyczny bóg grecko-egipski łączące cechy kilku bogów: świętego byka Apisa - Ozyrysa, Zeusa, Asklepiosa, Hadesa/Plutona i Dionizosa. Serapis był naczelnym bóstwem dynastii Ptolemeuszy (304-30 p.e.ch.), a składnik Ozyrysa Apisa w postaci Byka Apisa nawiązuje do gwiazdozbioru Byka oraz magicznych Plejad na niebie. Ptolemeusze najprawdopodobniej wspierali boski kult Serapisa po to, aby wśród różniących się etnicznie i kulturowo poddanych uzyskać większą jedność i posłuch (kwestia sporna). Z inskrypcji fundacyjnych wiemy jednak, że to Ptolemeusz III Euergetes zbudował słynny, aleksandryjski Serapejon, który stał się centrum kultu, a podobne szybko zaczęły wyrastać w miastach prowincjonalnych. Według relacji Plutarcha o początkach kultu Serapisa w Egipcie, Ptolemeusz I Soter miał sen, w którym bóg przemówił do niego i polecił przewieźć posąg Plutona z Synopy do Aleksandrii. Po pewnych perypetiach dokonali tego Soteles i Dionizjusz, którzy w tym celu zmuszeni byli uciec się do podstępu i kradzieży. Tymoteusz, grecki znawca prawa sakralnego ze sławnego rodu kapłanów z Eleusis oraz Manethon kapłan egipski rozpoznali później w posągu wizerunek boga Serapisa. Posąg ten stanął w aleksandryjskim Serapejonie. Z serapejonem memfickim wiązała się instytucja ludzi zatrzymywanych (katochoi), wiernych uczniów którym bóg Serapis we śnie nakazywał pozostanie w granicach świątyni i nie mogli oni odstąpić tego miejsca bez wyraźnego sygnału. 

Praktyki religijne i mistyczno-magiczne związane z Serapisem są ściśle powiązane z kultem Wielkiej Bogini Isis - Boskiej Matki Izydy (stgr. Ἶσις Isis, dopełniacz Ἴσιδος Isidos, egip. Iset, Iszet), a celebra ewoluowała w kierunku misteriów (szczególnie w okresie dominacji rzymskiej). Za duszę Izydy i zarazem niebiański symbol uważano gwiazdę SothisSyriusz, związaną z misteriami Wtajemniczeń. Kolegium sakralne składało się z dożywotnich duchownych, kapłanów Isis, ubierających się w olśniewająco białe szaty. Na ich czele stał najwyższy kapłan, propheta, czyli prorok. Obok kultu publicznego Isis i Serapisa, pod koniec okresu hellenistycznego powstały ezoteryczne misteria na cześć Izydy. Kult misteryjny zarezerwowany był dla wtajemniczonych, miał charakter ezoteryczny, opierał się na wierze w zmartwychwstanie po śmierci, tak jak zmartwychwstał dzięki Izydzie Ozyrys (Serapis). W misteriach odgrywają wielką rolę sekretne symbole, w tym magiczne berło Ankh w postaci krzyża Izydy, róże, sistrum do grania, dysk słoneczny czy święte rogi matki krowy dającej mleko wszystkich istotom - także symbol pokarmu duchowego dla nowicjuszy. W procesjach podczas wiosennych świąt Bogini Izydy niesiono ofiary z mleka i przypraw, a także święte przedmioty jej przypisywane, kwiaty i pochodnie oraz latarnie, towarzyszyły temu obowiązkowo śpiew i muzyka, a samo mleko jak i potrawy z mleka są częścią kultu misteryjnego Wielkiej Bogini Isis. Misteria Serapisa przeplatały się przez kilka stuleci z misteriami persko-indyjskiego bóstwa Mithra (Mitra), także mającego historię z Bykiem w swojej gnostyckiej mistyce. Serapis oczywiście dzierży berło inicjacyjne w swojej lewej ręce i jest jako hierofant bóstwem solarnym podobnie jak Mithra, posiada także mistyczne pióra lub pióropusze i ozdobny sierp Księżyca na głowie. Misteryjny kult Izydy i Serapisa ogarnął cały basen Morza Śródziemnego, w tym Północną Afrykę, także Sudan, Liban, Jordanię, Syrię, Turcję, a w Europie, także Węgry czy Niemcy, nie tylko Włochy, Francję, Hiszpanię i Portugalię. 

W I wieku p.e.ch., u schyłku Republiki Rzymskiej kult Serapisa i Izydy zaczął rozwijać się również w Italii. Ze względu na silne akcenty eschatologiczne, a co za tym idzie potrzebę opieki bóstwa, które mogłoby zapewnić zbawienie w życiu pozagrobowym (wątek ozyriański), szybko zyskał wielu zwolenników szczególnie wśród niższych warstw ludności. Na przełomie II i III wieku e.ch., za panowania cesarza Karakali w centrum Rzymu w pobliżu Świątyni Jowisza wybudowano wielką Świątynię Serapisa (Serapejon), która została jednak zburzona już w IV wieku e.ch., w ramach prześladowania duchowości, mistyki i magii przez powstający reżim chrześcijański w Imperium Romanum czyli w Cesarstwie Rzymskim. Można powiedzieć, że od tego czasu, wszelka ezoteryka, hermetyzm, gnoza czy okultyzm w obszarze wpływów Imperium Romanum trafiła do podziemia, stając się z powodu szalejącej inkwizycji chrześcijańskiej prawdziwą wiedzą tajemną kultywowaną potajemnie, w sekrecie, z narażeniem życia. Zawsze, gdy siły chaosu, ciemności i demonicznego zła zdobywają władzę polityczną nad światem czy regionem, praktycy wiedzy ezoterycznej czy okultystycznej stają się obiektem represji i prześladowania. Posążek Serapisa znaleziono jednakże nawet w Bagram w Afganistanie - zatem wpływy Mistrza z Luksoru są potężne. Misteria Serapisa trwały publicznie przez dobrych 800 lat, od IV wieku p.e.ch., aż do IV wieku e.ch., kiedy zostały znacznie wyniszczone przez chrześcijańską dzicz imperialną żądną władzy i krwiożerczego nawracania. 

Serapis po swoim wniebowzięciu, a potem objęciu funkcji Czohana - Człowieka Bóstwa - znany jest jako sprawca wielu cudów i cudownych uzdrowień. Szybko od IV wieku p.e.ch., staje się największym bóstwem, hierofantem Egiptu, a potem Grecji, dawcą misteryjnych rytów inicjacyjnych dla tajemnych zakonów i braterstw mistyczno-magicznych. Serapis naucza swoich uczniów i adeptów jak wznieść wewnętrzny biały płomień i białe światło Boskiej Matki, Wielkiej Bogini, wewnątrz naszych świątyń i naszych ośrodków duchowych w ciele. Serapis, chociaż związany jest ze Ścieżką Serca i matczynym płomieniem białego ognia, wymaga ogromnej codziennej dyscypliny i czystości serca od każdego ze swoich uczniów. Zastępy Serafinów i Cherubinów (Kherihebów) pracują w wielkich dziełach Mistrza Serapisa, Czohana Czwartego Promienia Ewolucji Dusz. Świątynia w Luksorze zbudowana jest na planie kwadratu, na zewnątrz posiada 48 kolumn, a w środku siedem kwadratowych pomieszczeń z jedną poświęconą Białemu Płomieniowi znajdującą się w samym środku pozostałych. Serapis czy Osiris-Apis to Zeus, Dionizos, Helios, Hades i Asklepios, a owych pięć bóstw symbolizuje pięć żywiołów przyrody z których bogowie stwarzają Wszechświat. Boska Isis staje się partnerką i małżonką Serapisa, który jest Ozyrysem-Apisem, a kult Bogini Isis został ostatecznie zniszczony przez chrześcijaństwo około VI wieku, w 560 roku po ponad 3,6 tysiącach lat istnienia w Egipcie (od 3100 p.e.ch.), na Bliskim Wschodzie i w basenie całego Morza Śróddziemnego. Inicjacja i eucharystia związana z boginią Isis zawierała spożycie chleba oraz mleka (od matki krowy). 

Czohan Serapis Bey

Serapis Bey jest egipskim bóstwem wzniesienia, ascencji, pomostem pomiędzy Niebiosami a Ziemią, wielką duchową istotą, którą wzywamy gdy potrzebujemy dodatkowej energii, natchnienia i motywacji do podjęcia słusznych działań w życiu. Serapis Bey jest niebiańskim doradcą motywującym ludzi do podjęcia dobrych działań dla rozwoju duchowego oraz wzrostu na planie fizycznym i emocjonalno-mentalnym. Funkcja Czohana (Ćohan) Czwartego Promienia, Płomienia Matki Boskiej w Sercu i podniesienia Kundalini Śakti do Ośrodka Serca (Anahata) po raz pierwszy w historii ludzkości przypadła anielskiej duszy, która przeszła zaawansowany rozwój duchowy stając się nie tylko Mistrzem Wniebowziętym, ale także Czohanem - Człowiekiem Bóstwem, człowiekiem, który poprzez pracę dla rozwoju duchowego ludzkości dołączył do panteonu bóstw nieba zajmujących się rozwojem duchowym ludzkości pod władzą Mahaczohana. Podczas pierwszego Wtajemniczenia ludzka dusza tworzy połączenia z każdą z siedmiu niebiańskich sfer istnienia, osiągając ostatecznie pełną świadomość pierwszej sfery niebios, stając się istotą duchowo przebudzoną na podstawowym niebiańskim poziomie. Siódme wielkie Wtajemniczenie znanego jako Czohan pozwala w pełni przebudzić się wśród Cherubim (Kherubim, Kheri-Heba), aniołów bóstw nieba na poziomie siódmej sfery niebios, gdzie życie wymaga podjęcia się pracy i roli niebiańskiego bóstwa w panteonie najwyższych Bóstw Nieba. Czohani Promieni Ewolucji kierują ewolucją dusz rozwijających się w nurcie danego z Siedmiu Promieni do jakich zwykle przypisani są ludzie tej Ziemi. 

Misteryjnymi roślinami Bogini Izydy, małżonki Serapisa, są lotus, cedr, drzewo sykomory, oraz róże, które zaczęto przypisywać jej w szerzej czasach hellenistycznych aby lepiej się kojarzyła z Boginią Afrodytą i jej symbolami. Zapotrzebowanie na róże do rytuałów i obrzędów było tak ogromne, że przemysł dostarczający potrzebnych kwiatów stał się niezwykle opłacalny. Wieniec z kwiatów róż pozostawia się w grobowcach i na grobach zmarłych jako symbol bogini Isis. Gwiazdą wiązaną z Ozyrysem-Serapisem i Izydą jest Syriusz (Sothis), a oboje są poprzez ten sam aspekt przybywania i ubywania łączeni z Księżycem i cyklem lunarnym. Poprzez utożsamienie z boginiami Afrodytą i Asztarte w czasach rzymskich przypisuje się Izydzie także planetę Wenus, chociaż w misteriach, to dusza Serapisa przybyła z planety Wenus. Mistycznymi szamańskimi zwierzętami ściśle kojarzonymi z Izydą są ptaki drapieżne zwłaszcza sokół, jastrząb oraz kania. Jastrząb jest związany z władzą, słońcem, wiatrem oraz elementem męskim, kanopa zawierająca wątrobę, którą opiekowała się Bogini Izis jest zwieńczona wizerunkiem jastrzębia, również jej syn Horus (Iesus) jest przedstawiany z głową tego ptaka. Kania jest ptakiem spokrewnionym z jastrzębiami oraz orłami, potrafi wznosić się na duże wysokości, a kiedy młodym zagraża niebezpieczeństwo matka wysyła im sygnał aby udawać martwych, co robią tak skutecznie, że drapieżnik zazwyczaj zostawia i omija je. Świętym zwierzęciem Isis jest od początku Święta Krowa, co sugeruje pewne powiązanie z bramińskimi tradycjami wedyjskich Indii. Bogini Izyda nosi w szlachetne egipskie miano Masnot, lub po koptyjsku Maunot, po grecku Theotokos - Bogurodzicy, Rodzicielki Boga, a chodzi o Syna Bożego jakim jest Horus. Isis Epifaine - Izyda Objawiająca, Isis Odsłaniająca mogła być realnie żyjącą, deifikowaną postacią magicznej kapłanki z przełomu IV i III tysiąclecia p.e.ch., pochodzącą z miejscowości Heion przemianowanej później na Iseion. Ozyrys-Serapis (Ojciec), Izyda (Iset - Tron, Matka, Królowa Nieba) oraz Horus (Syn Boży) tworzą wielką Trójcę Świętą starożytnego misterium Egiptu i Morza Śródziemnego. 

W inicjacyjnych rytuałach mistyczno-magicznych, zarówno w misteriach Izydy (eg. Aset), jak i w misteriach Serapisa, mamy alchemiczne kąpiele oczyszczające, oczyszczającą spowiedź przed kapłanem czy kapłanką, modlitwy przebłagalne do bóstw nieba za kandydata, skrapianie poświęconą wodą, charytatywne ofiary dla świątyni czy wspólnoty uczniów i czcicieli, posty i abstynencje jak powstrzymanie się od mięsa i wina przez 10 dni przed inicjacją, uroczyste składanie inicjacyjnej przysięgi na imię bóstwa. W dniu rozpoczęcia misteryjnej inicjacji, nowicjusz otrzymuje zrobioną dlań nową świętą lnianą szatę, a na samą inicjację zostaje wprowadzony do wewnętrznej części świątyni dostępnej tylko kapłanom i starszym adeptom misteriów. Całonocne czuwanie modlitewne to symboliczne przejście mistyczne przez śmierć i zmartwychwstanie Ozyrysa, co rozpoczyna wędrówkę ludzkiej duszy ku nieśmiertelności i zbawieniu. W czasie rytów inicjacyjnych używa się żywego Ognia oraz obrazów blasku Słońca, jednak wiele szczegółów zależy od poziomu inicjacyjnego jakiego dostępuje adept, a wszelkie wzmianki publikowane w dawnych kronikach zawierają zwykle trochę informacji o pierwszym stopniu misteryjnej inicjacji. W misteriach Izydy adepci stopniowo asymilują wszelkie imiona rozmaitych lokalnych bogiń do postaci Bogini Isis jako Jedynej Macierzy, a w misteriach Serapisa podobnie, asymiluje się i unifikuje wszystkie bóstwa męskie do postaci Jedynego Ojca - Serapisa Bey. 

Isis - Bogini Izyda - Karmiąca Horusa, Syna Bożego

Procedury inicjacyjne w misteriach Izydy (eg. Aset) jak i Serapisa trwają zwykle przez trzy dni, włącznie z towarzyszącymi bankietami czy wieczerzami. Wspominane, druga oraz trzecia misteryjna inicjacja, to zwykle najpierw zaślubienie drugiej połowy bóstwa (Nymphus w drugiej inicjacji), a także inicjacja związana z mistycznymi spotkaniami z bóstwa Serapisa lub Isis w czasie snów lub wizji kontemplacyjnych, gdzie adept inicjowany staje się strażnikiem boskiej pary. Osoba z trzecią inicjacją misteryjną mogła sprawować funkcje pastophoros - rodzaju kapłaństwa związanego z karmieniem ubogich i żebraków w kulcie Bogini Izydy. Nie wszystkie lokalne świątynie celebrowały misteryjne inicjacje wprowadzające głębiej w kult Bogini Isis czy Serapisa, tylko w niektórych dokonywano rytualnych wtajemniczeń. Inicjowani w misteria Isis często byli nazywani terminami Isiacus lub "Isiac", co oznaczało przynależność do Bogini Isis, jednakże nigdy nie wymagano konwersji religijnej w sensie zmiany wiary, co wydaje się być jedynie rodzajem patologii chrześcijaństwa. Nie zakazywano także udziału w misteriach inicjacyjnych (mysterion) innych bóstw, a wielu oddanych czcicieli Izydy (eg. Aset) czy Serapisa uczestniczyło w misteriach kilku lub kilkunastu bóstw i świątyń w okolicy - wedle zasady, że "wszyscy bogowie są naszym bogiem". Podstawą duchowej nauki w misteriach Serapisa była nauka boskiego prawa oraz niebiańskie zasady agrokultury, gdyż tego właśnie ludzkości uczył Ozyrys-Serapis. 

Misteria Ozyrysa przypominają, że chaos jest dla duszy adepta bardzo niebezpieczny, a uosabiający go Seth jest wielkim mrocznym zagrożeniem dla wtajemniczonych. Wszelkie psychiczne rozbicie czy duchowe załamanie, to atak mrocznych sił chaosu uosabianych przez Setha na powracającą do boskości duszę inicjowanego. Bogini Izyda pomaga zebrać wszystkie kawałki duszy Serapisowej w całość i po okresie pobytu w świecie podziemnym, w krainie zmarłych (duat), boska dusza adepta powstaje z martwych, chociaż była uśmiercona i dosłownie posiekana przez ciemną potęgę demonicznego i groźnego chaosu. Dzieci z rodziców wtajemniczonych, przywołane i poczęte z pomocą boskiej magii, wedle pouczającej historii Ozyrysa stają się dziedzicami duchowości i wiedzy okultystycznej jaką poprzez doświadczenie zdobyli rodzice. Bogowie pomagają pokonać zarówno Setha jak i wszelkie mroczne istoty, demony chaosu czy demony ciemności i mroku. Horus jest symbolem boskiego dziecięcia, dziecka planowanego, duszy boskiej przywołanej z pomocą magii niebios. Tylko takie dzieci są wedle misteriów prawdziwymi Synami Bożymi zdolnymi do sprawowania duchowej władzy w imieniu wtajemniczonych rodziców. Osiągnięcie magicznej Mocy związanej ze Słońcem, Ra, to kolejne misteryjne wtajemniczenia na ścieżce białej magii, gdzie poznanie tajemnic logosu solarnego oznacza bardzo wysokie wtajemniczenie godne samego Czohana i jego Czohani (małżonki bóstwa). 

Sanktuaria i świątynie Izydy jak i Serapisa, Izydeum czy Serapiseum, nie były otwarte wprost na ulicę, a raczej znajdowały się w miejscach ustronnych, sprzyjających refleksji i kontemplacji, gdzie inicjowani mogli doświadczać obcowania z bóstwem wśród modłów i medytacji. Typowe Izydeum czy Serapiseum przypominało raczej współczesne monastyry gwarantujące przestrzeń wewnętrznego spokoju i uświęcenia. Rozpalony w świątyniach Ogień, płynąca Woda oraz pachnące kadzidła tworzą niesamowity misteryjny nastrój. Adepci mieli także prywatne świątynki czy kapliczki Serapisa oraz Izydy w swoich domach i posesjach, chociaż główne publiczne celebracje dla wszystkich miały miejsce dwa razy w roku, około 5 marca oraz około 28 października do 3 listopada. Misteryjny kult Wielkiej Bogini Izydy otwarty był dla wszystkich chętnych, niezależnie od płci, wieku, pochodzenia społecznego, wyznania religijnego. Misteria Serapisa miały już jednak swoje wymagania, podobnie jak jeszcze bardziej restrykcyjny ezoteryczny kult Mithra (Mitra). Bogini Isis asymiluje swoją wielką mistyczno-magiczną misteryjną poprzedniczkę Boginię Hathor, sama zostając Weret-Kekau boską Wielką Magią antycznego świata bóstw nieba. Izyda jest Sati - boginią od nawadniania ziemi poprzez wylewy Nilu, a także Ankhet, stwórczynią i ochrończynią życia ludzkich dusz. W świątyniach Izydy osobami duchownymi mogą być zarówno mężczyźni jak i kobiety. 

Dom Bogini Izydy - Hieroglif Serce z Krzyżem

Ozyrys - Ausir, Asiri, Ausar, Yasar, Wesir, Usir/e - nazywany jest Bóstwem Zielonoskórym, Królem Miłości, Władcą Milczenia, Wieczną Młodością, Miłosiernym Sędzią, Wiecznie Życzliwym, Zmartwychwstałym. Syn Ozyrysa-Serapisa i Izydy, Horus (Hor, Haru) jest niebem zawierającym Słońce i Księżyc, stąd misteria uważają czas, kiedy oba Światła jednocześnie świecą na niebie za mistyczny czas Horusa, Syna Bożego, Dzieciątka Niebios. Słońce jest prawym okiem Horusa, a Księżyc jest lewym okiem Horusa. Jako dziecko na życie którego czyhał demoniczny Seth niosący chaos i śmierć, symbolizuje tych, którzy swoje boskie pochodzenie i wysokie uduchowienie muszą ukrywać przed rodziną i krewnymi. Oryginalnie imię Horus oznacza Jastrzębia, Sokoła lub Kanię, zatem magicznym zielonym ptakiem jest dusza Horusa. Symbol znany jako Oko Horusa (egip. Łedżat, Uedżat) jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych znaków misteryjnych, znaków ochronnych i wyrażających królewską Moc. Horus jest symbolem majestatu i boskiej Mocy, a także sprawowania duchowej władzy w ucieleśnieniu boskiego władcy jakim powinien być każdy kolejny Faraon. 

Horus Harpokrates (Horus Młodszy, Syn Izydy i Ozyrysa) stoczył wiele bitew o władzę nad Egiptem, wielokrotnie pokonując swojego mrocznego stryja Setha - ucieleśnienie chaosu, ciemności, mroku, gwałtu, zboczeń, terroru i wszelkiego zła. Egipski Seth odpowiada swoimi funkcjami Arymanowi z misteryjnej mitologii perskiej. Kiedy panuje pokój, dobrobyt i dobra religia oparta na misteriach inicjacyjnych, nazywamy to czasem panowania Horusa. Okres chaosu, terroru, gwałtów i zboczeń zwany jest panowaniem Setha. Tak jak Seth jest symbolicznie obrazowaniem złej władzy demonów mroku i chaosu, tak Horus jest znakiem dobrej władzy pełnej sprawiedliwości, duchowych misteriów, wolności religijnej, pokoju i dobrobytu. Wedle dawnych misteriów, w różnych okresach czasu, Horus i Seth panują nad różnymi państwami i regionami na całym świecie, dzieląc władzę tak, jak kiedyś nad dwoma regionami Egiptu, nad dolną i górną częścią Egiptu. Mistycznie, świat ziemski podzielony jest na dwa rejony, w jednym panuje czyniący chaos i terror Seth, a w drugim czyniący pokój i dobrobyt mistyczny Horus. 

Horus w misteriach jako Zbawiciel zabija mrocznego Setha pojawiającego się pod postacią krokodyla czy wodnego smoka (lewiatana), pokonuje także rozmaite gadziny, w tym węże i lwy oraz skorpiony. Ozyrys-Serapis włada tymi duszami, które żyją w Zaświecie pomiędzy wcieleniami, a Bogini Izyda wspiera Horusa i wszystkich dobrych ludzi o mistyczno-magicznych skłonnościach. Horus, a po grecku Harpokrates jest młodzieńcem, księciem, nosi lok włosów po prawej stronie, symbolizuje pierwsze promienie wschodzącego Słońca (Houroun) zwane promieniami horusowymi (Hor-Achti). Codzienne wypatrywanie pierwszych promieni wschodzącego Słońca także jest jedną z licznych misteryjnych praktyk duchowości ezoterycznej powiązanej z Serapisem i Izydą. Horusowe promienie, to także pierwszy wschód Słońca zimowego, kiedy dzień zaczyna już być odrobinę dłuższy po zimowym przesileniu, co bardzo przypomina dzień Urodzin Mitry lub Heliosa, obchodzony najczęściej około 25 lub 27 grudnia. Misteryjna religia Serapisa jest kultem Mądrości Bożej, Mądrości Serca i Czystej Duszy, Mądrości, która opiera się na naukach hermetycznych. 


Mistrz Serapis przeżył wiele inkarnacji lub emanacji


Mistrz Serapis przybył z planety Wenus razem z Sanat Kumarą wiele milionów lat temu. W ezoteryzmie mówi się o dwóch wielkich falach przybywania wzniosłych dusz mistrzów światłości i ich uczniów z planety Wenus, w tym o fali, która miała miejsce około 6 czy 6,5 miliona lat temu, a której przewodził Wielki Mistrz Mocy znany w Indii i Tybecie jako Sanat Kumara (Kartikeya, Murugan). Mędrzec, mag i podróżnik Apoloniusz z Tiany, na własne oczy widział księgę, przywiezioną z Wenus do Indii, a pod koniec XVIII wieku nadano jej nazwę „Księgi Jiang” (Dziang, Dzyan). Jak przystało na magiczną boską księgę, przyniosła ona wiele sławy i mądrości Helenie Bławatskiej, która opublikowała fragmenty „Księgi Jiang” w swojej teozoficznej „Tajnej doktrynie”.

Serapis praktykował jako wyższy kapłan w tajemnych świątyniach Atlantydy, w tym w Świątyni Świętego Białego Ognia. Wyemigrował do Egiptu z powodu prześladowań ze strony sił chaosu i ciemności oraz zbliżającej się zagłady demonicznego imperium Atlantydy rządzonego przez demonicznych Władców Ciemności (około 9,5 tysiąca lat p.e.ch). Z Atlantydy do Luksoru w Egipcie nad Nilem udał się razem z czterdziestoma bardzo zaawansowanymi wówczas uczniami i braćmi duchowymi, którzy na eterycznym planie współtworzą Świątynię Kheri-Heba nad Luksorem. 

Egipski faraon Amenhotep III "Wspaniały" (1417-1379 p.e.ch.) - wybudował wtedy znaną świątynię w Luksorze, a także wiele projektów w Nubii oraz w świątyni Karnak. Swoimi konturami świątynia w Luksorze faktycznie oddaje formę ciała ludzkiego, jest nienaganna z punktu widzenia antropometrii i proporcji. Jej komnaty i sale odpowiadają częścią ciała. W rzeczywistości świątynia oddaje ideę odrodzenia boskiego człowieka, w podstawie czego leży jego przeobrażenie za pośrednictwem Zasady Matki. Odnowił duchowy kult Słońca jako najwyższego bóstwa, kult logosu solarnego dawnych magów. Faraon Amenhotep III i jego żona Tiye byli założycielami monoteizmu egipskiego, kontynuowanego później przez Akhenatona - syna Amenhotepa III. 

Leonidas, król Sparty (ur. po 540 - 480 roku p.e.ch.) - W 480 p.e.ch., dowodził obroną przełęczy termopilskiej, stojąc na czele oddziału 300 Spartan i kilku tysięcy żołnierzy z innych greckich państw. Przez dwa dni odpierał ataki wielotysięcznej armii Perskiej, która nie mogła w wąskim przejściu wykorzystać swojej liczebnej przewagi. Poświęcenie Leonidasa i jego wojowników dało czas reszcie żołnierzy na wycofanie się. Perski król Xerxes I kazał trupowi Leonidasa ściąć głowę, a ciało rozpiąć na krzyżu. Postać Leonidasa jest symbolem bohaterstwa i mężnego poświęcenia, nawet w sytuacji bez wyjścia. Leonidas miał się szybko odrodzić jako Fidiasz (około 480 pech - 430 pech), znany artysta i rzeźbiarz, twórca ogromnej rzeźby Bogini Matki Ateny, Bogini Prawdy, w greckim Partenonie. 

Zgodnie z tajemnymi naukami Agni Jogi, Serapis Bey był w przeszłych wcieleniach także rzymskim królem Numą Pompiliuszem (ur. 753 p.e.ch., zm. 673 p.e.ch., a także żył w ciałach wielkich filozofów: Konfucjusza (551-479 p.e.ch), Platona (ur. 427-347 p.e.ch.) i Luciusza Anneusza Seneki (55 pech - 40 ech), jednakże wcielenie Konfucjusza trzeba wykluczyć, raz z powodu odległości, a dwa z tego powodu, że nie mógłby wtedy być Leonidasem królem Sparty, który żył w tym samym czasie. Nie można jednakże wykluczyć duchowego wpływu, inspiracji, opieki i rozwoju duszy Konfucjusza na tym samym Czwartym Promieniu ewolucji ludzkich istot. Mistrzowie po ascencji czyli wniebowzięciu już się raczej nie odradzają, chociaż czasem tworzą swoje Awatary, Zstąpienia, jednakże częściej posyłają swoich zaawansowanych uczniów jako swoich Awadhutów (Posłańców). 

Serapis jest pierwszym aniołem-człowiekiem, który osiągnął również sfery mistrzów duchowych. Przerzucił pomost pomiędzy królestwem aniołów a królestwem mistrzów duchowych. Kto chce się dowiedzieć czegoś o aniołach, może przywołać Wielkiego Serapisa. Imię Serapis pochodzi od egipskiego wszechmocnego i uniwersalnego bóstwa, które zastąpiło Ozyrysa. "Serapis" oznacza "czcić". Sam przedstawia się jako Serapis Bey oraz Mistrz Syryjczyk, gdyż ostatnie wielkie inkarnacje czy emanacje spędził w ciele Mistrza Syryjczyka, założyciela sufickiej szkoły Chishty (Ćiśti). Za wielce zainspirowanego mistrzem Serapisem oraz także za Awadhutę (Posłańca) lub wręcz awatara czyli zstąpienie samego Serapisa uważa się założyciela szkoły Sufi Cziszti (Chishty, Ćiśti) w afgańskiej miejscowości Ćiśt (Chisht), Abu Iszaq Szami Chishti, Mistrza Syryjczyka. 

Eteryczna Świątynia w Luksorze oznacza nade wszystko wielką pradawną duchową wspólnotę wtajemniczonych, szczególnie z Bliskiego Wschodu, którzy przez tysiąclecia podążali za Serapisem Bey jako jego uczniowie duchowi. Adepci kabały (kabbalah), egipskiej magii, hermetyzmu, sufizmu, gnozy - to najczęściej uczniowie duchowi Czohana Serapisa Bey. Należy pamiętać, że kiedy Jezus (Yehoszuah) zdobywał w swoim intensywnie wtajemniczającym życiu Piąte Wielkie Wtajemniczenie (Wniebowzięcie), Mistrz Serapis Bey już od czterystu lat był Czohanem Czwartego Promienia i Mistrzem Świątyni w Luksorze, zatem Jezus należy do jego uczniów duchowych, którzy stali się adeptami osiągając poziom ascencji, podobnie zresztą jak późniejszy Prorok Muhammad oraz wielu sufich z Egiptu i Syrii oraz reszty Bliskiego Wschodu. 

Promień IV - Czystość (Krystaliczność), Dyscyplina, Harmonia, Piękno, Synteza. Uzdrawianie Białym Światłem. Magia Białego Płomienia, Biała Magia. Zaprowadzanie harmonii poprzez oczyszczanie i rozpuszczanie konfliktów z pomocą Białego Światła. Magia Wielkiej Bogini. Połączenie ośrodka Serca i energii Kundalini Śakti. Naprawianie relacji międzyludzkich na poziomie połączeń pomiędzy duszami-jaźniami.  Zapobieganie wojnom i konfliktom militarnym. Synteza wiedzy w nową naukę, synteza narodów w nową rasę. Strażnik Białego Płomienia Czystości. Duchowe Braterstwo Luksoru (Braterstwo Aleksandryjskie). 

Pojedyncze cechy Czwartego Promienia jak: Czystość, Dyscyplina, Harmonia, Piękno, Synteza, Równowaga, Sztuka, można traktować jako siedem podpromieni, gdyż każdy z głównych Promieni Ewolucji Dusz posiada siedem podpromieni, a każdy podpromień ma oczywiście swojego Czohana. W ten sposób Czohan Promienia w niebiosach kieruje i dowodzi grupą Siedmiu Mędrców Czohanów Podpromieni, czasem z braku odpowiedniego Mistrza sam zajmuje się jednym czy dwoma z podpromieni Głównego Promienia. Sam Serapis Bey zajmował się dotąd trzecim, szóstym i czwartym podpromieniem Czwartego Promienia Ewolucji Dusz. Niektórzy ludzie próbujący ogarnąć temat promieni ewolucji, nie rozumiejąc skali czasu pracy w pozycji Czohana ani działania podpromieni, próbują "awansować" znanych od wieków Mistrzów Czohanów na inne promienie ewolucji, zastąpić Imię jednego z Czohanów innym, jednakże świadczą tymi usiłowaniami jedynie o własnej niewiedzy i małostkowości, o braku wglądu w tę głęboką dziedzinę wiedzy tajemnej. 

Jednym z głównych celów pracy na Czwartym Promieniu Ewolucji Dusz jest przygotowywanie do Wniebowstąpienia (Ascencja) w procesie Duchowych Wtajemniczeń. Aktywacja sześcioramiennej Gwiazdy Wtajemniczenia w ośrodku Serca (Anahata), to jedna z podstawowych prac jakiej poświęcony jest urząd Czohana Czwartego Promienia Ewolucji Dusz oraz bardziej szczególnie także podpromień czwarty (4.4) Czwartego Promienia Syntezy. Raz w roku każdy z Siedmiu Czohanów oraz Mahaczohan, intensywnie transmituje świetlistą energię promienia na którym pracuje dla wszystkich ludzi, dla pobudzenia do rozwoju dusz spośród calej ludzkości - Czohan Serapis Bey także raz w roku posyła Białe Światło, a dla bardziej zaawansowanych dusz także Biały Ogień Przemienienia i Wniebowstąpienia. Także raz w roku, wszyscy Czohani razem, wspólnie transmitują boską świetlistą energię Siedmiu Promieni dla pokonania arymanicznych sił ciemności, chaosu i mroku, a dzieje się to w okresie zwanym na Wschodzie Chohańya (Ćohaniją), przez siedem dni od dnia przesilenia zimowego. 

Czohan Serapis Bey współpracuje z Mahaczohanem, z Mahakalą, z Czohan Nadą, z Czohan Wajudewą (Vayudeva) Władcą Powietrza, Oddechu i Wiatru. Przed wiekami zakwitła silna współpraca Czohanów: Serapisa Bey, El Morya i Saint Germaina (Rakoczy), dla zjednoczenia Europy i pojednania ludów europejskich, w tym dla Syntezy kultur indoeuropejskich w Europie i basenie Morza Śródziemnego. Misteryjne doświadczenia mistyczne i parapsychiczne związane z kultem Serapisa obejmują procesy doświadczania śmierci i powrotu do życia, eksterioryzacje pozwalające na odwiedzanie Krainy Zmarłych (Hades), uświadomienie życia po śmierci, oczyszczenie zwierzęcej duszy symbolizowanej przez Byka (Apis) lub inne zwierzę, a także świadomy powrót w procesie ponownego odrodzenia, w sensie świadomej reinkarnacji duszy w nowym ciele, z pamięcią poprzednich wcieleń i życia pomiędzy wcieleniami. 

Prowadzenie uczniów ścieżką wtajemniczenia w odniesieniu do czwartego promienia ewolucji dusz ludzkich obejmuje siedem pomocniczych inicjacji sumujących się w podjęciu odpowiedzialności Pierwszego Wielkiego Wtajemniczenia. Każda z siedmiu inicjacji serca opiera się o jeden z siedmiu podpromieni wielkiego Czwartego Promienia, którym zawiaduje Czohan Serapis Bey. Pierwsza inicjacja serca odnosi się często do ezoterycznych dwunastu prac Herkulesa związanych z misteriami dwunastu znaków zodiaku, często także bazuje na opanowaniu ezoterycznej wiedzy astrologicznej lub medycznej (uzdrowicielskiej) oraz magii serca i uczuciowości serca. Druga inicjacja Serca nawiązuje do sześciopromiennej gwiazdy wtajemniczenia, trzecia do żywiołu wiatru i samego Serapisa Bey, a czwarta i piąta do osobowych form wcielonych bóstw (boga i bogini), szósta do symbolu złotego jaja Mocy, a siódma dopiero do Białego Płomienia Przemienienia i Wniebowstąpienia. Dwanaście znaków zodiaku, pięć planet i dwa światła (Słońce oraz Księżyc) to inicjacyjna symbolika kosmiczna Ścieżki Serca, Czwartego Promienia. Ścieżka Serca wśród sufich często nazywana jest czwartą drogą, co symbolicznie nawiązuje także do Czwartego Promienia Ewolucji Dusz. 

Serapejon 


Serapejon (gr. Serapejon, łac. Serapeum) – świątynia Serapisa. Najważniejsza ze świątyń o tej nazwie znajdowała się w Aleksandrii w Egipcie. W czasie panowania dynastii Ptolemeuszy znajdował się tam ośrodek myśli filozoficznej oraz ogromna biblioteka, skupiająca około 70 tysięcy rękopisów. W 391 roku e.ch. Serapeum zostało zburzone na rozkaz chrześcijańskiego cesarza Teodozjusza w 389 roku e.ch., w ramach wprowadzania w życie Dekretów teodozjańskich. Następujący starożytni historycy chrześcijaństwa: Sozomenos, Rufin z Akwilei i Sokrates Scholastyk opisują, że w reakcji na decyzję cesarską o zburzeniu Serapejonu wyznawcy kultu pogańskiego zaczęli okupować świątynię oraz urządzać w Aleksandrii rzezie barbarzyńskich chrześcijan - nawracaczy i inkwizytorów. Neoplatoński filozof Eunapiusz (347-po 414 r.) ukazywał zburzenie Serapionu jako dokonane przez chrześcijan bez żadnego godnego pochwały powodu, oskarżając ich o złodziejskie ograbienie świątyni Serapisa. 

Serapeum – hypogeum świętych byków Apisów, pochodzące z XIV/XV wieku p.e.ch. Zespół podziemnych grobowców świętych byków Apisów w Sakkarze, odkryty w 1850 roku przez Auguste Mariette'a. Obejmuje długie podziemne korytarze z niszami, w których znajdują się 24 monolityczne sarkofagi o wadze 60-70 ton. W okresie ptolemejskim Serapeum było ośrodkiem kultu Serapisa. 

Największe miejsca kultowe poświęcone Serapisowi to Aleksandia, Memfis oraz Delos (III wiek pech), Serapeum w Canopus. Znane jest także Serapeum w Londynie, Walbrook Mithraem, oraz Serapeum w angielskim Yorku, Eburacum, oba z początku III wieku e.ch. Zawsze podstawą dla Serapeum jest wielka biblioteka wiedzy tajemnej, wiedzy ezoterycznej i hermetycznej oraz medycznej czy naukowej. Serapejon w Rzymie zbudowano już w 105 roku pech. 

Serapis Chrestos 


W I wieku e.ch., imię Chrestos (Christos, Kristos, Chrystus gr. χρηστὸς Chrestos) było w Grecji, Egipcie i Rzymie jednym z popularnych Imiona Serapisa, podobnie jak "Dobry Pasterz" (Kriophoros) czy "Boski Lekarz". Imię Serapis Christus (Chrestos) znane było już 300 lat p.e.ch., a wielu rzetelnych historyków podaje, że Serapis jest pierwowzorem pojęcia Chrystusa na Bliskim Wschodzie, w Grecji i Egipcie. Ptolemeusz I zbudował wielką Świątynię Serapisa w Aleksandrii umieszczając tam Serapisa w postaci posągu z kręconymi włosami i wielką brodą, w stylu jaki później zaczęły malować i rzeźbić Jezusa Chrystusa koptyjskie kościoły chrześcijańskie, po części z przyzwyczajenia, że Serapis to przecież Chrystus, Chrestus czy Chrestos. Tak Osiris-Apis, Byk gładzący grzechy Egiptu, podobny do idei Baranka Bożego, Byk Boży, stał się Oserapisem, a w końcu w Grecji i Rzymie Serapisem, zaś wśród ludów turkijskich, w tym w  Turcji Serapisem Bey. Inicjacja przyjęcia do kultu Serapisa zawierała wśród licznych ciekawych obrzędów misteryjnych także chrzest obmywający grzechy poprzez pełne zanurzenie w rzecze lub jeziorze albo w specjalnym do tego celu zrobionym stawie świątynnym (tak zwany chrzest wodny). 

Serapis Chrestos

Wielu pierwszych chrześcijan jeszcze w II wieku e.ch., nie widziało różnicy pomiędzy Serapisem a Chrystusem, gdyż od wieków to Serapis był nazywany Chrystusem (Chrestosem, gr. χρηστὸς) i czczony jako ów misteryjny, także gnostycki kosmiczny Chrystus. Bogini Isis ze swoim Synem Horusem na ręku stała się Madonną późniejszej religii chrześcijańskiej, ale mówiąc Matka Boska powinniśmy zawsze pamiętać, że to Bogini Izyda, Isis z Horusem - Synem Bożym. Słowo Chrestos (gr. χρηστὸς) w odniesieniu do greckich bóstw nieba używa w swoich dziełach już Sofokles (497-406 p.e.ch.), a liczba mnoga "chrestoi" oznacza chrześcijanie, co masowo przyjęli czciciele Serapisa, powszechnie kojarzeni jako chrestoi (chrześcijanie). Trzeba także pamiętać, że tak zwane "prześladowania chrześcijan" w Rzymie, najczęściej były wymierzone w wyznawców Serapisa, a nie w wyznawców mało znanego Jezusa z Judei, gdyż masowo pod imieniem Chrestos (spolszcz. Chrystus) kojarzono kapłanów i czcicieli Serapisa. Prześladowania zaczęły się już w 48 roku p.e.ch., pod naciskiem Senatu Rzymu, a powracały falami co pewien czas. Serca mistyków, ezoteryków i magów radują się, gdy powtarzane są prawdziwe imiona Serapis-Chrestos, prawdziwe, gdyż odnoszące się do prawdziwego bóstwa, jakiego szczery misteryjny kult hermetyczny trwał jawnie przez ponad 800 lat wspaniałej starożytności egipsko-greckiej. Przydomek Chrestos czyli w spolszczeniu Chrystus nosili także inni dawni bogowie, w tym Hermes Trismegistos, Helios, Apollo, Orfeusz oraz Mithra (Mitra). 

Zagadki Sfinksowe 


Sfinksy czyli Cherubiny, testując ludzi u bram świata ezoterycznego zadawały zagadkę napotkanym ludziom, a za brak właściwej odpowiedzi zrzucały w przepaść czy raczej strącały w otchłań. We wczesnych wersjach mitu nie podawano dokładnie treści zagadki Sfinksa, który w języku greckim jest rodzaju żeńskiego (Sfinks to Lwica). Później wskazywano, że brzmiała ona następująco: Co to za zwierzę, obdarzone głosem, które z rana chodzi na czworakach, w południe na dwóch nogach, a wieczorem na trzech? Sfinksy dusiły i wyrzucały w otchłań każdego, kto nie potrafił udzielić prawidłowej odpowiedzi. Zagadkę rozwiązał dopiero Edyp, który odpowiedział: Człowiek chodzi rano, to jest w dzieciństwie na czworakach; gdy urośnie, staje się zwierzęciem dwunożnym; a w starości, która jest życia wieczorem, podpiera się laską, jakby mu trzecia noga przybyła. Rzadziej pojawia się wersja mitu, w której występuje także druga zagadka Sfinksa, który chce wiedzieć, kim są dwie siostry: jedna rodzi drugą, a ta, rodzi tę pierwszą. Odpowiedzią było: dzień i noc (oba słowa są rodzaju żeńskiego w języku greckim). Gdy Edyp odgadł zagadkę Sfinksa, cherub rzucił się w przepaść gdzie strącał ludzi pożerając sam siebie. Tego rodzaju zagadki są jedną z metod dla rozwoju wyższych funkcji ludzkiego umysłu, oczywiście wtedy, gdy człowiek sam dojdzie do rozwiązania zagadki. 

- Co to za zwierzę, obdarzone głosem, które z rana chodzi na czworakach, w południe na dwóch nogach, a wieczorem na trzech? 
- Kim jest to rodzeństwo: on rodzi ją, a ona, rodzi jego. 
- Co to jest: Stoi w ogrodzie na jednej nodze i może przysiąc, że ma dzieci tysiąc? 
- Literki a i b są w pokoju. Literka a wychodzi drzwiami, a literka b oknem. Jaka literką została w pokoju? 
- Co robi Król po wstąpieniu na Tron? 
- Co to jest: Ma 48 główek i nie potrafi myśleć? 
- Kura znosi jajko na granicy Polski, Czech i Niemiec. Czyje będzie jajko? 
- Wchodzisz do ciemnego pokoju, gdzie jest tylko świeczka i lampa naftowa. Co zapalasz najpierw? 
- Spotykasz trzech łysych facetów. Jak poznasz, który z nich jest bardziej łysy? 
- Co jest lżejsze: kilogram pierza czy kilogram ołowiu? 
- Matka ma czterech synów, a każdy z nich ma siostrę. Ile matka ma dzieci? 
- Który miesiąc na 28 dni? 
- Co to za stworzenie jest: Wciąż pędzi, nikogo nie oszczędzi? 
- Idą gęsi gęsiego, jedna za drugą. Ile gęsi idzie? 
- Co pojawia się raz w minucie, dwa razy w każdym momencie, ale nigdy w tysiącu lat? 
- Który z trzech osłów w stajence jest najmądrzejszy? 
- Ile buraków wejdzie do litrowego słoika? 
- W którym miesiącu rodzi się najwięcej dzieci? 

Tradycyjne szkoły misteryjne, ezoteryczne, hermetyczne, gnostyckie, magiczne, zanim przyjmą kandydata w swoje szeregi, często wymagają znalezienia odpowiedzi na tego rodzaju pytania-zagadki mające wyraziście filozoficzny lub magiczny podtekst. 

Cherubiny 


Cherubini, hebrajskie Cherubim to dosłownie Silni - asyryjskie Kerub - Ten, który się modli lub Orędownik, akadyjski Kâribu, oznacza istotę ujmującą się za człowiekiem i go strzegącą. Nazwa oznacza dar poznania i uwielbiania Boga. Cherubiny inaczej Kheri Kheba lub Kheri Heba są przedstawiane jako wielkie skrzydlate istoty o ludzkiej lub lwiej twarzy, ciele sfinksa, orła lub byka ze skrzydłami. W księdze Ezechiela opisane jest, że pojawiły się mając po cztery twarze cztery skrzydła. Są pierwszymi aniołami wymienionymi w Starym testamencie, gdzie strzegą z ognistymi mieczami drogi do Edenu i Drzewa Życia.  Uważa się ich za woźniców rydwanów Boga, podpory Jego tronu, oraz personifikacje wiatrów. Jako aniołowie światłości i chwały, pełnią funkcje niebiańskich archiwariuszy. Kheri-Hebowie zajmują się mediacją pomiędzy istotami z niższych planów, a Najwyższym Bóstwem, zajmują się opieką i ochroną Dusz powierzonych im przez Boga, zajmują się magią oraz medycyną. Cherubim namiętnie recytują święte magiczne formuły czyli mantramy. Mistyczny Zakon Kheri Hebów czyli Cherubinów to braterstwo duchowe wysokiej boskiej magii ceremonialnej. 

Modlitwy 


Ukochany Serapisie, pomóż po przebudzeniu pamiętać wszystko to, co pomoże spełnić misję na ziemi. 

Ukochany Serapisie, pomóż pomagać ludziom i całej ludzkości w drodze ku przebudzeniu i wyzwoleniu. 

Ukochany Serapisie, pomóż zaprowadzać harmonię i zgodę potężną Moca krystalicznego Białego Światła. 

Bogini Isis (Izyda) i Serapis Bey

1 komentarz: