Saturn - Jedyny Władca Znaku Wodnika

Saturn - Jedyny Władca Znaku Wodnika

Artykuł ten powstał w wyniku studiowania dyskusji na kilkunastu forach internetowych, w tym na astro forum Skyscript, która odbywała się w grudniu 2003 roku. Współczesnym astrologom bezpodstawnie powiedziano, że Uran rzekomo „rządzi” Wodnikiem, znakiem Wodnika. Bez wątpienia wszyscy wiemy, że nie zawsze tak było i generalnie być nie powinno, ale wyraźnie niezbuntowany Saturn był kiedyś szczęśliwy i osiadł w swojej pracy nad zarządzaniem znakami Koziorożca i Wodnika. W tym momencie, na przełomie XX i XXI wieku niektóre opinie są różne, od tych z marginesu astrologii, które uważają, że rzekomo Saturn jako władca czy król zrezygnował, odebrał swój złoty zegarek na długie, bardzo długie lata służby i przekazał zaszczyt władztwa Uranowi; tym, którzy wierzą, że początkujący Uran próbował wmieszać się w jego czyny i królewską pracę. 

SATURN - Jedyny Władca Znaku Wodnika

Odkrycie Urana jako kolejnej planety Układu Słonecznego przypisane jest Sir Williamowi Herschelowi 13 marca 1781 roku o godzinie 22:30 wieczorem w Bath w Wielkiej Brytanii, chociaż planeta ta ma bardzo starą nazwę wedyjską, używaną między innymi w Puranach. William Herschel był zajęty poszukiwaniem na niebie nowych ciał niebieskich o niewielkiej jasności wizualnej. Tego szczególnego wieczoru jego uwagę przykuła jednak jak się okazało nowa planeta. Na początku nie zdawał sobie sprawy, że odkrył kolejnego członka Układu Słonecznego, wiedział jednak, że nie patrzy na gwiazdę, bo planety nie migają w odróżnieniu od gwiazd. Uran w czasie wydarzenia zwanego odkryciem Urana był w ósmym domu znakowym czyli w domu śmierci, w opozycji do Marsa z orbą jednego stopnia, a także w opozycji do Saturna z dokładnością pięć stopni i w kwadraturze do Słońca z dokładnością jednego stopnia. Uran jest w dokładnym trygonie z IC oraz w sekstylu z MC, po około 2,5 stopnia łuku. 

Zapewne z tej charakterystyki na moment dokonania odkrycia planety przez Williama Herschela utworzono podstawy rozumienia działania tej słabo świecącej i niewielkiego wpływu planety. Jeśli wielki wojownik, Mars, o coś walczy, Uran jest tym, w którym po cichu i powoli narasta opozycja czyli rodzaj buntu, sprzeciwu albo niechęci. Podobnie z Saturnem, ale to już sprzeciw i opozycja przeciwko porządkowi oraz przeznaczeniu, a także autorytetowi i doświadczeniu. Kwadratura do Słońca to jakiś konflikt ze świadomością i jaźnią, konflikt z duszą rodzicielską, szczególnie bunty i swary przeciw ojcom, a archetypowo także przeciwko Ojczyźnie. Trygon z IC - z Imum Coeli, antypodą nieba czyli z piekłem każe uznać Urana za wysłannika i zwiastuna światów niższych, ciemnych, a zatem piekielnych, w sanskrycie patalowych. Nic dziwnego, że sataniści i czarnoksiężcy zauważyli w planecie Uran swojego sprzymierzeńca, diabła buntowniczego, który to ciemne i piekielne, ciemnotowe i dewiacyjne, raczy wesprzeć swoimi sympatiami. Uran w ósmym domu znakowym to wysłannik śmierci i sprzymierzeniec czy sygnifikator zdarzeń śmiertelnych, a że długotrwałych, to złowieszcza planeta zagłady, w tym śmierci w czasie długotrwałych wojen i konfliktów. Uraniczne cechy oznaczają zatem znacząco wpływ Nemezis, tyle, że słaby, kumulujący się przez długotrwałe narastanie, wpływ bardziej pokoleniowy czy społeczny. Księżyc i Jowisz są w znaku Ascendentu, zatem w pierwszym domu, co może oznaczać pewne współdziałanie pod ich wzrastającym wpływem. Sekstyl Urana z MC pokazuje jego chętny wpływ na ludzi znajdujących się na szczycie władzy i popularności, stąd jest silny, narastający pokoleniowo, uraniczny wpływ demoralizujący na władze i celebrytów, także dewiacje uraniczne czyli wprost uranizm. 

Numerologia Chaldejska - Historia i Praktyka

Historia i Praktyka Numerologii Chaldejskiej 

Istnieje wiele tajemnic dotyczących pochodzenia starożytnej numerologii chaldejskiej. Nie jest jasne, jakie jest jego prawdziwe pochodzenie, jednak istnieje wiele mitów, które obejmują eposy bogów, królów i bohaterów starożytnego świata. Według najpopularniejszego mitu, wszystko zaczęło się w starożytnym perskim mieście Pasargad, które zostało założone przez greckiego bohatera i półboga Perseusza oraz jego żonę i królową Andromedę z Etiopii, którzy mieli pięciu synów i dwie córki. Nazwano ich Perseidami od imienia ojca Perseusz. Dlatego przyszłe imperium, które zbudowali, miało nazywać się Pars w Iranie oraz Persis w języku greckim i w Persji we współczesnym języku angielskim lub polskim. Nazwa Persja zatem odnosiła się do nazwy imperium tworzonego przez konkretne postacie, a nie do obszaru kraju czy regionu, którym jest Iran z grecka zwany później Persją. 

Chaldea - Południe dorzecza rzek Eufrat i Tygrys

Wierzono, że kiedy ich pierworodny syn Perses (ur. 706 p.e.ch., ale część autorów umiejscawia historię legendarna w o wiele starszych czasach) miał sześć lat, narzekał na swoje imię. Jego rodzice uznali to po prostu za dziecinny protest, ale pewnej nocy do ich pałacu przybył nieznajomy i poprosił o spotkanie z małym następcą tronu i jego rodzicami - królem i królową Pasargadu. Wyglądało na to, że nieznajomym był nikt inny, jak archanioł czy jazata Mezopotamii, Enki - bóstwo dwóch świętych rzek, Tygrysu i Eufratu. Enki znany jest również w mitologii greckiej pod imieniem Posejdon - bóstwo czy archanioł mórz i oceanów. Enki oświadczył, że dziecko powinno być teraz znane jako Kourosh Dżahangi Hakhamanesh, a nie Perses. Imię Kourosh jest znane we współczesnym języku jako imię „Cyrus”, a w starożytnym języku aramejskim (Ārāmājâ) oznacza „dalekowzroczny”, a imię Dżahangi oznacza „zdobywcę światów”. Znaczenie imienia Hakhamanesh nie jest znane, ale we współczesnym języku imię to jest tłumaczone na Achemenides, a przyszłe pokolenia jego dziedzictwa nazwano Dynastią Achemenidów, gdy imperium nazwano później Persją Achemenidów. 

Nikt nie zdawał sobie jednak sprawy, że młody książę - teraz znany swojemu ludowi jako Achemenes - przeszedł numerologiczną zmianę imienia i przeprogramowanie swojego przeznaczenia na najwyższe wibracje mądrości, siły i całkowitej osobistej równowagi i szczęścia, oczywiscie w wibracjach pisma ówczesnej Persji, gdzie stosowano albo starszy sumeryjski klinowy albo semicki aramejski zapis języka perskiego. Gdy nastąpiła jego przemiana, młody książę stawał się coraz bardziej inteligentny, przystojny, czarujący, charyzmatyczny i popularny w każdym dniu, który minął. Kiedy Achemenes miał zaledwie dziesięć lat, jego ojciec uczynił go współwładcą królestwa Pasargad. Achemenes wygłosił niesamowite przemówienia do swojego ludu. Był genialnym ekonomistą i stworzył obfitość bogactwa dla mieszkańców Pasargadu. Kiedy Achemens miał zaledwie 16 lat, jego ojciec Perseusz abdykował i koronował Achemenesa na króla Pasargadu, i tak zaczęła się semicka numerologia chaldejska w Persji czyli Iranie. 

Achemenes był nie tylko wielkim politykiem, mówcą publicznym i wielkim ekonomistą, ale także był niezwykle otwarty. Zezwalał na wszystkie religie i misteria, style życia, opinie i zadeklarował wolność słowa swojemu ludowi, więc każdy mógł wypowiadać się, a nawet mówić przeciwko niemu, jeśli chciał publicznie. Pogłoski o jego wielkiej popularności rozprzestrzeniły się na cały region, a wiele innych miast-państw chciało dołączyć do jego królestwa, dzięki czemu mógł rozszerzyć swoje nowe idee na region bez prawdziwej wojny lub walki. Wśród głównych miast-państw, które dołączyły do ​​jego królestwa, można wymienić Suzę, Ekbatan i cały obszar aż po Partię (dzisiejszy Teheran i aż do Morza Kaspijskiego). 

Młody król ponownie spotkał się z bóstwem, archaniołem czy jazatą Enki i od Enki Achemenes nauczył się semickiej numerologii zwanej numerologią chaldejską, a później orficko-pitagorejską, kiedy zaadaptowana została powszechnie w Grecji dla greckiego alfabetu. Ta święta wiedza o literach alfabetu jako liczbach była przekazywana z pokolenia na pokolenie, często razem z astrologią i sztuką pisania horoskopów. Po Achemenesie przyszli inni wielcy królowie, ale największym był król zwany Dariusz Wielki (549 p.e.ch). Kiedy Dariusz Wielki był królem, Imperium Achemenidów było największym imperium, jakie kiedykolwiek widział świat. Obejmował 35 krajów i było rozłożone na trzech kontynentach: Europie, Azji i Afryce. Rozciągało się od Egiptu i Grecji, aż do granic Chin. W roku 520 p.e.ch., Szahinszah Dariusz Wielki stworzył nową konstytucję, która zmieniła nazwę imperium według semickiej numerologii chaldejskiej, co przeniosło imperium na zupełnie nowy poziom. Innowacje, bogactwo i szczęście wśród ludzi zostały przeniesione na zupełnie nowy poziom. Kluczem była otwartość umysłu, co widać wśród wielu faktów, jak w Egipcie, Dariusz Wielki finansował i zatrudniał swoich najlepszych rzemieślników do budowy świątyń kultu egipskich bogów, mimo że wierzył w perskiego boga, Ahura Mazdę (wnuk bóstwa Mezopotamii, Enki – znany również jako Aszur, uważany był za patrona Persji Achemenidów - bóstwo podobne do greckiego bóstwa Aresa i nordyckiego bóstwa Tyra), zwanego Ormuzdem, Najwyższym Gospodarzem i Władcą Mądrości, Światłością Najwyższą.