Numerologia Chaldejska - Historia i Praktyka

Historia i Praktyka Numerologii Chaldejskiej 

Istnieje wiele tajemnic dotyczących pochodzenia starożytnej numerologii chaldejskiej. Nie jest jasne, jakie jest jego prawdziwe pochodzenie, jednak istnieje wiele mitów, które obejmują eposy bogów, królów i bohaterów starożytnego świata. Według najpopularniejszego mitu, wszystko zaczęło się w starożytnym perskim mieście Pasargad, które zostało założone przez greckiego bohatera i półboga Perseusza oraz jego żonę i królową Andromedę z Etiopii, którzy mieli pięciu synów i dwie córki. Nazwano ich Perseidami od imienia ojca Perseusz. Dlatego przyszłe imperium, które zbudowali, miało nazywać się Pars w Iranie oraz Persis w języku greckim i w Persji we współczesnym języku angielskim lub polskim. Nazwa Persja zatem odnosiła się do nazwy imperium tworzonego przez konkretne postacie, a nie do obszaru kraju czy regionu, którym jest Iran z grecka zwany później Persją. 

Chaldea - Południe dorzecza rzek Eufrat i Tygrys

Wierzono, że kiedy ich pierworodny syn Perses (ur. 706 p.e.ch., ale część autorów umiejscawia historię legendarna w o wiele starszych czasach) miał sześć lat, narzekał na swoje imię. Jego rodzice uznali to po prostu za dziecinny protest, ale pewnej nocy do ich pałacu przybył nieznajomy i poprosił o spotkanie z małym następcą tronu i jego rodzicami - królem i królową Pasargadu. Wyglądało na to, że nieznajomym był nikt inny, jak archanioł czy jazata Mezopotamii, Enki - bóstwo dwóch świętych rzek, Tygrysu i Eufratu. Enki znany jest również w mitologii greckiej pod imieniem Posejdon - bóstwo czy archanioł mórz i oceanów. Enki oświadczył, że dziecko powinno być teraz znane jako Kourosh Dżahangi Hakhamanesh, a nie Perses. Imię Kourosh jest znane we współczesnym języku jako imię „Cyrus”, a w starożytnym języku aramejskim (Ārāmājâ) oznacza „dalekowzroczny”, a imię Dżahangi oznacza „zdobywcę światów”. Znaczenie imienia Hakhamanesh nie jest znane, ale we współczesnym języku imię to jest tłumaczone na Achemenides, a przyszłe pokolenia jego dziedzictwa nazwano Dynastią Achemenidów, gdy imperium nazwano później Persją Achemenidów. 

Nikt nie zdawał sobie jednak sprawy, że młody książę - teraz znany swojemu ludowi jako Achemenes - przeszedł numerologiczną zmianę imienia i przeprogramowanie swojego przeznaczenia na najwyższe wibracje mądrości, siły i całkowitej osobistej równowagi i szczęścia, oczywiscie w wibracjach pisma ówczesnej Persji, gdzie stosowano albo starszy sumeryjski klinowy albo semicki aramejski zapis języka perskiego. Gdy nastąpiła jego przemiana, młody książę stawał się coraz bardziej inteligentny, przystojny, czarujący, charyzmatyczny i popularny w każdym dniu, który minął. Kiedy Achemenes miał zaledwie dziesięć lat, jego ojciec uczynił go współwładcą królestwa Pasargad. Achemenes wygłosił niesamowite przemówienia do swojego ludu. Był genialnym ekonomistą i stworzył obfitość bogactwa dla mieszkańców Pasargadu. Kiedy Achemens miał zaledwie 16 lat, jego ojciec Perseusz abdykował i koronował Achemenesa na króla Pasargadu, i tak zaczęła się semicka numerologia chaldejska w Persji czyli Iranie. 

Achemenes był nie tylko wielkim politykiem, mówcą publicznym i wielkim ekonomistą, ale także był niezwykle otwarty. Zezwalał na wszystkie religie i misteria, style życia, opinie i zadeklarował wolność słowa swojemu ludowi, więc każdy mógł wypowiadać się, a nawet mówić przeciwko niemu, jeśli chciał publicznie. Pogłoski o jego wielkiej popularności rozprzestrzeniły się na cały region, a wiele innych miast-państw chciało dołączyć do jego królestwa, dzięki czemu mógł rozszerzyć swoje nowe idee na region bez prawdziwej wojny lub walki. Wśród głównych miast-państw, które dołączyły do ​​jego królestwa, można wymienić Suzę, Ekbatan i cały obszar aż po Partię (dzisiejszy Teheran i aż do Morza Kaspijskiego). 

Młody król ponownie spotkał się z bóstwem, archaniołem czy jazatą Enki i od Enki Achemenes nauczył się semickiej numerologii zwanej numerologią chaldejską, a później orficko-pitagorejską, kiedy zaadaptowana została powszechnie w Grecji dla greckiego alfabetu. Ta święta wiedza o literach alfabetu jako liczbach była przekazywana z pokolenia na pokolenie, często razem z astrologią i sztuką pisania horoskopów. Po Achemenesie przyszli inni wielcy królowie, ale największym był król zwany Dariusz Wielki (549 p.e.ch). Kiedy Dariusz Wielki był królem, Imperium Achemenidów było największym imperium, jakie kiedykolwiek widział świat. Obejmował 35 krajów i było rozłożone na trzech kontynentach: Europie, Azji i Afryce. Rozciągało się od Egiptu i Grecji, aż do granic Chin. W roku 520 p.e.ch., Szahinszah Dariusz Wielki stworzył nową konstytucję, która zmieniła nazwę imperium według semickiej numerologii chaldejskiej, co przeniosło imperium na zupełnie nowy poziom. Innowacje, bogactwo i szczęście wśród ludzi zostały przeniesione na zupełnie nowy poziom. Kluczem była otwartość umysłu, co widać wśród wielu faktów, jak w Egipcie, Dariusz Wielki finansował i zatrudniał swoich najlepszych rzemieślników do budowy świątyń kultu egipskich bogów, mimo że wierzył w perskiego boga, Ahura Mazdę (wnuk bóstwa Mezopotamii, Enki – znany również jako Aszur, uważany był za patrona Persji Achemenidów - bóstwo podobne do greckiego bóstwa Aresa i nordyckiego bóstwa Tyra), zwanego Ormuzdem, Najwyższym Gospodarzem i Władcą Mądrości, Światłością Najwyższą. 

Większość imperium nauczyła się numerologii chaldejskiej opartej na semickim piśmie aramejskim, które było wówczas najpopularniejsze, wcześniej znanej jako numerologia akkadyjska, a ponieważ daje ona klucz do odczytania losu ludzi, w Egipcie prawdziwe imię było tajemnicą. W starożytnym Egipcie tylko matka dziecka znała jego prawdziwe imię, imię Duszy. Miało to na celu zachowanie prywatności przeznaczenia - przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Dlatego ludzie nazywali siebie pseudonimami, nazwiskami, ponieważ tylko nazwa prawna dyktuje przeznaczenie, a nie czasowy pseudonim, który jak kiepskiej jakości to psuje los i wnosi zamęt w życie. Wracając do mitu, dlaczego to rajskie imperium się skończyło, było to, że mezopotamskie bóstwo czy archanioł Enki miał arcy-rywala, którym był jego przyrodni brat Enlil, który nie życzył ludzkości niczego dobrego. Uważano nawet, że bóstwo Enlil było odpowiedzialne za Wielki Potop w dolinie Mezopotamii, ponieważ tak bardzo nienawidziło ludzkości i ludzi. Wykopaliska w Ur Chaldejskim, mieście Proroka Abrahama potwierdzają istnienie śladów Wielkiego Potopu w dorzeczu Eufratu i Tygrysu, na tak zwanej Nizinie Mezopotamskiej. 

Pasargad - miejscowość w pobliżu Szirazu - stolicy mistyki i magii perskiej

Wierzono, że boski Enlil złożył wizytę królowi Dariuszowi III (380 p.e.ch. - 10 pokoleń po Dariuszu Wielkim). Enlil okłamał króla, że ​​posiada "ulepszoną wiedzę o systemie numerologii", która wyniesie jego życie i jego imperium na zupełnie nowy, niewidzialny poziom dobrobytu. Wszystko, co musiał zrobić, to zmienić swoje imię na to, co podyktował Enlil, a także nazwę imperium. Tak też zrobił, a nie mniej niż pół roku później Aleksander Macedończyk najechał na jego wielkie imperium. Dariusz III miał armię ponad 350 tysięcy najlepszych żołnierzy na świecie, a Aleksander tylko 12 tysięcy, ale nadal nie był w stanie pokonać Aleksandra. Wszystko poszło nie tak i była to katastrofa, katastrofa, bo zły pomysł Enlila polegał na usunięciu liczby (9) czyli dziewiątki z alfabetu numerologicznego do przeliczania liter na cyfry, a imion i nazw na liczby. Krok po kroku, niegdyś wielkie imperium Achemenidów zostało zniszczone za sprawą wyeliminowania wibracji (9) z alfabetu. Wszystkie świątynie, biblioteki i uniwersytety, które posiadały wiedzę z zakresu numerologii chaldejskiej oraz astrologii, zostały podpalone lub okradzione. Jednym z nich był wspaniały pałac w mieście Persepolis, znanym również jako „najbogatsze miasto pod słońcem”. Wielu Persów uciekło do Indii tworząc tam wspólnoty zaratusztriańskie, i są oni dziś nazywani Parsami. Próbowali utrzymać przy życiu starożytną tradycję numerologii chaldejskiej, jednak solidne ślady tej wiedzy zachowali orficy i pitagorejczycy w Grecji, Italii i na Sycylii. 

W Sziraz w Iranie istnieje bardzo starożytna rodzina suficka, która może udowodnić, że są bezpośrednimi potomkami króla Achemenesa i wszystkich jego następców. Oryginalną wiedzę o numerologii chaldejskiej zachowywali przez tysiąclecia. Rodzina ta posiada nawet starożytne gliniane tabliczki opisujące zaawansowane formuły numerologii chaldejskiej. Numerologia chaldejska opiera się na zasadzie, że Wszechświat budują wibracje, a wszystko jest wibracjami, które wibrują z różnymi częstotliwościami. Każda częstotliwość przyciąga równe sobie. Zrównoważona wibracja przyciąga inne zrównoważone wibracje, a niezrównoważone wibracje przyciągają inne, podobnie niezrównoważone wibracje. Numerologia chaldejska opiera się również na fakcie, że wszystko jest przeznaczeniem (tyche, fatum, los, karman), i że wszyscy mamy przeznaczenie i że nasze przeznaczenie jest ściśle nieuniknione. Jednak nasze przeznaczenie jest podyktowane wibracjami (liczbami) naszej pełnej daty urodzenia i naszego prawnego imienia, a także nazwy miejsca urodzenia. Nie możemy zmienić naszej daty urodzenia ani nazwy miejscowości w której się urodziliśmy, ale możemy zmienić lub skorygować nasze imię czy imiona i nazwisko, a dzięki temu możliwe jest częściowe przeprogramowanie swojego przeznaczenia. Los, fatum, dzieli się w ten sposób na dwie tablice, na część niezmienną, przeznaczoną, data i miejscowość narodzin, oraz na część zmienną, którą są nasze imiona oraz nazwisko, a także miejscowość zamieszkania, którą także należy dodawać rozważając aspekt numerologiczny. 

Zgodnie ze starożytnymi zasadami numerologii chaldejskiej, wibracje liczb są podyktowane na starożytnych glinianych tabliczkach, które mają co najmniej 2800-2500 lat. Według mitu te gliniane tabliczki pochodzą od starożytnych bóstw nieba, od archaniołów czy jazatów. Wykresy numerologiczne dzielą się na wyższe Ja i na ludzkie Ja człowieka badanego psychometrycznie z pomocą numerologii. Pełna data urodzenia oraz miejscowość narodzin, a także nazwisko rodowe (los, karman rodu, brzemię rodziny) opisuje nasze wyższe Ja, co tam z góry Dusza/Jaźń przynosi na Ziemię i czego nie powinna zignorować. To definiuje nasz wewnętrzny rdzeń i naszą głębszą esencję, dyktuje nam, czym mamy być na tym świecie, co robić, czego doświadczać i co mamy osiągnąć. Nasze otrzymane czy nadane nam imię i nazwisko wraz z miejscem zamieszkania dyktuje nasze ludzkie ja, które jest jak naczynie. To decyduje o tym, czy rzeczywiście żyjemy naszym celem życiowym (podyktowanym przez nasze najwyższe ja), czy nie harmonizujemy się z tym co z wysoka zostało nam dane. Jeśli nasze wyższe Ja dyktuje nam jeden kierunek życia, ale nasze ludzkie Ja, niższa Jaźń dyktuje całkowicie przeciwny kierunek życia, wtedy poczujemy, że nie jesteśmy w harmonii z tym, kim naprawdę jesteśmy. Typowym scenariuszem jest sytuacja, w której ludzie mają kryzys wieku średniego, a dzieje się on tak, ponieważ ludzie czują, że powinni byli być w innych miejscach w swoim życiu, niż tam, gdzie aktualnie się znajdują. Dzieje się tak, ponieważ wyższa Jaźń dyktuje jednostce jeden kierunek, ale jej ludzkie ja (ich imiona) nie są w kierunku tej ścieżki danej z góry. Imiona i nazwiska zatem harmonizujemy z datą urodzenia oraz z wibracją miejscowości w której się narodziliśmy, jeśli mieszkamy w innej. 

Ponad 4000 lat temu powstała czy dokładniej mówiąc już istniała numerologia chaldejska, razem zresztą z astrologią chaldejską. Starożytni Babilończycy opracowali ten system, który był uważany za najstarszą formę obliczeń arytmetycznych dla analizowania psychometrycznego człowieka. Dawniej obszar znany obecnie jako dzisiejszy Irak/Kuwejt był okupowany przez Babilończyków mieszkających wzdłuż Zatoki Perskiej. Szereg ich wkładów w matematykę, fizykę i astronomię jest sławnych. Numerologia, podobnie jak astrologia to starożytny system prognostyczny, który za pomocą liczb stara się podać szczegóły dotyczące charakteru i przeznaczenia człowieka. Ta szkoła psychometrii czy matematycznej psychologii utrzymuje, że liczby wpływają na wszystko we Wszechświecie. Musisz wiedzieć, że liczby pojawiają się w imionach i nazwiskach ludzi i ich datach urodzenia oraz w nazwach miejsc narodzin i zamieszkania. Zgodnie z ezoterycznymi praktykami chaldejskimi każda litera rozbrzmiewała swoją energią, gdyż zgodnie z abdżad (po aramejsku abgad) przeliczana jest na liczby, kiedy każda litera starego semickiego alfabetu ma swój numer porządkowy. Każdy znak alfabetyczny ma wartość wibracyjną, którą można określić na podstawie jego liczby. Jedna ogólna liczba jest powiązana z kombinacją, ponieważ łączą się litery i cyfry. 

Syriacki-Aramejski - Semicki Północno Babiloński i Chaldejski Alfabet Numeologiczny

Wiele systemów alfabetycznych jest powiązanych ze znaczeniem liczb, a to z powodu używania liter do zapisywania liczb (aramejski, fenicki, hebrajski, arabski, grecki, łacina). Oprócz tego, że jest podobny do indyjskiego systemu wedyjskiego, a także kabały hebrajskich mistyków, chaldejski system numerologii imienia oparty jest na astrologii. Od ponad cztery tysięcy lat numerologia chaldejska jest najdokładniejszą i najspójniejszą dostępną metodą psychometrii (analizy osoby, jej charakteru oraz losu). Działa tylko w ten sposób, że wzorce i korelacje opierają się na tym, co ludzie zidentyfikowali, intuicyjnie skonstruowali, a następnie rozwinęli z biegiem czasu. Celem jest zbadanie sygnatur energetycznych i znaczeń ukrytych za różnymi kombinacjami cyfr i liter oraz ich wpływu na życie ludzi. Według numerologii chaldejskiej liczba jest przypisywana na podstawie jej wibracji, co wynika z jej miejsca w alfabecie. To właśnie pozwala chaldejskiemu systemowi numerologii przewidywać kosmiczną pogodę życia, i tę zasadę stosowali Orficy oraz później Pitagorejczycy. Wzory wibracji dają definiowalne i opisowe znaczenia, które mówią nam, z kim jesteśmy zgodni, jakie są nasze osobowości i nie tylko. Numery nie są przydzielane losowo po drodze, i możesz zinterpretować te liczby, aby określić, co jest najważniejsze w twoim życiu. 

Celem numerologii jest wspomaganie oświecenia duszy i umysłu oraz ciała wibracjami, które przynoszą im harmonię, a także zdolność samonaprawy i rozwoju. Odrobina wiedzy o tym, kim jesteś, jakie są Twoje pasje i przeznaczenie, może w życiu wszystko zmienić. Życie może być trudne lub niesatysfakcjonujące dla tych, którzy zmagają się w życiu lub są nieszczęśliwi. Im bardziej mogą się zmienić, aby dopasować numerologię swojego życia, tym będą szczęśliwsi, acz ostatecznie zależy to od twojego systemu wierzeń. Od Ciebie zależy, kim jesteś i kim chcesz się stać, ale wynik twoich działań, myśli i sposobów życia zależy wyłącznie od przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Numerologia to narzędzie służące do nawigacji w podróży duszy wcielonej i kierowania jej sposobem oraz kierunkiem rozwoju, a to kolejny powód, dla którego prawdziwy wykres numerologiczny chaldejski jest rzadki i trudniejszy do wychwycenia. Jednym z powodów, dla których jest to tak trudne do zrozumienia, jest to, że używa czegoś więcej niż tylko liczb, aby odgadnąć twoją ścieżkę i cele życia. Ponadto wykorzystuje wibracje twoich liczb ze sobą, a Twój numer zewnętrzny składa się z dziewięciu cyfr, z cyfr od jednej do dziewięciu (pewne nieporozumienia wynikają stąd, że w niektórych alfabetach, pewne litery przestano używać i z czasem zniknęły z abdżadów, co dotyczy chociażby cyfry 9 w jednym z pochaldejskich alfabetów, choć w samej Grecji ze współczesnego alfabetu zniknęły dwie literki o wibracji cyfry 9 i jedna o wibracji 6, zaprzestano ich używania). Oczywiście, oprócz numerów czy cyfr 1-9 musisz również użyć swoich liczb dwucyfrowych (liczby złożone, liczby tła, sumowania), w tym tak zwanych liczb mistrzowskich (11,22,33,44) oraz innych podwójnych czy potrójnych. 

Nauka i historia numerologii chaldejskiej należy do najbardziej starożytnych w historii całej  ludzkości. Numerologia (Anka Vidyam) powstała przynajmniej 5000 lat temu w Indii i Iranie (Persji) ale to semickim Babilończykom z Mezopotamii przypisuje się rozpowszechnienie tego wyjątkowego systemu astralnej psychometrii. Numerologia chaldejska jest uważana za starożytną i pierwszą wśród rodzajów numerologii, chociaż zapożyczona jest z Indii lub Persji, i chociaż mogła być także wspólnym dziełem całego rejonu od Indii i Tybetu po Arabię i Egipt. Babilończycy byli bardzo precyzyjni i dokładni w tworzeniu systemu liczbowego dla numerologii chaldejskiej, że przeanalizowali układ planet w widocznym Wszechświecie i dzięki intuicyjnym (poprzez medytację) i nadprzyrodzonym mocom (charyzmatom) byli w stanie zrozumieć tajemnice widzianego Wszechświata, przypisać liczby ludzkim charakterom i typom osobowości. W ten sposób znaleźli potężne narzędzie znane pod nazwą Numerologia Chaldejska, które może im pomóc w zmianie ich przeznaczenia, korekcie losu, usunięciu fatum (Tyche, Ananke). Chociaż istnieje wiele systemów numerologii, to właśnie Chaldejski (Akkadyjski, Babiloński, Aramejski, Orficki) jest najbardziej starożytnym i najpewniej matką wszystkich systemów numerologicznych. System pitagorejski pojawił się czy bardziej rozpowszechnił dopiero w VI wieku p.e.ch., a Grecy mieli solidny dostęp do chaldejskich skryptów numerologicznych podobnie jak korzystali z babilońskiej i perskiej astrologii. System wedyjski numerologii, Anka Vidyam, zawsze był częścią indyjskiej astrologii wedyjskiej, a ujrzał światło dzienne czy raczej był znany już około 5000 roku p.e.ch., przynajmniej w znacznej części, nie tylko w dzisiejszej Indii, ale i w Pakistanie oraz Afganistanie jako dawnych częściach Wielkiej Bharaty czyli Wielkich Indii. W wedyjskiej astrologii, jeśli ktoś zaczynał się uczyć Dźjotiszam, musiał wpierw opanować podstawy matematyczne i psychometryczne w postaci Wiedzy Liczb, Nauki Liczbowania - Anka Vidyam. 

Różni greccy uczeni, którzy mieli dostęp do numerologii chaldejskiej zwanej także semicką lub aramejską, rozpowszechniali starożytną naukę z Indii, kiedy wjeżdżali do Indii przez Indus. Wielu uczonych wedyjskich z Indii uczyło systemu numerologii chaldejskiej nawet Greków, a Grecy z kolei rozumieli głębsze znaczenie Wed. Mówi się, że w czasach Aleksandra Wielkiego, który przeczytał Rygwedę będąc na brzegach Indusu z pomocą tłumacza był tak poruszony Wedami, że musiał nauczyć się numerologii (anka vidyam) i astrologii (dźjotisza) oraz chirologii wedyjskiej. System numerologii pitagorejskiej został upowszechniony przez Mistrza Pitagorasa, dokonując adaptacji numerologii chaldejskiej do pisma greckiego, ale obecny świat uznaje i praktykuje chaldejski system numerologiczny pod nazwą orficko-pitagorejskiego, mimo że dokładność systemu w wersji zredukowanej przez teozofię z XIX wieku może być czasem trochę kwestionowana. Popularność i nazwa marki o nazwie Pitagoras z Samos i Szkoła Pitagorejska oraz Szkoła Ezoteryczna czy Teozofia rozsławiła system numerologii tradycyjnej czy tam jego podstawy na całym świecie, grecko-łacińskim. Trzeba pamiętać, że w swej istocie semicka numerologia chaldejska została przełożona na alfabet grecki już w czasach Orfeusza, kiedy była znana, a dzieło Pitagorasa i pitagorejczyków najbardziej polegało na jej upowszechnieniu i solidnym kształceniu osób, które byłyby zdolne do stawiania dobrych predykcji numerologicznych (musiały się uczyć sztuki ale jak miały w horoskopie urodzenia tak zwany talent czyli dar astrologiczny/hermetyczny). Pitagoras żyjąc na południu Włoch, dawnej Italii, opracował także numerologię chaldejską (aramejską i chaldejsko-grecką) dla pisma etruskiego i łacińskiego włącznie z jego literami do zapisywania znaków obcego pochodzenia i stąd mamy współczesną tablicę zamiany liter na liczby dla języków angielskiego, francuskiego, włoskiego, hiszpańskiego, niemieckiego czy polskiego, dla wszystkich alfabetów odłacińskich. Alfabet numerologiczny to tak zwany z semicka Abdżad lub Abgad (po aramejsku), a dla nowożytnych od ponad tysiąca lat języków europejskich odłacińskich rozpowszechnił w połowie XIV wieku, dokładniej około roku 1350 okultysta, mag, astrolog i numerolog Septimus Tripoli (l'Alphabet de Tripoli). Alfabet Tripoli zorganizowany jest dla arytmancji czyli zgodnie z arytmologią oraz zasadami abgad czy abdżad, jest uniwersalny dla wszystkich odłacińskich alfabetów w Europie, w tym szczególnie dla francuskiego i angielskiego, a literki ze znakami diakrytycznymi przypisane są zgodnie z zasadami abgad do wibracji wzorca głównej litery alfabetu, nie mają osobnego wyróżnienia w alfabecie (inaczej, traktowane są jak wzorzec znaku czy symbolu bez dodatku diakrytycznego). 

Historia numerologii sięga tysięcy lat temu, kiedy cywilizacje zaczęły się rozwijać, a z dawnych czasów wspominane są szkoły numerologii i astrologii na dworze Króla Rama, Ramaćandra, który wedle indyjskiej historii panował ponad 10 tysięcy lat temu (8 tysięcy lat przed e.ch.) oraz wiedza dawnych perskich i chaldejskich kapłanów zwanych magami-astrologami, skonsolidowanymi wokół świątyń czcicieli Ahura Mazda i świątyń ogniowych przez Proroka i Maga Zaratusztrę. Egipt i Babilon a dokładniej Chaldea, to dwa miejsca, które do tej pory uważane są za kolebkę numerologii, przynajmniej na obrzeżu Morza Śródziemnego. Jeśli chodzi o ojca numerologii dla Europy, to zawsze mówi się o życiu i osiągnięciach Pitagorasa z Samos, który osiedlił się w Krotonie w Italii, chociaż on sam bazował także na mistycznej wiedzy Orfeusza i Orfików oraz nawiązywał do tradycji Hermesa Trismegistosa i jego małżonki Bogini Hekate Trismegisty. Pitagoras z Samos jest znany do dziś z niekończącego się wkładu w świat matematyki i arytmetyki, w naukę o liczbach, a każdy uczeń dzisiejszego świata zna jego imię z powodu Twierdzenia Pitagorasa. Krótka historia numerologii pokazuje, jak filozofowie jego epoki wierzyli, że istnieje wyższy mistyczny związek liczb z losem istot ludzkich. Kiedy Pitagoras z Samos był w średnim wieku, otworzył szkołę naukową opartą na wiedzy hermetycznej i wtajemniczeniach duchowo-magicznych. Szkoła ta została otwarta w dość tajemniczy sposób i Pitagoras nie uczył tam samych podstaw matematyki jak to czyni się w dzisiejszych szkołach. Zagłębił się w świat matematyki, arytmetyki i geometrii, i nauczył swoich uczniów wszystkiego o podstawowych zasadach związanych z liczbami. Miał w głowie taki pomysł zaczerpnięty od Orfików, że wszystko, co jest obecne na świecie, a nawet w całym wszechświecie, można wyrazić w liczbach. W ten sposób rozpoczął studia nad relacjami liczbowymi, aczkolwiek to nie Pitagoras faktycznie stworzył numerologię, była wszak znana wcześniej i tylko studiowana w jego uczelni, ale jego badania nad liczbami zostały wykorzystane jako podstawa do rozwoju przez kilku innych filozofów tamtych czasów. Filozofowie ci rozszerzyli badania i poszerzyli koncepcję numerologii i rytmów liczbowych, stąd grecka arytmologia. 

Jeśli chodzi o numerologię chaldejską i astrologię, termin Mezopotamia staje się nieco mylący, ponieważ obejmuje wiele ludów, a jego nazwa jest często używana bezkrytycznie jako Babilonia i Asyria. Pod względem geograficznym starożytna Mezopotamia obejmowała ziemię między doliną górnego Tygrysu, Zatoką Arabską, Arabią Saudyjską i Morzem Śródziemnym. Babilonia odnosiła się do południowej części tego, co jest nam znane jako współczesny Irak i Kuwejt. Asyria była zachodnią częścią całego tego terytorium, a Sumerowie byli pierwotnymi budowniczymi imperium w Żyznym Półksiężycu, a począwszy od nich Mezopotamianie byli znakomitymi astronomami i astrologami. Nie widzieli żadnej różnicy między niebem a ziemią, które były częścią jednego Królestwa, ufając jednakowo znakom otrzymanym z obu miejsc. Czas nie był uważany za liniowy, ale biegnie kołowo, cyklicznie, podobnie jak w wedyjskiej Indii. Miał on charakter cykliczny, a zatem teraźniejszość, podobnie jak przeszłość, miała wpływ na przyszłość. Kiedy różne ludy semickie i aryjskie (perskie, irańskie) przejęły polityczną i ekonomiczną kontrolę nad Mezopotamią, nazywając się wtedy Asyryjczykami i Babilończykami, ich pełen lęku stosunek do świata wywołał przekonanie, że wola bóstw nieba często wymaga zmiany, co udało im się osiągnąć dzięki pewnym rytuałom magii sympatycznej. 

Odkryto teksty mezopotamskie, akkadyjskie jeszcze, które dostarczają szczegółów na temat mistycznych liczb dla każdego z bogów, bogiń, roślin, metali, kamieni szlachetnych i półszlachetnych. Wartości liczbowe przypisywane literom alfabetu były używane przez Babilończyków czy Chaldejczyków w porządku aramejskiego lub fenickiego alfabetu już w VIII wieku p.e.ch., zatem przed czasami Pitagorasa z Samos, który opracował je dla alfabetu greckiego i potem italskiego czyli łaciny. Numerologia przypisuje wartość energetyczną zarówno cyfrom, jak i literom, wedle porządku aramejskiego czy fenickiego, kabalistycznego. W języku chaldejskiej numerologii wartości nadane niektórym literom są takie same jak w numerologii pitagorejskiej, i nie mogą być inne, gdyż opierają się na porządku liter w alfabetach semickich czyli bliskowschodnich, akkadyjskim, fenickim, aramejskim, a w końcu hebrajskim, a dalej na greckim zorganizowanym na wzór aramejski czyli chaldejski. Kolejną zasadą jest to, że liczby przypisane do liter alfabetu w formie chaldejskiej zawsze zawierają zawierają wszystkie cyfry od jeden do dziewięć, chociaż aramejsczycy i babilończycy uważali cyfrę dziewięć za szczególnie wysoką i podniosłą, może bardziej niż to wynika z pitagorejskiej interpretacji cyfr. W formie chaldejskiej pojedyncze liczby od jeden do dziewięciu odnoszą się do tego, jak ludzie widzą innych, wskazując ich indywidualność i osobowość. Liczby złożone, pierwsze sumy dwu lub trzy cyfrowe to ukryte wpływy, które zapowiadają przyszłość jako tajemnicze prądy przeznaczenia i koleje losu (liczby interpretujemy jak zapis macierzowy). Chaldejczyk również stanowczo nalega, aby Imię osoby i Numer dnia urodzin były zgodne ze sobą, zatem imię dobierane jest do wibracji dnia urodzenia, a nie w dowolny sposób. Zwykle daty urodzenia nie można zmienić ani ustalić, więc litery w Imieniu osoby są uważane za szczególnie ważne, powinny dopełniać braki z daty urodzenia, czego uczyli także orficy i pitagorejczycy. 

Pitagoras z Samos dużo podróżował do Arabii, Syrii, Fenicji, Chaldei, Indii i Galii, nie tylko jako student, ale także jako grecki dyplomata. Podczas babilońskiej inwazji na Egipt Pitagoras został schwytany, zabrany do Babilonu i gdy tam był zamknięty, studiował u Zaratasa, kapłana zoroastryjskiego (mazdejskiego maga), ucząc się Harmonii Wszechświata. Studiując muzykę odkrył, że różne długości struny są powiązane z wysokością dźwięku, redukując w ten sposób muzykę do proporcji liczbowych. Rozwijając arytmetyczne i geometryczne teorie, stwierdził, że świat jest okrągły i mógł być pierwszą osobą, która naukowo udowodniła z pomocą matematyki, że ​​Ziemia jest kulą i musi być kulista. Ostatecznie przenosząc się do Krotonu (Crotone) w południowych Włoszech czyli w Italii, założył Bractwo Pitagorasa. Wstępując do Bractwa Pitagorasa, student nie mógł kwestionować ani czynić uwag przez pierwsze trzy lata studiów, jak w perskich i chaldejskich tradycjach magów - Chamosz - początkujący Kandydat milczy, uczy się i pracuje, nie zabiera głosu, nie dyskutuje. Oczyszczanie umysłu i ciała Ucznia obejmowało abstynencję, samokontrolę i badania naukowe. Były dwa rodzaje uczniów, z których tylko starsi, esocterici, otrzymywali tajemną mądrość od Mistrza z Samos. Bractwo, oparte na zasadach wspólnego życia, sprawiło, że Mistrz Pitagoras został przez niektórych nazwany pierwotnym komunistą (chociaż ci współcześni kiepscy byli z numerologii i astrologii). Uważa się, że Esseńczycy, nazywani czasami pierwszymi chrześcijanami, ponieważ Jezus miał spędzić z nimi trochę czasu, zaczerpnęli wiele swoich wspólnych praktyk z nauk Pitagorasa.

Według Porfiriusza, który pisał ponad sześć wieków po śmierci Pitagorasa, Mistrz Pitagoras otrzymał listy polecające od króla Egiptu Amazisa, aby mógł uczyć się od kapłanów Heliopolis. Egipcjanie nie mieli zbytniego szacunku dla Greków, uważając ich za ignorantów. Kształcenie Pitagorasa w Domu Światła było uważane za uciążliwe. Kapłani z Heliopolis wysłali go w drogę, aby niepokoił kapłanów Memfis, którzy z kolei wysłali go do świątyni w Tebach. Kapłani tebańscy musieli obawiać się wyobcowania faraona i postanowili kształcić Pitagorasa. Jednak stosując metody nauczania, które przewyższały jego podstawową wiedzę, utrudnili to, mając nadzieję, że odstraszą Pitagorasa. Zamiast tego przyłożył się i zrobił tak dobrze, że ostatecznie zaimponował kapłanom i pozostał w Egipcie przez dwadzieścia dwa lata, ucząc się geometrii, astronomii oraz symbolicznych metod i tajemnic niebiańskich Bogini i Boga, Izydy (Isis) i Ozyrysa (Osiris).

Podstawą dla numerologii chaldejskiej jest język chaldejski zwany akkadyjskim lub babilońskim, należący do starych języków wschodnio-semickich. Język akadyjski (akad. lišānum akkadītum, Kod ISO 639: akk), dawniej też zwany „chaldejskim” – to stary język z grupy semickiej, używany w Mezopotamii od połowy III tysiąclecia p.e.ch., czyli od prawie 5 tysięcy lat, do początków I tysiąclecia e.ch. Nazwa języka pochodzi od miasta Akad w środkowej Mezopotamii, stolicy imperium akadyjskiego, założonego około 2350 roku p.e.ch., przez Sargona. W literaturze naukowej określenia „język akadyjski” używa się w dwóch znaczeniach. W węższym termin ten oznacza najstarszy etap rozwoju języka ludów semickich, zamieszkałych na terenach, na których później powstały Babilonia, Asyria i Subartu. W szerszym znaczeniu (choć tu stosowanie terminu nie jest zalecane) jest to język mezopotamski, którym posługiwano się w Międzyrzeczu od III tysiąclecia p.n.e., aż do początków naszej ery. W drugiej połowie II tysiąclecia p.e.ch., na tysiąc lat przed Mistrzem Pitagorasem, był używany w kontaktach dyplomatycznych między państwami Egiptu, Mezopotamii, Anatolii, Izraela i Syrii. Głównymi dialektami języka akadyjskiego były: dialekt staroakadyjski, dialekt asyryjski i dialekt babiloński. Język akadyjski zapisywany był sumeryjskim pismem klinowym, zawierającym znaki logograficzne i sylabiczne. Pismo to nie pozwalało oddać wielu typowo semickich dźwięków mowy, takich jak spółgłoski emfatyczne. Z drugiej strony zapis ten uwzględniał samogłoski, czego nie czyni współczesne pismo arabskie i hebrajskie. Język akkadyjski stopniowo był zamieniany przez język staro-aramejski (przez dialekty aramejskie), oparty na alfabecie typowo semickim z jego 22-ma podstawowymi znakami literowymi, analogicznymi do alfabetu fenickiego i hebrajskiego. Zamiana pisma klinowego na alfabet staroaramejski trwała do około VIII wieku p.e.ch., zatem Mistrz Pitagoras znał już abdżad czy abgad chaldejski raczej z pisma aramejskiego na bazie fenickiej, północno-semickiej niźli z zapisów klinowych. 

Liczby w zapisie numerologicznym chaldejskim - system sześćdziesiątkowy - pismo klinowe

Akkadyjski to najwcześniejszy udokumentowany język semicki. Na początku używał pisma klinowego, które było pierwotnie używane do pisania niespokrewnionego, a także wymarłego, sumeryjskiego (który jest izolatem języka). Akkadyjski to nazwa, która pochodzi od miasta Akad, głównego ośrodka cywilizacji mezopotamskiej w czasach imperium akadyjskiego czyli chaldejskiego (około 2334-2154 pne). Wzajemny wpływ sumeryjskiego i akadyjskiego skłonił uczonych zachodnich do określenia języków jako "Sprachbund" - Mowy Powiązane. Akadyjskie imiona własne zostały po raz pierwszy potwierdzone w tekstach sumeryjskich z około połowy III tysiąclecia p.e.ch. Od około 25 lub 24 wieku p.e.ch., zaczynają pojawiać się teksty w całości napisane w języku akadyjskim, chaldejskim. Do X wieku p.e.ch., w Asyrii i Babilonii używano dwóch wariantów języka, dialektów czy gwar znanych odpowiednio jako asyryjska i babilońska. Większość zachowanego materiału pochodzi z tego późniejszego okresu, odpowiadającego bliskowschodniej epoce żelaza. W sumie odkopano setki tysięcy tekstów i fragmentów tekstów, obejmujących rozległą tradycję tekstową narracji mitologicznej, tekstów prawniczych, prac naukowych, korespondencji, wydarzeń politycznych i militarnych oraz wielu innych przykładów. 

Wieki po upadku imperium akadyjskiego język akadyjski (w odmianach asyryjskich i babilońskich) był językiem ojczystym imperiów mezopotamskich (stare imperium asyryjskie, babilonia, imperium środkowoasyryjskie) przez całą późniejszą epokę brązu i stał się lingua franca całego  starożytnego Bliskiego Wschodu do czasu upadku epoki brązu w 1150 p.e.ch., czyli gdzieś w czasach legendarnego Orfeusza tradycji Orfików. Jego dość gwałtowny upadek rozpoczął się w epoce żelaza, w okresie imperium neoasyryjskiego, około VIII wieku p.e.ch., (Tiglath-Pileser III), na korzyść języka staro-aramejskiego. W okresie hellenistycznym język ten był w dużej mierze ograniczony do uczonych i kapłanów pracujących w świątyniach w Asyrii i Babilonii. Ostatni znany akadyjski dokument klinowy pochodzi z I wieku naszej ery (e.ch.). Mandajski i asyryjski to dwa (północno-semickie) języki neoaramejskie, które zachowują pewne akadyjskie słownictwo i cechy gramatyczne. Akkadyjski jest językiem fuzyjnym z gramatyczną wielkością liter, i jak wszystkie języki semickie, akadyjski używa systemu rdzeni spółgłoskowych. Teksty Kültepe, pisane w języku starosyryjskim, zawierają zapożyczenia i nazwy hetyckie, które stanowią najstarszy znany zapis jakiegokolwiek języka indoeuropejskiego. 

Język akkadyjski wraz z innymi językami semickimi należy do bliskowschodniej gałęzi języków afroazjatyckich, rodziny pochodzącej z Bliskiego Wschodu, Półwyspu Arabskiego, Rogu Afryki, części Anatolii, Afryki Północnej, Malty, Wysp Kanaryjskich i części Afryki Zachodniej (Hausa). Jednak akkadyjski i jego następca język aramejski są poświadczone tylko w Mezopotamii i na Bliskim Wschodzie. W bliskowschodnich językach semickich akadyjski tworzy podgrupę wschodniosemicką (z eblaitami). Ta grupa różni się od północno-zachodnich i południowosemickich szykiem wyrazów podmiot-dopełnienie-czasownik, podczas gdy inne języki semickie mają zazwyczaj albo czasownik-podmiot-dopełnienie, albo podmiot-czasownik-dopełnienie. Ponadto akadyjski jest jedynym językiem semickim, w którym używa się przyimków "ina" i "ana" (odpowiednio w przypadku miejscownika, angielskiego w/na/z i celownika w przypadku/do). Inne języki semickie, takie jak arabski, hebrajski i aramejski, mają przyimki bi/bə i li/lə (odpowiednio miejscownik i celownik). Pochodzenie akadyjskich przyimków przestrzennych jest nieznane. W przeciwieństwie do większości innych języków semickich, akadyjski ma tylko jeden niesybilant szczelinowy: ḫ [x]. Akkadyjski utracił zarówno szczelinowniki krtaniowe, jak i gardłowe, charakterystyczne dla innych języków semickich, aż do okresu starobabilońskiego sybilanty akadyjskie były wyłącznie afrykanizowane. 

Stary chaldejski język akadyjski, używany do końca III tysiąclecia p.e.ch., różnił się zarówno od babilońskiego, jak i asyryjskiego i został wyparty przez te dialekty. W XXI wieku p.e.ch.,  babiloński i asyryjski, które miały stać się podstawowymi dialektami, były już łatwe do odróżnienia. Stary babiloński, wraz z blisko spokrewnionym dialektem maryijskim (mariotyckim), jest wyraźnie bardziej innowacyjny niż staro-asyryjski dialekt i dalece spokrewniony język eblaicki. Z tego powodu formy takie jak lu-prus („zdecyduję”) po raz pierwszy pojawiły się w języku starobabilońskim zamiast w starszej formie, la-prus. Choć ogólnie bardziej archaiczny, asyryjski opracował również pewne innowacje, takie jak „harmonia asyryjskich samogłosek”. Eblaicki był jeszcze bardziej finezyjny, zachowując produktywną liczbę podwójną i zaimek względny odmieniany w przypadku, liczbie i płci. Oba zjawiska zniknęły już bowiem w starym języku akadyjskim. Ze stanowiska Kültepe w Anatolii znaleziono ponad 20 tysięcy tabliczek z pismem klinowym w języku staroasyryjskim. Większość dowodów archeologicznych jest typowa raczej dla Anatolii niż dla Asyrii, ale użycie zarówno pisma klinowego, jak i dialektu jest najlepszym wskaźnikiem obecności asyryjskiej. Starobabiloński był językiem króla Hammurabiego i jego kodeksu, który jest jednym z najstarszych zbiorów praw na świecie (patrz Kodeks Ur-Nammu). Okres środkowo-babiloński (lub asyryjski) rozpoczął się w XVI wieku p.e.ch., tysiąc lat przed Pitagorasem i jego Bractwem. Podział jest zaznaczony najazdem Kasytów na Babilonię około 1550 roku p.e.ch. Kasyci, panujący przez 300 lat, zrezygnowali z własnego języka na rzecz akadyjskiego, ale mieli niewielki wpływ na język. W swoim apogeum język środkowo-babiloński był pisanym językiem dyplomacji całego starożytnego Bliskiego Wschodu, w tym Egiptu. W tym okresie duża liczba zapożyczonych słów została zawarta w języku z północno-zachodnich języków semickich i huryjskim, jednak użycie tych słów ograniczało się do obrzeży akadyjskiego terytorium. 

Środkowo-asyryjski służył jako lingua franca w znacznej części starożytnego Bliskiego Wschodu w późnej epoce brązu (okres Amarna). W okresie cesarstwa neoasyryjskiego język neoasyryjski zaczął przekształcać się w język kancelaryjny, marginalizowany przez semicki język staroramejski. Pod rządami perskich Achemenidów język aramejski nadal prosperował, a starszy asyryjski nadal podupadał. Ostateczny upadek języka akkadyjskiego nastąpił w okresie hellenistycznym, kiedy został on dodatkowo zmarginalizowany przez grekę koine, mimo że neoasyryjski z pismem klinowym był używany w tradycji literackiej jeszcze do czasów Partów. Najnowszy znany tekst w języku klinowym babilońskim to astronomiczny almanach datowany na 79/80 e.ch., już z czasów apostolskich. Jednak najnowsze teksty klinowe są prawie w całości napisane w tak zwanym sumeryjskim logogramie. Stary asyryjski rozwinął się również w drugim tysiącleciu p.e.ch., ale ponieważ był to język czysto popularny - królowie pisali po babilońsku - zachowało się niewiele długich tekstów. Od 1500 roku p.e.ch., język ten jest określany jako średnioasyryjski. W pierwszym tysiącleciu p.e.ch., akadyjski stopniowo tracił status lingua franca. Na początku, od około 1000 roku p.e.ch., akadyjski i aramejski miały równy status, o czym świadczy liczba kopiowanych tekstów: gliniane tabliczki pisano po akadyjskim, a skrybowie piszący na papirusie i skórze posługiwali się aramejskim. Od tego okresu mówi się o nowobabilońskim i neoasyryjskim. Popularność języka neoasyryjskiego wzrosła w X wieku p.e.ch., kiedy królestwo asyryjskie stało się główną potęgą wraz z imperium neoasyryjskim, ale teksty napisane „wyłącznie” w języku neoasyryjskim zniknęły w ciągu 10 lat od zniszczenia Niniwy w 612 p.e.ch. Dominacja imperium neoasyryjskiego pod rządami Tiglatha-Pilesera III nad Aramem-Damaszkiem w połowie VIII wieku p.e.ch., doprowadziła do ustanowienia aramejskiego jako lingua franca imperium, zamiast wypierania go przez akadyjski. Po upadku królestw mezopotamskich, które zostały podbite przez Persów, język akadyjski (istniejący wyłącznie w formie późnego babilońskiego) zniknął jako popularny język. Jednak język był nadal używany w formie pisemnej, i nawet po greckiej inwazji pod wodzą Aleksandra Wielkiego w IV wieku p.e.ch., akadyjski nadal był pretendentem do pisania, ale mówiony akadyjski prawdopodobnie już wymarł lub przynajmniej był rzadko używany. Ostatni pozytywnie zidentyfikowany tekst akadyjski pochodzi z I wieku naszej ery (e.ch.). Taka jest historia języka Chaldei, zatem także numerologii chaldejskiej która wywodzi się z używania alfabetu służącego także jako zbiór cyfr i liczb do prowadzenia rachunków. 

Język akadyjski zaczęto odkrywać na nowo, kiedy Carsten Niebuhr w 1767 roku wykonał obszerne kopie tekstów klinowych i opublikował je w Danii. Rozszyfrowywanie tekstów rozpoczęło się natychmiast, a teksty dwujęzyczne, zwłaszcza staropersko-akadyjskie, były bardzo pomocne. Ponieważ teksty zawierały kilka imion królewskich, można było zidentyfikować pojedyncze znaki, które przedstawił w 1802 roku Georg Friedrich Grotefend. W tym czasie było już jasne dla Europy i naukowców, że akadyjski jest starym językiem semickim, a ostateczny przełom w rozszyfrowaniu tego języka przyniósł Edward Hincks, Henry Rawlinson i Jules Oppert w połowie XIX wieku. Zatem, w sposób oczywisty, także numerologię chaldejską, odkopano w okresie pierwszej połowy XIX wieku, chociaż jej kabalistyczny odpowiednik z alfabetów aramejskiego i hebrajskiego oraz greckiego był doskonale znany w kręgach ezoterycznych i hermetycznych oraz okultystycznych. Literowe znaki akkadyjskie, fonemy liter, doskonale przekładają się na inne języki semickie, w tym na aramejski, hebrajski oraz arabski. Język aramejski używa alfabetu semickiego znanego jako abgad, a później w arabskim jako abdżad, zatem doskonale objaśnia zapisy numerologii chaldejskiej przynajmniej od trzech tysięcy lat, a są one takie same jak dla języka hebrajskiego i jego systemu kabalistycznego w języku aramejskim znanego jako qabbalta, co na hebrajski przekłada się jako kabbalah, potocznie kabała. 

Liczebniki chaldejskie (akadyjskie, š - to literka sz): 

1.  ištēn

2.  šena, šinā

3.  šalaš

4.  erbe

5.  hamiš

6.  šiššu

7.  sebe

8.  samāne

9.  tiše

10. ešer

11. ištēššer

Liczebniki syryjsko-aramejskie 

Z językiem chaldejsko-aramejskim nie jest łatwo, jeśli chodzi o lokalne dialekty, jest ich kilkanaście, i oczywiście klasyczne stare odmiany języka Aramejczyków. 

Biblijny Aramejski (od 1 do 10 w kolejności):

rodzaj męski: ḥaḏ, tərên, təlāṯā, ʾarbəʿâ, ḥamšâ, šittâ, šiḇʿâ, təmānyâ, tišʿâ, ʿaśrâ; 

rodzaj żeński: ḥăḏâ, tartên, təlāṯ, arbaʿ, ḥămēš, šēṯ, šbaʿ, təmānê, təšaʽ, ʿăśar. 

Żydowsko-Babiloński Aramejski (z Talmudu):

rodzaj męski: ḥad, tərên / tərê / tənê, təlātâ, ʾarbəʿâ / ʾarbəʿê, ḥamšâ, šittâ, šabʿâ, təmānyâ, tišʿâ, ʿaśrâ; 

rodzaj żeński: ḥădâ, tartên / tartê / taltê, təlāt, ʾarbaʿ, ḥămēš, šît / šêt, šab / šeb / šəbaʿ, təmānê / tamnê, təšaʿ, ʿăśar. 

Żydowsko-Palestyński Aramejski:

rodzaj męski: ḥad, tərê / tərên, təlātā, ʾarbəʿâ, ḥamšâ, šittâ, šibʿâ, təmānyâ, tišʿâ, ʿasrâ

rodzaj żeński: ḥădā, tartên, təlāt, ʾarbaʿ, ḥămêš, šêt, šəbaʿ, tamnê / təmānê / təmāna, təšaʿ / tîšaʿ / têšaʿ, ʿăsar

Samarytański Aramejski: 

rodzaj męski: ʽǣd, tārẹm, tāḷāta, ærbǣ́, ʽæmša / ēmišša, šitta / æšta, šābǣ́, tāmānæ, tiššǣ́, ʽāsar

rodzaj żeński: ʽǣda, tærtẹn, tāḷat, ærbæ, ʽæmmeš / ʽǣmẹš, šat / šet, šābæ, tāmāni, tiššæ, ʽāsar

Klasyczny Syriacki: 

rodzaj męski: ḥaḏ, trēn, tlāṯā, ʼarbʽā, ḥamšā, (ʼe)štā, šavʽā, tmānyā, tešʽā, ʽesrā

rodzaj żeński: ḥḏā, tartēn, tlāṯ, ʼarbaʽ, ḥameš, šeṯ, švaʽ, tmānē, tšaʽ, ʽsar

Klasyczny Mandejski: 

rodzaj męski: had / had, trin / ʽtrin, tlata, arba, hamša, šita, šuba, tmania, tša / ʽtša, asra

rodzaj żeński: had, tartin, tlat, arbia, hamiš, šit, šaba, tmania, tša, asar

Wymowa głosek: Kh jak polskie Ch tylko twardziej z tyłu gardła; ee - jako długie "i" lub "ij"; oo - jako długie "u"; sh - jako polskie "sz"; j - jako polskie dż; aa - jako długie "a"; y - jako polskie "j". 

Seepaarr - - - 0

Khaa, Khdaa, Hath - 1

Trr'E (tren) - 2

'Td'Laa, tlotho - 3

Aarrpaa - - - -  4

Khaamshaa, khamsho-  5

Ishtaa, shto - - 6

Shaawaa, sav'o - 7

Tmenya, tmoyo  - 8

Oochaa, tesh'o - 9

Usrra, 'esro -- 10

Khedisaarr - -  11

Terryisaarr - - 12

Daaldaasaarr -  13

Aarrpaasaarr - -14

Khaamshaasaarr -15

Ishtaasaarr - - 16

Shuwaasaarr - - 17

Tmaanisaar - -  18

Ujaasaarr - - - 19

Isrree - - 20

Klaay - -  30

Urrpee - - 40

Khamshee - 50

Ishtee - - 60

Shaawee -- 70

Tmaanee -  80

Ujee - - - 90

Imaa - - - -  100

Trimaa - - -  200

Qlimaa - - -  300

Urpima - - -  400

Khaamshimaa - 500

Ishtema - - - 600

Shawima - - - 700

Tmenyimaa - - 800

Ujimaa - - -  900

Elpaa - - - -  1000

Tre Elp'E - -  2000

'Td'La Elp'E - 3000

Milyon - - - - million

Bilyon - - - - billion

Khashbin - - - liczyć, policzyć (Czasownik)

Aarredmaadee - matematyka, liczbowanie 

Jametaa - - -  dodawanie

Jraashtaa - -  odejmowanie

Muzyoodaa - -  mnożenie

Pulooyaa - - - dzielenie

Qaamaayaa - - - - pierwszy

Khaarraayaa - - - ostatni

Ghahed Qaamaaya - pierwszy raz

Ghahed Tr'E - - - drugi raz

Ghahed 'Td'Laa - trzeci raz

Peepeljaa- - -  w środku

Khakmaa - - - - kilka

Pelja - - - - 1/2

Rroobaa - - - - 1/4

'Td'Laa Rroob'E - 3/4

Liczba 31, mówimy "30"-"1" (klay-kha).

Liczba 121, mówimy "100-20-1" (imo-isrree-kha)

Liczba 5155, mówimy "5-1000(mnoga)-50-5" (khamsha-elp'e-khamshee-khamsha)

Liczba 561, mówimy "500"-"60"-"1" (khaamshimaa-ishtee-khaa).

Liczba 10.322, mówimy "10"-"1000"(mnoga)-"300"-"20"-"2" (usraa-alp'e-qlimaa-isree-trr'e)

Liczba 220.780 mówimy "200"-"20"-"1000"(mnoga)-"700"-"80" (trrimaa-isrree-alp'e-shawima-tmaanee)

Liczba 2.550.433 mówimy "2million"(mnoga)-"500"-"50"-"1000"(mnoga)-"400"-"30"-"3" (trr'e-millyon'e-khamshimaa-khaamshee-elp'e-urrpimaa-klaay-'td'laa)

Jeśli chodzi o nazwy liczb podanych, syryjski aramejski podobnie jak asyryjski aramejski dialekt używa liter alfabetu aramejskiego (aramejsko-chaldejskiego) do oznaczania liczb, tak jak to potem zrobiono w starożytnej grece. Tak więc cyfra jeden (ĥad, kha/d) zostałaby zapisany jako alaph (ܐ), numer dwa-tren jako beta/beth (ܒ), liczba trzy-tlotho jako gamma/gamal (ܓ) i tak dalej. Jak widać, litery syryjskie aramejskie są używane jako liczby, podobnie jak w wielu innych starożytnych językach (fenicki, grecki, łaciński itp.). W przypadku liczb większych niż 400 stosuje się cyfry dziesiętne z kropką nad nimi. Litera alaph (alaf) jest używana do oznaczania tysiąca. Na oznaczenie liczby dwa tysiące używa się albo dwóch alafów, albo litery beth. Weźmy na przykład liczbę 1965. Została ona napisany w sposób jak pokazano na obrazku. Symbol skrótu wskazującego na liczbę (linia pozioma nad literami) jest używany nad tak zapisanymi liczbami, aby odróżnić je od zwykłych liter. 

Zapis liczebnika 1000 (alaf) oraz 2000 (beth)

Zapis liczb setek powyżej 400 - z kropeczką nad literką

Liczba 1965 - Liczbowanie Zapis Chaldejski

Wymowa głosek: Kh jak polskie Ch tylko twardziej z tyłu gardła; ee - jako długie "i" lub "ij"; oo - jako długie "u"; sh - jako polskie "sz"; j - jako polskie dż; aa - jako długie "a"; y - jako polskie "j". 

Liczby Bóstw Nieba i Numerologia Chaldejska 

W tradycji antycznej Chaldejczycy (tak nazywano mieszkańców Babilonii) często byli uznawani za mistrzów wiedzy tajemnej, biegłych zwłaszcza w astrologii i matematyce. Rzeczywiście, obie te dziedziny były w starożytnej Mezopotamii dość rozwinięte, o czym świadczą liczne gliniane tabliczki zapisane pismem klinowym, zawierające przykłady niekiedy skomplikowanych obliczeń matematycznych oraz raporty z systematycznych obserwacji ciał niebieskich. To prawda także, że duża część wiedzy tamtejszych kapłanów została w okresie hellenistycznym (i wcześniej) przejęta zarówno przez Greków, jak i przez Żydów. Liczne ezoteryczne i mistyczne teksty Babilonii i Asyrii miały wpływ zarówno na pitagorejską teorię liczb, jak i żydowską kabałę, w których liczby są uznane za tworzywo świata. Zapisany na glinianych tabliczkach babiloński tekst Inamgiszhuranki z VII wieku p.e.ch., zawiera ezoteryczne i mistyczne wywody, za pomocą których kapłani i magowie tłumaczyli epitety bóstw nieba o dawno zapomnianym znaczeniu. 

Rozważania numerologiczne w religii i mistyce mezopotamskiej pojawiły się przynajmniej w drugiej połowie II tysiąclecia p.e.ch., kiedy Babilonią władali Kasyci, a później Aramejczycy. Próbą ich ożywienia stała się tak zwana teologia mistyczna – objaśniająca imiona i atrybuty dawnych bogów oraz mity za pomocą różnego rodzaju skojarzeń. Bardzo pomocna w tym była natura pisma klinowego, którego znaki mogą być zestawiane ze względu na podobieństwo graficzne (homografia), a także wieloznaczność fonetyczna każdego znaku (homofonia). Poza homografią i homofonią zaczęto stosować także numerologię. Najważniejszym dziełem teologii spekulatywnej jest seria Inamgiszhuranki (sumer. „równoważności nieba i ziemi”), składająca się z siedmiu tabliczek i znana z kopii z początku VII wieku p.e.ch., sporządzonej przez kapłana-egzorcystę Nabu-zukup-kenę. Tekst ten, nazywany po prostu tekstem matematycznym, był szeroko znany wśród elit kapłańskich, o czym świadczą cytaty w innych źródłach. 

Bóstwo księżyca Sin i bóstwo słońca Szamasz zostali w tradycji chaldejskiej skojarzeni z liczbą trzy, gdyż 3 × 3 = 9, co znów po przemnożeniu przez 3 daje 27 – a to jest liczba dni upływających od pierwszej do ostatniej widoczności księżyca w cyklu synodycznym.  Zatem Sin i Szamasz spotykają się po 27 dniach oddalenia. W innym miejscu analizowany jest stary sumeryjski przydomek Sina – en-esz-bar (sumer. „pan decyzji”). W czasach, gdy seria Inamgiszhuranki powstała, od co najmniej tysiąca lat sumeryjski był językiem martwym, więc przydomek ten został bardzo zgrabnie wyjaśniony na drodze numerologicznej, gdyż esz to 30, zaś eni (lub en) można odczytać jako dwa. Została tu wykorzystana kolejna właściwość pisma klinowego: liczby zapisywano klinami, które da się odczytać także jako sylaby nie będące liczebnikami. Dalej trzeba tylko przemnożyć 0;30 × 0;30, co daje 0;15 (Babilończycy czyli także Chaldejsczycy posługiwali się systemem sześćdziesiątkowym, w dziesiętnym byłoby to 0,5 × 0,5 = 0,25, co zupełnie nie pasowałoby do tego wywodu). Piętnasty dzień w używanym synodycznym miesiącu księżycowym to dzień pełni, a Księżyc tego dnia nazywany był Koroną Pełni. Korona jest atrybutem Enlila, króla nieba i ziemi, bóstwa podejmującego decyzje o losach świata. A zatem w takiej interpretacji epitet Sina odnosi się właśnie do Enlila. 

Najważniejsze bóstwa panteonu zostały w teologii mistycznej skojarzone z liczbami. W przypadku Sina czyli Księżyca jest to liczba 30 – tyle jest bowiem pełnych dni w miesiącu księżycowym. Inne skojarzenia nie są zawsze tak oczywiste z punktu astrologii. Anu otrzymał najwyższą liczbę 60, Enlil 50, zaś Ea 40 – te trzy liczby mają w tradycji mezopotamskiej związek z długością dnia latem, jesienią i zimą, pory roku były bowiem przyporządkowane tym trzem bóstwom władającym odpowiednio niebem, ziemią i podziemnym oceanem. Liczba Ninurty to także 50 – w tym wypadku zadziałało skojarzenie homofoniczne, gdyż 50 to po sumeryjsku ninnu. Bogowie ognia Gibil i Nusku dostali liczbę 10, gdyż są towarzyszami Szamasza Słońca i dzielą między siebie jego dwudziestkę. Wreszcie liczba bóstwa wojny i zarazy Nergala to 11. Tutaj sprawa jest bardziej skomplikowana, gdyż liczba ta powstała przez zastosowanie najstarszej poświadczonej techniki numerologicznej, nazywanej po sumeryjsku "anta kita kita anta" („w górę w dół, w dół w górę”), polegającej na odwróceniu miejscami liczb w systemie sześćdziesiątkowym. Ponieważ 11 = 10 + 1, po odwróceniu daje to 1 × 60 i 10. Po przemnożeniu obu liczb (wibracja iloczynowa) przez siebie otrzymujemy 600, czyli tradycyjną liczbę Anunnaków, bóstw świata podziemnego (demonicznego lub chtonicznego), którym włada i nadzór sprawuje Nergal (Mars). Jeśli w numerologii chaldejskiej zatem, ktoś ma sumę z cyfr daty narodzin lub imienia 40 podlega bóstwu Ea, gdy ma wibrację 50, podlega bóstwu Enlil lub Ninurta (Saturn). Jedenastki są jak widać w rękach i mocy bóstwa Nergal czyli Marsa, a przy sumie 60 można liczyć na wpływ bóstwa Anu. Księżycowemu bóstwu Sin podlegają wszelkie liczby 30. 

Technika anta kita została zastosowana także do budowania hemerologii, czyli wykazów dni w miesiącu i ich właściwości. W ten sposób dzień 12 został skojarzony z dniem 13, gdyż 12 ma zapis 10 + 2 (*), co po odwróceniu znaków daje 2;10 (**), zatem 2 × 60 + 10 = 130. Tutaj trzeba dodać, że do zapisu zarówno 1, jak i 60 stosowano ten sam znak – prosty pionowy klin. W ten sam sposób dzień 14 został utożsamiony z 22, gdyż 14 × 10 = 140, w systemie sześćdziesiętnym 2;20, co po odwróceniu znaków daje 22. Dzień 15 został skojarzony z liczbą 25 w trochę inny sposób: 25 = 20 + 5, odwrotność 20 to 3 (gdyż 60 / 3 = 20), co pomnożone przez 5 daje właśnie 15. Można do tego dodać jeszcze jeden przykład z innego tekstu, który jest opisany jako kopia uszkodzonej tabliczki. Objaśniono tam, że liczba 27, często pojawiająca się w teologii i mistyce czy ezoteryce mezopotamskiej, chaldejskiej, jako dzień zniknięcia Księżyca, znaczy w obliczu króla. Odwrotność 27 w systemie sześćdziesiątkowym to 2;13;20 – 2 można odczytać jako igi „w obliczu”, zaś 3;20 (***) oznacza w niektórych ominach króla. Chodzi przede wszystkim o to, że Marduk, władca wszystkich bogów i ludzi, w teologii babilońskiej jest skojarzony z tą liczbą. 3;20 = 3 × 60 + 20 = 200 = 10 × 20. Dziesiątka to liczba Marduka, zaś znak (20) może być odczytany szarru (akad. „król”). Co więcej, imię Marduka zapisywano znakami dingir.amar.utu; ten ostatni to imię Utu, sumeryjskiego odpowiednika boga słońca Szamasza, którego liczbą, jak pamiętamy, jest dwudziestka. 

(*) Liczba 12

 

(**) Liczba 130

(***) Liczba 200

Powracając do analizowania liczby 10 w numerologii chaldejskiej, standardowa liczba dni w roku (360) po przemnożeniu przez nią daje 3600=60×60, po sumeryjsku szar, co znaczy „pełnia, doskonałość, wszechświat” i jest homofonem szarru. Można tu jeszcze dodać, że tytuł król wszechświata został przyjęty przez władców Asyrii już w XIII wieku p.e.ch. Jak widać na tych paru przykładach, mistyczne czy ezoteryczne możliwości interpretacyjne numerologii babilońskiej zwanej także numerologią chaldejską i jej klinowego zapisu sześćdziesiątkowego są wręcz nieograniczone i zawsze znajdzie się jakiś sposób odnalezienia jakiegoś skojarzenia mistycznego dla twierdzenia doktrynalnego w teologii bóstw nieba, już to przez homofonię, już to numerologicznie, które to metody często pracują razem, także razem z atrologią. Większość chaldejskich tekstów numerologicznych teologii mistycznej powstała w Babilonii. Wiele z nich interpretuje postacie, zdarzenia i Imiona z tekstu Enuma elisz, opowieści o walce bóstwa Marduka z pierwotnym chaosem Tiamat i o stworzeniu świata. Epos ten został zredagowany prawdopodobnie w XII wieku p.e.ch., i w późniejszym okresie jest wykorzystywany w wielu rytuałach i wielokrotnie komentowany przez babilońskich czy chaldejskich teologów, mistyków oraz magów. Objaśnienia numerologiczne analogiczne do tych zawartych w serii Inamgiszhuranki dotyczą zwłaszcza listy 50 imion Marduka w końcowej części Enuma elisz. Jeśli zatem ktoś chce na powaznie uczyć się tradycyjnej mistycznej numerologii chaldejskiej, powinien zapoznać się z metodami analizy i liczeniem w systemie sześćdziesiątkowym i znaczeniami liczebników klinowych. 

Święta matematyka chaldejskich mistyków i magów cieszyła się również zainteresowaniem w Asyrii. Władcy tego kraju konsultowali swoje decyzje z uczonymi mistycznymi kapłanami, astrologami i numerologami. Efekty tych konsultacji były bardzo praktyczne: Sargon II (schyłek VIII wieku p.e.ch.) rozkazał wznieść w swojej nowej stolicy Dur-Szarrukin (współczesny Chorsabad) pałac o obwodzie 16 tysięcy 283 łokci (4;31;23 w systemie sześćdziesiątkowym), gdyż jest to liczba jego imienia. Niestety, dokładniejsze objaśnienie tej liczby nie zachowało się dla współczesności lub czeka gdzieś może na swoich odkrywców. Liczby Imion władców mogły być kodowane także w sekwencjach przedstawień konstelacji gwiazd. Na jednym ze znanych reliefów Asarhaddona (połowa VII wieku p.e.ch.) znajduje się komentarz władcy wprost informujący, że przedstawione w dwóch rejestrach obrazy to „wizerunki gwiazd lumaszu tworzących kod jego imienia”. Być może taką samą rolę numeryczno-astralnego rebusu czy może bardziej astro-talizmanu pełniły przedstawienia na fasadach świątyń Sargona II w Dur-Szarrukin. Niestety, aktualna wiedza na temat asyryjskiej teologii mistycznej jest zbyt szczupła, żeby ten rebus jednoznacznie rozwiązać. 

Teolodzy i mistycy mezopotamscy traktowali numerologię bardzo praktycznie, a nawet użytkowo, i w ich wywodach zwykle nie pojawia się próba sformułowania choćby najbardziej prymitywnej teorii liczb, a przynajmniej nie zachowały się traktaty na ten temat (mogli nauczać wiedzy pamięciowo, podobnie jak to czynili z astrologią). Taka teoria naukowa pojawiasię dopiero w Grecji, gdzie pitagorejczycy uznają liczby za tworzywo świata i wszelkie właściwości świata objaśnią jako stosunki między nimi za sprawą Mistrza Pitagorasa z Samos osiadłego w Krotonie w południowej Italii. W tradycji mezopotamskiej czy inaczej chaldejskiej można już jednak znaleźć te elementy, które później będą stanowiły istotę świętej matematyki czy arytmologii Greków, a przede wszystkim kabalistycznych Żydów: interpretowany jest numerologicznie święty tekst (tu Enuma elisz, tam Biblia), którego objawiony charakter zakłada istnienie ukrytej warstwy znaczeniowej, dostępnej mistykom czy ezoterykom poprzez stosowanie specjalnych technik numerologicznych (tu: anta kita kita anta, tam: gematria permutacyjna i jej techniki analizy numerologicznej odziedziczone z tradycji chaldejskiej i aramejskiej). 

Analiza polskiego słowa "Bóg" w chaldejskim koncepcyjnie numerologicznym alfabecie odłacińskim (zwanym także pitagorejskim) daje liczby: B=2, Ó jak O=60, G=7, razem mamy liczbę gematryczną (69) sumowaną do (6+9=15) i dalej do (1+5=6). W systemie sześćdziesiątkowym byłoby (1;9) czyli jedna sześćdziesiątka oraz 9 jedności, a odwrotność tego, to (9,1) dziewięć 60 czyli 540 oraz jedna jedność, razem 541. W systemie dziesiętnym, przez zamianę pozycji cyfr mamy (96) i szukamy słowa mistycznego odpowiedniego dla tej wibracji jako pokrewnego. Oczywiście, inne słowa o wibracji (69) jaką ma słowo polskie Bóg także pokazują pokrewieństwo wprost. Słowo "Anioł" to wibracje A=1, N=50, I=9, O=60, Ł=30, zatem razem mamy gematrię chaldejską 150, z odwrotnością dziesiętną jako liczbą (51). Liczba 150 skracana do wibracji (15) oraz (6), to raczej w numerologii anioł kary od Boga, a nie koniecznie strażnik czy opiekun duchowy. Każdy język trzeba gruntownie badać pod kątem wibracji numerologii chaldejskiej zwanej aramejską, a później kabalistyczną oraz grecką i pitagorejską dla alfabetów odłacińskich. Bóg i Anioł to słowa w sumach pokrewne, zbliżające się w wibracjach (15) oraz (6), pierwsze bardziej demoniczne w wibracji (15), a drugie mistyczno-magiczne i doskonałościowe, udoskonalające (6), gdyż obie Nazwy są w cyklu życiowym wzrostowym. Liczba (15) to liczba dnia pełni lub nowiu Księżyca, czasem zatem jasna, a czasem ciemna, z możliwością zaćmienia Księżyca lub Słońca i spętania bardzo złymi siłami, a do tego liczba sumy kwadratu magicznego w numerologii, a zatem klątwy determinującej w sposób nieodwołalny, zarówno z jasnej jak i ciemnej strony. Na nazwanie bóstw i aniołów należałoby wybierać jednak jakieś dobre Imiona..  

Chaldejskie nazwy planet 

1. Utu, Szamasz - Słońce, Sol; Ra, Rae, Aten

2. Sin, Syn, Suen, Nanna/r - Księżyc, Luna, Selene, Aah, Iah/Yah; 

3. Marduk - Jowisz, Zeus; Amun 

4. gr. Anabibazon - Głowa Ouroboros, Smoka Zodiaku

5. Nabu, Nebo - Merkury, Hermes; Thot, Sabgu 

6. Inanna, Isztar - Wenus, Afrodyta; Isis, Hathor 

7. gr. Katabibazon - Ogon Ouroboros, Smoka Zodiaku

8. Ninurta, Ningirsu, Ninib - Saturn, Kronos; Geb 

9. Nergal, Nirgal, Gugulanna - Mars, Ares 

Węzły Księżyca po arabsku, który także jest językiem semickim to "ras wa dhanav al-tinnîn", co także oddaje znaczenia Głowy (ras) i Ogona (dhanav) Smoka (al-tinnin). 

Charakterystycznym dla arytmetyki i numerologii chaldejskiej zwanej babilońską jest zapis liczb w trudnym do opanowania systemie zapisu sześćdziesiątkowego z klinową numeracją. System wedyjski, Anka Vidyam używa od początku swego istnienia systemu dziesiętnego, a numerologia chaldejska, tak samo jak orficko-pitagorejska używa liczb porządkowych alfabetu zwanego współcześnie z arabska abdżad (od dźwięków nazw pierwszych czterech liter alfabetu), a po aramejsku "abgad" służy do obliczania wibracji nazw i imion. Abgad - alfabet numerologiczny jest podstawą chaldejsko-aramejskiego systemu qabbalta czyli starej chaldejskiej kabbalah. Greckie pierwsze cztery litery alfabetu, alfa, beta, gamma i delta, także odczytujemy jako abgad, co pokazuje przełożenie liter chaldejsko-aramejskich na alfabet grecki i jego system numerologiczny. 

Liczby pierwsze, ich szukanie i właściwości

Liczby pierwsze, podzielne tylko przez siebie same i przez jeden, są jak atomy wśród liczb - można z nich złożyć przez mnożenie każdą inną liczbę naturalną prócz liczby (1). Pełnią niezwykle ważną funkcję, więc każde odkrycie na ich temat odbija się głośnym echem. Tym bardziej że wciąż niewiele o nich wiemy, choć studiowane są od starożytności. Każdą złożoną liczbę naturalną da się rozłożyć na czynniki pierwsze, czyli zapisać ją jako iloczyn liczb pierwszych. Jak z tego widać, są to liczby podstawowe, niczym cząstki elementarne w fizyce. Ich samych nie da się już tak rozłożyć - liczba pierwsza dzieli się bez reszty tylko przez (1) i samą siebie. W rzeczywistości nie znaleziono ostatniej liczby pierwszej, bo już Euklides udowodnił, że jest ich nieskończenie wiele. Poza tym bardzo niewiele o nich wiadomo. Nie znamy żadnego wzoru, który by wyliczał kolejne liczby pierwsze. Znajduje się je po prostu metodą mozolnego sprawdzania, czy liczba się dzieli przez jakąś liczbę mniejszą od niej. W ten sposób znaleziono i skatalogowano już miliardy liczb pierwszych. Największą dziś znaną jest 274207281 -1, znaleziona w styczniu 2016 roku, która w zapisie dziesiętnym ma aż 22 mln 338 tysięcy 618 cyfr. Starożytni Chaldejczycy szukali liczb pierwszych w oparciu o tak zwaną Regułę Chaldejską, gdzie w systemie sześćdziesiątkowym zapisywano liczby w sześćdziesięciu kolumnach, a wiadomo było, że liczby pierwsze wystąpią tylko w szesnastu kolumnach, zwykle zaczynających się od liczb pierwszych, z wyjątkiem pozycji dla liczby (49). Ułatwiało to szukanie i sprawdzanie liczb pierwszych z pomocą metody sita zwanej w Grecji sitem Erastotenesa. 

Jeżeli w grę wchodzi tak ogromna liczba - problem sprawdzenia, czy należy do elitarnego grona liczb pierwszych, przerasta dziś największe superkomputery (i to jest wykorzystywane w niektórych popularnych i trudnych do złamania szyfrach z kluczem publicznym, np. RSA, na których opierają się m.in. operacje bankowe). Wiadomo też, że im dalej na osi liczbowej, tym są rzadsze. Mniej więcej pod koniec XIX wieku wykazano, że prawdopodobieństwo, że liczba N jest liczbą pierwszą jest odwrotnie proporcjonalne do logarytmu z N. Ale dotychczas sądzono, że są rozmieszczone zupełnie przypadkowo na osi liczbowej i nie ma żadnej reguły, która by pozwalała na przykład wskazać, jak daleko od siebie są kolejne liczby pierwsze. W miarę jak posuwamy się wzdłuż osi liczbowej, coraz trudniej je wprawdzie napotkać, ale od czasu do czasu występują w skupiskach, po kilka naraz blisko siebie. Nie wiadomo, gdzie napotkamy takie zgęszczenia i jak będą wielkie. Tym większą sensację wywołała praca opublikowana w połowie marca przez dwóch matematyków z Uniwersytetu Stanforda w USA. Kannan Soundararajan i Robert Lemke Oliver spostrzegli dziwny rodzaj "odpychania" pomiędzy kolejnymi liczbami pierwszymi. Można by rzec, że dwie sąsiadujące liczby pierwsze nie lubią być zakończone tą samą cyfrą. Na przykład jeśli liczba pierwsza kończy się cyfrą 9, to następna po niej z większym prawdopodobieństwem (blisko 65-procentowym) będzie się kończyła cyfrą 1, a nie znowu 9. Choć na pozór oba przypadki powinny być równie prawdopodobne. Tak jakby ostatnia cyfra z jakiegoś względu nie lubiła się powtarzać. Co więcej, to "odpychanie" tych samych cyfr istnieje także dla liczb pierwszych zapisanych w innym systemie niż dziesiętny (np. systemie trójkowym, w którym do zapisu liczb stosuje się tylko trzech cyfr 0, 1 i 2). "Studiujemy te liczby od tak dawna, a wcześniej nikt tego nie spostrzegł na naszej uczelni, to szokujące" - mówił w magazynie "Quanta" Andrew Granville, który się zajmuje teorią liczb na Uniwersytecie Montrealu i na londyńskim University College. Wiedzieli jednak o tym starożytni poddając liczby analizom, jako że liczby pierwsze są w numerologii przedmiotem szczególnego oglądu i rozważania. 

"To odkrycie przeczy temu, czego by się spodziewała większość matematyków" - dodaje Ken Ono, specjalista od liczb z Emory University w Atlancie. Bo większość matematyków do tej pory wierzyła w losowe ułożenie tych liczb. To znaczy spodziewano się, że jest dokładnie taka sama szansa na to, że kolejna liczba pierwsza na osi liczbowej będzie zakończona cyfrą 1, 3, 7 czy też 9 (tylko takimi cyframi może się kończyć liczba pierwsza większa niż 5). Teraz wydaje się jednak, że jakaś reguła, choć być może z elementem losowości, w rozkładzie liczb pierwszych obowiązuje. Na razie nikt nie ma pojęcia, na czym polega ta prawidłowość i czy może dzięki niej uda się zgłębić więcej tajemnic tych elementarnych liczb. Do tej pory nikt nie dowiódł na przykład hipotezy Goldbacha - że każda liczba parzysta większa od (2) może być przedstawiona w postaci sumy dwóch liczb pierwszych. Warto też wiedzieć, że liczby pierwsze mają ścisły związek z wieloma ważnymi problemami matematycznymi, m.in. słynną hipotezą Riemanna. Jednakże, liczby pierwsze to wibracje w numerologii, które dają specyficzny obraz ludzkiego funkcjonowania, stąd kiedy suma dla liczb prostych, jednocyfrowych wynosi 2, 3, 5 lub 7 mamy inny obraz człowieka, podobnie dla 11, 13, 17, 19 czy 23, 29, 31, 37, 41, 43, 47, 53, 59, 61, 67, 71, 73, 79, 83, 89, oraz 97, 101, 103, 107, 109, gdyż to wszystkie dwucyfrowe liczby pierwsze. Wśród liczb pierwszych mamy tak zwane lustrzane liczby pierwsze, pary: (13,31), (17,71), (37,73), (79,97)... Oprócz tego wyróżnia się pary sąsiednich liczb pierwszych zwanych liczbami bliźniaczymi różniących się o liczbę pierwszą (2), jak (3,5), (5,7), (11,13), (17,19), (29,31), (41,43), (59,61), (71,73), (101,103), (107, 109), a także ich ciekawe wibracje sumy. 

Największe znaczenie z liczb pierwszych w numerologii ma wibracja (11), jako, że jest pierwszą liczbą podwójną mistrzowską, a wszystkie pozostałe liczby mistrzowskie są jej wielokrotnością. Przyjmuje się, że (11) to taki poziom podstawowy mistrzowstwa, który w kolejnych liczbach się musi zwielokratniać. Najbardziej złowrogie czy z gruntu demoniczne liczby pierwsze to (17) oraz (23), ale liczba (29) skracana w sumie do (11), to także zwykle specyficzna liczba hiobowa, zatem liczba poważnego brzemienia karmicznego czy testu od sił wyższych. Ogólnie, wibracje sprowadzane do jednej cyfry w wyniku redukcji dzielą się na liczby pierwsze (2,3,5,7) oraz te, które są podzielne (4,6,8,9), a wśród nich wibracja (1) ma szczególną pozycję i energię. Liczby podzielne zwykle nie są zbyt mocno na pozycjach liderskich, dowódczych, eksponowanych, za to liczby pierwsze uwielbiają być przed innymi i ponad innymi, mieć coś unikatowego, co je wyróżnia, chociaż może nie aż tak bardzo jak liczba (1), która lubi być centralną osią. 

Chaldejski Aramejski - Semicka Qabbalta 

Chaldejczycy to starożytny lud posługujący się dialektem semickiego języka aramejskiego, protoplasty dla późniejszego arabskiego. Między X a VIII wiekiem p.n.e. najechali na obszar Babilonu (dzisiejszy Irak). Pod koniec VII wieku p.e.ch., stworzyli państwo nowobabilońskie. Wkrótce potem wraz z Medami zniszczyli północne imperium asyryjskie ludów semickich, w ramach rywalizacji pomiędzy południowymi i północnymi ludami semickimi. Najwybitniejszym przywódcą Chaldejczyków był Nabuchodonozor II, który pokonał Egipt oraz dwukrotnie zdobył Jerozolimę, w VI wieku p.e.ch., w latach 597 i 587 p.e.ch., a także podbił Palestynę i Lewant. Chaldejczycy stworzyli wysoko rozwiniętą kulturę, mieli znaczne osiągnięcia w dziedzinie astronomii – obliczyli długość roku astronomicznego z dokładnością do zaledwie dwóch sekund. Wierzenia Chaldejczyków pokrywały się z wierzeniami starożytnego Bliskiego Wschodu, gdzie Ziemia to kula krążąca wokół Słońca, podobnie jak inne planety. Imperium chaldejskie upadło w wyniku najazdu króla perskiego Cyrusa II Wielkiego w 539 p.e.ch. W czasach imperium perskiego Achemenidów - po buncie Babilonu - Szahinszah Kserkses I zabronił używać nazwy Babilończycy. Zaczęto ich określać terminem Chaldejczyk. Nieco później termin ten oznaczał mędrca, zwłaszcza astronoma oraz astrologa i maga. W starożytnym Rzymie Chaldejczykami często nazywano astrologów, niezależnie od ich narodowości, tak bardzo Chaldea kojarzyła się z wiedzą astrologiczną. Współcześnie Chaldejczykami nazywa się także (oprócz nazwy Asyryjczycy) chrześcijański lud, zamieszkujący głównie Irak, Turcję, Syrię i Iran i jako diaspora liczne kraje Europy Zachodniej i m.in. Stany Zjednoczone, Kanadę i Australię. 

Aramejczycy - to nazwa ludów semickich, które w II tysiącleciu p.e.ch., żyły na pustyniach na zachód od ówczesnej Mezopotamii, a już w drugiej połowie II tysiąclecia zaczęły przenikać do Mezopotamii i Syrii, stopniowo przenikając się z kulturą chaldejską. Najdawniejsze wzmianki o Aramejczykach (jako plemieniu Ahlamu) pochodzą z listów z Amarna i dokumentów akadyjskich z XIV wieku p.e.ch. W XIII wieku p.e.ch., utworzyły one na terenach Syrii niewielkie państewka. Najpotężniejszym z nich było Aram ze stolicą w Ibe (obecnie Damaszek), kolebka kultury i duchowości mistycznej oraz ezoterycznej, później sufickiej. Dalszy rozwój nastąpił na przełomie XI i X wieku p.e.ch. Powstały wtedy takie państwa-miasta jak Bit-Adini, Bit-Bahiani, Bit-Zamani, i to wtedy także rozwinęła się kultura i duchowość orficka w Grecji. Aramejscy koczownicy coraz liczniej osiedlali się również w Mezopotamii. W VIII wieku p.e.ch., państwa aramejskie w Syrii zostały podbite przez Asyrię, a jej królowie rozproszyli Aramejczyków przesiedleniami po całym Bliskim Wschodzie, przyczyniając się w ten sposób do rozpowszechnienia języka aramejskiego, który staje się w miejsce języków mezopotamskich uniwersalną mową całego regionu, a także językiem filozofii i mistyki oraz hermetyzmu. Cała kultura i duchowość chaldejska przechodzi na język aramejski i posługuje się językiem aramejskim (przejście od X do VII wieku p.e.ch.). Język aramejski z jego 22-ma literami to jak najbardziej starożytny system wróżebny Tarot, jako, że literki alfabetów semickich były i są używane dla celów wróżebnych czy mantycznych, były stosowane jako rodzaj Wyroczni, gdzie wybierano trzy kamyki z literami jako Słowo Mocy dla celów wieszczych. 

Pamiętajmy, że jako jedni z pierwszych chrześcijanie, w czasie życia Chrystusa, mówili jednym z najstarszych, a współcześnie najrzadszych języków świata, w język Boga, który przemawiał do Jezusa Chrystusa, a wcześniej do wielu innych proroków biblijnych. Jest to główny język z którego wyłonił się z czasem hebrajski, arabski, turecki i alfabety farsi (nowo-perski), urdu (pakistański/indyjski), a także grecki (27 liter). Aramejski zastąpił język starożytnych południowych braci asyryjskich, akadyjski (najstarszy język semetyczny) około roku 1000 p.e.ch. Pismo aramejskie z kolei wywodzi się od Fenicjan, którzy prawdopodobnie przyswoili je z Kanaanu. Po tym, jak Asyryjczycy zaakceptowali język Arameńczyków, aramejski stał się lingua franca Mezopotamii i całego Bliskiego Wschodu, włącznie z Arabią i Persją. Słowo aramejski pochodzi od słowa Aram, syna Sema (od którego pochodzi słowo SHE-MAA-YAA (semetyczny, słowiański)). Istnieją dwa główne dialekty, zachodni (określany również jako dialekt palestyński (dialekt EE-SHO (Jezusa, Isa)) i wschodni (określany również jako „dialekt syryjski”, gdyż „syryjski” jest dialektem aramejskim, a nie osobnym językiem, a syryjski ma również wpływy akadyjskie). Aby powiedzieć: "współczesny aramejski" lub "współczesny syryjski", trzeba być konsekwentną osobą i powiedzieć także "współczesny hebrajski", "współczesny angielski", "współczesny grecki" itd., ponieważ wszystkie języki podlegają prawu ewolucji. „Nowoczesny” czy "współczesny" jest pomijany w odniesieniu do każdego język, ale aramejski język zmienił się bardzo niewiele w ciągu 2000 lat, zwłaszcza liturgicznie i filozoficznie, w dziełach pisanych. 

Niektóre fragmenty Biblii zostały napisane po aramejsku, w tym księgi Erzy i Daniela. Słynny napis na ścianie, który zobaczył wnuk Nabuchodonozora, Belszachar, opowiadał o upadku Babilonu. Później tej nocy zmarł Belszachar, a Cyrus Pers i Dariusz Med zdobyli Babilon. Słynny obraz Rembrandta błędnie przedstawiał pismo jako hebrajskie, ponieważ nie mógł znaleźć osób, które znały pismo (powinien był zapytać każdego Asyryjczyka). Słynne ostatnie słowa Jezusa były w jego ojczystym języku, po aramejsku - E-LEE E-LEE L-MAA-NAA SAA-BAACH-TAA-NEE - co znaczy: "Mój Boże, mój Boże, dlaczego mnie opuściłeś". Świętujmy zatem rodzimy język Jezusa, język, w którym głosił Ewangelię, język Asyryjczyków zwany aramejskim. Język jest tak ceniony, że jest intensywnie studiowany w Watykanie i nauczany w szkołach wyższych ligi bluszczowej, takich jak Harvard University i University of Chicago (żeby wymienić tylko kilka). Ciągle można nauczyć się czytać i pisać tak jak On, tak jak Jezus, a to absorbujące uczucie dla chrześcijan, tak samo jak dla okultystów poszukujących korzeni numerologii chaldejskiej lub astrologii. Rzuć sobie wyzwanie, aby znaleźć piękniejszy estetycznie scenariusz. Alaha umokhoon - Bóg z nami wszystkimi.

Najwcześniejsze inskrypcje w języku aramejskim używają alfabetu fenickiego, starofenickiego. Z biegiem czasu alfabet aramejski rozwinął się do postaci powszechnie znanej na Bliskim Wschodzie i w Persji. Aramejski stopniowo stawał się lingua franca na całym Bliskim Wschodzie, a pismo początkowo uzupełniało, a następnie wypierało babilońskie i asyryjskie pismo klinowe Chaldei, jako dominujący system pisma. Starożytny alfabet aramejski został zaadaptowany przez Aramejczyków z alfabetu fenickiego i stał się odrębnym pismem do VIII wieku p.n.e. Był używany do zapisania języka aramejskiego i wyparł alfabet paleo-hebrajski, będący pochodną alfabetu fenickiego, do pisania w języku hebrajskim. Wszystkie litery aramejskie reprezentują spółgłoski, z których niektóre są również używane jako "matres lectionis" do oznaczenia długich samogłosek (alaf, waw, yodh). Alfabet aramejski ma znaczenie historyczne, ponieważ od niego wywodzą się praktycznie wszystkie współczesne systemy pisma Bliskiego Wschodu, szczególnie pismo arabskie, a także liczne niechińskie systemy pisma Azji Środkowej i Wschodniej. Wynika to przede wszystkim z powszechnego używania języka aramejskiego jako lingua franca i oficjalnego języka imperiów neoasyryjskich i nowobabilońskich oraz ich następcy, perskiego Imperium Achemenidów. Wśród pism współcześnie używanych, alfabet hebrajski jest najbliżej spokrewniony z cesarskim pismem aramejskim z V wieku p.e.ch., z identycznym spisem liter i, w większości, prawie identycznymi kształtami liter. Alfabet aramejski jest przodkiem alfabetu nabatejskiego i późniejszego alfabetu arabskiego, zatem pamiętajmy, że najbardziej abdżad czy aramejski abgad zachowany jest w piśmie uszeregowanym dla celów numerologicznych znanym jako alfabet arabski. Alfabet arabski współczesny, zapisany jako abdżad (po aramejsku abgad) dla celów liczbowania, to magicznych 28 liter w uporządkowanej kolejności, którym odpowiadają liczby w systemie tak zwanej chaldejskiej numerologii, dawniej oczywiście aramejskiej. Znaki arabskie, których nie było w 22-literowym alfabecie aramejskim abgad są dodane od pozycji 23 do 28 w arabskim abdżad. Alaf oznacza cyfrę Jeden, a ostatnia Taw oznacza liczbę 22 w systemie porządkowym abgad, albo 400 w systemie gematrikonu dla zapisywania liczb czyli dla liczbowania. Liczebnikowo liczbę 22 zapisywano jako Chet (Khet) - Beth czyli 20 i 2, literami o znaczeniu 20-tki oraz 2-jki, rysując poziomą kreskę ponad tymi literkami zapisanymi jako liczebniki (podobnie jest w hebrajskiej kabbalah). Liczba Jedenaście (11) to porządkowo Kaf (Kaph), ale liczbowo Yodh (Dziesięć) i Alaf (Jeden), z kreseczką poziomą u góry dla oznaczenia, że czytamy jako liczbę. 

W czytaniu psychometrycznym z numerologii chaldejskiej powinno się używać także Imienia/Nazwy lub pseudonimu, ksywki, pod którym jest się aktualnie najbardziej znanym, co niekoniecznie musi oznaczać nasze Imię i Nazwisko na akcie urodzenia, które badamy jako oczywistą podstawę. W praktyce obserwuje się już od XIX wieku tendencje, że zdecydowana większość ludzi używa lub godzi się na używanie przez rodzinę i znajomych imion zastępczych, zdrobnień i pseudonimów, które znacznie pogarszają ich los i chociaż troszeczkę szkodzą kierunkowi ich rozwoju. Litery w nazwach są zmieniane i zamieniane na inne liczby pojedyncze i podwójne (lub złożone). Te pojedyncze i połączone liczby niosą ze sobą znaczenia i interpretacje. W szczególności pojedyncze liczby reprezentują Twoją zewnętrzną osobowość lub sposób, w jaki wyglądasz dla innych, w jaki ciebie odbierają inni ludzie i inne istoty. Zajmują się bardziej fizyczną lub materialną stroną rzeczy, ale dowiesz się trochę więcej o swojej osobowości i zdrowiu, korzystając z daty urodzenia, a także z korzenia miejsca narodzin poprzez nazwę miejscowości urodzenia traktowaną jako Imię, Imię Miejsca Narodzin. W zależności od pełnego w aktualnym kalendarzu czterocyfrowego roku, datą urodzenia będzie miesiąc, dzień i dzień urodzenia. Ta liczba określa ścieżkę życia czy linię losu i można ją skorelować ze znakami na dłoni, na linii życia/losu. Rodzisz się z pewną liczbą talentów i zdolności, które reprezentują twoją ścieżkę życiową, linię losu. Analizując swoją naturalną zdolność, możesz określić, na ile jesteś osobą zdolną do osiągnięcia określonych celów. Według chaldejskiego kalkulatora Imion/Nazw, Osobo-Nazw, najważniejsza jest liczba narodzin i miejsca urodzenia, i jest to stała (ponieważ nigdy nie jest modyfikowana), coś jak konstytucja narodzin duszy. Używając kombinacji swojego imienia, nazwiska i daty oraz miejsca urodzenia, możesz określić, kim jesteś i kim możesz być. Upewnij się, że czterocyfrowy rok zmniejszył się do jednej cyfry przed dodaniem miesiąca i daty. Kontynuuj to zmniejszanie, redukcję, aż dotrzesz do prostej liczby, chociaż liczby pośrednie z tego procesu także mają ciekawe znaczenia i interpretacje. 

W tym systemie w liczbach pojawia się zawsze dziewięć liczb, cyfry od 1 do 9 oraz zero w liczbach złożonych, a nie tylko osiem pierwszych liter, jak twierdzą osoby, które nie miały wiedzy o tym, że z niektórych alfabetów pochaldejskich, wypadły nieużywane literki i dlatego pozostały akurat cyfry od 1 do 8, bo literki będące po redukcji 9-tkami zanikły, a wedle legendy Enlil wykorzystał ten fakt aby oszukać króla i wcisnąć mu złe nazwy bez liter-dziewiątek. Wedle zasad numerologii, dziewiątka była historycznie czczona jako święta liczba przez niektórych, w tym przez Greków, gdzie mamy dziewięć anielskich Muz, a w tym przypadku liczbę (9) definiujemy jako wynik sumy. Liczby złożone mają znaczenie inne niż liczby pierwiastkowe, które są liczbami powyżej dziesięciu. Te liczby złożone mają zwykle konotację duchową i charakterystyczną symbolikę. Jest mądrość w podejmowaniu świadomych interwencji po zinterpretowaniu liczb wyższych niż jeden. Musisz określić numer przypisany do każdej litery Twojego imienia (lub daty urodzenia czy nazwy miejscowości), aby zidentyfikować numery pojedyncze i złożone. Możliwe jest obliczenie całkowitej liczby poprzez zsumowanie każdej wartości. Na koniec najlepiej jest zmniejszać liczby, aż pozostanie najprostsza liczba. Pojedyncze liczby mają wartość bezwzględną, a ostatnie dwie cyfry przed pojedynczą cyfrą to numer związku, rodzaj związku pokazany numerem, jego zewnątrzność i wewnętrzny rodzaj działania serca (liczba ciała i liczbe serca). 

Metodologia numerologii chaldejskiej koncentruje się na następujących głównych kombinacjach liczb:

+ Imię/Imiona i Nazwisko przy urodzeniu, aby ujawnić swój cel w życiu; 

+ Obecna Nazwa (Zdrobnienie Imienia, Ksywa) może zmienić naszą życiową ścieżkę, a ponieważ nie możemy zmienić naszej daty urodzenia ani nazwy miejsca urodzenia, możemy jednak zmienić lub zmodyfikować nasze Imię i Nazwisko, a dzięki temu możliwe jest częściowe przeprogramowanie i skorygowanie kiepskich kierunków swojego przeznaczenia; 

+ Samogłoski twojego Imienia/Imion i Nazwiska, aby odkryć karmiczne pragnienie i dażności swojego serca; 

+ Spółgłoski Twojego Imienia/Imion i Nazwiska, aby zrozumieć Twój Profil Osobowości; 

+ Liczby Daty Urodzenia kształtuj twoje przeznaczenie, linię życia; 

+ Liczby mocy celu ujawniają twoje ostateczne możliwości w życiu; 

+ Szczyty nemrologicznych cykli życiowych ujawniają możliwości i otwarte drzwi; 

+ Znaczenie liczb złożonych (tła, pierwsze i pośrednie sumy); 

+ Rola numerów zgodności, pokrewieństwa (jak w systemie kabalistycznym). 

System chaldejski działa poprzez numerologię, litery i ich kształty, cyfry, dźwięki, muzyka, wydarzenia (daty i miejscowości), imiona oraz nazwiska, daty urodzenia, planety i przyszłość, a każdy ma swoje znaczenie w oparciu o ich połączenia. Chociaż istnieje kilka sposobów obliczania liczb, ich interpretacja i znaczenie pozostają w dużej mierze takie same, a jedyną różnicą jest metoda użyta do obliczenia wyników w poszczególnych kolumnach czy algorytmach portretu. Numerologia chaldejska jest często uważana za źródło numerologii i opiera się na numerologii wedyjskiej i perskiej, która zasadniczo jest starsza, przynajmniej indyjska jest starsza o tysiąc lat. System pitagorejski pojawił się dopiero około VI wieku p.e.ch., a Grecy, w tym Orficy, najczęściej mieli dostęp do chaldejskich skryptów numerologicznych. 

W numerologii chaldejskiej istnieje koncepcja, że ​​wszystko składa się z wibracji, tak że każda cząsteczka wibruje z inną częstotliwością, co do Grecji i Italii przyniósł i rozpowszechnił Mistrz Pitagoras i Jego liczni uczniowie. Każda częstotliwość przyciąga odpowiednią częstotliwość, zaś wibracje, które są zrównoważone, przyciągają inne wibracje, które są zrównoważone, a wibracje niezrównoważone przyciągają inne wibracje, które są podobnie niezrównoważone. Podobnie, czytanie numerologii chaldejskiej również opiera się na przekonaniu, że całe nasze życie jest predestynowane, a przeznaczenie jest siłą, której nie możemy uniknąć. Wibracje (cyfry) naszego imienia i nazwiska oraz pełna data urodzenia i nazwa miejsca urodzenia decydują znacząco o ludzkim losie. Nie można zmienić daty urodzenia ani nazwy miejsca urodzin, ale można zmienić swoje imię lub imiona i nazwisko, a przez to częściowo przepisać czy nadpisać swoje przeznaczenie, linię losu. 

Jak działa numerologia chaldejska 

Numerologia chaldejska rozpoczęła się tysiące lat temu w starożytnym Babilonie, w Mezopotamii, a dzisiejszym Iraku, Kuwejcie i Syrii, na obszarze kontrolowanym przez semickie ludy chaldejskie, akkadyjskie. Uważa się, że jest to najstarszy i najdokładniejszy ze wszystkich systemów numerologicznych, system bardzo pierwotny. Jeśli energię przypisaną każdej osobie można zmierzyć w sposób matematyczny, na podstawie wibracji Imienia (Imion i Nazwiska, nazwy Miejscowości Urodzenia oraz Daty), to numerologia chaldejska czy akkadyjska, a poźniej aramejska i pitagorejska może być wykorzystana do określenia, w jaki sposób życie każdego człowieka będzie wzrastać i spadać w ramach określonych tematów, takich jak dobrobyt, miłość i szczęście przez całe życie. Numerologia chaldejska na początek, dla osób rozpoczynających przygodę z numerologią, wykorzystuje dwa elementy do wydedukowania osobistej liczby chaldejskiej (aramejskiej). 

Data urodzenia: Liczby składające się na datę urodzenia w lokalnym dobrze ugruntowanym systemie kalendarza nigdy się nie zmieniają i są kompasem lub punktem początkowym dla interpretacji. Nazwa (Imię) miejscowości w jakiej się urodziliśmy indywidualizuje naszą Datę Narodzin, wspólną dla wszystkich na całej ziemi urodzonych w danym dniu, w ciągu danej doby. 

Imię (Nazwa): Mówiąc dokładniej, najczęściej używane Imię i Nazwisko jest używane do pomiaru energii osobowości. Litery Imienia są powiązane z liczbami na wykresie chaldejskim, a Nazwisko określa cechy rodu, rodziny w jakiej się znajdujemy, a także obrazuje jej przeszłość i przyszłość, los czy przeznaczenie. 

Ważną rolę odgrywa zarówno data urodzenia wraz z nazwą miejsca urodzenia, jak i imię, imię oraz nazwisko, w tym także forma używanego imienia. Jak wspomniano, data urodzenia przypisała ci pewne cechy, które są ci nieodłączne ale i wspólne dla wszystkich ludzi urodzonych w tej dobie. Z drugiej strony Twoje Imię (Imiona i Nazwisko) może zostać zmienione lub zmodyfikowane, aby zmienić ostateczny wynik w życiu. Jak zobaczymy, zmieniając swoje Imię, zmienisz wynik swojego życia w negatywny lub pozytywny sposób, ale zawsze staramy się dokonac zmian na lepsze w życiu. 

Zmiana na szczęście 

Słowo szczęście było używane przez wiele różnych kultur. Niektórzy twierdzą, że szczęście jest zjawiskiem arbitralnym, które przyczepia się do nas tylko losowo. W numerologii chaldejskiej widzimy, że szczęście nie jest przypadkiem, a skutkiem arytmetycznego opracowania losu. Zmieniając swoje Imię lub Imiona i Naziwsko oraz Pseudonimy/Ksywki, aby zmienić swoje wibracje ze złych na dobre, system chaldejski oraz aramejski mówi, że możesz zmienić swoje własne szczęście w życiu, a tym samym tworząc lepsze przeznaczenie, modyfikując los. Brzmi prosto, ale istnieje wiele aspektów i sposobów patrzenia na wprowadzanie tych zmian. Jeśli planujesz wprowadzić zmiany na lepsze, należy raczej szukać ekspertów w dziedzinie numerologii chaldejskiej czy pitagorejskiej (dla alfabetu odłacińskiego). Rzućmy okiem na kilka przypadków, w których można prosto zastosować numerologię chladejską. 

Wchodzenie w związek małżeński: W większości krajów nadal często zdarza się, że ludzie, szczególnie kobiety, przyjmują nazwisko małżonka podczas zawierania małżeństwa. Jest to dobry przykład, kiedy numerologia chaldejska może być wykorzystana do określenia losu, gdy zmienia się nazwisko, a polskie nazwiska kobiece "po mężu" są najczęściej gorszej jakości niż panieńskie, i znacznie pogarszają lub wikłają los większości kobiet. ekomenduje się generalnie nazwiska o tym samym brzemieniu bez różniących się końcówek, ale to tylko wstęp do korekty Nazwiska Rodu. 

Nazywanie dziecka Imieniem: Zgodnie z numerologią chaldejską, imię nadane dziecku w znacznym stopniu wpłynie na jego przyszłość i innych wokół niego. Zdrobnienia najcześciej pogarszają los dzieci, także jako przyszłych dorosłych, zatem należy się dobrze zastanowić czy szkodzić dziecku jakimś kiepskim zdrobnieniem. 

Poprawianie własnego Imienia: Numerologia chaldejska może być również wykorzystana do zmiany energii, po prostu dostosowując Imię poprzez zmianę lub modyfikację literową. Wiele osób korzysta z obliczeń, aby określić, jak niewielka zmiana ich imienia czy nazwiska może wpłynąć na ich życie. Może to być tak proste, jak obliczenie nowej punktacji podczas dodawania środkowego inicjału do podpisu lub używania mniej lub bardziej formalnego imienia. 

Istnieje wiele przypadków, w których uważa się, że numerologia chaldejska jest używana, aby dać ludziom najlepszą szansę w życiu. Jednym z obszarów, w których ta starożytna praktyka jest nadal stosowana w czasach współczesnych, jest dziedzina rozrywki. System numerologii chaldejskiej istnieje od tysięcy lat i jest znany jako system oryginalny, a także zawiera w sobie wszystkie kematyczne reguły starej numerologii egipskiej. Posługując się liczbami przypisanymi przez Wszechświat czy Duszę Wszechświata i jego energię, możemy przyjrzeć się losom nas samych i innych. System pokazuje również, że zmiany w życiu nie zawsze są z góry skazane na cel, jeśli system służy do wprowadzania zmian w imionach i nazwiskach osób, które chcą zmienić swoje przeznaczenie, polepszyć swój los. 

Numerologia chaldejska pozostaje dość surowa i przewidywalna. Chaldejczycy i Egipcjanie byli najwyższymi mistrzami tajemnic okultystycznych i ukrytych znaczeń liczb. Liczba (22) to liczba główna i starożytna wartość liczbowa koła, a także ostatnia litera w porządku typowego alfabetu semickiego odpowiadającemu pojęciu Tarota, gdyż Tarot to liczby od 1 do 22 oraz litery semickich alfabetów, abdżadów (aramejski: abgad). Jako taka, liczba (22) oznacza ukończenie, spełnienie i cykliczność. Pod wibracją (22) osiągasz swój cel; spełnienie twoich tajemnych pragnień może stać się rzeczywistością, osiąganą często nawet z zamkniętymi oczyma. Sukces na wielką skalę i spełnienie tych niemożliwych marzeń są bardzo możliwe. Powininno się robić te wielkie plany, odważyć się na potężne czyny, które tylko się rozważało jeśli ma się wibrację (22) w swoich parametrach opisowych portretu numerologicznego… 

Ta forma numerologii chaldejskiej jest powiązana z Tarotem. Historia kart Tarota obejmuje teorie na jej temat pochodzące z Egiptu, Indii, Persji i Grecji. Ci, którzy zdecydują się na Indie, twierdzą, że przeniosły się one do innych krajów poprzez migracje Cyganów. Najpopularniejsze historie mówią, że pochodzi z Egiptu – wciąż pozwalając Cyganom być jego nosicielem na zewnątrz. Relacje o tym, że Cyganie po raz pierwszy pojawili się w Niemczech, mówią, że nazywano ich Egipcjanami, ponieważ twierdzili, że są wygnanymi szlachcicami z Małego Egiptu, twierdząc, że gra karciana o nazwie Faro, co oznacza Grę Królów, została nazwana na cześć egipskich faraonów. Inna legenda cygańska mówi, że najpierw przywieźli Tarota z Chaldei i Egiptu do Izraela, a potem do Grecji. Ich tradycja wskazuje, że Hierofanci, którzy byli kapłanami misteriów eleuzyjskich, przekazali swoją wiedzę z zamiarem przekazania jej godnym. Mimo to większość dowodów wskazuje, że Cyganie faktycznie przybyli z Indii, prawdopodobnie nosząc swoje hinduskie święte książeczki jako talie kart.

Jedna z egipskich relacji mówi, że po spaleniu Biblioteki Aleksandryjskiej Fez, czyli obecnie Maroko, stał się stolicą intelektualisty, ale było tak wiele języków, że potrzebna była wspólna metoda komunikacji. W ten sposób został stworzony Tarot. Inną opowieścią o tym, że ma egipskie korzenie, jest to, że została utworzona przez Thota. Thoth, będąc doradcą i pisarzem bóstwa Ozyrysa, był miarą czasu, wynalazcą liczb oraz bogiem mądrości i magii. Ta historia twierdzi, że Wielka Arkana, która składa się z dwudziestu dwóch kart z talii siedemdziesięciu ośmiu kart, była częścią obrzędów inicjacyjnych egipskiego kapłaństwa. Grecy nazywali Thota, Thoth Hermes Trismegistus, który rzekomo napisał tekst, z którego powstały karty. Najstarsze talie kart Tarota widziane w muzeach datowane są na 1390 rok n.e., ale istnieją twierdzenia, że ​​istniały znacznie wcześniejsze wersje. Najpierw malowane na pergaminie lub cienkich arkuszach kości słoniowej, srebra lub złota, wzory na bardzo drogich kartach były rysowane i kolorowane ręcznie. Do roku 1430 karty były wykonane z tektury, a projekty drukowane z ręcznie rzeźbionych drewnianych klocków, co obniżało koszt ich wykonania, ale także obniżało ich jakość. Zestaw drogich kart został wykonany dla Karola VI z Francji. Angielski król Edward IV zakazał ich importu do Anglii.

W talii Tarota jest siedemdziesiąt osiem kart. Pięćdziesiąt sześć z nich przypomina nowoczesną talię kart do gry. Pozostałe dwadzieścia dwie karty nazywane są Wielkimi Arkanami, przy czym arkana jest łacińskim słowem oznaczającym tajemnice. W nowoczesnej talii nie ma odpowiadających kart, które odnoszą się do Wielkich Arkanów, które są zilustrowane obrazami uniwersalnych symboli z filozofii – religijnych lub magicznych – które miały miejsce przez niezliczone wieki, jako symbole abdżad (abgad). Są to: szyfr, o którym mówi się, że reprezentuje duszę poszukującą zrozumienia; karty od pierwszego do dziewiątego odpowiadają epicyklowi pitagorejskiemu, a każda z liczb złożonych od dziesięciu do dwudziestu dwóch jest bezpośrednio i konkretnie związana z każdą z pojedynczych liczb; liczby dziesięć i dziewiętnaście łączą się z numerem jeden; jedenaście i dwadzieścia do dwóch; dwanaście i dwadzieścia jeden do trzech; trzynaście i dwadzieścia dwa do czterech; czternaście do piątej, piętnaście do sześciu; szesnaście do siedmiu; siedemnaście do ósmej; osiemnaście do dziewiątej. Należy pamiętać, że poprawną numeracją jest ta, w której Głupiec/Błazen/Wędrowiec oznaczony jest numerem Jeden (1), a zatem do błędnej numeracji od cyfry Zero trzeba dodać jedynkę, aby mieć Tarot w przełożeniu kabalistcyznym czy chaldejskim. Każda karta symbolizuje znaczenie świętej literki oraz cyferki jednocześnie. 

1. Głupiec (Dusza); 10. Pustelnik (przewodnik); 19. Księżyc; 

2. Mag; 11. Koło fortuny (koło stawania się); 20. Słońce (książę niebios); 

3. Wysoka Kapłanka; 12. Sprawiedliwość (Iluminacja); 21. Wyrok (Przebudzenie)

4. Cesarzowa; 13. Wisielec (Ofiara/Ofiara); 22. Świat/Wszechświat (Korona Mędrców); 

5. Cesarz; 14. Śmierć (Przejście/Świadomość); 

6. Hierofant (konstruktywna wolność); 15. Umiarkowanie; 

7. Kochankowie; 16. Diabeł (niewola); 

8. Rydwan/Rydwan; 17. Wieża (Rozbita Cytadela); 

9. Siła i Pożądanie; 18. Gwiazda (Gwiazda Wenus/Gwiazda Trzech Króli)

Jeśli Tarot rzeczywiście pochodził od Chaldejczyków lub Egipcjan, od 22 liter abdżad musimy zrozumieć ich przekonanie, że techniczne stworzenie naszego świata nastąpiło poprzez słowo mówione, przez moc słowa mówionego w wydaniu magów i formuł zaklęć. Hieroglify nie były narzędziem komunikacji społecznej, ale raczej odbiciem podstawowej energii, która podtrzymywała uniwersalny porządek – siły kosmicznej. W numerologii używane są tylko definicje złożonej symboliki Wielkich Arkanów. Nie używane do przyziemnego wróżenia, w numerologii Tarota, to duchowe aspekty przedstawiające ewolucyjne wyzwania i przejścia duszy są znaczące. Symbolika Wielkich Arkanów wyraża język nieświadomości, a także język wnętrza, język duszy wyrażony normalnie przez alfabet numerologiczny, chaldejski czy aramejski, a także grecki, na końcu dopiero, za sprawą pracy Pitagorasa i jego uczniów, italski, łaciński. Co ciekawe, istnieją solidne twierdzenia, że Chaldejczycy są strażnikami ostatecznej formy numerologii, której się przyjrzymy, jeśli zgłębimy zarówno tradycję późniejszą, hebrajską, jak i wcześniejszą, aramejską, w tym chaldejską. 

Znaczenie liczb podstawowych w numeologii chaldejskiej

Znaczenie liczb alfabetycznych we wszystkich odmianach numerologii uczą, że znaczenie liczb ujawnia zarówno dobre, jak i złe oraz neutralne (środkowe) aspekty ludzkiej postaci. Jest to przydatne, aby pomóc zrozumieć, jak zmaksymalizować swoje mocne strony i pracować nad swoimi słabościami. Poniższa lista zawiera przynajmniej niektóre kluczowe znaczenia pozytywne i negatywne związane z każdą liczbą z liczb podstawowych czyli cyfr oraz dwóch liczb mistrzowskich. od takich małych zbiorów hasłowej interpretacji liczb najlepiej zacząć się uczyć analizowania portretów numerologicznych, Daty, Nazwy Miejscowości, Imion i Nazwisk... 

Odłaciński Alfabet Numerologiczny Chaldejsko-Pitagorejski (Abgad, Abdżad)

0 - Cyfra zero zawsze jest w połączeniu z inną cyfrą w liczbach; wyłącza jakąś część lub dziedzinę z życia, powoduje pustkę psychiczną, rozproszenie, zaczynanie od początku, także nihilizm, iluzję (maya) i deluzję, majaczenia, oszustwa, fałszywe wrażenia, zwodnicze stany, zapominalstwo, zapominanie prawdy, podnosi na wyższy poziom z którego łatwo spaść na dno (10, 100). Najmocniej negatywnie działa, jak jest więcej zer i jak są na końcu (2000). Zero dodane do wibracji liczby jako planety generalnie osłabia działanie wibracji planety (10, 20, 30, etc). 

1 - Odwaga i pomysłowość; zaabsorbowany sobą i zbyt pewny siebie.

2 - Czucie i zrównoważona perspektywa; łatwa obraza i zwątpienie.

3 - Artyzm i nieszablonowe myślenie; melancholia i beztroska.

4 - Pragmatyzm i logika; pociąg do konfliktu i chłodu.

5 - Spontaniczność i żartobliwość; nadmierne zaangażowanie i unikanie.

6 - Zaangażowanie i współczucie; niepokój i potrzeba aprobaty.

7 - Głęboka duchowość i zrozumienie; arogancja i apatia.

8 - Wgląd i racjonalność; płytkość i pragnienie zadowolenia innych.

9 - Życzliwość i współczucie; zmienne nastroje i roztargnienie.

11 - Kreatywność i trafne przewidywania; niepokój społeczny i brak praktyczności.

22 - Przywództwo i odpowiedzialność; ambiwalencja i nadużywanie władzy.

Liczby ścieżek życia oparte na numerologii chaldejskiej

Ścieżka życia liczby (1) - Jeden (Słońce): „Ojciec”. Urodzeni na tej ścieżce są naturalnymi przywódcami. Są niesamowicie zdeterminowani i nie pozwolą, aby cokolwiek stało między nimi a ich celami. Osoby, które podążają za swoimi przekonaniami, zawsze będą niezależne. W ten sposób denerwują się, gdy sprawy nie idą po ich myśli. Zgodnie z Chaldean Numerology Reading, liczba ta ma unikalny sposób rozwiązywania problemów i jest niezwykle dobra w rozpoczynaniu nowych projektów. Egocentryzm, egoistyczne wiadomości i skłonności do wymagań to tylko niektóre z ich negatywnych cech. Reprezentuje silną mentalność zwycięzcy w celu osiągnięcia sukcesu. Osoby reprezentowane przez cyfrę (1) są również bardzo kreatywnymi i perfekcjonistami. Nie lubią robić rzeczy sami i raczej zlecają swoją pracę innym. 

Ścieżka życia liczby (2) - Dwa (Księżyc, Luna): Ludzie podążający tą ścieżką rodzą się rozjemcami. Wyjątkowo wrażliwi na innych, potrafią słuchać innych. Osoby z tymi cechami zawsze widzą w innych dobro. Ta cecha sprawia, że ​​są świetnym partnerem lub przyjacielem ze względu na ich wrażliwą, opiekuńczą naturę. Ta liczba jest wybitnym mediatorem, który potrafi widzieć obie strony i radzić sobie z trudnymi sytuacjami z gracją i pewnością siebie. Oprócz tego, że są nadwrażliwe, nieśmiałe i unikają konfrontacji, mają również negatywne cechy. Ludzie reprezentowani przez cyfrę (2) są bardzo łagodni w sercu, emocjonalni, kreatywni i łatwo melancholijni. Główną siłą ludzi reprezentowanych przez cyfrę (2) jest to, że są dobrzy w czytaniu ludzi i rozumieniu ludzi. Mają silną empatię, ale często nie widzą pełnego obrazu, a jedynie fragmenty i dane chwilowe. 

Ścieżka życia liczby (3) - Trzy (Jowisz): Ludzie na tej ścieżce są kreatywni i optymistyczni. Ich naturą jest znajdowanie pozytywów we wszystkim. Żyją na swoich warunkach i wyrażają siebie zgodnie z numerologią chaldejską. Są charyzmatyczni, pamiętają o ludzkich uczuciach i mogą bez wysiłku uspokoić innych. Ponieważ czują, że wszystko się ułoży, rzadko traktują życie poważnie. Oprócz tego, że są niezwykle hojni, są niesamowicie mili i pomocni. Ludzie reprezentowani przez cyfrę (3) mają duży talent do strategicznego myślenia i są skoncentrowani na rozwoju, rozwoju i postępie w życiu. To wiele teorii, wiedzy, a ludzie, których reprezentuje cyfra (3), chcą robić wszystko sami. Często pojawiają się jako „jednoosobowa armia”, ponieważ chcą mieć kontrolę, aby mieć pewność, że wszystko jest zrobione perfekcyjnie, tak jak planowali. 

Ścieżka życiowa liczby (4) - Cztery (Rahu, Wezęł Smoka Północny, Główa Smoka): Jesteś organizatorem, pszczołą robotnicą społeczeństwa. Często są liderami w branży, są pracowici, praktyczni i zdeterminowani. Osoby te uważają ciężką pracę za satysfakcjonującą i stoją na ziemi. Oczekują również takiego samego zaangażowania od innych. Zdolność do organizowania się jest ich mocną stroną i czują się znacznie pewniej, gdy mają solidny plan radzenia sobie z wyzwaniami. Ludzie reprezentowani przez cyfrę (4) chcą być wyjątkowi. Są dobrzy w myśleniu nieszablonowym i są pomysłowi jak urodzeni inżynierowie, naukowcy i wszelkiego rodzaju wynalazcy. Osoby reprezentowane przez  cyfrę (1) nienawidzą autorytetów i często wchodzą w konflikt z takimi władzami, ponieważ mają buntowniczy charakter. 

Ścieżka życia liczby (5) - Pięć (Merkury, Hermes): „Wolny duch”. Ludzie z tą ścieżką cenią wolność bardziej niż cokolwiek innego. Pomimo swojej żądnej przygód natury, nieustannie szukają urozmaicenia w swoim życiu. Lubią odkrywać nowe rzeczy, poznawać nowych ludzi i żyć teraźniejszością, bieżącą chwilą, dniem. Ich ciekawość skłania ich do poszukiwania wyjaśnień uniwersalnych tajemnic. Powtarzanie lub rutyna irytuje ich według numerologii chaldejskiej. Silny motywator, ta charyzmatyczna osobowość jest pasjonatem wolności i dobra innych. Osoby reprezentowane przez cyfrę (5) są naturalnie urodzonymi mówcami, mają świetne umiejętności społeczne i są w stanie dogadać się ze wszystkimi. Nazywane również motylami społecznościowymi są dobre w nawiązywaniu znajomości i tworzeniu sieci kontaktów. Numer (5) oznacza ruch, wigor, przyjaciele, komunikację i biznes. 

Ścieżki życia liczby (6) - Sześć (Wenus): Zgodnie z numerologią imion chaldejskich osoby o tym numerze są świadczeniodawcami, a opiekunowie, którzy wybierają tę ścieżkę, są wyjątkowi w swojej dziedzinie. Rodziny i domy mają dla tych ludzi pierwszorzędne znaczenie. Posiadają silne instynkty rodzicielskie. Oprócz tego, że są wyrozumiali, odpowiedzialni i wiarygodni, są również wysoce zmotywowani. Co więcej, są silnie skupieni na społeczności i zawsze będą pracować na rzecz lepszego świata. Podobnie jak w elektryczności masz biegun plus i minus. Liczba (3) to plus, a liczba (6) to minus, co oznacza, że cyfra (3) dotyczy robienia, a cyfra (6) otrzymywania. Cyfra (6) oznacza wygodę i domową atmosferę, dlatego osoba o wibracji (6) porusza się wolno i jest bardzo uparta. Choć wydają się bardzo czarujące i godne zaufania, w rzeczywistości są bardzo wykwalifikowani w manipulacji i wykorzystywaniu swojego uroku dla osobistych korzyści. 

Ścieżka życia liczby (7) - Siedem (Ketu, Węzeł Smoka Południowy, Ogon Smoka): Ich rola jest podobna do roli filozofa. Umiejętności analitycznego i krytycznego myślenia odgrywają kluczową rolę w ich życiu. Wiedza, którą posiadają i ich pilny charakter czynią ich niezwykle mądrymi. Nieustannie dążą do mądrości i wiedzy. Są znani ze swojego perfekcjonizmu i dziwaczności. Poza tym zazwyczaj są zamknięci w sobie i preferują cichą, spokojną egzystencję. Liczba (7) oznacza wgląd, szukanie głębszego sensu we wszystkim, dlatego osoba z (7) ma wiele głębokich myśli w swoim umyśle i sercu. Szukają głębszego sensu we wszystkim, nawet tam, gdzie go nie ma. Osoba z wibracją (7) jest dobra w zrozumieniu intencji ludzi stojących za ich działaniami i mają bardzo rozwinięte przeczucia. 

Ścieżka życia liczby (8) - Osiem (Saturn): „Profesjonalista”. Ludzie, którzy podążają tą ścieżką, są ambitni i kompetentni. Ich zorientowanie na cel i cechy przywódcze czynią z nich doskonałych liderów. Dokładny zestaw umiejętności organizacyjnych i szeroka wizja to cechy tych osób. Ciężka praca ich motywuje, a ich ocena charakteru jest nienaganna. Ważne jest dla nich, aby odnieśli sukces i byli rozpoznawani. Jedną z ich negatywnych cech jest pracoholizm, trudności w wyrażaniu troski i przekraczanie środków. Liczba (8) reprezentuje symbol wieczności, a tacy ludzie rodzą się, aby dokonać poważnej zmiany w świecie i stworzyć coś, co będzie trwać wiecznie i ogólnie ma tendencję do powolnego i gruntownego budowania rzeczy. Często wydają się cyniczni i pragmatyczni, a także są bardzo praktyczni w swoim podejściu do życia w ogóle. Wielu ma bardzo ciężkie życie, ciężki los, co ma przygotować ich do radzenia sobie z wielką odpowiedzialnością. Dlatego wielu prezesów reprezentuje liczba (8), saturnicznej konieczności.

Ścieżka życia liczby (9) - Dziewięć (Mars): „Humaniści”. Ludzie na tej ścieżce życia mają prawdziwie globalny światopogląd. Ich hojność i współczucie są niezwykłe, są to rozważne i hojne osoby. Wierzą w pomaganie innym i są bezinteresowni, altruistyczni. Przyjazne i opiekuńcze, wykazują głęboką troskę o innych. Często ludziom trudno jest wytłumaczyć swoją hojność, ale większość ludzi ich lubi. Liczba (9) jest liczbą cienia liczby (0) i jest uważana za liczbę dosłownie wszystkiego. Liczba (0) to liczba niczego, a liczba (9) to liczba wszystkiego. Według starożytnej filozofii chaldejskiej wszystko jest niczym i nic jest wszystkim. Dlatego osoba z liczbą czy cyfrą (9)  może być strażnikami bądź egzekutorami karmana, sprawiedliwości i honoru (bywają mścicielami). Tacy ludzie mają zobaczyć duży obraz życia. 

Ścieżka życia liczby (10) - Dziesiątka (Ascendent), liczba wzmacniająca wibracje z Ascendentu, korelująca do Ascendentu. Jedynka jako wszystko lub całość, a Zero (0) jako nicość, nic, nihilizm, stratę, brak. Dziesiątka jest symbolizowana jako „Koło fortuny”, albo się wygrywa albo się traci. To liczba honoru, wiary i pewności siebie, powstania i upadku. Czyjeś imię będzie znane jako dobro lub zło według czyichś pragnień. To szczęśliwa liczba w tym sensie, że plany najprawdopodobniej zostaną zrealizowane. Liczba 10/1 to liczba „mentalności zwycięzcy”. Oznacza to, że ważne jest dla osób, które są reprezentowane przez liczbę 10/1, aby ich sukces przychodził im z łatwością. Mają wysoki poziom kreatywności, ale naprawdę nie lubią przegrywać, chociaż często lubią wejść na wyższą pozycję, ale okazuje się, że tam nic nie ma, jest pusto, albo wchodzą wyżej w życiu za cenę utraty bliskich czy przyjaciół, rozwodu czy rozstania. Ludzie reprezentowani przez liczbę 10/1 są często kochani i nienawidzeni, ponieważ mogą jawić się jako hedoniści, co może wzbudzić zazdrość innych. Osoby reprezentowane przez liczbę 10/1 również wydają się niektórym aroganckie i apodyktyczne lub puste, sztuczne, marionetkowe. 

Ścieżka życia liczby (11) - podwójna jedynka 1 (w tym z iloczynu) i dwójka 2 - Dawca, Mistrzowska Liczba (11) to innowator z nutą humanitaryzmu, ma w sobie elementy liczby (2) oraz idealizmu, intuicji i tolerancji. Jeśli (11) są wyrażane negatywnie, mogą stać się zbyt zależne, nadwrażliwe lub manipulujące. Jedenastka to często złowieszcza liczba dla okultystów, mistyków i ezoteryków. Daje ostrzeżenie przed ukrytymi niebezpieczeństwami, próbami i zdradą innych. Ma symbol zaciśniętej dłoni i lwa z pyskiem. Reprezentuje osobę, która będzie miała duże trudności z walką. Symbolika „lwa z kagańcem” oznacza, że człowiek ma dużo wewnętrznej siły, ale to wszystko topi się w zwątpieniu, niskiej samoocenie i gonitwie myśli. Dlatego liczba 11/2 to liczba stresu, niskiej energii i niskiej samooceny. To ilość zbytniego przejmowania się opiniami innych ludzi i pewna ilość gorszych kompleksów. Dlatego też uzależnienia mają związek o numerze 11/2. 

Ścieżka życia liczby (22) - podwójna dwójka i czwórka 4, także z iloczynu – Mistrz Budowniczy: Chociaż Mistrzowskie Liczby (22) są idealistami i wizjonerami, są również ugruntowani i pragmatyczni. Ponownie, ze wszystkimi cechami czwórki, są również znani jako osiągający sukcesy, mądrzy, zaradni i pełni pasji. Jeśli są wyrażane negatywnie, mogą stać się nadmiernie emocjonalne, destrukcyjne lub dramatyczne. Symbolem tej liczby jest „Dobry Człowiek, zaślepiony szaleństwem innych, z plecakiem na plecach pełnym Strzał”. Na tym obrazie mistycznym wydaje się, że nie oferuje obrony przed dzikim tygrysem, który go atakuje. Jest to numer ostrzegawczy iluzji i złudzenia, dobry człowiek, który żyje w raju głupców; marzyciel snów, który budzi się tylko wtedy, gdy jest otoczony niebezpieczeństwem. To także szereg fałszywych osądów pod wpływem innych. Jako liczba w związku z przyszłymi wydarzeniami jest ostrzeżeniem, a jej znaczenie należy dokładnie odnotować. Złożony numer 22/4 jest bardzo niefortunny, często przynosi pecha. Oznacza to, że jest się bardzo naiwnym i nadal ufamy złym ludziom, którzy będą jednorazowo nas zdzierać, oszukiwać. Oznacza to również, że często ktoś zostaje oszukany w biznesie i że będzie wybaczał nieuczciwym ludziom, więc będzie oszukiwany w kółko. Przy liczbie złożonej 22/4 mamy naiwny humanistyczny pogląd na życie, który przyciągnie wielu złych ludzi, którzy skorzystają z z takiej osoby, wykorzystają (22). Oznacza to również, że czasem żyje się w szczęśliwym świecie fantazji – daleko poza rzeczywistością. Oznacza to zatem, że ludzie reprezentowani przez liczbę złożoną 22/4 często cierpią na mitomanię i często wierzą w swoje kłamstwa lub złudzenia, którym ulegli. Osoby reprezentowane przez liczbę złożoną 22/4 mają ponadto skłonność do autyzmu, OCD, zespołu Aspergera i innych podobnych zaburzeń psychicznych. 

Ścieżka życia liczby (33) - podwójna trójka i szóstka 6, z cechami dziewiątki (9 w iloczynie) – Uzdrowiciel: Mówi się, że liczba (33) jest najbardziej wpływową z liczb mistrzowskich i silnie rezonuje z energiami uczciwości, współczucia, inspiracji, odwagi i szczęścia. Mają wysoki poziom szczerego oddania się sprawie, w której się poświęcają, ale mogą również się w tym zatracić. reprezentują całe spektrum mistyczno-magicznego trójkąta 3-6-9 (w składnikach, sumie i iloczynie wibracyjnym). 

Ścieżka życia liczby (44) - podwójna czwórka i ósemka (8), z cechami 16 (4x4) oraz 6 (1x6) w wibracji iloczynowej - Liczba podwójna złożona 44/8 jest jedną z trzech liczb złożonych, które często dyktują przynoszenie jakiejś kary karmiczną. Te pozostałe to 48/3 i 88/7. Dzieje się tak, ponieważ liczba złożona 44/8 składa się z podwójnej liczby 4 i 8. Liczby 4 i 8 są mniejszą i większą liczbą przeznaczenia, niesienia jakiegoś brzemienia karmicznego, obciążenia lub ograniczenia od losu i władców karmana. Kiedy układa się je w takiej kolejności, czasem bywa , że staje się to katastrofalne. Dlatego liczba związków wibracyjnych 44/8 jest znacznie gorsza, bardziej obciążona brzemieniem niż 26/8 i 35/8 łącznie, coś jak los Chrystusa z krzyżem. 

Niektórzy szukają Liczby Przeznaczenia/Życia (44), aby przewodzić, i popchną ich do przyjęcia ról przywódczych, nawet jeśli nie są gotowi lub jest to przywództwo w obszarze, który ich nie interesuje. Jako dzieci mogą cieszyć się większą odpowiedzialnością, ale także mieć trudności z posiadaniem dzieciństwa, jeśli rodzice nie pomagają im zrównoważyć roli przywódczej, jakiej chcą od nich inni. Wyzwaniem dla osób ze Ścieżką Życia (44), Czterdzieści i Cztery są zwolennicy. Czy ludzie chcą przywództwa, które pomoże im zostać liderami lub działać na najwyższych szczeblach, czy po prostu chcą, aby im powiedziano, co mają robić i zrzec się osobistej władzy lub odpowiedzialności na rzecz wibracji (44)? Ten numer Ścieżki Życia, Liczby Przeznaczenia, z łatwością przyciąga oboje, co sprawia, że ​​wybór radzenia sobie z różnicami w obserwujących jest lekcją dla tego numeru w pracy i w karierze. Ważne jest, aby osoby z wibracją (44) strzegły swoich zasobów podczas poszukiwania romansu. Ta liczba może być powodem zawierania umów przedmałżeńskich. Nie będą w stanie uniknąć ani uciec od pieniężnego aspektu miłości i romansu, od klauzuli przedślubnych, ani nie powinni, ponieważ (44) jest ich Liczbą Przeznaczenia. Rodzic lub dziecko, które ma (44) "lata" w wibracji, może być „kopalnią złota” dla rodziny, a świadome lub nieświadome oczekiwania sprawią, że ten członek rodziny będzie pełnił odpowiedzialne role wcześnie i zawsze przez całe życie. Mogą udowodnić, że są bardziej niż zdolni do odpowiedzialności, jeśli otrzymają odpowiednie możliwości i wskazówki. Będzie istniała ciągła presja na maksymalizację polepszania stanu zdrowia i dążenie do sukcesu ze zdrowiem w życiu, którego inne liczby nie przyciągną na prawie tym samym poziomie. Osoby te „skrzyżują się” z branżą zdrowotną, będąc przyciągane lub proszone przez siłownie, programy dietetyczne lub rozmowy na temat zdrowia, które koncentrują się na osiąganiu wysokich wyników z ich zdrowiem. 

Chaldejskie problemy i ich prostowanie 

Przypisywanie wibracjom cyfr (4) oraz (7) planet w postaci Urana i Neptuna z powoływaniem się na rzekomo chaldejską astrologię czy numerologię, jest jednym ze szkodliwych absurdów i nadużyć współczesnych, całkiem bezmyślnych pajaców pseudoezoterycznych, gdyż planety owe nigdy nie były używane w chaldejskiej ani aramejskiej tradycji numerologicznej czy też astrologicznej. Nawet, gdyby były znane, to brany jest wpływ planet jasnych oraz dwóch Świateł (Słońce i Księżyc), a do liczb 4 oraz 7 przypisywany jest wpływ odpowiednio Słońca oraz Księżyca, co widać chociażby na starych rycinach pieczęci Salomona. Czwórka, to wpływ Słońca będącego na węźle zaćmieniowym, zaś Siódemka, to wpływ Księżyca będącego na węźle zaćmieniowym. Zwyczajna wibracja (1) to wpływ Słońca poza węzłem, a wibracja (2) to wpływ Księżyca poza węzłem. Solarny wpływ węzła to Rahu czyli Głowa Smoka (4), a lunarny wpływ węzła to Ketu czyli Ogon Smoka (7). Analizując siłę Czwórki i Siódemki badamy położenie punktów przecięcia się orbity Księżyca z Ekliptyką czyli Drogą Słońca na nieboskłonie. Węzły przecięcia się Drogi Księżyca z Drogą Słońca to Punkty Smocze, Węzły Smocze, Węzły Zaćmieniowe, Główa i Ogon Smoka. Dzień Słońca, niedziela, powiązany jest także z Głową Smoka, z Rahu, a dzień Księżyca, poniedziałek, z Ogonem Smoka, z Ketu, dlatego zaćmienia Słońca w niedzielę oraz zaćmienia Księżyca w poniedziałki mają generalnie najgorsze wpływy na losy ludzi i ludzkości, a podobnie w tak zwanych godzinach Słońca (hora solarna) i godzinach Księżyca (hora lunarna), odpowiednio wyliczanych. 

Jednym ze szkodników psujących astrologię i numerologię już w końcu XIX i początku XX wieku był niejaki Cheiro (1866-1936), hollywoodzki celebryta, który właśnie w ramach szkodnictwa na polu okultystycznym, wciskał Urana i Neptuna w miejsce tradycyjnie analizowanych Węzłów Księżycowych, Głowy Smoka (Rahu, Węzeł Północny) i Ogona Smoka (Ketu, Węzeł Południowy), nie miał także pojęcia o wielu obliczeniach tradycyjnej numerologii chaldejskiej ani pitagorejskiej, ani tym bardziej wedyjskiej, stosował niewłaściwe z punktu dawnej astrologii i numerologii sposoby kalkulacji. Cheiro stosował głównie dwa rodzaje wyliczeń, dla liczby Daty Urodzin oraz dla liczby Imienia, jednak nie nauczył się nawet prawidłowo chaldejskiego systemu przeliczania liter na liczby, który jest analogiczny jak kabalistyczny hebrajski czy późniejszy arabski i perski abdżad. Nie kojarzył w sumie nawet tego, że chaldejska numerologia, to starożytna semicka gematria, w tym dawna aramejska szkoła qabbalta, pierwowzór późniejszego systemu kabbalah, ani tego, że zgodnie z zasadami chaldejskimi (południowo-semickimi), alfabet numerologiczny dla języków opartych na literach łacińskich opracował właśnie Pitagoras z Samos, a jego wymysły o braku dziewiątki w literach alfabetu są niemożliwe do przyjęcia z punktu widzenia semickich tradycji chaldejskich i późniejszych aramejskich zasad numerologii zwanej abgad lub jeszcze później z arabska abdżad. Nie ma możliwości pominięcia dziewiątki w literach, kiedy system opiera się na przyporządkowaniu liczby porządkowej do kolejnych liter alfabetu i wszystkie liczby umożliwiające działania arytmetyczne muszą być obecne w alfabecie (jedności, dziesiątki oraz setki), gdyż bez tego nie ma gematrii czyli abdżad (abgad). Niestety, kiepski wymysł Cheiro to szkodliwy pomysł Enlila znany już z historii... 

Numerologia chaldejska narodziła się w tej części świata, którą historycznie określano jako „kolebkę cywilizacji”, w Mezopotamii, w dorzeczu Eufratu i Tygrysu, gdzie później powstały szkoły magiczne, gnostyckie, a w końcu sufickie. Sumerowie, którzy rozwinęli tę pierwszą prawdziwą cywilizację (3200-2800 p.e.ch.), opracowali solidnie funkcjonalny system liczbowy, zapisywany w systemie sześćdziesiątkowym (kopa, qoph, kopta). Z tego wczesnego systemu liczbowego wyłoniła się numerologia chaldejska oraz aramejska i orficka. Chaldejczycy, którzy wierzyli, że ich najwcześniejsi przodkowie mieli boskie, a nie ludzkie pochodzenie, osiedlili się w Babilonie, głównym mieście-państwie południowej Mezopotamii. Z czasem Mezoptamia stała się znana jako imperium babilońskie, a ostatecznie Chaldejczycy zdobyli władzę nad całą Babilonią, która następnie stała się znana jako Chaldea, która była ostatnią tożsamością narodową Mezopotamii przed jej upadkiem na rzecz Persów. Persowie odkryli, że kultura chaldejska jest tak imponująco zaawansowana w matematyce, astronomii, astrologii, piśmie i sztukach mistycznych, że zaczęli nazywać praktyków astrologii i astronomii Chaldejczykami. W połączeniu z tą terminologią, najstarszy dobrze znany system numerologii jest określany jako numerologia chaldejska, chyba, że spojrzeć na Indie, gdzie mamy Anka Vidyam, Naukę o Liczbach jako część astrologii czyli Dźyotiszam. Numerologia chaldejska czy aramejska opierała się na koncepcji, że liczby są powiązane z energią wszechświata, twórczą energią, zawsze kinetyczną i zawsze poruszającą się w odpowiedzi na boski porządek wszystkich rzeczy. Wszystkie aspekty egzystencji zostały następnie połączone z numerologią, ale także z astrologią. Energetyczne właściwości liczb i cyfr zostały wykorzystane do identyfikacji, ujawniania i informowania. 

Zarówno numerologia chaldejska, aramejska, egipska, orficka, jak i pitagorejska są w rzeczywistości systemami alfanumerycznymi opartymi na tej samej podstawowej zasadzie, że kolejne litery alfabetu zamieniane są na cyfry jako liczby porządkowe, alfanumeryczne, zatem literze w porządku alfabetu (abgad) odpowiadają cyfry oraz liczby, tak jak to widać w gematrii. Ta sama energia wibracyjna, którą przypisywano liczbom, przypisywano również symbolom alfabetycznym. Być może najlepszym sposobem na zrozumienie tego powiązania jest wiedza, że ​​we wszystkich zaawansowanych kulturach starożytnego świata liczenie było dokonywane i rejestrowane przez, przedstawiającą każdą jednostkę pojedynczym symbolem powtórzonym kilka razy. Kiedy osiągnięto limit tego symbolu, został on zastąpiony innym symbolem. Symbole te zostały połączone, aby wskazać większe liczby lub ilości. Ten typ systemu przechodzi do dziś, gdy używamy symbolu |, aby wskazać pojedynczą jednostkę, i otrzymujemy liczbę pięciu jednostek, piąta | pojawia się jako ukośna lub pozioma linia w poprzek pierwszych czterech „|”. Pierwsze dziewięć liter alfabetu w systemie abgad to jedności, cyfry od jeden do dziewięć, kolejne dziewięć liter to dziesiątki, a jeszcze kolejne to setki, co w greckim alfabecie daje elegancki system zapisu cyfr, a w alfabetach semickich o 22 literach wykorzystuje się formy końcowe liter, tak jak sofity w języku hebrajskim dla dopelnienia do 27 liter. Alfabet arabski jako abdżad zawiera jako ostatnią, literę 28-mą Ghayn oznaczającą jeden tysiąc. 

Ostatecznie koncepcja używania symboli dźwiękowych liter do reprezentowania liczby zastąpiła użycie oznaczeń sumarycznych. Litera używana do reprezentowania liczby była często powiązana z tą liczbą za pomocą symbolu fonetycznego dla początkowego dźwięku słowa liczby. W numerologii litery, podobnie jak liczby, były zatem reprezentatywne dla twórczej energii wszechświata. Odpowiednik liczbowy liter lub słów ujawnia następnie energetyczne wewnętrzne połączenia między kreatywnymi potencjałami każdego z nich. Liczby reprezentujące dzień, miesiąc i rok naszych urodzin, wraz z literami, które składają się na nasze imiona, tworzą plan energii lub wibracji, które będą miały wpływ na nasze życie i źródło naszej osobistej czy duchowej mocy. Określenie naszej własnej osobistej wibracji oraz tego, jakie energie, pragnienia i potrzeby przyciągamy, jest pierwszym krokiem w kierunku opracowania skutecznych sposobów pracy z mnóstwem otaczających nas energii, abyśmy mogli żyć w harmonii z Wszechświatem. Jak widać, początki numerologii nie pochodziły od hebrajczyków ani chrześcijan, ale w rzeczywistości pochodziły ze środowisk starożytnego Wschodu i wydaje się, że hebrajczycy i chrześcijanie przejęli ją z tych protosemickich kultur, z którymi mieli kontakt podczas ich niewoli w tych kulturach. Możliwe jest, że w starożytności, od Indii aż po Egipt istniały lokalne oazy wiedzy i mądrości, w tym mistycznej i ezoterycznej oraz astrologicznej czy numerologicznej. 

Istotne liczby to liczby czy wibracje planet włącznie z węzłami smoczymi, a zatem cyfry od 1 do 9, włącznie ze znaczeniem Zera oraz Dziesiątki jako liczby Ascendentu. Istotny zbiór liczb to wibracje 12-tu znaków Zodiaku, a zatem liczby od 1 do 12 włącznie. Dalej mamy 27 lub 28 stacji księżycowych liczonych od Plejad (Chaldejskie: Zappu, rozumianych jako Gwiazda Gwiad), w tradycjach arabskich i perskich, wcześniej chaldejskich, to zbiór 28 liczb, gdzie 28 jest kolejną po cyfrze 6 liczbą doskonałą (magiczną). Ilość dni w miesiącu, w księżycowym kalendarzu 29 lub 30 dni, a w słonecznym 30 lub 31 dni, zatem zbiór liczb od 1 do 30 dla kalendarza księżycowego (tithi, liczba fazowa Księżyca), i od 1 do 31 dla kalendarza solarnego - to analizy znaczenia liczb w danym zbiorze. Liczba daty urodzenia w XX i XXI wieku, najwyższa to 29 września 1999 (2+9+9+1+9+9+9=48) zatem maksymalnie (48), zaś najniższa to bodaj 1 stycznia 2000 z wibracją (4) czyli Czwórką - mamy zatem zbiór wibracji całej daty w XX i XXI wieku od 4 do 48, a w historii z daty takiej jak 1 stycznia 1000 roku liczbę (3) - trzy jedynki to najniższa data w sumie składników z dnia, miesiąca i roku. Ważny zbiór liczb to także unikalna wibracja przeznaczenia Duszy z czasu urodzenia liczonego w ghati i vighati, zatem liczba z przedziału od 1 do 60, gdzie 1 to urodzeni w czasie przez 24 minuty po wschodzie Słońca w danej miejscowości, a 60 w cyklu ostatnie 24 minuty przed wschodem Słońca. Numerologia typowo chaldejska czyli semicka, w tym aramejska podaje wibracje liczb do liczby 72, jako że jest to ważna liczba Rady Niebios na tronach wokół Tronu Boga. Tradycja chaldejska, podobnie jak indyjska Anka Vidyam, Wiedza Liczb, Liczbowanie, opisuje liczby tła czyli sum końcowych dla Imion/Nazw (Osobonazw) w zakresie od 1 do 108 i podaje reguły dla interpretacji większych sum końcowych z przeliczania liter imion/nazw na liczby. Chaldejska tradycja dokładniej opisuje liczby od 1 do 60, gdyż są to wibracje jedności ("sześdziesiętości") w systemie sześćdziesiątkowym używanym w Akadzie i Babilonie. Istotny jest także opis liczb stopni znaków zodiaku od 1 do 30 skombinowany z numerami solarnych znaków zodiaku od 1 do 12 lub numer wibracyjny stacji księżycowych od 1 do 28. Liczony od Punktu Barana stopień ekliptyczny wyrażony w liczbach od 1 do 360 to bodaj najdłuższy zbiór liczb jaki jest interpretowany w systemie tradycyjnym chaldejskim. 

Chaldejskie Godziny Planetarne (Hory) 

Porządek Chaldejskich Astrologów i Numerologów, wskazuje względną prędkość orbitalną Planet z naszego punktu obserwacyjnego na Ziemi. Z perspektywy heliocentrycznej pokazuje również względną odległość Planet od środka ich orbit, czyli odległość Planet od Słońca (ze Słońcem zamienia się miejscami z Ziemią) oraz odległość Księżyca od Ziemi. Z tradycyjnej perspektywy geocentrycznej czyli punktu obserwacji na Ziemi, Porządek Chaldejski pokazuje również uporządkowany układ sfer planetarnych, czego w zasadach muzyki uczyli pitagorejczycy. Sekwencja planetarna porusza się od najwolniejszego (Saturn) do najszybszego (Księżyc), gdy na nocnym niebie pojawiają się Planety (które były widoczne gołym okiem w momencie powstania systemu chaldejskiego około 5000 lat temu, znane również jako klasyczne Planety), czyli dwa Światła: Słońce i Księżyc, a także Pięć Jasnych Planet: Merkury, Wenus, Mars, Jowisz, Saturn. Porządek planet, znany jako Porządek Chaldejski, przebiega następująco: Saturn – Jowisz – Mars – Słońce – Wenus – Merkury – Księżyc. Mówi się, że każda planeta ma inną charakterystykę i jest przypisana do konkretnego dnia tygodnia, stąd obliczane są także godziny planetarne doby liczone od Wschodu Słońca. Pierwsza godzina (hora) czyli 1/12 część dnia to zawsze także godzina planetarna całej doby, gdyż dzień, i następująca po nim noc, cała doba, bierze swoją energię czy witalność od pierwszej godziny dnia po wschodzie Słońca. W niedzielę rządzi energia słoneczna, witalność Słońca (Szams). 

Godziny Planetarne dnia i nocy (Horas) używane w rolnictwie od tysięcy lat, a także w pracach magicznych, do zaklęć i praktyk rytualnych, wraz z kalendarzem księżycowym. Godziny planetarne to świetny sposób, aby jeszcze głębiej i bardziej szczegółowo zagłębić się w wpływ dnia. Ludzie często używają ich do planowania ważnych dat, takich jak śluby, lub do retroaktywnego zrozumienia elementu, takiego jak data urodzenia, co doda kolejną warstwę analizy do wykresu czasu urodzenia. Aby obliczyć godziny planetarne, godziny wpływu planet musisz najpierw zapoznać się z rządzącą planetą na każdy dzień tygodnia. Ogólnie mówi się, że Słońce (1) reprezentuje naszą autoekspresję i kreatywność; Księżyc (2) reprezentuje nasze emocje i rodzinę; Merkury (5) reprezentuje naszą komunikację i myślenie; Wenus (6) reprezentuje miłość, luksus i nasze wartości; Mars (9) reprezentuje działanie i ambicję; Jowisz (3) reprezentuje wyższą wiedzę i wzrost/ekspansję; a Saturn (8) reprezentuje zasady i obowiązki. Głowa i Ogon Smoka czyli Węzły Zaćmieniowe (Księżycowe) nie są w porządku godzin planetarnych brane pod uwagę, ale jeśli czas narodzin związany jest z zaćmieniem Słońca lub Księżyca, to Jedynka oraz Dwójka są pod wpływem Czwórki i Siódemki, czyli Słońce i Ksieżyc związane z Głową lub Ogonem Smoka. 

Każdy dzień tygodnia tradycyjnie kojarzy się z rządzącą planetą i jej wibracjami wpływu, co łatwiej będzie instynktownie poznać, jeśli będzie się mówić w jednym z języków romańskich. Na przykład we włoskim wtorek to martedi (nie używamy tam wielkich liter w dniach tygodnia), Mars nazywa się Marte, środa to mercoledi, a Merkury to Mercurio i tak dalej. W astrologii mówi się, że licząc od momentu wschodu czyli początku dnia, Słońce rządzi niedzielą, Księżyc/Luna rządzi w poniedziałek, Mars rządzi wtorkiem, Merkury rządzi środą, Jowisz rządzi czwartkiem, Wenus rządzi w piątek, a Saturn rządzi sobotą, szabatem. Niezależnie od tego, że planeta rządzi dniem tygodnia, będzie ona rządzić „godziną” rozpoczynającą się o wschodzie Słońca tego dnia, a następnie pozostałe godziny planetarne będą przechodzić w kolejności aż do wschodu słońca następnego dnia, gdzie rozpocznie się ponownie z rządem planety następnego dnia. Możesz to łatwo odnieść, dla przypomnienia, kolejność przechodzi od najwolniejszej planety do najszybciej poruszającej się kątowo po nieboskłonie, czyli: Saturn - Jowisz - Mars - Słońce - Wenus - Merkury - Księżyc. 

Następnie, aby obliczyć godziny planetarne każdego dnia, zaczynamy od wschodu słońca i dzielimy liczbę minut między wschodem, a zachodem słońca dla tego konkretnego dnia przez 12, aby otrzymać ile minut będzie miała każda „godzina” tego dnia. Zrobić trzeba potem to samo dla godzin nocnych od zachodu do wschodu słońca. Oznacza to, że długość każdej godziny planetarnej będzie się różnić z dnia na dzień, w zależności od czasu lokalnego w danej miejscowości wschodu i zachodu słońca w okresie który badasz. Na przykład, jeśli wschód słońca jest o 6:21, a zachód słońca o 19:50 dnia, dla którego interesuje mnie ustalenie godzin planetarnych, oznacza to, że ten „dzień” trwa 13 godzin i 29 minut, więc każda planetarna „godzina”, Hora, trwa 67 minut (13 godzin x 60 minut = 780 + 29 minut = 809 minut łącznie dla „dnia”, podzielone przez 12 = 67 minut). Oznacza to, że pierwszą godzinę i 7 minut dnia po 6:21 (do 7:28) rządzi Planeta tego dnia. Gdyby to był poniedziałek, rządziłby nim Księżyc, a od 7:28 do 8:35 rządziłby Saturn i tak dalej. Możesz zobaczyć podsumowanie tego na obrazku poniżej. 

Chaldejskie Godziny Planetarne Dnia i Nocy

W dużej mierze mówi się, że każda godzina planetarna, hora, jest optymalna dla rzeczy związanych z charakterystyką dnia planetarnego, takich jak: 

Godzina Słońca, pierwsza godzina dnia w niedzielę - dobra do robienia prezentacji, wystąpień publicznych, spraw związanych ze statusem społecznym, radzenia sobie z autorytetem. 

Godzina Księżyca, pierwsza godzina dnia w poniedziałek — dobra w przypadku rzeczy, które mogą się zmienić lub które nie mają być trwałe, dla zwiększenia intuicji, wyobraźni i kreatywności. 

Godzina Merkurego, pierwsza godzina dnia w środę — dobra dla logicznego myślenia, czujności umysłowej, mówienia, podpisywania dokumentów, wysyłania ważnych listów, rozwiązywania problemów technicznych. 

Godzina Wenus, pierwsza godzina dnia w piątek - optymalna na okazje towarzyskie, miłość, romans, małżeństwo, piękno, sprawy finansowe lub pogodzenie konfliktów. 

Godzina Marsa, pierwsza godzina dnia we wtorek — dobra na aktywności wymagające wysiłku, odwagi, odwagi i działania (uwaga, Mars może być również konfrontacyjny!). 

Godzina Jowisza, pierwsza godzina dnia we czwartek — godziny Jowisza są optymalne dla powodzenia lub wzrostu w jakiejkolwiek działalności, w tym pracy duchowej. 

Godzina Saturna, pierwsza godzina dnia w sobotę — dobra dla organizacji, przełamywania niechcianych nawyków, radzenia sobie z obowiązkami i kontemplacji/medytacji. 

Oto kilka pomysłów/idei na wykorzystanie godzin planetarnych, które nie są związane z ogrodnictwem lub magią, w którym to przypadku zwykle wybierasz dzień i czas planety w oparciu o swoje intencje:

+ Możesz nauczyć się nowego programu komputerowego lub zaplanować rozwiązanie problemu technicznego w godzinie Merkurego. 

+ Wykonuj twórczą lub intuicyjną pracę w godzinie Księżyca lub cokolwiek związanego z osobami identyfikującymi się jako kobiety. 

+ Możesz zaplanować strzyżenie lub pielęgnację twarzy na godzinę Wenus. 

+ Zaplanuj trening w godzinie Marsa, czyli coś, co wymaga od Ciebie odwagi i siły. 

+ Manifestacyjna czy widowiskowa praca lub prośba o przysługę w godzinie Jowisza. 

+ Poproś o podwyżkę w trakcie lub zrób prezentację w godzinie Słońca. 

+ Podpisz ważny kontrakt w godzinie Merkurego. 

+ Spotkaj się z przyjacielem w godzinie Wenus, aby uleczyć nieporozumienie. 

+ Rozpocznij nowy biznes w godzinie Jowisza. 

+ Płać podatki i ubezpieczenia czy opłaty w godzinie Saturna lub podejmuj długoterminowe planowanie na przyszłość. 

Udokumentowana historia numerologii chaldejskiej 

1. Historia chaldejskiej numerologii rozpoczęła się w starożytnej Mezopotamii, którą uczeni uznali za „kolebkę cywilizacji” Bliskiego Wschodu. Kraj na Bliskim Wschodzie, położony pomiędzy Turcją, Iranem, Kuwejtem, Jordanią i Syrią, a obecnie nazywany jest „Irakiem”. 

2. Historia pisana zaczyna się przynajmniej w 4000 roku p.e.ch., czyli dawno przed "naszą" erą.

3. Astrologia rozpoczęła się rozprzestrzeniać na bardziej masową skalę w czwartym/trzecim tysiącleciu p.e.ch., w Ur Chaldei o czym wiemy poprzez dowody na glinianych tabliczkach z drugiego tysiąclecia w Babilonie. 

4. Miasto Ur Chaldejczyków jest tradycyjnym miejscem narodzin Abrahama (Ibrahima). Ur to  starożytne miasto w południowej Mezopotamii, w XXI wieku p.e.ch., jako stolica imperium III dynastii z Ur, obecnie stanowisko archeologiczne Tall al-Mukajjar w Iraku, położone około 24 km na południowy zachód od miasta An-Nasirijja; przez wielu badaczy na podstawie znalezionych zapisów klinowych identyfikowane z Ur chaldejskim nad Eufratem – biblijnym miastem Abrahama. 

5. Starożytni Chaldejczycy żyli ponad 1000 lat przed Chrystusem wokół rzek Tygrys i Eufrat w dzisiejszym Iraku i okolicy. 

6. Od przynajmniej IX wieku p.e.ch., historia po raz pierwszy wspomina o kraju zwanym Chaldea z mieszkańcami zwanymi Chaldejczykami, wcześniej mowa o Akkadyjczykach lub Sumerach. 

7. Świat jest winien Chaldejczykom podstawowe zasady naszej matematyki, w tym numerację pozycyjną i system sześćdziesiątkowy, według którego nadal dzielimy nasz krąg na 360 stopni, a stopnie na 60 minut łuku, oraz podstawy tradycyjnej, dobrej i skutecznej predykcyjnie astrologii. 

8. Ewangelia według Świętego Mateusza (1:1) podaje rodzinne kroniki Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama, który był Chaldejczykiem urodzonym w Ur Chaldei, w rodzinie Magów. 

9. Chaldejczycy są pozostałością najstarszej i najbardziej niezwykłej cywilizacji starożytnej Mezopotamii, później przeistoczonej w okresie X do VII wiek p.e.ch., w kulturę aramejską zwaną czasem północno-chaldejską. 

10. Magowie lub kapłani-naukowcy byli błyskotliwymi naukowcami, którzy opracowali magiczny system liczbowy i matematyczną formułę do dekodowania alfabetu chaldejskiego w oparciu o dźwięk i akustykę, która pierwotnie przeszła z 22 liter semickich alfabetów na 27 liter greckiego alfabetu, a potem do 26 liter łacińskiego alfabetu. W końcu podbiła arabskie semickie alfabety z ich 28 literowym systemem abdżad od którego w krajach Bliskiego Wschodu nosi nazwę numerologia. 

11. W całej Biblii znajdują się odniesienia do kultury chaldejskiej i aramejskiej, ale nie ma wzmianek o „numerologii chaldejskiej”. To dlatego, że współczesny termin „numerologia” jako taki pojawił się dopiero w XIX wieku, ale Biblia wspomina liczby w całym tekście lub końcowy wynik obliczeń nazywa Liczbowaniem. W Grecji od czasów Pitagorasa nauka numerologii nazywana jest Arythmologią, a w kulturze duchowości i mistyki kabalistycznej Gematrią. Semici południowi używają nazwy Abdżad zaczerpniętej od nazwy alfabetu arabskiego, wcześniej był to u wszystkich Semitów aramejsko-języcznych Abgad... 

12. Najczęściej dr Julia Seton, matka dr Juno Jordan, jest akredytowana za nadanie Science of Names and Numbers współczesnej nazwy „Numerologia” w XIX wieku (1862-1950). Nauka o Liczbach oraz z greckiego Arytmologia były dawniej używanymi nazwami, a w Grecji jeszcze Izopsephos, Isopsephy, w spolszczeniu Isopsefią lub Izopsefią. 

13. Kultura była łatwiejsza do wyśledzenia, dlatego w starożytnych pismach niewiele było wzmianek, jakie znamy dzisiaj, o Numerologii poza wynikami obliczeń, czyli 10 przykazań oraz alfabet jako system zapisu liczb - abgad. 

14. Pitagoras z Samos studiował na Wschodzie z chaldejskimi kapłanami-naukowcami i udowodnił, że system liczb był dokładny, nie podając nazwy tego systemu. Ponieważ system zachodni rozpowszechnił się w ezoteryzmie greckim dopiero po 400 latach od jego śmierci, byłoby oczywiste, który system opracował i używał Pitagoras z Samos. Wcześniej była to wiedza prawdziwie ezoteryczna, poniekąd hermetyczna, dostępna nielicznym wtajemniczonym, takim co posiadają dar astrologiczny (magiczny, okultystyczny) widoczny w hooskopie. 

15. Numerologia chaldejska była i w sumie ciągle jest tajną pracą przekazywaną od osoby do osoby i dlatego istnieje wiele błędnych książek napisanych dzisiaj na temat różnych systemów liczbowych i interpretacji liczb tak zwanej numerologii współczesnej. Dzieje się tak, ponieważ autorzy albo wymyślili własne fikcyjne zasady, albo kopiowali błędy od autora do autora, dokonując coraz bardziej zgubnych przeróbek, gdyż nie znają nawet podstaw numerologii, Abgad. 

16. Numerologia chaldejska zwana także aramejską oraz pitagorejską (szczególnie dla liter łacińskiego alfabetu) to jedyny dokładny system liczbowania. Jest to sprawdzony starożytny system liczb i obliczeń numerologicznych, arytmologicznych. Efekt końcowy jest bardzo dokładny, dzięki zamianie liter na liczby i zastosowaniu formuł matematycznych za pomocą wzoru chaldejskiego.

Skróty używane w tekście: 

p.e.ch. - przed erą chrześcijańską

e.ch. - era chrzescijańska 

(Aktualizacje tekstu i linków: w sierpniu 2016 oraz w maju 2022 roku)... 

Wszystkich zainteresowanych ezoteryczną.okultystyczną Trójwiedzą, w tym Numerologią (Gematrią, Anka Widyam, Liczbowaniem) oraz Astrologią zapraszamy na warsztaty ezoteryczno-hermetyczne. 

LINKI: 

NUMEROLOGIA WEDYJSKA EL MORYAH I PITAGOREJSKA ARYTMOLOGIA: 

https://elmoryah.blogspot.com/2013/11/numerologia-wedyjska-mistrza-el-moryah.html

GEMATRIA - NUMEROLOGIA KABALISTYCZNA: 

https://elmoryah.blogspot.com/2016/06/gematria-numerologia-kabalistyczna.html

NAJLEPSZA DATA NA OŚWIADCZYNY, ZARĘCZYNY i ŚLUBY w 2021: 

https://elmoryah.blogspot.com/2020/10/najlepsza-data-na-slub-w-2021-roku.html

108 CIEKAWOSTEK O PITAGORASIE I PITAGOREJCZYKACH: 

https://elmoryah.blogspot.com/2018/02/108-ciekawostek-o-pitagorasie.html

OKULTYZM MAGIA TAROT NUMEROLOGIA ELEMENTY: 

https://elmoryah.blogspot.com/2013/11/okultyzm-magia-numerologia-aura-tarot.html

22 ARKANA - PRZYWILEJE BIAŁEGO MAGA: 

https://elmoryah.blogspot.com/2014/02/22-arkana-maga-moce-magiczne-i-duchowe.html