Niebo - zjawiska astrologiczne w 2018 roku

Zjawiska astronomiczno-astrologiczne na Niebie w 2018 roku 

W 2018 roku, jak to w niebieskim porządku czekają nas niektóre zjawiska okresowe, które astrolodzy i astronomowie przewidują z pomocą obliczeń, a współcześnie także programów komputerowych typu stellarium - planetarium na wiele lat naprzód z bardzo dużą dokładnością. Spoglądając z zainteresowaniem w Rocznik Astronomiczny czy program astronomiczny typu Stellarium, dowiadujemy się jakie ważniejsze zjawiska niebieskie czekają nas w 2018 roku, które zostały precyzyjnie obliczone na podstawie wcześniejszych obserwacji astronomicznych. 

W kalendarzowy Nowy Rok, Słońce wschodzi o godz. 7.38, a zachodzi o 15.49 – zatem dzień Noworoczny trwa 8 godz. 11 minut i jest już dłuższy od najkrótszego dnia roku o 6 minut, co wszystkich powinno napawać optymizmem na drodze wzrostu ku Światłości. 

Plejady - jeden z najważniejszych obiektów astrologicznych na niebie

Rok 2018 to numerologicznie wibracja (2+0+1+8) liczby (11) czyli tzw. liczba mistyczna czy mistyczno-magiczna. Sam Nowy Rok, w dniu swego początku, 1.01.2018 ma wibrację (13) sumowaną do liczby (4). W Sylwestra 2017 z wibracji roku (10) dającej (1) przechodzimy do kolejnego roku 2018 mającego duchowo-mistyczną wibrację (11), oby tylko w pozytywnym, a nie w negatywnym czy śrdkowym aspekcie. Dzień 31.12.2017 to wibracja dnia (3+1+1+2+2+1+7) pod postacią liczby (17) czyli w sumowaniu (8). W numerologii, ostatni dzień kalendarzowego roku kończy wibrację starego roku, a pierwszy dzień Nowego Roku rozpoczyna wibrację kolejnego roku. 

W kalendarzowy Nowy Rok najjaśniejsza gwiazda nieba, Syriusz, najlepiej widoczna w okresie zimowym, wschodzi kilka minut po godz. 19-tej, a w obszar górowania wchodzi po godzinie 23-ej, pozwalając na wieczorne medytacje z jej kosmiczną świetlistą energią tonizującą i łagodzącą wpływy i więzy saturniczne. 

W dniu 20 grudnia 2017 o godz. 5:48 planeta Saturn będąc na tle gwiazd stałych w gwiazdozbiorze Strzelca opuszcza znak Strzelca, a wchodzi do znaku Koziorożca (Makara), zatem rok 2018 oraz 2019 i aż do 22 marca 2020 do godz. 5 rano będą mocno w mocy saturnicznej, gdyż w znaku Koziorożca Saturn ma największą siłę rażenia jako władca tego znaku. W dniu 22 marca 2020 Saturn zmienia nie tylko znak zodiaku, ale także przechodzi do gwiazdozbioru Koziorożca (będzie w znaku Wodnika na tle gwiazd gwiazdozbioru Koziorożca). Jeszcze od 2 lipca do 17 grudnia 2020 roku Saturn na krótko powraca do znaku Koziorożca (a gwiazdozbioru Strzelca), aby w końcu przejść całkiem w energie wodnikowe. Dodatkowo Saturn przechodzi przez obszar zwany we wschodniej, w tym perskiej astrologii Tronem Arymana (południowy biegun galaktyczny) poddając się najmocniejszym siłom mrocznym. Zarówno rok 2017 jak i 2018 są pod wpływem sił z Tronu Arymana (Mroku). Poprzednie wejście Saturna do znaku Koziorożca (i przejście centralnie przez Tron Arymana) miało miejsce 13 lutego 1988 roku, włącznie z koniunkcją Saturn-Uran), a w czasie 2,5 lat pobytu Saturna w tym znaku zodiaku nastąpił katastrofalny upadek Polski Ludowej (PRL), a także rozpoczęła się totalna katastrofa ekonomiczna Polski, która z 10-tej potęgi gospodarczej świata stała się praktycznie państwem Trzeciego Świata. Rozpadły się także międzynarodowe struktury gospodarcze (RWPG) i wojskowe (Układ Warszawski) do których Polska należała. 

Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku

Szkoła Ezoteryczno-Hermetyczna - Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku 

Zainteresowania niewiele zwykle wiedzą o szkołach, zakonach czy ruchach ezoterycznych i hermetycznych, dlatego przybliżamy czytelnikom nieco popularny na przełomie XIX i XX wieku Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku (z analogiami dla podobnych organizacji mistyczno-magicznych). Latem 1887 roku pewien angielski adept sztuki wolnomularskiej i praktyk okultystycznych (ezoterycznych) odnalazł czy w tajemnicy otrzymał stary manuskrypt zawierający dziwne słowa zapisane niezrozumiałym szyfrem. Dokument ten przekazał swemu „bratu” z Wielkiej Zjednoczonej Loży Angielskiej, dr Williamowi Wynnowi Westcottowi (17 grudnia 1848 - 30 lipca 1925), znanemu kabaliście i różokrzyżowcowi. Tak rozpoczęła się okultystyczna czy ezoteryczna przygoda, która dała początek wielkiemu odrodzeniu magicznemu końca XIX wieku.  

Schyłek XIX wieku sprzyjał rozwojowi praktyk okultystycznych, mistyczno-magicznych czy ezoterycznych, a napędem podobnie jak u schyłku lat 90-tych XX wieku była wiara w nowy lepszy wiek XXI (wiara w nową epokę). Nowe odkrycia naukowe kwestionowały dotychczasowy spójny obraz świata. W szczeliny rozbitego kosmosu wdzierał się chaos i coraz wyraźniej przypominał o swojej obecności. Luki w rozbitym świecie całości starała się wypełnić w XVIII wieku ideologia racjonalistyczna, lecz jej spoiwo skruszało w niecałe sto lat później pod naporem kolejnych pytań i wątpliwości. 

Nie były to wszakże wątpliwości podszyte zwątpieniem w sens istniejącego świata, lecz raczej wynikające z żądzy otrzymania bardziej pełnych odpowiedzi na podstawowe pytania egzystencjalne. Kiedy złudzenia racjonalizmu okazały się niedostateczne w objaśnianiu zagadek życia, wielu twórczych ludzi ogarnął niepokój, każący im szukać rozwiązań tych zagadek w samej tajemnicy ludzkiego umysłu. 

Ten radykalny zwrot ku „doświadczeniu wewnętrznemu” pod koniec XIX wieku zaowocował narodzinami „czarnej powieści” i psychologii, a z ich mariażu, wzbogaconego o kontakt z innymi kulturami i systemami religijnymi, wyłoniło się ponowne wielkie zainteresowanie „wiedzą tajemną”, którą przyszli adepci woleli nazywać „okultyzmem”. Okultyzm stał się systemem magicznych i mistycznych praktyk rytualnych, mających na celu doskonalenie się jednostek. Jego adepci, grupujący się zwykle ze średnio zamożnych mieszkańców wielkich miast, lubili się odwoływać do wielowiekowych związków z pradawnymi i zapomnianymi arkanami wiedzy o naturze ludzkiej. I choć magia jak i mistyka znakomicie funkcjonowała obok i w ramach oficjalnych nurtów religijnych, to jednak dopiero w epoce Renesansu uzyskała samoświadomość i wyodrębniła się jako oddzielny nurt myślowy Europy. Potrzeba było jednak kolejnych dwustu lat, żeby myśl przyoblekła się w kształty, a „okultyzm” przyjął instytucjonalne formy, gdyż wcześniej funkcjonował raczej na zasadzie lokalny mistrz i jego uczniowie oraz loża mistrzów z sąsiednich krajów.